Gewoon

Ik interview middelste voor mijn boek. We moeten er allebei een beetje om grinniken terwijl ik de dictafoon op mijn telefoon test. Met een kop thee in haar handen, kijkt ze me afwachtend aan en ik stel mijn eerste vraag. "Weet je nog de allereerste keer dat je mij ontmoette?" Ze was twee en de elfjarige tegenover me speurt haar geheugen af. Ze weet het niet meer. Geen idee. We grinniken opnieuw. En dan vertel ik haar over de eerste keer dat ik haar ontmoette. Hoe klein ze nog was en hoe kort haar krullen. En dat haar vader en ik het rustig aan deden, vanwege haar en vanwege haar zus. Dus niet meteen blijven slapen. Eerst elkaar beter leren kennen. Ze knikt goedkeurend en bedenkt dat dat een goed advies is voor alle stiefouders: "Ze moeten zich in het begin niet teveel bemoeien. Met de kinderen. Met de opvoeding." Ze knikt nog eens, tevreden met deze wijze raad. Ik knik ook en zeg dat ze gelijk heeft.

Het gesprek is verrassend en vertrouwd tegelijk. Een kijkje in haar dromerige hoofd. Het ontroert me hoe vanzelfsprekend het allemaal voor haar is. De twee gezinnen. Een stiefvader. Een stiefmoeder. Een stiefzusje maar ook een halfzusje en een halfbroertje. "Dat ben ik toch allemaal gewend", zegt ze "hoewel het voor anderen soms maar ingewikkeld is". Op school raken ze soms in de war. Dan weten ze niet wie wie is. Maar dan legt ze het gewoon nog een keertje uit. Met geduld, want daar is ze goed in. Eigenlijk mist ze niemand als ze in een van de huizen is waar niet alle anderen zijn. Ze herhaalt nog een keer dat ze het gewend is. Het is soms een beetje vervelend als ze iets is vergeten. Maar dat is alles. En nee, ze heeft niet het idee dat ik anders ben tegen haar dan tegen kleine man. En mama is ook dezelfde persoon bij alle kinderen. Mama en ik zijn best ook hetzelfde als we opvoeden. Bij zowel mama als bij mij mag ze geen windjes laten aan tafel, keet ze.

Het woord stiefmoeder vindt ze stom!  Het woordje stief klinkt niet leuk en doet haar denken aan Assepoester. Daarom ben ik haar liefmoeder of gewoon Pina. Gewoon, dat is wel de rode draad van ons gesprek. En hoe gewoner ze het vindt, hoe meer het me ontroert en raakt. Mijn dromerige en tegelijkertijd zo praktische middelste. Met een wijze blik onder haar inmiddels eindeloze krullen.

We zijn er even stil van, van al onze woorden en dan knijpt ze haar ogen tot spleetjes, houdt haar hoofd een beetje schuin en lacht: "Jij mag je nu net zoveel met mij bemoeien als papa." En ik gloei een beetje, van trots en van liefde voor mijn middelste meisje die me haar stiefmoeder laat zijn.

Gewoon.