Chasing dreams

Het was een week vol inspirerende vrouwen. Het begon dinsdag met een lezing van Griet op de Beeck. Als je haar nog niet kent, prijs je gelukkig, want dan heb je nog twee wonderschone boeken om te ontdekken: Kom hier dat ik u kus en Vele hemels boven de zevende. Haar derde boek, Gij nu, ligt op mijn nachtkastje en  belooft weer net zulke prachtige zinnen en verhalen. Griet sprak net zo mooi als ze kan schrijven. Ze was grappig, ontroerend en stoer. Ik zat daar ter plekke te wensen dat ik ook schrijver was. Een kwestie van durven, aldus Griet, de schaamte overwinnen en luisteren naar wat je diep van binnen het liefste zou willen. Zij trok pas op haar 38e de stoute schoenen aan en schreef in vier maanden haar debuutroman. Toen ze het manuscript naar twee van haar favoriete uitgeverijen had opgestuurd, nam ze zich voor om na drie maanden - als ze dan nog niets had gehoord - te bellen. Op dezelfde dag al kreeg ze een telefoontje van de ene uitgeverij. De andere uitgeverij reageerde een dag later met het bericht dat ze bereid waren om haar te strijden. Chasing dreams. Doen, moedigt ze aan met haar prachtig Vlaamse tongval, want ook al pakt het anders uit, je zou zo maar eens verrast kunnen worden. Geraakt sta ik een paar uur later weer buiten en lees de persoonlijke boodschap die Griet in mijn boek heeft geschreven:

geloof.
vertrouw.
in jezelf
en zo

Dan een paar dagen later een andere dreamchaser. Floortje Dessing zit bij College Tour. Opnieuw luister ik naar een grappige en stoere vrouw. Haar serie Floortje naar het einde van de wereld wordt tot haar grote blijdschap door heel veel mensen bekeken. En terecht. Hierin laat ze mensen hun verhaal vertellen die dromen najagen op onverwachte plekken. Zoals Benjamin LaBrot die zijn goedbetaalde baan als arts inruilde om de stichting Floating Doctors op te zetten. Samen met andere vrijwilligers peddelt hij in een uitgeholde kano naar zeer afgelegen plekken om mensen van medische zorg te voorzien. Of de Nederlandse Lianne en haar Zuid-Afrikaanse man Will. Twee filmmakers die hun droom naleven door een film te maken over een groepje woestijnleeuwen en al meer dan twee jaar een primitief nomadenbestaan in de onherbergzame Namibwoestijn leiden.

Dan zie ik een fragment van Floortje's reis naar Nepal, waar ze de Amerikaanse Maggie Doyne ontmoet. In een vallei aan de voet van de Himalaya bouwde ze een klein weeshuis, waar ze steeds meer kinderen opving voor onderdak en scholing. Inmiddels staat er een groot huis, een school en een kleine kliniek en is Maggie met haar stichting BlinkNow de wettelijke voogd van 51 kinderen. Dan heb je het goed begrepen, vindt Floortje.

Even later kijk ik de uitzending terug en word ik getroffen door Maggie, haar wijsheid en oneindig grote hart. In haar armen draagt ze Ravi, een jongetje dat als baby zwaar ondervoed bij haar werd gebracht en door het oog van de naald kroop. De liefde van haar leven, vertelt een stralende Maggie terwijl ze het jongetje met kussen overlaadt. Zoveel kinderen, zoveel liefde. Maar onvoorstelbaar genoeg niet genoeg om het noodlot buiten de deur te houden als Ravi eind vorig jaar door een noodlottig ongeval om het leven komt. Op de Facebook-pagina van BlinkNow word ik opnieuw getroffen als ik zie hoeveel mensen Maggie en Ravi hebben weten te raken. Van over de hele wereld klinken woorden van troost en medeleven. Maggie staat niet alleen omdat ze haar hart heeft opengesteld voor iedereen. Met mijn ogen dicht wens ik dat ze opnieuw de kracht vindt haar dromen te blijven najagen en te leven.

Een beetje verdrietig ga ik naar bed, maar het lukt me niet in slaap te vallen. Het leven is niet eerlijk, des te meer reden...

Doe jij het al? Chasing your dreams?

Bron beeld: Sukha Amsterdam

Doe ik het wel goed?

We hebben het over opvoeden en hoe lastig soms... Wijn binnen handbereik en de avond voor ons uitgestrekt. Vriendin T. doet het half in haar eentje. Vriendin D. niet maar soms ook wel. En ik wissel halverwege de week van drie naar één en weer terug. Eén ding delen we, we willen het zo graag goed doen. Maar daarin zit meteen de angel. Want wat is goed? Veel liefde en kusjes, dat moge duidelijk zijn. Maar dat is niet de oplossing voor alles, helaas. We delen dilemma's en weten opvallend beter raad voor andermans kind. We vragen ons hardop af of het vroeger niet simpeler was. Opvoeden. Geen iPad, drie tv-zenders, kleinere klassen en melk nog gewoon de witte motor.

Tegenwoordig is het allemaal zoveel. Iedereen moet gelukkig zijn, gezond eten, de wereld zien en zijn hart volgen. Niks mis mee natuurlijk. Maar vind maar eens rust, reinheid en regelmaat in een wereld vol prikkels en tegenstellingen. Geef je kind maar eens mee dat hij goed is zoals hij is, als op school de cito-toets regeert. Leer je kind maar eens bescheiden te zijn, als elke blik een foto waard is op je mobiel. Laat je kind maar eens los in een wereld waarin we willen geloven dat we alles kunnen controleren. Probeer maar eens rust te bieden als je blij bent als om half zeven 's avonds het hele gezin aan tafel zit.

Toch geloof ik er in. Rust, reinheid en regelmaat. In de zin van een veilige en overzichtelijke plek, waar kinderen weten wat er wel en niet van ze verwacht wordt. En het hoeft niet altijd maar
'leuk' te zijn en je hoeft het ook niet altijd goed te doen. "Waar moeten ze zich anders in hemelsnaam tegen afzetten later", lacht vriendin D. "Precies, mee dus naar het museum, ook al trekken ze een lang gezicht", vul ik aan. "En willen kinderen niet luisteren? Gewoon straffen, dan luisteren ze wel", citeer ik oudste die me laatst deze les las. En een beetje consequent zijn, dus... Op dat laatste proosten we, want het is nooit te laat voor goede voornemens.

Romeo en Julia

Heb ik al eens verteld dat ik een sukkel ben als het om de liefde gaat. Stroop, een sympathiek pannenkoekenrestaurant bij ons in de buurt, plaatste vorige week een berichtje op Facebook:

Valentijnsdag, is dat niet iets voor tieners? Nee. Zondagavond 14 februari is hét moment om samen te zijn met jouw grote liefde. Jullie verbondenheid is bekroond met het krijgen van één of meer pannenkoekenmonsters en sindsdien is de aandacht voor elkaar soms ver te zoeken.
Klinkt bekend? Kom dan saampjes genieten van ons speciale drie-gangen liefdesmenu (€30 p.p.). Oppas regelen is niet nodig, want: de kinderen eten eerst een pannenkoek en worden daarna vermaakt met verhalen bij het kampvuur. Ze zullen ademloos luisteren naar de spannende verteller. Ondertussen kijken jullie elkaar diep in de ogen en voeren elkaar hapjes...

Cupido schoot raak. Het was achteraf gezien misschien PMS, maar dit ging over mij en binnen een minuut had ik geboekt. Een romantisch etentje met mijn lief, die al weken meer aandacht had voor zijn werkmail dan voor mij. Maar ook een leuke avond voor onze drie pannenkoekenmonsters. Kampvuur en verhalen, misschien mochten wij ook wel aanschuiven.

