Ik frons mijn denkrimpel nog maar eens wat dieper. Toch is het stoer. Want zou ik het durven? Zonder make-up naar een feestje? Ik ga niet eens naar mijn werk zonder make-up. Wel eens gedaan hoor, maar de eerste collega die ik tegenkwam vroeg meteen of ik een griepje onder de leden had. En daar ligt precies het pijnpunt van Sophie's statement. Is make-up nog leuk als we denken niet meer zonder te kunnen. Of omdat we dat zelf vinden. Of omdat anderen het vinden.
Middelste kijkt graag toe als ik me opmaak 's ochtends. Ze vindt het prachtig. Als ze vraagt om ook wat blush of lippenstift, antwoord ik wel eens dat ze dat toch helemaal niet nodig heeft. Een gek antwoord, moet ik toegeven. De boodschap? Zij heeft het niet nodig, maar ik wel? Welke boodschap geef ik haar mee? Met een beetje geluk dat make-up gewoon leuk is. Met een beetje pech dat je als vrouw op een gegeven moment niet meer zonder make-up de deur uitgaat. Thuis en op vakantie zien ze me wel vaak zonder make-up. Veel mooier, aldus oudste. Maar hoelang vindt zij dat nog?
Make-up, een lekker luchtje, een mooie jurk en hoge hakken, ze maken het leven mooier, leuker en lichter. De keerzijde is complex. Het raakt veel ingewikkelde issues, de verschillen tussen mannen en vrouwen, de onderdrukkende kant van het schoonheidsideaal en een rits aan onzekerheden waar meisjes al jong mee worstelen. En dan heb ik het nog niet eens over de opkomst van botox en plastische chirurgie, dat door sommigen al gelijk wordt gesteld aan een bezoekje aan de kapper.
Vanwege die keerzijde en complexiteit vind ik Sophie stoer. Met haar actie legt ze haarscherp de paradox bloot. Het vraagt durf om jezelf te laten zien zoals je echt bent. Dat is helaas waar. Mooi maf toch.
(Een interessant project van kunstenaar Eddi Aquire: Nobody's perfect)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten