Van die dingen

1.  Regen tegen het raam in juli
2.  Voor je gevoel net je hoofd op je kussen te hebben neergelegd en je wekker horen afgaan
3.  Een keertje vroeg in de auto zitten naar je werk en dan toch pas om half 10 binnenstappen vanwege file
4.  Hardop verkondigen hoe druk het was op de weg en ondertussen beseffen dat je klinkt als een veertienjarige die aan de conciërge op school vertelt dat de brug open was
5.  Iets lekkers ontdekken in de koelkast en als je het wilt openmaken, zien dat de datum is verlopen
6.  Denken dat je nog iets lekkers in de kast hebt liggen en ontdekken dat je lief zich dat eerder heeft bedacht
7.  Eeuwig en altijd je telefoon kwijt zijn
8.  Eeuwig en altijd je bril lopen zoeken
9.  Je bril zoeken terwijl je hem in je hand hebt (echt!)
10. Jezelf mobiel bellen omdat je je telefoon kwijt bent en als je deze dan hebt gevonden blij verrast zijn dat je een gemiste oproep hebt (echt!)
11. Beslagen brillenglazen
12. Wel zin maar geen tijd
13. Wel tijd maar te moe
14. Even geen 'dingen'  meer weten maar niet willen stoppen bij nummer 13
15. Tegen beter weten altijd een beetje bijgelovig zijn

Het mysterie van...

Koffers inpakken. Ieder jaar stink ik er weer in. Ik neem teveel mee op vakantie. En ieder jaar neem ik me voor om dat het volgende jaar niet meer te doen. Tegen beter weten in natuurlijk. Want:
* Wie weet wat voor weer het gaat worden op de plaats van bestemming.
* Wel lekker als we niet hoeven te wassen
* Goh, dit is nou echt een vakantie-topje, jurk, rok... (naar keuze in te vullen)
* Er past nog iets in dat hoekje
* We gaan toch met de auto

Sinds ik (lief)moeder ben, pak ik ook nog eens voor vier in. Vorig jaar nog voor vijf, maar voor mijn lief doe ik het niet meer. Die draagt toch - als het even kan - alleen zijn zwembroek, één shirt en één broek. Alle zomerse overhemden en hippe broeken laat hij vastberaden in zijn koffer liggen. Dat is op zich niet erg (zie eerste alinea). Maar hij heeft me vorige zomer te vaak ermee gepest. Een gevalletje eigen schuld dus.

De koffer van de meiden is al ingepakt. Voor de kleinste veel jurkjes want die draagt ze zo graag. Voor de oudste ook van alles, hoewel die precies haar vader is en ik eigenlijk alleen haar Animal-shirt hoef in te pakken en de meest versleten korte broek. Had ik al gezegd tegen beter weten in? Mijn kleine man is niet zo moeilijk, hoewel ik ook ineens weer kansen ruik voor zijn chique bruiloftsoverhemd en giletje. Ik zie hem al lopen op dat Franse plein, de mooiste bijna tweejarige van allemaal. En daar zit hem het mysterie van het koffers inpakken in. Mijn verbeelding. In gedachten past bij elk kledingstuk een vakantiemoment (dus niet andersom). In mijn zwarte jurk met rode klaprozen drink ik rosé met mijn  lief onder de appelboom. Op die gele hakken, dans ik tot in de kleine uurtjes op het dorpsfeest. In het ene badpak trek ik elke ochtend een paar baantjes (uhu) en de bikini is meer voor in de luxe ligstoel. Zucht. Volgend jaar voor straf met het hele gezin op backpack-vakantie of kamperen op de fiets. Brrrrr.

Zet jij ze in de auto schat?

Maakt mijn dag...

Deze vond ik vanmorgen in het Job-mandje op de creche. Ik las de tekst die leidster S. erop had geschreven en ik hoorde het mijn kleine man zeggen.

Feest!

