Woorden gezocht

Echtgenoot M. en ik zitten nog even op onze roze wolk... Ga de komende tijd naar woorden zoeken om onze trouwdag te beschrijven. Zal nog niet meevallen. Zoveel geluk in een blogdop.

Schaapjes

Ik kan niet slapen. Ik kan altijd slapen. En nu niet... Ga het toch maar weer proberen.

Wens

Het kan niet al half tien zijn 's avonds zijn! De avond voor onze trouwdag. Ik ben een beetje schor. Maar met mooi french gemanicuurde nagels. Terwijl ik de laatste was opvouw luister ik naar het trouwceedeetje dat mijn lieve broer heeft samengesteld. Trouw niet voor je veertig bent... (check) En morgen ben jij de bruid! Samen met mijn vader oefen ik nog even het weggeven. We lachen en doen het huppeltje (meer hinkeltje) dat ik als klein meisje altijd deed. Mijn lieve papa weet al wat hij aanstaande M. gaat zeggen als hij me 'weggeeft'. Veertig en morgen de bruid. Wie had dat ooit kunnen denken. Ik niet. Vooral eigenlijk niet dat ik trouwen zo leuk zou vinden. Bijzonder. Vriend M. is met onze kleine man bij zijn ouders slapen. Ik kreeg nog een laatste zenuwachtige kus. Mr. brown eyes. Mijn mama slaapt hier. Ik zet de klok even stil. Heel even maar. En in gedachten doe ik een wens...

Bewaardoosje

En toen nog maar twee nachtjes. Het liefst zou ik mijn yogales afzeggen en met aanstaande (!) M. een wijntje op de bank drinken, maar ik kan wel wat 'adem-in, adem-uit' gebruiken. Bovendien behoed ik mezelf dan ruim twee uur van het maken, ofwel samenvatten, afstrepen of overschrijven van lijstjes. Vriend M. is ook in de war. Hij liep net met de keukentrap naar boven, terwijl hij van plan was te gaan strijken. Ik zeg niks. Behalve dat van dat trouwen en voorbereiden. Niet te doen. Wel heel leuk. Vandaag vielen er een paar lieve kaarten op de mat. Eentje helemaal uit Spanje van vriendin M. En mijn telefoon piept ook de hele dag. Veel weersverwachtingen over de sms, grapjes over de whatsapp en lieve woordjes. Het liefste zou ik deze week vangen en in een bewaardoosje doen. Voor later als ik niet zo druk ben met lijstjes. Dat kan natuurlijk niet. Maar bloggen kan wel. Bloggen voor nu en later. 

Bij deze 'little boxpeople' zijn al mijn herinneringen wel veilig denk ik.

Eerste keer

Zijn allereerste paar gympies!

Un peu nerveux!

En dan sta je op en heb je zomaar ineens vlinders in je buik. Niet vanwege mister brown eyes die naast je ligt. Hoewel hij wel indirect de oorzaak is. Maar omdat je over vier nachtjes gaat trouwen. Zenuwachtige vlinders. En ze zijn nog niet weg. Terwijl ik vandaag toch alweer twee belangrijke dingen van mijn lijstje kon strepen, waaronder de niet onbelangrijke weddingcake en het onderbroeken-dilemma. Stop! and smell the flowers. Zou mijn wijze mama zeggen. Mijn eigenste flower ligt onder de zonnebank in slaap te vallen. Dan maar een denkbeeldige... Adem in en.....

Bron: creativeplaystamps.com

Kacheltje en kuipslab

Je voorbereiden op je trouwdag is net zoiets als je voorbereiden op de eerste keer bevallen of de eerste keer afrijden. Je hebt eigenlijk geen idee! Het meeste is inmiddels wel geregeld. Op een paar kleinigheden na als welke onderbroek trek ik aan (too much information?) en waar vind ik een kuipslabbetje voor Job (hij heeft namelijk een heel chique Woolford overhemd aan). Kleinigheidjes. Nog onder de zonnebank. Oor weer laten horen. En samen nog even ontspannen, was de tip van een vriendin. Klinkt goed, maar met drie kinderen best een logistieke uitdaging. Ik kijk naar het zoveelste lijstje en bedenk wat ik eens zal opschrijven onder het kopje mentaal voorbereiden...
1. Goed slapen (lees in comateuze toestand als ik mijn kussen alleen al ruik, dus dat komt goed. Check!)
2. Ja, ik wil! voor de spiegel oefenen (elke ochtend. Check!)
3. Veel filmkussen met mijn aanstaande (ze noemen ons wel Scarlett en Rhett. Check!)
4. Nog vaak het woord aanstaande gebruiken, het is immers de laatste week (Check!)
...

