We roken het toen we bijna bij de Nachtwacht waren aangekomen (na eerst een krap uurtje in de rij voor de garderobe te hebben gestaan): stront! Manlief was zo lief om de kleine man van een schone luier te voorzien en besefte zich pas op de trap naar beneden dat hij de luiertas zojuist had afgegeven. Wat blijkt, er is geen snelle rij voor stro... eh spoedgevallen. Een krap uurtje later moest niet alleen de luier maar ook de spijkerbroek verschoont. Goed voorbereid als we altijd zijn, hadden we deze keer gelukkig een schoon setje kleren meegenomen. Met kleine man op zijn schouders, deed zijn dappere vader een tweede poging om de Nachtwacht te bereiken. Toen hij daar werd tegengehouden door een suppoost (je mag geen rugzakken om, maar ook geen kinderen), rook hij het opnieuw: stront! En de luiertas... nouja, je begrijpt het al.
De meiden en ik dwaalden - wetend van niets - langs alle eeuwen. We lachten om het huishouden van Jan Steen en gluurden in het poppenhuis naar binnen. Daar kregen we dorst van, dus zochten we een fijn plekje in het restaurant van het Rijks, ons afvragend waar M. en J. waren. "Vast en zeker op avontuur", begon ik toen ik zijn gestreepte trui vanuit mijn ooghoek zag. J. in zijn armen. Die blik. En toen dus die belofte.
Gelukkig is manlief veel, maar niet consequent, dus vandaag deden we een nieuwe poging. En wat was het leuk! We deden het grappige Rijks-familiespel en ontdekten wel acht geheimen. Onze drie oogappels hadden het stiekem enorm naar hun zin. Mijn lief heeft maar liefst tien minuten naar de Nachtwacht kunnen kijken. Ik ontdekte twee van mijn lievelingsschilderijen en er was een expositie van Dick Bruna, nog zo'n favoriet van mij. Kleine man vond Nijntje inmiddels te kinderachtig. Maar dat mag als je geen luier meer draagt.
Weer voor het Rijks!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten