Soms zit ik mezelf in de weg. Dan zou ik wel heel hard net als mijn kleine man willen roepen "aan de kant!". Maar dat is tegen dovemansoren. Ik weet het eigenlijk al - als ik opsta met een onbestendig gevoel - deze dag gaat niet meer goed komen. Buiten schijnt de zon, alles zit mee, geen gekke dingen, behalve dus mijn eigen ik. Dan maar iets doen, maar tijdens dat doen, denk ik deed ik maar niets. Ook dat kan geregeld worden. Maar tijdens het niets doen, denk ik, moet ik niet wat gaan doen. Allesbehalve logisch en nog steeds dat onbestemde gevoel. Je zou bijna denken dat... en dat zal het dan ook wel zijn. Ik zie het in de blik van vriend M. Hij had het allang door.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
-
De tijd rolt met een razende Rrrrrr... het is vast mijn leeftijd want de kinderen hoor ik er niet over. Die wisselen moeiteloos Sint Maart... -
Ik interview middelste voor mijn boek. We moeten er allebei een beetje om grinniken terwijl ik de dictafoon op mijn telefoon test. Met een k...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten