I will run like a fool

Met het bewijs van onze liefde op mijn schoot, zaten we heerlijk op het terras. Je haalde suiker en terwijl ik je koekje pikte, ging je op je knieën. Deze eeuwige twijfelaar moest even slikken - om het koekje weg te krijgen - maar hoofd knikte al ja en hart maakte een keiharde looping. Als een bakvis voelde ik me die weken na jouw 'wil je met me trouwen'. Mijn beste vriend met benefits. Ontdekt op mijn 15e. Instant vrienden tot het leven anders liep. 20 jaar later was je er pas weer. Papa van twee maar met diezelfde mooie bruine ogen. We rolden moeiteloos elkaars leven in. Van beste vriend tot geliefde tot echtgenoot. Ja, ik wil! Morgen zijn we 5 jaar getrouwd. Ik moet het een paar keer hardop zeggen omdat ik het bijna niet kan geloven. De days are long, but the years are short. 

Er was rozengeur en maneschijn, verdriet soms, gedoe en ruzie. Vaak om niets, iets met sop en kool. Gelukkig was er meer lachen en keten en kletsen. Zo verschillend en toch zo graag samen. Met ons mooie gezin domweg gelukkig in Amsterdam Noord. Wie had dat gedacht toen we op de schrijfwaren van de V&D vriendschap sloten.

Ik draai aan mijn ring en denk aan jou. Ik hang slingers op en blaas hartvormige ballonnen die op billen lijken. Bloemen in huis, een kaart op de mat en T. voor de deur met bubbels, zoals een getuige betaamt. Het leven en de liefde moeten gevierd. Ook al zijn we soms moe van de wondere wereld waarin ons leven zich afspeelt, magisch blijft het en proosten kan altijd.

Dus lief, nog één nachtje slapen en dan is het alweer vijf jaar geleden in dat mooie witte kerkje met al die lieve mensen. Weet je nog dat de zon keihard door de wolken brak? De stad viert het feestje dat ik voel in mijn hart. Ik heb zin, om nog meer getrouwd zijn met jou. Kom maar op met de kussen en af en toe knokken. De keukendeurtjes zal ik altijd open laten staan, dat weet je toch? En jij. Dat weet ik toch ook.

Zolang ik die kriebel voel als Anouk begint met zingen en ik weet dat het over jou gaat... The things you do and say. Always go hand in hand. You're all you seem to be. Not a shred of you pretends. Dan zit er niks anders op and I will run like a fool. Just to be by your side. 

Eerste liefde

Het treinstation van Zandvoort. Ik sta er om een collega op te halen. Werkbespreking op het strand en een uur te vroeg... "Geeft niks", appt J. "Ik spring nu op de fiets en ben binnen een kwartiertje bij je." Ik parkeer de auto en loop in de zon het station op. Dat is lang geleden. Meer dan twintig jaar. Mijn voetstappen moeten nog in de stenen staan, zo vaak heb ik hier gelopen. Zomers, naar het strand met vriendinnen. Ik knijp mijn ogen dicht, ga op het bankje zitten en denk aan mijn eerste liefde. Met hem liep ik hier. Toen het net... Het staat me ineens weer zo helder voor ogen. Ik voel de straalverliefdheid en het geluk dat niet op kon die dag.

Eerste liefde zag ik voor het eerst op de foto. Een zwart-witte waarop hij aanstekelijk lachte en zijn haar in een staart droeg. Hij had de strandzesdaagse gelopen met mijn broer. Ik werd verliefd zonder hem te hebben gesproken. Op een feestje ontdekte ik dat hij zijn haren had geknipt maar zijn stem en ogen maakten dat goed. Ik viel als een blok en zette hem erop. Hij fotografeerde en was zo volwassen dat ik me geen illusies maakte, maar kletsen kon altijd. En er was genoeg te kletsen en te lachen.

Dat bleek ook toen we met een grote groep vrienden op skivakantie gingen. Wat was hij leuk! Maar op dat blok en ik als een kat in de boom. Terwijl ik hem vanachter mijn zonnebril bespiedde was ik hopeloos verloren. Hij zocht mijn gezelschap, maakte grapjes, zei lieve dingen maar ik wilde het niet geloven. Tot na de vakantie op alweer een feestje en hij naar me toe kwam met een cadeau. Een shirt van mijn favoriete band, maar... Met zijn aanstekelijk lach en zijn hoofd schuin vroeg hij of dan nu eindelijk het kwartje bij me was gevallen. Eindelijk! We kusten onder een viaduct waar treinen voorbij denderden.

Hij wilde afspreken. En een dag later liepen we door Zandvoort. Hand in hand, haarscherp elk detail in me opnemend alsof ik het voor later wilde bewaren. Onze knieën tegen elkaar in het café, kussen in de eerste klas-coupé, eten in Haarlem en verder kussen op het Centraal Station. Het was aan en A. werd mijn eerste echte liefde. Die volwassen fotograaf in de stad met dat meisje uit Noord. Hij veroverde mijn hart, liet me de wereld door zijn ogen zien en bleef wel een beetje op dat verdomde blok. Hoelang het duurde, ben ik vergeten maar tenminste een hele zomer. Waarin we door de stad wandelden als hij me af kwam halen van de tekenopleiding die ik net was begonnen. Waarin ik een ringetje kreeg uit Parijs met een Yin en een Yang. Waarin ik alle meubels in zijn huis een andere plek gaf om te laten zien hoezeer ik ondersteboven van hem was en gele post-its door zijn hele huis verstopte met lieve teksten.

