3 + 2 = 1

Einde dag zijn ze er weer. Mijn twee lieve meiden. Na drie weken vakantie. Krullebol E. en schobbedebonk A. Het was rustig drie weken lang. Minder boodschappen, niet zo vroeg op. Maar het was niet compleet. Vanavond vallen de puzzelstukjes van ons gezin weer op zijn plek. Gelukkig maar!

Behang en saaie grijze muizigheid

Ik ben goed in sparen, uitgeven lukt ook. Maak je geen zorgen. Maar geld uitgeven aan iets dat in verhouding veel geld is - in mijn ogen dan - vind ik moeilijk. Ik ontdekte laatst een heel leuk behang. Voor zover dat kan op behang, was ik meteen verliefd. Met dat behang zou onze tuinkamer haar naam eindelijk waarmaken. Toen ging ik rekenen, het aantal vierkante meters dat ik nodig had. Dat was niet 1 maar 2 rollen, krap. De kosten? 250 euro. Voor een stukkie behang! En hoewel de liefde nog niet bekoeld was, besefte ik dat ik toch geen 250 euro kon uitgeven voor een paar strekkende meter papier. Toch?

Soms vraag ik me af wat er gebeurt als ik morgen de loterij win. Boem! In één klap miljonair. Hoelang duurt het dan tot dat behang niet meer duur is. Vervaagt die grens? Rek je deze op? Of blijf je denken: "Ik ga toch geen 250 euro uitgeven voor behang". Wat moet er gebeuren om die strenge dame in je hoofd te veranderen in een bon vivant die vindt dat geld moet rollen omdat je maar één keer leeft.

Ik heb wel eens een artikel gelezen over loterij-winnaars in Nederland. Het schijnt dat de meerderheid niets aan hun leven verandert. Zelfde huis, zelfde uitgavenpatroon, alleen wat meer geld op de bank. Veilig. Voor later. Voor de kinderen. Voor... je weet maar nooit. Best een schrikbeeld toch. Geen wereldreis, geen onverantwoorde uitgaven, grote feesten, een bootje of twee... gewoon omdat ze niet gewend zijn geld uit te geven. Saaie grijze muizigheid vind ik het! 

Misschien moet ik alvast een beetje oefenen?

Deze tas een goed begin?

Wat vind je daarvan?

* Mopperen omdat de garage een kleinere auto meegeeft dan de auto waar je in rijdt
* Iemand met pech langs de weg zien staan en gewoon doorrijden
* In een volle lift staan en een speld kunnen horen vallen
* Je hardop zorgen maken over de crisis terwijl je met vrienden uit eten bent
* Ongefundeerde meningen over politiek papegaaien
* Eten weggooien omdat je andere plannen maakt
* Van alles denken maar niet hardop zeggen
* Een mascara-borstel op batterijen dat automatisch draait...

Bewust ongezond?

Het is nog niet makkelijk, gezond eten. Het tegendeel. Ongezond eten is veel makkelijker. Of ik moet zeggen, onbewust eten is veel makkelijker. Sinds ik het boek van Kris Verburgh heb gelezen (zie blogje hieronder) probeer ik dat niet meer te doen. Dat betekent dat ik langer in de supermarkt ben en etiketten lees. Je zou denken dat je daar wijzer van zou worden. Maar ook daar geldt het tegendeel. De helft van de ingrediënten verbazen me en de andere helft zegt me niets. Natuurlijk weet ik dat E-nummers niet vrij rond hebben gedarteld in de wei, maar zoveel nummers duizelen me. En wanneer een product tot eind volgend jaar houdbaar is, komen de woorden kakelvers en seizoen ook niet meteen in me op. Maar als mijn kleine man mag uitdelen op de crèche voor zijn verjaardag en ik denk een gezonde keuze te maken met yoghurtrozijnen van de Hema, weet ik het echt niet meer als ik het etiket lees. Hoe gaat elk leerproces ook alweer? Van onbewust onbekwaam naar onbewust bekwaam! Ik ben geloof ik net overgestapt van de fase onbewust ongezond naar bewust ongezond... ik hoop dat de volgende fase zich snel aandient.

Krijg jij ook meteen trek in rozijnen met kurkuma-, brandnetel-, paprika-extract en Arabische Gom?

Zendelinge

Volgens mijn lief heb ik zendingsdrang. Ik ben bang dat hij gelijk heeft. Manlief las ruim 2 jaar geleden het boek 'Dieren eten' van Jonathan Safran Foer. Dat boek had ik meegenomen op vakantie, maar zijn boeken waren op dus was hij aan deze begonnen. Op de kaft stond nog in heldere letters de waarschuwing dat iedereen die dit boek las, nooit meer vlees zou eten. En zo geschiedde. Voor manlief dus. In een week tijd werd mijn stoere carnivoor een vegetariër. Geen vis, geen vlees. Nog nooit heeft hij me in die ruim twee jaar proberen te bekeren. Hij heeft me zelfs niet uitgelachen toen ik het boek ongelezen achterin onze boekenkast (ver)stopte. "Als je wilt, kan ik je wel het een en ander vertellen over de bio-industrie, maar ik denk niet dat je daar blij van wordt", is zo'n beetje de enige zin die hij er ooit over zegt. Hij bakt zelfs nog mijn biologische stukje vlees, omdat hij dat zo goed kan.

Nu is er een nieuw boek in ons leven, nouja mijn leven. Het heet 'De voedselzandloper' van Kris Verburgh. Ik las het in twee dagen uit. Manlief las mee, niet vrijwillig maar omdat ik elk inzicht (en dat zijn er nogal wat) met hem deelde. Zendingsdrang dus. Helaas. Ook voor de lezer van deze blog. Het boek gaat over gezond eten en welke voordelen dat met zich meebrengt. Eigenlijk heel simpel. Maar heel inspirerend. Gisteren vroeg ik aan mijn lief of hij het boek ook wilde lezen. "Ja, hoor", zei hij. En toen bleef het even stil. "Als jij het boek 'Dieren eten' leest."

www.devoedselzandloper.com

Twee!

Twee jaar. Onze kleine man is een grote kleine man geworden. Twee jaar geleden kwamen we thuis uit het ziekenhuis met een klein bundeltje geluk. Te klein voor de maxi-cosi. Zijn bedje naast ons bed. Hij nam niet veel meer plaats in dan een klein stukje voeteneind. Het laken voor driekwart onder de matras gestopt. Nachten heb ik liggen luisteren naar de gekke geluidjes die hij naast ons maakte. Gek genoeg geruststellend ook al had ik ze nog nooit eerder gehoord. Zijn bescheiden la-la-la als hij huilde. Als ik mijn ogen dichtdoe hoor ik het weer. Twee jaar vol eerste keren. Kleine gebeurtenissen van intens geluk. De eerste keer in bad. Zijn eerste woordje, stapje, kusje, hapje. Samen lezen. Voorop de fiets. Mijn kleine baby stapt sinds een halfjaar parmantig in het rond. Zijn eerste paar schoenen al versleten. Meer peuter dan baby. Nog steeds maakt mijn hart een sprongetje als ik hem zie. Als hij 'mamaaaa!' roept en harder dan hij kan op me af komt hollen. Hij praat en borrelt en bruist en boeft. Door zijn ogen is de wereld één groot avontuur en ik mag met hem mee. 'Kom mama, kom!' Hij strekt zijn handje uit en kijkt me vanonder zijn lange wimpers aan. Wat ben je groot. Twee jaar!

V... blues

Toch fijn dat er een woord voor bestaat. Anders zou je niet goed weten wat je onder de leden had. De klachten? Uitgerust maar toch niet veel zin om iets te doen. Een gelukkig gevoel met een verdrietig randje. Een soort omgekeerde heimwee. Of doodgewoon vakantieblues. Het heerlijke vakantieritme dat zo snel wende moet alweer afgeleerd. En bij alles wat ik vandaag doe, denk ik 'vorige week rond deze tijd...' en vul het aan met heerlijke vakantiedingen als aan het zwembad zitten, rosé drinken, boeken lezen, zwemmen, door het gras hollen met de kinderen, croissants eten als ontbijt... Wat was onze vakantie heerlijk en ons gezelschap leuk. Met zijn elven op een idyllisch plekje in Frankrijk alsof we niet anders gewend zijn dan met elkaar vakantie te vieren. Weer terug thuis besef ik dat vakantie vieren geen kunst is, de uitdaging zit hem erin dat heerlijke vakantiegevoel vast te houden.

Zelfs de was doen is leuk op vakantie