12 + 15 = geluk

In het eerste weekend van elk nieuw jaar vieren we de verjaardag van de meiden. De oudste heeft de hare dan net achter de rug (30 december) en middelste heeft de hare bijna voor de boeg (vandaag!). Dat we het zo vieren doen we al een tijd. Met opa L. die onze vuurkorf in de tuin opstookt met eigen en gevonden kerstbomen. Opa H. die hem gezelschap houdt en de schare kinderen die om de rookwolken dwarrelen in de gaten houdt. Met vrienden en familie die dagelijks deel uitmaken van ons leven en vrienden en familie die we te weinig zien en waarvoor dit feestje een goede gelegenheid is.

Ook dit jaar keek ik met liefde en lichte verbazing naar ons gezin temidden van de drukte. Samengesteld hoewel ik samengebracht door liefde een beter stempel vind. De oudste heeft inmiddels haar eigen vrienden erbij, terwijl middelste ervoor zorgt dat ze haar aandacht over alles en iedereen eerlijk verdeelt. 12 + 15 en al bijna 10 jaar in mijn leven. Van kleine krul naar grote krul schreef ik in de verjaardagskaart van middelste, die ze vanmorgen met moeite ontcijferde vanwege mijn onleesbare handschrift. "Je moet ook altijd zoveel schrijven", mopperde oudste liefdevol.

Woorden om te vangen wat me zo dierbaar is. Ze weten het. Ze kennen me. Omgekeerd ken ik ze inmiddels ook. Alsof ik ze zelf gemaakt heb, grap ik wel eens. 

Hun eerste stapjes gemist, maar oneindig veel andere stapjes van dichtbij meegemaakt. Hoewel ik soms mis hoe klein ze waren, geniet ik ook van deze fase. De gesprekken met oudste, haar grappen en eigenzinnigheid. En hoewel de benen van middelste elke dag een beetje langer worden, is ze vaak nog mijn kleine meisje dat houdt van knuffelen en voorlezen. Een zonnetje in ons gezin. Soms probeer ik me voor te stellen hoe ze straks na de zomer op haar fiets springt om naar de middelbare te gaan. Vrolijk en vol goede zin, denk ik. En af toe te laat, grinnik ik erachteraan. Dan lijkt ze toch een beetje op mij. 

12 + 15, zussen en toch een wereld van verschil, nog altijd. Hoewel, jullie zijn allebei de allerliefsten. Mijn allerliefsten! Ik wilde het toch even opgeschreven hebben. 

Niet uit mijn buik, wel in mijn hart. 

Afscheid

Afscheid. Het hoort bij een samengesteld gezin als de piek op een kerstboom. Niet zo zwaar als het klinkt maar ook niet zo feestelijk als de piek. Vaak is het een beetje wat het is en soms is het vervelend. Ik besefte het toen ik afgelopen week de meiden naar hun moeder bracht. Voor mijn gevoel waren ze nog maar net bij ons. De feestdagen hadden het vertrouwde ritme door de war geschopt. De verjaardag van oudste een dag later ingehaald met scones voor de lunch om daarna alweer op te schieten voor het Oud & Nieuw feestje. De eerste dag van het jaar telde eigenlijk niet mee en daarna was de Efteling bezocht en bleven we slapen bij vriendin W. Gezellig, maar na het ontbijt moesten de spullen alweer bij elkaar gezocht en hun kleine broertje en de neefjes van W. gedag gezegd. Nog een snelle kus voor mij voor de deur van mama en tot zaterdag!

Elk gezin neemt afscheid van elkaar. Dagelijks zelfs. Voor het naar school en werk en slapen gaan. In een samengesteld gezin is het anders. Dan zeg je voor wat langer gedag. Je brengt spullen heen en weer en kust ze nog maar eens extra terwijl je bedenkt of ze er alweer zaterdag zijn of zondag. Je neemt afscheid op Eerste Kerstdag omdat ze Tweede Kerstdag bij mama vieren. En mama wensen ze alvast een fijn Oud & Nieuw omdat ze dan bij papa zijn. Dag lieverds, ik hou van jullie. Veel plezier met het uitpakken van de kerstcadeaus. En zijn jullie voorzichtig met vuurwerk?

In de normale weken valt het minder op. Hoewel ons huis op woensdag er altijd een beetje stilletjes van is. Maar tijdens vakanties en feestdagen valt het afscheid nemen soms zwaar. Dan is lief net zo stilletjes als ons huis op woensdag. Dan moppert kleine man als hij het na zoveel samen en gezelligheid weer moet stellen zonder zijn zussen. Ik mopper in gedachten mee en leg mijn hand op zijn hand. 

"Nog maar een paar dagen en dan zie je ze weer." 

"Het is niet eerlijk", concludeert hij. 

Maar dat is het wel. Eerlijk verdeeld tussen twee gezinnen. In theorie. De praktijk is iets weerbarstiger. Soms. 

Elke week een keer afscheid nemen, maar ook elke week een 

daar-zijn-jullie-weer!