Afgelopen twee weken was ze er niet. Omstandigheden, griep (ik) en offerfeest (zij). Huis en ik (en manlief stiekem ook) misten haar. Al na een week daalde er een grijze stoflaag neer, die niet meer wilde verdwijnen. Het zonnetje scheen vrolijk naar binnen, maar tegen de gekleurde hagelslag en kattenharen was niet op te vegen. Tussen school, werk en hollen door, konden we er ons niet toe zetten de boel bij te houden, waardoor ik vanmorgen opstond met een gevoel van angst en vreugde. "Vandaag komt ze weer!" juichte ik zachtjes, tegelijkertijd haalde ik een snelle lap over de stoffige traptreden en verstopte twee manden vouwwas in de bergkast. Tegen manlief mopperde ik dat het wel duidelijk was dat we zonder N. nergens waren. "Dan verloederen we", beweerde ik met enig gevoel voor drama.
"Zou ze het met ons uit maken", bedacht ik me op de terugweg naar huis. Maar toen ik de deur opendeed, rook ik het al. N. was geweest en had haar toverkunsten weer op ons huis losgelaten. De kraakheldere gang knorde van genoegen. Met twee treden tegelijk nam ik de trap naar onze slaapkamer. "Hotelbedden", joelde ik naar grote en kleine man beneden. Waarop een indianenkreet van kleine man klonk. Bij grote man klonk vooral opluchting: "relatie gered schat!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten