Taarten, 10 minuten en weer geen NaNoWriMo

De tijd lijkt te vliegen en hoewel ik op Loesjes advies probeer mee te vliegen, mis ik toch zo nu en dan een deadline. Zo had ik me voorgenomen samen met vriendin S, dit jaar mee te doen met NaNoWriMo. Wat? De National Novel Writing Month waarin men zich wereldwijd ertoe zet een boek te schrijven in de maand november. Daarin gesteund door groepjes op Facebook en bijeenkomsten IRL, waar je dan naast het schrijven wel even de tijd voor moet vinden.

Terwijl de 1e van de 11e naderde, stak ik mijn kop in het zand. Te druk met andere zaken. 45 jaar worden, de pasgeboren olifant in Artis bewonderen, niet sporten, een jaren 70 outfit shoppen voor het feestje van vriendin W. en mezelf, daar weer een beetje over stressen en taarten bakken om te trakteren. Ook waren er weer 10 minuten gesprekken te plannen op school. Dat betekende een ware run op de invullijstjes die naast het schoollokaal hangen en geen sinecure als je er twee hebt en co-oudert. Moeder N. en ik wisten het - ondanks een sprint tussen beide lokalen - te presteren het gesprek van middelste en kleine man op precies dezelfde tijd te plannen. Bleek. We dachten namelijk dat het precies aansluitend was en dat had ik lief ook verteld. Maar toen we gisteren op school aankwamen en we een voormalig klassenmoeder met haar man voor het lokaal zagen staan, zakte de moed me al een beetje in de schoenen. "Jullie om half 8?", probeerde ik nog even. Maar helaas hadden zij mijn gedachte tijd gereserveerd en ook nog eens een foto genomen van het lijstje. "Ik neem wel een helft van je mee", probeerde ik nog te grappen tegen lief, die keek zoals hij altijd kijkt als ik iets heb geregeld.

De 10 minuten vlogen omdat ik nooit genoeg kan horen over mijn kind. Meester G. beschreef mijn kleine man met liefde en aandacht en ik gaf nog net geen kopjes. Maar daar was geen tijd voor omdat ik nog lieve woorden wilde horen over middelste. Dat gesprek liep gelukkig wat uit, dus hoorde ik het staartje van het schoolleven van krullenbol. Niets nieuws onder de zon. Lief als altijd en dromerig met een hoofdletter D.

Eenmaal thuis besefte ik dat de kop eraf was. Van de maand waarin ik mijn boek ging schrijven. Nog geen letter op papier. Maar oudste had thee gezet en wilde vertellen over biologieles. En bij het naar bed brengen moesten we ons hoofd breken over de vraag: "Wil je weten op welke dag je doodgaat?" Een beetje zenuwachtig giechelend stelden we het ons voor en besloten eenstemmig van niet. Voordat ik in bed stapte appte ik vriendin S. die vanmorgen pas antwoordde: "Bij het 1000e woord ben ik in slaap gevallen". Doe je niks geks, grinnikte ik zachtop terwijl ik uit bed stapte.

Mijn novemberboek wordt denk ik - dit zeg ik niet hardop - een blogmarathon. Als er niet van alles tussenkomt natuurlijk.