Terwijl manlief in lichte paniek zijn mailbox uitspit  - op zoek naar mail nummer zoveel met plan X - kook ik twee pannen pasta en haal de keukenkastjes overhoop voor passende Tupperware schalen. Het is inmiddels negen uur ' avonds en morgen is het feest op school van de meiden. Het is al twee weken feest - lees juffendag, verkleeddag, we-bouwen-een-tent-dag, wendag, wandeldag - maar morgen is het echt FEEST met een hoofdletter: ! Oh en verrassing, dus de meiden mogen niks weten. Wekenlang al vult onze mailbox zich met mails van zeer actieve en creatieve ouders. En omdat het plan bijna iedere dag verandert, waren wij - niet zo actieve ouders - een beetje afgehaakt. Tot de feestdag in zicht kwam en er vorige week per mail officieel werd overgestapt op plan X. Alleen wisten wij niet wat plan X was. En toen we dit uiteindelijk ten einde raad bekenden over de mail aan moeder R. kregen we als antwoord slechts een verwijtend stilzwijgen. Gelukkig is manlief niet van gisteren en heeft op eigen houtje plan X van dochter A. tevoorschijn getoverd en heeft hij ook nog eens de feestcode van dochter E. gekraakt. Wij werkende ouders laten ons niet gek maken (wel schuldig).

Het resultaat? Twee schalen met pastasalade, die stiekem op locatie Y te A. bij moeder S. moeten worden afgeleverd (check). Kind A. die morgen op de fiets naar school gaat alsof alsof het de gewoonste zaak van de wereld is dat we de auto laten staan (check). Een extra luxe lunchbox voor kind E. (check), die met opa en oma naar school gaat want zo ver nog niet kan fietsen (check). Oh en een vlaggenwimpel voor juf F. en een tekening voor juf D. (ook al hadden we juffendag volgens mij al gehad, check). Dan nog een regenpak (plan Y), een bikini (plan Z) of stevige schoenen (plan K) (check buienradar... check). ' Middags mag onze lieve E. worden opgehaald... OF in de speeltuin OF in het zwembad OF in de klas. Bij twijfel mogen we bellen (met stichting Correlatie?). Dat is dus om halfdrie. Dan als een Razende Roeland weer naar school want daar wordt onze lieve A. toegesproken op het podium. Camera mee (check). Tissues mee (check).

Manlief en ik hebben erg veel zin in vakantie. Gewoon even helemaal niks en daarna gaan we het allemaal (!) helemaal (!) anders doen. Check!

 

Dat is...

Genieten!


* De eerste seconden van een salmiaksnoepje in je mond
* In bad met je oren onder water
* Weten wat je aan wilt trekken en het ook schoon in de kast hebben hangen
* Een lege wasmand
* Haar dat goed zit (ook nog aan het einde van de dag)
* De pont net halen
* De eerste nacht onder een fris gewassen dekbed
* Een keer geen file
* Je lievelingsliedje op de radio
* Een boek dat je niet weg kunt leggen
* Meeluisteren met andermans gesprek
* Een keer leuk op de foto staan (zie onder)

Ik hang aan je lippen

Zomaar een gesprek:

Ik: "Bijna op vakantie naar Frankrijk"

Ander: "Wat heerlijk!"

2 minuten later

Ander: "Rijden jullie in één keer door naar Italië?"

Ik: "Eeh, Frankrijk" 

Ander: *onderdrukt gaap*

Ander: "Dus in Haarlem is het volgende week al vakantie?!"

Ik: Eeh, Amsterdam.

Ander: "Oh"

Dus... 

He, heerlijk. Vakantie...

We gaan op vakantie en hebben stress... Dat is een... - roept u maar - PARADOX. Ofwel een schijnbare tegenstelling. Toch hoef ik het niemand uit te leggen, stress voor de vakantie. Vakantiestress is zelfs een ingeburgerd woord. In Nederland dan. Ik kan me voorstellen dat ze in Iran hier geen woord voor hebben. Maar terug naar de stress. Eigenlijk valt het wel mee hoor. Met mij en de stress.

Mijn lief heeft vooral stress. Zo riep hij dit weekend een aantal keer hard en best wanhopig: "we vertrekken volgende week al en we hebben nog niets (!) gedaan." Op mijn vraag wat we dan nog allemaal (!) moesten doen, had hij geen antwoord. Wat de stress niet verminderde. Integendeel. Het feit dat hij daar nog niet eens over na had kunnen denken, zei volgens hem genoeg.

Het voordeel van ons is dat we altijd tegengesteld (paradox?) op elkaar reageren. Is mijn lief gestresst, word ik heel rustig. En andersom. Niet dat ik een rustgevende werking op mijn lief heb. Integendeel. Hoe rustiger ik word, des te meer hij denkt dat we het allemaal (!) nooit (!) meer gaan redden. Dus ik probeerde het nog maar eens met de wijze woorden van mijn moeder: op vakantie heb je alleen een paspoort en geld nodig. (Overigens een erg leuke uitspraak vlak voordat je in een tot aan de nok toe beladen auto stapt.)

Inmiddels zijn we het weekend voorbij en weer wat dichter naar de vakantie toe gekropen. Als ik vriend M. vraag: "Hoe gaat het met de vakantiestress?", antwoordt hij: "Ik heb het LOS-GE-LA-TEN". Ik negeer de ondertoon en zeg: "He, heerlijk schat, bijna vakantie!"

Vriendinnen

Ik heb ze in verschillende soorten. Kunstzinnig, grappig, stoer, slim, onzeker, ver weg, buiig, lief. Van lang geleden of van pas ontdekt. Geen een is hetzelfde, uniek zijn ze stuk voor stuk. En ze maken deel uit van mijn leven. Sommigen spreek ik bijna elke dag, anderen veel en veel minder. Dat maakt niet uit. Soms ben ik ijdel en bedenk wat het over mij zegt, dat ik zulke leuke om me heen heb verzameld. Soms voel ik me schuldig, als ik geen tijd voor ze vrijmaak. Soms ben ik ontroerd als ik van over de oceaan een berichtje krijg met een flinke portie geluk. Of een mini-brief op de mat. Of een fotootje op mijn telefoon van hun dagelijkse dingen. Ze kleuren mijn leven. We vertellen, luisteren, drinken en dansen. En ook als ze er niet zijn of als we te lang niet vertellen, luisteren, drinken en dansen, zitten ze in mijn hart. Daar staat villa Kakelbont, waar we samen zouden wonen als het leven een boek van Astrid Lindgren was. Allemaal een eigen kamer of verdieping, mannen en kinderen er gezellig bij. Huisdieren ook. We delen de keuken, maar de badkamer niet. Je moet niet overdrijven. Zeker weten dat het goed zou gaan. Ik zie de slingers al hangen. Want zo leuk zijn ze nou. Mijn vriendinnen...

Dromen

Elke avond, terwijl haar krullen boven het dekbed uitspringen, kletsen we nog even. Voor het slapen even bedenken waar ze over gaat dromen. Maar ik weet het al. De afgelopen weken is haar droom namelijk elke nacht hetzelfde, tenminste haar voornemen om het te dromen: Frankrijk met een hoofdletter en uitroepteken. "Ik ga dromen over Frankrijk en ons zwembad." Lief als ze is, droomt ze ons er allemaal bij. Gelukkig maar. Als ik 's avonds laat ga kijken, ligt ze met een tevreden blik te slapen ' dobberend op haar krokodil'. Niets zo leuk als voorpret, hoewel de nachtjes slapen op de kalender eerst nog wel heel veel waren, lijkt het ineens te overzien en voor te stellen. Vakantie binnen handbereik. Een zalig nietsdoen. Zelfs geen wifi op de plek van bestemming dus spelletjes en boeken winnen het deze vakantie van de aaifoon en -pad. Ontbijten met croissants en daarna als enige zorg waar je in of uit de zon kunt liggen. Net als mijn kleine Eva heb ik last van voorpret en ben ik blij met ons avondritueel zodat mijn vakantiegevoel al een beetje binnensluipt in de dagelijkse drukte. En als ik 's avonds in bed ga liggen, droom ook ik weg. Drie weken alle tijd, alle tijd voor en met elkaar. Daar verheug ik me het meeste op.

Ma petite chérie

Kom mama... kom

Sinds ik mama ben, zit ik zelden meer rustig een boekje te lezen op de bank. Tenminste niet als mijn kleine man in de buurt is. Op de dag dat ik thuis ben, neem ik me van alles voor maar weet eigenlijk al dat maar één iemand de dag bepaalt. En die iemand is nog geen twee jaar oud. En als je bijna twee jaar oud bent, wil je de wereld verkennen. Boeken uit de kast trekken (babapapa!), poes aaien (poesie mauw), wasmanden omgooien (helpen) en op stoelen klimmen (toel). Natuurlijk kun je dat in je uppie doen, maar het is veel leuker met mama. Dus als die mama dan stiekem toch weer naar de bank is geslopen met de krant van twee dagen oud, bedenkt de kleine man heel iets anders. Hij steekt zijn hand naar me uit, kijkt me vanonder zijn wimpers aan terwijl zijn mondhoeken al krullen van de voorpret: "Kom mama, hand. Kom mee, mama, kom!" Een typisch gevalletje van ' an offer you can't refuse'. En terwijl ik voor de zoveelste keer zijn hand pak en een rondje om de keukentafel loop, maakt mijn hart een sprongetje vanwege die kleine wereldreiziger.