Zucht! Ik zei het al. Voorbereiden op je trouwdag is onbegonnen werk. Genieten dan maar. Dat was immers het magische woord tijdens mijn zwangerschapsverlof. Iedere dag vertelde iemand me wel: "Nog even genieten hoor" (alsof het na de bevalling voor eens en voor altijd afgelopen zou zijn) Dus dat staat nu op mijn lijstje: 1. genieten! Vannacht lukte het al een beetje, toen aanstaande (Check!) M. - zo kacheltje als wat van zijn bachelor - tegen me aan kwam kruipen en luid verkondigde: "Schat, je bent de allermooiste, de allerliefste en ik houd zooooooooveeeeeel van je". Vanmorgen kon hij zich daar niets meer van herinneren. Maar ik weet wel beter. Hij galmde het namelijk in mijn goede oor.

Wat?

Mijn oor zit dicht. Niet heel bijzonder. Zo'n vier keer per jaar zit ik bij de dokter met een bakje aan mijn oor, terwijl met een grote warmwaterspuit een hardnekkige prop door mijn gehoorgangen wordt gejaagd. Is de vangst gevangen in het bakje aan mijn oor, kan de dokter het zelden laten het vol trots aan me te laten zien. Goh! zeg ik dan maar. Terwijl ik voor de zoveelste keer te horen krijg hoe nauw mijn gehoorgangen zijn. Vertel mij wat. Normale mensen hoeven niet vier keer per jaar aan de warmwaterspuit toch? Het maakt ook niet uit. Er is wat aan te doen. En in de weken dat mijn oor dichtzit, slaap ik nog iets beter. Kwestie van goede oor op het kussen. Maar deze keer vind ik het vervelend. Over een week ga ik trouwen en dan lijkt het me fijn om gewoon te kunnen horen. Ik zeg graag ja op het juiste moment en wil de magie van het moment niet verpesten door 'wat?' door de kerk te schallen (ja, schallen, want ik hoor mezelf namelijk ook niet). Dus ik ben aan het druppelen, met olijfolie extra vierge, zodat de dokter maandag weer op jacht kan.

Bofkont

Vrijdagavond zei ik nog vertwijfeld tegen mijn lief: "ik denk niet dat ze wat gaan doen" Toen hij me vervolgens serieus nam en vroeg of hij eens moest polsen, had er natuurlijk een alarmbelletje moeten gaan rinkelen. Maar nee hoor. De volgende dag reed ik naar mijn moeder voor de 2e trouwjurk passessie. Zouden ze in de voortuin? Maar nee hoor, de enige in de voortuin was mijn moeder die me vertelde dat we moesten opschieten omdat we anders te laat kwamen. In de auto zei ik vertwijfeld tegen mijn moeder: "ik denk niet dat ze wat gaan doen". "Denk je dat echt?", was haar antwoord. "Moet ik eens gaan polsen?" Opnieuw geen alarmbelletje. In de bruidswinkel was het druk. Ik was blij dat we nog een keer gingen passen want ik was wel wat kilootjes kwijtgeraakt de afgelopen weken. Op naar de paskamer toen er ineens vijf vriendinnen vanachter een rek trouwjurken tevoorschijn sprongen: "SURPRISE!" Mijn hart zakte drie verdiepingen en ik voelde me schuldig en blij tegelijk. Ze doen wat! Terwijl ik al mijn lieve vriendinnen omhelsde, zei ik: al gaan we nu alleen nog koffie drinken.

Maar niks koffie. Wel met blinddoek om de auto in om vervolgens te belanden in een soort loods, oog in oog met mijn allereerste liefde. Het is je exen-dag, pestten mijn vriendinnen me. Maar ik wist (hoopte) beter. Mijn eerste liefde was inmiddels al heel lang fotograaf. Een halfuurtje later stond ik opgemaakt en in de krul te poseren voor een serieuze fotoshoot. Aan alles was gedacht, een tas vol kleding, een visagiste en natuurlijk prosecco. Vriendin W. en vriendin T. hadden het tot in de puntjes geregeld. En ik nog wel twijfelen... Mijn schuldgevoel dronk ik weg en overmoedig lachte ik naar de fotograaf uit mijn verleden. "Ik ben zeker niks veranderd in die 21 jaar", lachte ik nog iets overmoediger. Hij knikte oprecht van niet. Om er vervolgens aan toe te voegen dat ik vast een cursus had gevolgd. Een cursus? "Ja, zodat je niet meer zoveel praat als vroeger. Ik kreeg vaak kortsluiting in mijn hoofd." En ik herinnerde me inderdaad de gezellige babbelaar en de afwezige dromer. Een onmogelijke combinatie. Een glimlach onderdrukkend dacht ik aan mijn lief, die zo mogelijk nog meer babbelt dan ik.

