Dus de regels van mijn blogmarathon zijn daarmee een pietsie aangepast. In principe blog ik elke dag en in ieder geval (insjallah...) 30 dagen lang. Dus voor elke dag dat ik niet blog, komt er eentje bij. Bloggen blijkt een kwestie van plannen en dat is niet helemaal mijn sterkste kant. Privé dan. En volgens de lat van mijn lief. Ik vind het namelijk reuze meevallen allemaal. Het is meer zo dat hij een extreme planner is. Als hij aan is dan. Want een uit-knop heeft hij ook. Wat wel weer fijn is en ook wel grappig omdat er weinig tussenin zit. Geen stand-by zeg maar. Volgen jullie het nog?
Als manlief aan is, plant hij keurig in dat hij drie keer in de week wil trainen, de kinderen zijn met hem altijd op tijd op school en wanneer er een studiedag is (kinderen vrij) bliept dat tijdig uit zijn telefoontje. Met afspraken vertrekt hij keurig op tijd en de weekendplannen legt hij graag eerst tegen de buienradar-lat. Ik ben meer degene die op zondag joelend het strand op holt om vervolgens heel verbaasd te zijn als de bui losbarst. Ik reken bijna alles in kwartiertjes. "Ja, ik ben er over een kwartiertje!" (badjas nog aan, fiets nog niet gepakt, laat staan de pont gehaald.) Een vrije dag is voor mij een zee van tijd waarin we van alles kunnen doen. Fietsen, naar het strand, lummelen en lanterfanten, de krant lezen en ook nog de boodschappen. Soms lukt dat, vaak heb ik net een stukje dag te weinig. En dat is dan net dat stukje waarin ik mijn blog wilde schrijven. Volgen jullie het nog? Geen onwil dus. Meer karakter. Van het hardnekkige soort.
Volgens manlief heb ik een rekbaar besef van tijd...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten