Adieu

We zitten in de hal van het Wespennest, te klein en teveel mensen maar dat mag de pret niet drukken. Oudste heeft haar eindmusical. Het podium van de weekopening is veranderd in het Candyland Hotel. Dicht tegen elkaar aan en onszelf koelte toewuivend met het programma, laten we ons meeslepen door het verhaal dat de kinderen vertellen en zingen.

Wat zijn ze leuk, grappig en ontroerend. Stuk voor stuk. En wat is het decor mooi. Oudste verschijnt in haar blauwe overall waar ze ijverig zuurmatten op heeft genaaid, gisteren nog omdat een onbekende de snoep van de jas had gegeten. Ze is meneer Vulling, maar even later ook een Japanse toeriste en weer later is ze gewoon zichzelf en heeft ze maar liefst twee zinnen solo. Ik barst uit mijn velletje van trots. Mijn mooie en lieve meisje. Wat is ze groot en wat kloppen alle clichés op deze avond. Het leven en de wereld aan haar voeten.

Als de musical is afgelopen, buigen de kinderen en klapt het publiek zo hard het kan en dan is het zover. De kinderen pakken elkaars hand en zetten het Wespennest-lied in van de 8e jaars: adieu Wespennest! De tekst kan niet treffender zijn, ze moeten gaan. En het Wespennest krijgt heus een plek in hun hart, later. Nu moeten ze gaan. Een wereld moet ontdekt. Terwijl ik de blik van oudste zoek, voel ik de tranen over mijn wangen naar beneden glijden. Blues en blijdschap strijden met elkaar om mijn aandacht. Waar is mijn kleine meisje gebleven en wat een voorrecht om haar groot te zien worden.

Vandaag belt ze. Wen-middag op de nieuwe school. De klas is leuk en het rooster is chill. Ze hoeft pas om kwart voor negen te beginnen elke ochtend. Ik sluit mijn ogen en zie haar al zitten op de fiets,  met haar lange blonde en wapperende haren. Zo het leven tegemoet.

Yogi of nie?

Vriendin S. had een kampeerweekend geregeld in Zeeland. Niet zomaar een weekend, want het was kamperen op zijn superdeluxe; ontbijt, lunch en diner included , een yogales elke ochtend en een massage naar keuze. Dus toen ik in de auto onderweg tegen de kinderen op de achterbank riep: "we gaan kamperen!" groeide mijn neus een beetje. Gelukkig hadden we voor oudste naast onze Earth-Safaritent (dat was het thema van onze tent) een tentje met haringen neergezet, waar ze op een flinterdun iso-matje het echte kamperen kon ervaren (lees: op vrijdagnacht twee uur hadden manlief en ik de 'Earth'-boxspring niet meer voor ons alleen omdat oudste gezellig tussen ons in kwam klappertanden).

De safaritenten Heaven en Sea werden bevolkt door vrienden met kinderen en in de Yin-Yang-caravan  (onweerstaanbaar romantisch) troffen we vriendin S. met manlief en twee honden. Vriendin W. zette gewoon haar eigen tentje op en kreeg van ons daarmee het thema Stoer.  Nadat we onze spullen hadden uitgepakt (met het thema hadden we geen rekening gehouden waardoor de Safaritent er meteen iets minder Zen uitzag) mocht er al gegeten. Het thema: gezond, vegetarisch en heel lekker. Voor de kinderen spaghetti! Maar dan van courgette... vertelden we er pas bij met de vork al in hun monden. De blik op hun gezichten? Priceless! Het grote genieten was begonnen. En toen was het kampvuur nog niet eens aangestoken. 

Terwijl de ochtend gloorde, leerden we in de yoga-schuur groeten met de hand op ons hart en dat yoga alles kan healen. Nouja, behalve dan onze (lichte!) verslaving aan koffie. Daarvoor kwam er dan ook een extra kan naast de brandnetelthee, inclusief lichte preek, maar die konden we hebben toen we de bonen roken. Op de massagetafel werd het leven nog een stukje beter (ondanks de druppel aan mijn neus die gedurende de gehele massage gevaarlijk boven de lotusbloem onder mij bleef hangen) en toen we daarna met blote voeten op het vlakbij gelegen strand stormden, waren we allemaal bekeerde yogi. Heel even dan, want toen moesten er bitterballen besteld. 

Kortom het leven op een yoga-camping (de enige van Nederland!) is goed! Je eet er meer groenten dan de schijf van vijf verantwoord acht, verslaapt je voor de yoga maar voelt je zo Zen dat je zelfs de eigenaresse vergeeft als je haar tegen een stel echte yogi hoort zeggen dat ze het knap vindt dat ze het met ons hebben volgehouden. Ons is dus het gezelschap dat vriendin S. heeft opgetrommeld en, zo  blijkt, niet helemaal de doelgroep die de eigenaresse 'normaal' op de camping heeft. 

Ach, waarschijnlijk heeft ze gelijk, denk ik, als ik naar de wirwar aan luidruchtige kinderen, honden en volwassenen kijk. Terwijl ik naar de tent loop, gooi ik de lege flessen wijn die nog op de picknicktafel staan in de prullenbak en eet het allerlaatste zacht geworden tucje op. 

Tot volgend jaar fijne yoga-camping!

www.yogabee.nl 

Geluksrimpels

Donderdagavond, ik kom thuis van een strandfeest en sluip naar boven voor een nachtelijke kus. Terwijl mijn ogen  wennen aan het donker, schrik ik. Er ligt een ander kind in bed. Opgeschoren haren, babyzacht en haarscherp profiel. Terwijl ik naar beneden stommel, vraag ik manlief wat er met mijn kind is gebeurd. "De kapper, je moeder", is zijn korte uitleg. Grinnikend loop ik weer naar boven om nog een paar minuten naar mijn slapende grote kleine man te kijken. Weg nesthaar, weg lange lokken die elke ochtend een strijd met de zwaartekracht aangingen. Het werd tijd en mijn moeder wist dat ík het niet over mijn hart kon verkrijgen.

's Ochtend kruipt kleine man bij ons in bed en op mijn vraag waar mijn kind is gebleven, antwoordt hij met serieuze stem: "Ik ben Job, mama, je herkent me aan mijn ogen, mijn stem en mijn muggenbulten".  Terwijl de kapper mijn kind een halfjaar ouder knipt, lijkt de tijd te vliegen. 

Bij de buren hangt de vlag uit met schooltas. Buurmeisje geslaagd. Maar dat kan helemaal nog niet, vind ik. Ik weet namelijk nog dat ze naar de middelbare school ging en bij ons kwam oppassen. En dat kan toch niet al zes jaar geleden zijn. En als ik met kleine man blader in zijn babyboek, een ware obsessie van hem de laatste tijd, blijf ik hangen bij elk plaatje. Middelste en oudste nog zo klein. Zelfs de opa's en oma's zoveel jonger om het maar niet te hebben over manlief en mezelf. Ik tuur in de spiegel en tel de rimpels om mijn ogen. Geluksrimpels, van al het lachen, troost ik mezelf.  

Vrijdagavond, we drinken wijntjes op het dakterras van vriendin W., met vriendin T. en mijn lief. Kleine man scharrelt wat met auto's en een vliegtuig. Ze vertellen over het festival waar ze afgelopen weekend waren. Supergezellig maar de U's vlogen ze om de oren. "Wanneer is dat gebeurd?" vragen ze zich hardop af en "waarom is die hele volgende generatie in godsnaam zo super beleefd". We grinniken er nog maar wat lachrimpels bij. 

Deze kocht ik ooit voor manlief toen hij veertig werd, ik ga er maar eens aan beginnen...

Kattenbak, piekeren en moppen

Manlief moppert: "ik vind het maar erg". "Ja, belachelijk dat de buurman om negen uur  's avonds gaat boren", knik ik, terwijl ik bedenk of ik thee ga zetten of ga vragen.  "Nee, het is veel erger dan dat." Hij pakt de iPad en duwt mijn eigen dagelijkse blog onder mijn neus. "Je hebt al twee weken niet geblogd." Ik zucht en ik knik. "Ik weet het, het is heel erg."

Dus nu zit ik, met een gezet kopje thee dat wel, beneden en ruik dat de kattenbak verschoond moet worden. Maar eerst dus een blog. Voor mijn lief, omdat hij niet voor niks mijn lief is. Maar probeer maar eens te bloggen omdat het 'moet' terwijl er een zurige lucht om aandacht vraagt. Boven hoor ik oudste de trap afsluipen. Ze kan niet slapen, zoals wel vaker. Meestal heeft ze dan nog iets te piekeren of onschuldigs op te biechten. Ze zou het niet slecht doen als Rooms-Katholiek, want na de biecht en drie weesgegroetjes (lees een mop uit het moppenboek en een knuffel) slaapt ze meestal als een roos.

Hoe anders zijn jongste en middelste. Bij het ruiken van hun kussen, liggen ze al bijna te slapen. Meestal dan. In hun gestapelde bed. Ze vinden het nu nog heerlijk, met zijn tweetjes op één kamer. Heel soms gaan ze uit logeren en treffen we 's ochtends kleine man naast grote zus. Schaterend als we het ontdekken. En moet kleine man plassen, dan gaat grote zus geduldig met hem uit bed, al is het midden in de nacht. Terwijl we ons slapend houden, liggen manlief en ik stiekem te luisteren en te genieten van hun nachtelijke expeditie. 

Als middelste bij mama is, moet kleine man altijd één nachtje wennen. Het stapelbed lijkt ineens te groot. "Waar is E, vraagt kleine man dan, terwijl hij het antwoord al weet. Mijn antwoord stuit op een 'naadje-van-de-kous-waarohom' Maar als ik dan even bij hem ga liggen, is de slaap algauw sterker. Geen piekeraar, vooralsnog. Anders dan oudste dus. Gelukkig zijn haar zorgen nog met moppen uit de moppentrommel op te lossen, vooralsnog.