Hij maakte me zo gelukkig dat ik er niet in kon geloven. Niet nu al de ware. En al dat andere prinsenspul dan? Mijn vlinders raakten verward, ik onzeker. Nooit eerder had ik een relatie gehad, hoe het werkte, geen idee. Eindeloos kussen, dat wilde ik. We kregen ruzie om niets, schreven brieven en keerden terug naar het strand, maar het hield op. De relatie. De liefde niet meteen. Zoals hoort bij een eerste echte liefde.

Toen ik op zoek ging naar ander prinsenspul, verloor A. zijn hart aan de moeder van zijn kinderen. We zagen elkaar nog wel eens en op mijn vrijgezellendag zette hij me in zijn studio op de foto. Terwijl ik honderduit kletste, lachte hij zijn aanstekelijke lach en constateerde: "De dromer en de kletskous, een combinatie die wel moest mislukken." Maar gelukkig pas na die onvergetelijke zomer. 

Herinneringen werken raar, maar dit liedje hoort voor altijd bij mijn eerste liefde. 

Goede vrijdag

"Mama, komt jouw boek dan straks in de winkel?" Ik luister naar het lieve hoge stemmetje van kleine man, terwijl ik in de auto van Utrecht naar huis rij. Ik lach bevestigend door de handenvrije autotelefoon en zweef een klein beetje boven de snelweg. Het is dat ik mijn handen aan het stuur moet houden, anders had ik nog een keer in mijn arm geknepen. Aan lief, die inmiddels ook aan de telefoon hangt, vertel ik hoe leuk het tweede gesprek was met de eigenwijze uitgever in Utrecht en dat ze met me in zee willen. Ze vinden mijn idee leuk en mijn uitgewerkte voorstel goed. En dan hebben ze ook nog alle vertrouwen in me! Wat een geluk, goede vrijdag maakt haar naam meer dan waar vandaag. "Ik kom snel naar huis en dan gaan we proosten en taartjes eten!"

Het is feest in mijn hoofd en in mijn hart. Het stond al heel lang op mijn dromenlijstje: een boek schrijven. Waarover wist ik ook al lang. En ieder jaar met Oud & Nieuw stond het bij mijn voornemens voor het nieuwe jaar. Al een paar jaar... Vriendinnen D. en T. waren zo lief om er geen grappen over te maken tijdens onze jaarlijkse limoncello-wat-wensen-we-voor-het-nieuwe-jaar-avond. En toen stond ik op een festival in de Snorfabriek in Utrecht en sprak oud collega K. Ze vertelde over hoe haar dromen aan het uitkomen waren sinds ze ze serieus was gaan nemen. Toen ze aan mij vroeg wat mijn droom eigenlijk was, aarzelde hoofd even maar hart niet en vertrouwde ik haar toe dat ik al heel lang een boek wilde schrijven. "Dan ga ik je toch gewoon voorstellen aan de dames van Snor, want ik weet hoe leuk je schrijft", was haar praktische antwoord.

Het magische balletje ging rollen, er volgden twee gesprekken en nu heb ik dus een uitgever die in mijn droom gelooft. En ik? Ik zou graag ieder uur in mijn arm willen knijpen, maar dat gaat niet. Ik houd ze vrij om met beide handen deze kans te grijpen!

Vakantiekriebels

Je zit in de auto en vraagt waar we over zullen praten. Terwijl ik even denk, weet jij het al. "Vakantie!" Het vraagteken laat je gemakshalve weg, want vakantie zit de laatste dagen in je hoofd en in je hart. Van weet je nog toen. En waar gaan we heen. En ik wil... Vandaag is het Griekenland. Lekker met het vliegtuig hoog boven de wolken. Voeten op het hete zand (haha, ja dat weet je nog en dat was me wat). Pasta Bolognese eten in ons favoriete Griekse restaurant van die aardige Duitse meneer. De zon onder zien gaan op je blote voeten. En het allerbelangrijkste, Banana-juice drinken! "Je was die vakantie bijna veranderd in een Minion." Ik hoor je grinniken terwijl ik je in gedachten aan je rietje zie lurken. Vakantiekriebels. Je steekt me aan.

We kijken filmpjes van toen in Italië. Je werd vier en we zaten met zijn allen in dat grote huis. Alle kindjes wilden naast de jarige zitten en je kreeg een Italiaanse Cars-auto cadeau en we aten Italiaanse chocoladetaart. Of toen in Frankrijk, met zijn allen voetballen in het hoge gras. Je luier steekt onder je zwembroek vandaan. Beelden van jou in het zwembad met T. De hele vakantie wilde je niet zwemmen, tot op de laatste dag en ik net even boodschappen was doen. Ook zien we N. met de 'bakini' van je zus aan. Omdat hij deze zo mooi vond, werd er elke dag onderhandeld over wie het bovenstukje mocht dragen. Zus E. vond het - lief als ze is - prima. Wat was het gezellig! En de zon scheen zich suf. Onze harten verwarmend voor de koele avond waarin we samen kookten en aten. En nog later spelletjes kaart speelden en ronddwarrelende kinderen terug naar bed stuurden. Nadat we in ons hoofd het beeld voor altijd hadden vastgelegd.

Vanmorgen kroop je tussen ons in en stelde opnieuw voor om over de vakantie te praten. Je kunt niet kiezen. Je wilt in dat huisje aan zee. Maar ook in het vliegtuig. En mag je kiezen van ons? Terwijl ik de slaap uit mijn ogen wrijf, vertel jij over de YURT en alweer die bananenshake. Dat is fijn wakker worden. En vakantie is nog fijner. Al was het alleen maar om de voor- en oneindige napret.