Ja(cques), ik wil! (dag 7... eeh 8)

En dan kun je op dag 7 niet bloggen. Natuurlijk kun je op dag 7 niet bloggen want A. en S. gingen trouwen. En aan mij de dankbare (doch dubieuze taak) om ceremoniemeester te zijn. De dag was onvergetelijk grotendeels ondanks mij en deels dankzij mij (tafelschikking?). En weer wat geleerd: draag nooit hakken als ceremoniemeester, met gympen ben je sneller op al die verschillende plekken waar je nodig bent. Zoals ik zei mocht het de dag niet drukken. Ook met mij als ceremoniemeester werd het geweldig. De zon scheen, het bruidspaar knapte bijna uit hun bruidskleding van geluk, het eten was heerlijk en er was volop drank en heel veel lieve (relaxte) mensen. De verlate vader en moeder van de bruid waren op tijd voor de ceremonie, de fiets waarop het bruidspaar zou aankomen werd uiteindelijk het vervoermiddel van kerk naar receptie en de pendelbussen lieten zich niet afschrikken door de wegomleiding.

Dat ik Jacques (de vader van de bruid) op twee plekken aan tafel had gezet (volg gewoon de naamkaartjes) en daardoor de vader van de bruidegom het even niet wist, was een kleine rimpel die ik toch zeker in 5 minuten had opgelost (de arme mannen deden een stoelendans terwijl ik namen en heren in mijn hoofd probeerde te ontwarren) Gelukkig was er oom Aart, die met een limmerick de rimpel op mijn voorhoofd wegtoverde.

Toen eenmaal de familie en getuigen in de pendelbus naar het feest zaten en de taart was aangesneden, zat mijn taak erop. Terwijl ik opgelucht dacht dat ik me er stoïcijns doorheen had geslagen, kreeg ik nog geregeld de vraag of het nog allemaal goed met me ging. Goed? Veel beter dan dat! Wat een geweldige dag en de avond moest nog beginnen. Met mijn hakken in een hoek en een gin-tonic in mijn hand zag ik het bruidspaar de dansvloer opkomen voor de openingsdans. Queen, Somebody To Love. Kippenvel en alweer die brok. Er werd gelachen, gedanst, geflirt en gefeest. Met A. en S. als stralende middelpunt. Op het moment dat ik twee bruiden ging zien en vriendin A. met een fles 43 op de dansvloer zwaaide, stopte de muziek ermee. Precies op tijd.

Vandaag kwamen ze nog even langs, A. en S. moe maar stralend. "De bruiloft was perfect, omdat hij niet was OVERgeregisseerd maar juist was ONDERgeregisseerd",  vatte A. het nog even samen voor mij. "Precies", straalde ik. "Maar mij nooit meer vragen hoor, jullie moeten voor altijd samen blijven."

En lieve S. en A., dank voor jullie vertrouwen en deze hele grote eer (en vooral ook dank dat ik taarten mee mocht voorproeven).