Janneke, voetbal en een boodschap (Dag 3)

Oké, ik beken. Die van vanavond is een moetje. Ik zou het ook een vluggertje kunnen noemen, maar gezien de piek aan bezoekers op mijn vorige vluggertjes-blog is dat misleiding. Dat wil ik niet nog een keer op mijn geweten hebben. Een moetje dus. En dat al op dag 3 van mijn blog-voornemen. Maar het is gewoon laat en ik moest werken en nu zou ik het liefst in bed liggen en dromen over Griekse stranden, eindeloze vakanties en mojitos 43 (ontdekt én zelf gemaakt op het vrijgezellenfeestje van vriendin S. waarover later nog een blog).

Terwijl ik net op de bank twee boterhammen met schuddebuikjes naar binnen werk, probeer ik bij manlief een onderwerp los te peuteren. "Soort van U vraagt, wij draaien" haal ik hem over. Na een lange en diepe stilte heeft hij het verlossende antwoord: "Voetbal!" Met een brede glimlach kan hij zijn trots op deze vondst amper verhullen. "Voetbal, wat weet ik daar nou van?", antwoord ik licht geïrriteerd. "Nou, Janneke schrijft anders elke week een erg leuke column over voetbal in het Parool", begint de man, waarop hij een lofzang start over haar laatste column. "Ze heeft een soort naïeve vrolijkheid die aanstekelijk werkt", besluit hij. Waarop ik licht verongelijkt vraag hoe hij mijn blogs zou omschrijven. "Dat weet ik niet hoor", is zijn korte en bondige antwoord. "Jij bent te dichtbij."  Flauwekul vind ik en omdat hij de boze blik in mijn ogen ziet (en mijn lege bord), probeert hij: "Nou, in ieder geval geen naïeve vrolijkheid. Meer met een boodschap."

Meer met een boodschap...

Dus als het aan manlief ligt, schrijf ik vanavond een blog over voetbal... met een boodschap. En dat om 11 uur, terwijl de rest van het gezin jaloersmakend kussens ligt in te slapen. Een moetje dus. Maar bij deze: aan voetbal heb ik geen boodschap! (en aan Janneke ook niet)

Welterusten en tot morgen!