Valentijn brak aan en de regen kwam met bakken uit de lucht. De romantiek moest het doen met een paar wijntjes minder vanavond en ik pakte de auto om de meute naar de plaats van bestemming te rijden. Terwijl de kinderen enthousiast reageerden toen we de parkeerplaats van Stroop opreden, keek mijn lief bedenkelijk. Hij houdt niet van pannenkoeken. En ook niet van kou overigens... Met onze mutsen op en handen diep weggestopt in onze zakken liepen we een romantische avond tegemoet. De kinderen joelden en sprongen in de plassen. De open plek waar normaal het kampvuur brandde, stond half onder water. Maar binnen hingen ballonhartjes en lagen rozenblaadjes op onze tafel voor vijf. Naast ons ook een gezin met drie kinderen, drie meiden, twee grote en een nakomertje. Zagen wij er net zo moe uit? Pas na ons voorgerecht en drie pannenkoeken met spek en stroop voor de monsters, kwam de verhalenverteller uit zijn luie stoel. Ik veerde op en keek mijn lief alvast maar eens diep in zijn ogen (zag ik er ook zo moe uit?). Middelste en kleine man schoven aan voor het verhaal over Romeo en Julia. Terwijl oudste zich nog door haar pannenkoek met spek en kaas aan het worstelen was, liet ze tussen het kauwen door een zucht van afkeur klinken: "Romeo en Julia, dat hoef ik echt niet te horen". Dus terwijl het hoofdgerecht werd geserveerd, praatte ze ons gedetailleerd bij over de film die ze vrijdagavond had gezien. Tijdens het toetje wisselde ze met haar vader van stoel en blikte ik de rest van het romantische diner in twee helderblauwe ogen terwijl mr. brown eyes naast me probeerde zijn lachen in te houden.

"Doe je mond nog eens open, A.", vroeg ik.
"Hoezo?"
"Dan kunnen je vader en ik zoenen bij de fonkelende schittering van je beugel."
"Iiiiewww".

Je begrijpt het al. Met dit romantische uitje konden we er weer weken tegenaan. Aangeschoten, bijgepraat en weer net zo verliefd als in het begin... Terwijl manlief twee kinderen van de grond viste, schoenen en jassen verzamelde, babbelde oudste stoïcijns verder terwijl ik afrekende. Toen moest er een wedstrijd gedaan wie het eerste bij de auto was. Nog wat geruzie en sussen. En thuis instoppen en voorlezen, terwijl oudste nog maar eens gezellig bij ons op de bank kroop.

De liefde dus. In deze fase van ons leven. Doe je niks geks, zou Brigitte Kaandorp zeggen.

Wondermeisje

Heb ik wel eens verteld over middelste? Mijn wonderbaarlijkste wondermeisje. Inmiddels tien, maar twee jaar oud toen ze in mijn leven kwam. Of eigenlijk toen ik in haar leven kwam. Ik had afgesproken met haar vader op een muziekfestival en daar zat ze, op schoot bij de man waar ik verliefd op was geworden. Mijn hart maakte twee keer een sprongetje, één keer voor de papa en één keer voor de blonde krullenbol. Een beetje zenuwachtig probeerde ik haar vertrouwen te winnen. En toen haar vader iets te drinken ging halen en middelste bij mij op schoot zette, hield ik mijn adem in... zou ze? Maar ze lachte en kriebelde met haar korte krullenbol in mijn gezicht. Zonder wantrouwen liet ze mij toe in haar leven. Vanaf de allereerste dag. Ze pakte mijn hand bij het oversteken, liet zich voorlezen voor het slapen gaan en knuffelde en kuste zonder reserves.

Dat vertrouwen bleef terwijl ik mijn hobbelige weg zocht in mijn nieuwe rol als haar Pina. Van (stief)moeder in theorie naar (stief)moeder in praktijk. Ze had geduld met me. Een oneindig geduld. Meer dan ik vaak had toen ze in de fase kwam van selluf doen en lus ik nie. Met spijt denk ik er nog wel eens aan terug en zou het zo over willen doen. Dat kleine meisje dat in de gang met koppige krullen en nog koppiger gezichtje haar jas selluf wilde aantrekken en daarna ook selluf haar schoenen.   En ik, de onhandige stiefmoeder. We waren zo een uur verder.

Haar krullen zijn inmiddels gegroeid en zij zelf ook. Tien jaar oud en nog steeds geen enkel besef van tijd. Menig zenboeddhist zou jaloers zijn op onze middelste. Een dromer - pardon - een Dromer. En liever dan lief. Voor haar kleine broer, voor haar grote (inmiddels beetje puberende) zus, voor de kat, voor haar papa en voor mij. En eigenlijk voor iedereen die haar pad kruist. Ik ben gezegend met een oprechte ik hou van jou elke avond bij het naar bed brengen en als we niet oppassen krijgen lief en ik er zo nog een paar extra op een dag naar ons hoofd geslingerd.

Het kan me soms verbazen hoe oprecht en onbevooroordeeld lief ze is. Dromers hebben het namelijk niet altijd makkelijk in een wereld waar van alles moet. Op school, maar ook thuis. Er moet geleerd, boterham gegeten, pyjama aangedaan, op tijd naar bed gegaan... En dat valt niet mee als je in gedachten er niet helemaal bij bent. In het weekend genieten we daarom extra als er even niks hoeft en ze om negen uur in de ochtend naar boven vertrekt om zich aan te kleden en pas een uur later weer naar beneden komt. Op mijn "wat heb je allemaal gedaan" komt een verbaasde ietwat peinzende blik: "gewoon, aangekleed".  Maar ik weet dat er minstens een kwartier dromerig in de spiegel is gestaard, dat ze bij het tandenpoetsen vergat wat ze ging doen en dat ze bij het zoeken van haar sokken een verloren gewaande pen vond waar eerst even mee moest geschreven... You may say she's a dreamer.

Middelste leert me belangrijke lessen. Allereerst om meer geduld te hebben. Waarom hollen en vliegen als er ook geknuffeld en gelachen kan worden? En doe ik het eens fout? Ze is de eerste die me vergeeft. Want onvoorwaardelijk houden van is ook echt onvoorwaardelijk in haar wereld. Mijn wonderbaarlijkste wondermeisje. Ze is mijn cadeautje, dat ik zomaar kreeg.

Ze kijkt naar het leven als door een champagneglas, vol bruisende en vrolijke belletjes

Blues

De maandag heeft de slechtste papieren van de week. De dag van weer. Weer aan het werk, weer naar school, weer een wekker, weekend weer voorbij... Wil je liever omdenken dan is het natuurlijk een goed teken, je hebt zo volop genoten van het weekend dat het weer even wennen is. Elke week opnieuw. Mensen zijn vreemde wezens, ikzelf voorop (zei de gek). Toen kleine man was geboren en ik na een tijdje weer aan het werk ging, was ik op maandag vrij. Mijn verlofdag. Het gaf de week een totaal nieuwe dimensie. De maandagblues bleef achterwege, ook op dinsdag want de week was immers al begonnen. Zonder mij. Wel zo rustig en onvoorstelbaar luxe.

Inmiddels gaat mijn wekker alweer tijden op maandagochtend. Terwijl ik mijn nachtkastje sla, bedenkt mijn slaperige hoofd welke dag en welke stemming erbij... Maandag en dus altijd een beetje de blues. Ik kan er niets aan doen. Ondanks een leuke baan, warme auto onder mijn kont en over het algemeen niet zoveel te klagen. Het is de dag van de week waarop goede voornemens al gauw verdampen als de kringels boven mijn eerste kop koffie. Die gezonde ontbijtgewoontes verschuiven we dus gewoon naar morgen. Nu moet er namelijk worden gehaast. Naar school. Naar werk. Naar teveel afspraken en to-do-dingen die ik de vrijdag voor het weekend argeloos heb doorgeschoven.

De blues. Een beetje dan. Nog steeds als ik in de auto stap om naar huis te gaan. De kussen van kleine man en middelste stemmen vrolijk, maar bij het naar bed brengen is het weer volop maandag. Te weinig geduld. Pyjama's die achter grote tenen blijven hangen,  natte haren waarmee ze zeker niet in slaap gaan vallen en opdrachten van school die plotseling uit tassen tevoorschijn komen. Als ik de slaapkamerdeur achter me dichttrek, heb ik alweer spijt. Maar het is sterker dan ik. De maandagblues.