Vijfenzeventig (Dag 17)

Vandaag wordt hij vijfenzeventig. Opa H. ofwel mijn schoonvader. Ik vraag me af wat hij daarvan vindt, dat hij vijfenzeventig wordt. Enerzijds fijn, denk ik, omdat hij zielsveel houdt van zijn kleinkinderen en ze graag groter ziet groeien. Anderzijds valt het hem, denk ik, ook een beetje zwaar. Omdat het leven hem zwaar valt. Vroeger niet. "Mijn vader was een eeuwige optimist", weet mijn lief te vertellen. Hij groeide op in Amsterdam Noord, waar hij al jong volwassen werd omdat zijn vader overleed. Hij verloor zijn hart aan zijn buurmeisje en wist zonder twijfel dat zij de ware was. Doortastend wist hij haar hart te veroveren en ze trouwden. En zoals dat vaak gaat met grote liefdes kan daar iets heel moois uit voorkomen. In dit geval maal twee: mijn lief en zijn grote broer R.

De ambities van mijn schoonvader? Simpel. Zorgen dat zijn vrouw en zijn twee zoons gelukkig waren. En dat leek hem te lukken. Hij werkte hard en als het nodig was deed hij er 's avonds nog extra werk bij. Op de onnavolgbare wijze van ouders lukte het hem dan ook nog om betrokken te zijn bij de school en sportclub van zijn zoons. Mijn lief kan het met een mengeling van trots en verbazing vertellen. Op zijn werk bleef zijn loyaliteit, optimisme en eindeloze inzet niet onopgemerkt en zo maakte hij op latere leeftijd nog carrière. Werk, dat hem houvast bood toen het leven hem haar donkere kant liet zien. Zijn vrouw werd ziek. Complicaties en fouten zorgden ervoor dat hij haar bijna kwijt raakte, maar het lot bepaalde gelukkig anders. Door zijn optimisme? Je zou het willen geloven. Hij werkte, zat in het ziekenhuis, zorgde en weigerde over een slechte afloop te praten, laat staan te denken. Hij is klein van stuk maar groot van koppigheid. Alle emoties liggen verborgen in zijn ogen, praten erover doet hij niet. Nog steeds niet. 

Na deze periode van groot verdriet, braken betere tijden aan. Zijn zoons vlogen uit maar kwamen met nog net zoveel plezier weer thuis. Hij maakte reizen met zijn oudste, grappen met zijn jongste en waakte nog steeds over hun geluk. Het belangrijkste in zijn leven. En hetgeen hij uiteindelijk niet kon afdwingen. Hij verloor zijn oudste zoon. 

Toen ik mijn schoonvader leerde kennen, sloot ik hem meteen in mijn hart. In zijn ogen zag ik niets dan goedheid. Van zijn optimisme was alleen het gebaar overgebleven, niet het heilige vuur. Het bleek niet opgewassen tegen het verlies dat hij met zich meedraagt. Maar hij doet zijn best. Hij is de allerliefste opa en waakt nu over het geluk van zijn kleinkinderen. Elke week, als hij oppast en tosti's bakt, vertelt hij ze hoeveel hij van ze houdt. Het stemt me hoopvol, tegelijkertijd zie ik hoe het verdriet hem steeds kleiner en kwetsbaarder maakt. Erover praten gaat niet. Ons geluk gaat boven het zijne, dus vertelt hij ons dat het goed met hem gaat. 

Lieve schoonpapa, veranderen ga je niet meer, dat hoeft ook niet, maar weet hoe goed je het hebt gedaan en doet als vader, opa en schoonvader.

Uit: Jij bent de liefste, Hans & Monique Hagen