Na nog met alle vriendinnen en de fotograaf op de foto te zijn geweest, stapten we weer in de auto. Zonder blinddoek deze keer en heel nieuwsgierig. We stapten op de pont naar weer een andere geliefde: Amsterdam. Daar stonden nog meer vriendinnen. En ze kwamen allemaal voor mij. Op de wallen gingen we van de wal in een sloepje. Daar stroomden de eerste tranen. Lieve woorden en foto's vol herinneringen kwamen voorbij. Nog maar een prosecco. In de jordaan gingen we van boord. Dos!, riep ik opgewonden. En ja, we gingen tapas eten bij Dos. De Spanjaard in de straat waar ik zoveel jaren had gewoond en zo vaak had gegeten. Nog een foto voor mijn oude huis en daarna lekker eten, drinken, praten en lachen. En nu zingen en dansen, riep vriendin I. om een uur of één. Maar waar? Het werd gewoon het café waar ze speciaal voor ons op verzoek draaiden tot de allerlaatste ronde. En eenmaal een beetje draaierig in de taxi, bleek het nog niet voorbij. Voor het hotel met de kunstkoe mocht ik uitstappen. En op de kamer nog een laatste fles prosecco voor we om half zes ons bed inrolden. Waar ik nog heel even wakker lag en glimlachend besefte wat een bofkont ik ben. Een bofkont met zulke vriendinnen!

Bron: www.foksuk.nl

Vlinders

Taartenkamer bellen, speldjes kopen, bloemen afstemmen... over precies twee weken gaan we trouwen, Mijn lief en ik. Mijn gedachten kan ik bijna nergens meer bij houden. In mijn hoofd loop ik de laatste regeldingen door. Ik voel me rustig maar dat maakt me soms ook weer onrustig. Vergeet ik niet iets? Deze week ontdekten we op ons regellijstje dat we nog een 'trouwleges' moesten overmaken aan het stadsdeel, kosten voor de ambtenaar, administratie enzo. Vijf weken van tevoren. We hadden er zelfs nog een uitroepteken achter gezet. Zou twee weken van tevoren een probleem zijn? Knoop in mijn maag en lief de hele nacht wakker. Wat nu als... In gedachten zagen we ons al de boel verzetten en alle gasten bellen. Gelukkig was er geen probleem en mogen we nog steeds trouwen op de 27e. Trouwen met mijn lief! Ik heb er vlinders van in mijn buik. Ik word vrolijk van de lieve mailtjes die we krijgen. Van vriendin W. en T. die me op mijn mobiel fotootjes sturen van bruidsoutfits. Van schoonzus en vriendin C. die meedenken en regelen achter de schermen. Van heel veel eigenlijk. Ik loop nog net niet de hele dag met een glimlach op mijn gezicht. Maar in gedachten wel.

Gooi maar in de lucht!

Er zijn mensen waar je graag mee praat. Dat wil niet zeggen dat je per se vaak met ze praat. Maar als het gebeurt, voelt het goed. Voor mij is dat V. Ik ken haar al heel lang en ze combineert op een bijzondere manier heel veel verschillende karaktereigenschappen. Ze is rustig, maar kan heel veel vertellen. Ze is nieuwsgierig maar op een integere manier. Ze is nuchter en tegelijkertijd ziet ze zoveel meer dan alleen het aardse. Ze staat bewust in het leven en geniet van al het moois zonder de schaduwkanten te ontkennen. Zaterdag sprak ik V. Het gesprek kwam op de toekomst en dat het soms moeilijk is je hart te volgen. Ik hoorde mezelf vertellen. Ik droomde even hardop. En toen zei V. heel nuchter: gooi het maar in de lucht dat verlangen! En dat ben ik van plan, met een brede lach op mijn gezicht!

 

Een van mijn favoriete foto's

Amélie

Mijn lief vat onze filmvoorkeuren als volgt samen: "Frans, zwart-wit" versus "Dom geweld". Toen we pas samen waren, gingen we vaak naar die Franse films. In de Movies en dan na afloop erover napraten aan de bar. Ik moet toegeven dat hij me nog steeds de bioscoopfilm laat uitkiezen, maar hij heeft inmiddels wel opgebiecht dat het filmhuisgebeuren niet helemaal zijn genre is. En als ik op vrijdag van yoga kom, zit mijn lief zielstevreden op de bank naar bijvoorbeeld Spiderman te kijken. Daar valt hij mij dan niet mee lastig. Ik daarentegen heb zendingsdrang. Een van mijn favoriete films aller tijden is ' Le fabuleux destin d'Amélie Poulain'. (Alleen de titel al!) En als je deze nog nooit hebt gezien, heb je echt iets gemist. De rode draad van het verhaal is Amélie, een vrij eenzaam meisje die ontdekt hoe leuk het is andere mensen gelukkig te maken. De film begint onnavolgbaar door alle karakters voor te stellen aan de hand van hun heimelijke genoegens maar ook dat waar ze een hekel aan hebben. Gisteren speelde een pianist de filmmuziek tijdens onze paasbrunch. Thuis gekomen heb ik de muziek meteen op mijn appel gezet. En nu heb ik eigenlijk zin om de film voor de zoveelste keer te kijken. Maar dat doe ik niet. Wel een filmpje om te delen. Ontdek de geweldige (pratende) bedlampjes!


Gewoon in kleur dus deze Franse film. Ik vind zwart-wit helemaal niet zo leuk. En vriend M. heeft vorige week nog oprecht zitten lachen bij de Franse film 'Untouchables' (ook een aanrader!) Dus zo zwart-wit is het niet...