Een hoofd als een bus

Niet denken maar doen. Dat zeg ik zo af en toe tegen mezelf. Nouja, eigenlijk denk ik dat dan, want dat is wat ik doe, denken. Over van alles. De hele dag door. Gelukkig ben ik een goede slaper, maar als ik 's ochtends wakker word, heb ik soms zo raar gedroomd dat ik daar dan meteen weer over na ga denken. Niks mis mee hoor, dat denken. In mijn hoofd spelen zich de leukste dingen af. Ik verzin verhalen bij mensen die ik zie. Ik droom. Ik mijmer. Ik maak plannen.

Het is minder leuk als het denken piekeren is. Piekeren over van alles. Als ik mijn ogen dichtdoe, zie ik ze over elkaar heen buitelen die gedachten. Erg kritisch, weinig compassie. Laatst was ik uit eten met vriendinnen W., E. en V.. Alledrie grappig, lief en wijs. We kwamen op de stemmen in ons hoofd, de blokkades die we soms voor onszelf opwerpen. Het stelletje beren dat zich in de holen van je hersenen verschuilt. "In de psychologie noemen ze dat Voice Dialogue", wist vriendin V. te vertellen of eigenlijk "die bus met mensen in je hoofd, waarvan eentje achter het stuur zit. En soms wordt het tijd die bestuurder even achterin de bus te zetten en een ander plaats te laten nemen." Daar proostten we op, terwijl we moesten lachen om de busbewoners in onze hoofden.

Ooit de geweldige film Inside Out gezien waarin Pixar de Voice Dialogue op een onnavolgbare wijze vorm geeft? Ik zag de film met mijn kinderen en we hebben er nog lang over na gepraat. Over de 'karakters' die in hun hoofd een rol spelen, vooral plezier maar voor kleine man soms ook angst als hij nieuwe dingen gaat doen.

Voortaan, als ik teveel pieker, zet ik dat pinnige dametje met fronsrimpel en strenge bril achterin de bus. Ga jij maar even lekker rustig uit het raam kijken. Ik zet de boomlange en relaxte Rastaman achter het stuur. De zon gaat meteen schijnen als hij de muziek in de bus aanzet en zijn vriendelijke lach laat zien. Het gepieker valt stil, ik haal diep adem. Fijn!

Vandaag maakt Rastaman plaats voor de avonturier in mijn bus, niet-denken-maar-doen is haar motto. Met haar aan het stuur durf ik het en doop ik (eindelijk) mijn Dagelijkse Dingen-Facebook pagina voor geopend. Vertel je me daar (of hier) wie er in jouw bus zitten?