In een logboekje houdt ze sinds dit weekend haar conversaties met zowel Harry als Gerrit bij. Ik grinnik, raak nieuwsgierig en ben er als de kippen bij als het dagelijkse ritueel plaats vindt. "Maar wat nou als Gerrit meeluistert als je tegen Harry praat en denkt dat je het tegen hem hebt?" Uitgesloten volgens oudste, daarom heeft ze de plantjes een naam gegeven zodat ze weten tegen wie ze praat. "En als ik vannacht Harry en Gerrit nou stiekem verwissel?" Geen antwoord, slechts een opgetrokken, licht dreigende wenkbrauw. Ik laat de wisseltruc na, hoewel mijn hart wel uitgaat naar Gerrit. "Stel dat Gerrit - ondanks jouw harde woorden - groeit, dan neemt hij straks vast wraak op ons beschuitje. Door heel vies te smaken." "Als hij groeit", antwoordt A. Tsja...
Er zijn inmiddels genoeg experimenten die aantonen hoe belangrijk liefde en aanraking is voor mensen en dieren. En dat je tegen je planten moet praten, komt toch ook ergens vandaan. Ik begin het een steeds beter experiment te vinden en geniet van wetenschapper in de dop A. die het met precisie en aandacht uitvoert. Tot vandaag dan. We waren laat thuis en in bed bedacht ze dat ze Harry en Gerrit was vergeten. "Wil jij ze water geven?" Vereerd met mijn rol als assistent van dit project, knik ik.
Braaf vul ik mijn gietertje en zoek Harry en Gerrit tussen de moestuintjes. Daar staan ze. Verrek! Uit het potje van Harry steken brutaal de eerste groene blaadjes boven de aarde uit. En Gerrit? Eén miezerig groen streepje piept net boven de rand van het potje uit. Ik moet twee keer kijken. Terwijl ik beide heren van water voorzie, kan ik het niet laten. Snel kijk ik om me heen of er niemand in de buurt is. Ik zak op mijn knieën totdat ik vlakbij Gerrit ben, voorzichtig buig ik mijn pink om het groene streepje en fluister: "Laat je niet kisten, jongen". De moestuin doet er het zwijgen toe...
Ontmoet Harry en Gerrit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten