En omdat Sint al een tijdje in ons land is, betekent dat best veel kleine schoencadeautjes regelen. Efficiënt als ik niet ben, had ik toch een hele tas vol leuke dingen tijdens het boodschappen doen. Een pen voor kleine man die leert schrijven, een knutsel-pakket voor middelste, een letter van chocola voor oudste, kerstsokken voor iedereen... én krasloten. Drie keer kans op 50.000 euro. Leuk dacht ik in de winkel. Toen ik de loten in de schoen deed, zag ik lief kijken. "Wat ga je doen als een van de drie prijs heeft?" "Euh", daar had ik geen moment over nagedacht. Ik was mijn hele leven al gelukkiger in de liefde dan in het spel. "Op hun spaarrekening natuurlijk", pareerde ik zijn opgetrokken wenkbrauw en strooide nog wat pepernoten en roze hartjes in de schoenen.
Zoals elke ochtend als zijn schoen is gezet, stond kleine man om half zeven voor ons bed. Sully, zijn draagbare monsterlamp in zijn hand, om op ontdekkingsreis te gaan beneden. "Kom nog maar even liggen", probeerde ik. Hij kroop nog even bij ons in bed en vertrouwde me toe dat hij op school twee wensen had gedaan. De eerste wens was alle LEGO van de wereld te hebben. De tweede wens was net zo rijk te worden als Dagobert Duck. Ik grinnikte en liep met hem mee naar beneden. Kleine man dook in zijn schoen en haalde er - beteuterd kijkend - het kraslot uit. "Wat is dat, mama?" Op dat moment besefte ik hoezeer ik de plank had misgeslagen met mijn cadeau. Zachtjes mompelde ik dat je met dat kraskaartje geld kon winnen, zodat hij misschien wel net zo rijk zo worden als Dagobert Duck. De pedagogische alarmbellen gingen af, terwijl mijn kleine eend nog wat beteuterder keek.
"Kijk, je krast deze hokjes open en als er drie hokjes zijn met hetzelfde getal, dan win je dat." Kleine man weigerde te krassen. "Ik vind het maar een gek cadeau mama van Sinterklaas." Ik kon niet anders dan hem gelijk geven want om nou te benadrukken dat 50.000 euro op je spaarrekening helemaal niet gek is... Met een boterham en een beker melk en twee zussen beneden die het fenomeen krassen wel kenden, probeerde hij toch de getallen achter de vakjes te ontdekken. Bij de eerste 5 keek hij verrukt. "Mama, ik heb 5 euro gewonnen!" Ik moest hem weer teleurstellen en liet zijn zussen het gok-principe uitleggen.
Na heel wat krassen, vingen zowel jongste, middelste als oudste bot. Op mijn 'dan zijn jullie gelukkig in de liefde' keken ze me vragend aan. "Dat leg ik nog wel een keer uit..." Kleine man liep nog maar eens naar zijn schoen en peinsde hardop dat ze gelukkig ook nog wat snoep hadden gekregen. Op school holde hij meteen naar beste vriend J. om te vertellen dat Sint hem en zijn zussen wel een heel raar cadeau had gedaan, een kraslot. Een vragende blik was opnieuw mijn deel. Deze keer van de moeder van J. Ik blikte, bloosde en mompelde: "gewoon".
Beeld: Fiep Westendorp
Geen opmerkingen:
Een reactie posten