Vasthouden of loslaten...

Vakantie... wat was het fijn en wat wil ik het graag nog even vasthouden. Het samenzijn, het late opblijven, het uitslapen, het mooie weer. Ik weet het. Op het laatste heb ik geen invloed en nu school en werk weer zijn begonnen is het uitslapen en het late opblijven niet meer aan de orde van de dag. Het samenzijn dan? Had ik het al over school en werk gehad? Oudste en middelste pendelen inmiddels weer tussen twee huizen en kleine man gaat twee dagen in de week naar de naschoolse omdat zijn ouders nou eenmaal werken. Niet erg maar vakantieblues dus...

Terwijl manlief met groot gemak weer in het dagelijks ritme stapt, rek en zucht ik. Ik stap na een lange dag werken in de auto met kleine man voor een duik in de zee en een zonsondergang. Ik organiseer een avondpicknick in het park en als we pasta eten doe ik dat met ogen dicht en denk ons op onze Italiaanse berg. Maar het valt niet te ontkennen, de vakantie loopt op haar eind. Niemand lijkt ermee te zitten. Kleine man is naar groep 3 en vindt het de fijnste groep ooit. "Je leert er lezen en schrijven en rekenen, maar je mag ook nog gewoon spelen", vat hij het samen. Middelste is blij om haar vriendinnen weer te zien en kijkt reikhalzend uit naar kamp en oudste maakt grappen over de nieuwe leraar Duits en slaapt nog een beetje uit als er vakken uitvallen.

Behalve ik dus. Vakantieblues is mijn trouwe vriend. Dus drink ik met hem een wijntje in de tuin en luister naar de eigenwijze krekel in de struiken. Ik weet dat hij het geluid voor mij maakt. Ik kijk naar boven maar zie geen sterren. Ook krijg ik het een beetje koud. Lief zit op de bank. Er geen moeite mee te hebben. Kleine man slaapt boven en de meiden een eindje verderop. Wat was het fijn, denk ik nog een keer koppig en roep dan naar lief voor een kopje thee.

Vasthouden lukt niet meer.
Loslaten dan maar...

Letterlijk loslaten, met oudste schommelen hoog boven onze mooie stad.

Bijna...

Lief stuurt me een foto van kleine man. Ze zijn samen de boekenkast uit elkaar aan het schroeven. Ik kijk een paar minuten naar zijn blonde koppie. Mijn collega wordt nieuwsgierig en kijkt mee. Ze is verbaasd: "Dat kan toch niet dat hij al zo groot is, hij is nog maar net geboren." Ik knik, omdat dezelfde gedachte door mijn hoofd was geschoten toen ik zijn lange benen op de foto zag.

Bijna zes, vertel ik haar. Volgende week dinsdag. "Onvoorstelbaar toch" en ik lach. Ze heeft net een dochter gekregen en vindt het soms best pittig. Ik bijt op mijn tong omdat er anders teveel clichés uit kunnen rollen, maar ik denk geniet! Ik kijk nog een keer naar de scheve glimlach van mijn bijna zesjarige. Koning kletsgraag. Als ik mijn ogen dichtdoe hoor ik hem babbelen met zijn vader. Drie voortanden in zijn mond, omdat zijn melktand weigert plek te maken voor zijn grote mensen tand die daar geen boodschap aan heeft. Als hij de R zegt, doet hij dat met zijn tong naar buiten, waardoor die niet wil rollen. Ik vind het schattig maar kleine man vindt het iRRitant. Dus leren we hem zijn tong bij de R gevangen te houden achter zijn tanden. "Laat hem niet ontsnappen." Hij neemt het serieus, zoals hij alles serieus neemt. Om een minuut later te schateren als hij een windje heeft gelaten.

Zelf wordt hij graag 6. Vooral vanwege de cadeaus. Het verlanglijstje is met zorg samengesteld en wordt met smart verwacht. Als ik hem probeer uit te leggen dat een verlanglijstje niet per se is wat je ook krijgt, kijkt hij me niet begrijpend aan. "Maar van jou krijg ik toch gewoon dat Kylo Ren verkleedpak en laserzwaard." Ik doe geen beloftes.

Als het niet vanwege de cadeaus was, zou hij graag nog een tijdje baby zijn gebleven, vertelde hij me laatst bij het bed naar brengen. "Dat was fijn mama en zo gezellig. Dan hoefde ik niets te doen." "Ook wel een beetje saai toch?", vraag ik. "De hele dag slapen en in je luier plassen en poepen." Als hij is uitgelachen om het woord poepen, is hij het niet met me eens. "Nee hoor, dan hoefde ik niet naar school. En ook geen weektaken te doen. Want die zijn moeilijk." Daar komt de aap uit de pyjama-mouw van mijn kleine man. "Maar dan had je ook geen leuke vriendjes en maakte je niet al die leuke dingen mee", besluit ik. Terwijl hij zijn plappie pakt om te gaan slapen, zie ik dat hij daar nog even over gaat nadenken.

Bijna 6 jaar dus. En bijna naar groep 3. Leren lezen en schrijven en rekenen. Nooit meer spelen, denkt hij zelf, maar ik weet wel beter. En ik weet dat hij het leuk gaat vinden en een beetje spannend en ook vast een beetje stom soms.  Maar eerst nog zomervakantie en zijn verjaardag vieren. Met taart, kaarsjes en heel veel kusjes. En een verkleedpak en laserzwaard van Kylo Ren.

Tutto va bene

We zaten op een berg. Wij en nog zo'n zeven Hollandse gezinnen. Allemaal via een volgeboekt Nederlands adresje doorverwezen naar de agriturismo van Patrizia. We verstonden haar niet en zij ons ook niet. Maar dat maakte niets uit. De taal van handen en voeten bleek internationaal en elk gesprek leverde wel iets verrassends op (zoals kledinghangers in plaats van een extra handdoek).

Op de veranda van ons huisje vonden we wat we zochten: vakantiegevoel. Als we op onze tenen gingen staan, zagen we heel in de verte de Adriatische zee. Bleven we lui zitten op onze meegebrachte campingstoeltjes zagen we oneindig veel olijfbomen tegen de heuvel. En vanonder aan dezelfde heuvel hoorden we zwijntjes, kippen, krekels en een haan. Het leven kon niet veel beter worden. Dachten we. Maar toch wel. Aan het zwembad, gelegen op vijf minuutjes lopen. Aan zee, gelegen op vijf minuutjes slingerend de berg af. In Montefiore dell'Aso, een klein dorpje waar ze in Pasticceria Dorina de lekkerste cappuccino maakten. Of 's avonds als Luigi de heerlijkste pizza uit zijn steenoven voor ons op tafel toverde, de kinderen op salamander-jacht gingen en wij ons Nederlands oefenden met de ouders.

Na een weekje bedachten wij Hollanders - lui lummelend aan het zwembad - dat Patrizia best een klein ijskastje daar neer zou kunnen zetten. Wat ijsjes. Wat koud water. Pen en papiertje erbij voor de administratie. Dat zou fijn zijn voor ons en Patrizia zou er lekker aan verdienen. Of wat te denken van de mogelijkheid een cappuccino te bestellen op het terras bij de receptie. Onze buurvrouw, die een jaar in Rome had gewoond en daardoor jaloersmakend Italiaans sprak, bedacht dat ze Patrizia zou kunnen helpen haar site beter vindbaar te vinden, zodat ze vaker in het jaar gasten zou krijgen. En het stel uit Limburg, dat ook al zo vloeiend Italiaans sprak en er al zes jaar kwam, vond dat Patrizia een tijd naar Nederland zou moeten komen om daar de taal en gewoontes te leren.

We waren er even stil van. Zou ze dan ook ontdekken dat Hollanders de gekke gewoonte hebben van alles te willen veranderen aan een plek waar alles eigenlijk al goed is zoals het is?

We besloten dat het beter was als Patrizia op haar agriturismo bleef. In de veronderstelling dat Italianen veel meer klagen dan Nederlanders (lang leve de taalbarrière!). En een beetje beschaamd gaven we aan elkaar toe dat het leven niet veel beter kon worden dan op dat moment op die berg. Zonder ijskastje. Zonder cappucino bij de receptie en met handen en voeten. Daar gingen ze de lucht in. Zwaaiend naar Patrizia en Luigi.

"TUTTO VA BENE!"

Stom!

Vandaag brengen we de meiden weg. Na drie weken vakantie bij ons, gaan ze nu naar mama. Nog een keer op vakantie. Een van de weinige voordelen van gescheiden ouders, aldus oudste. Ik ben blij voor ze, met mijn hoofd, maar in mijn buik voelt het anders. Een bokkig en chagrijnig gevoel. Ik vind het stom! Drie weken zonder de meiden. Nog een laatste lange knuffel van middelste. Ik ruik aan haar krullen en vraag haar de zon mee terug te nemen. Dat belooft ze. Ook belooft ze elke dag bij de lekkere patatas bravas van Celeste aan me te denken. Dan doe ik dat aan haar als ik een boterham met kaas eet. En dat is elke dag. Oudste geeft me een knuffel en moppert dat mijn shirt in de was moet. In de gang krijg ik snel nog een zeldzame kus op mijn mond. En daar gaan ze.

Ik maak een koffie en bedenk wat we vandaag gaan doen. Om de vakantieblues die nu dubbelop voor de deur staat op afstand te houden.