Meneer de minister slaap zacht

Mijn verbazing én verontwaardiging stijgen met de dag. Het kan toch niet zo zijn dat we Mauro terug naar zijn geboorteland sturen. Het kan toch niet zo zijn dat Leers in een paar jaar tijd als een blad aan een boom is omgedraaid. Het kan toch niet zo zijn dat Nederland jarenlang een wanbeleid voert waar  asielzoekers de dupe van zijn en dan nu zonder blikken of blozen 'de regels' gaat naleven. Het kan toch niet zo zijn dat we voor Mauro en die 800 jonge asielzoekers ' zonder gezicht' geen plek hebben. Het kan toch niet zo zijn dat Bleker bij Pauw en Witteman Mauro een briefje toeschuift waarin hij hem - als troost - meevraagt naar een voetbalwedstrijd. Wat denkt hij? Daar kan die arme AMA de rest van zijn leven in Angola op teren? Stop. Rewind. Play. Het kan toch niet zo zijn! Ik durf de TV niet meer aan te zetten want ik kan ze niet meer zien. De stotterende, hypocriete politici die opdreunen wat ze vertelt is op te dreunen. In het belang van de partij. Het kabinet. Natuurlijk gunnen ze Mauro allemaal dat hij in Nederland mag blijven, maar... Stop. Rewind Play. Het kan toch niet zo zijn...

Heora!

De slingers zijn weg en ook de kaarten heb ik net in een doos gestopt. Met een glimlach want wat was veertig worden leuk. Op mijn verjaardag ontbijt op bed. Ik blies de kaarsen uit van mijn taartje. Heora! stond er in gekleurde kaarsen en zeepbellen dwarrelden om mijn hoofd. Vriend M. blies ze met liefde. De kadootjes had ik die nacht al uitgepakt. Van mijn lieve papa een fotoalbum van mijn geboorte tot mijn veertigste jaar. Een boek vol herinneringen. Vriend M. was aan het knutselen geslagen en via een spelletje Wordfeud raadde ik zijn kadootjes voor mij. Vier verwennerijen waaronder een iPad. Joehoe! Over die aankoop was ik namelijk al een jaar aan het twijfelen. De rest van de dag was om met Lou Reed te spreken just a perfect day. Taartjes eten met de opa's en oma's terwijl de kleine man met een feesthoedje op bij iedere hoera zijn handjes in de lucht gooide. Daarna de stad in. Slenteren en lunchen bij ons favoriete tentje.

Een dag later is ons feestje. De voorpret begint al vroeg als vriendin T., vriendin W. en haar moeder op de stoep staan. Binnen een paar uur gaan we 60 jaar terug in de tijd. Haren stijf in de krul, zwarte lijntjes om onze ogen, jurken aan en hakken maken het compleet. De mannen veranderen in onweerstaanbare gentlemens, strak in het pak en schuine hoeden op hun hoofd. De jaren 50 waren zo gek nog niet. In de kroeg stroomt het langzaam vol. Zelden zoveel mannen in pak gezien. Wat is iedereen mooi. De vrouwen dragen elegante jurken, van petticoat tot pencil dress. Later op de avond kiezen we de best gekleden man en vrouw. Ze winnen een lavalamp. Het is een feestje zoals een feestje hoort te zijn. Met veel drank, lawaai, lachen en dansen. De ouders van vriendin W. stelen de show met een wervelend rock & roll optreden. Het blijkt maar weer. Je bent zo oud als je je voelt. Terwijl ze dansen, doe ik even mijn ogen dicht en wens net zo oud te worden. Lachend en dansend! Als de barman de laatste ronde aankondigt, zoeken we elkaar op. Vriendin T., vriendin W. en ik. We schoppen onze schoenen uit en heffen een laatste glas op elkaar. Over vijf jaar weer!

Hoera?

En dan zomaar ineens ben je nog maar krap een halfuurtje 39... te kort om er nog echt iets onvergetelijks van te maken. Maar genoeg tijd om er nog over te schrijven. Maar wat? Lief schenkt een biertje voor me in en ik denk nog even na over de theatervoorstelling die we vanavond zagen. Bij thuiskomst hing het onvermijdelijk op de voordeur: Hoera! 40. Het leven begint bij 40. Wil de wildplakker zich melden? 40? Nog niet hoor! Nog twintig minuten 39. Op tafel liggen al twee kadootjes en er hangt een slinger in de kamer met cijfers erop en een opgeblazen getal. Ik denk dat we een thema hebben. De klok tikt verder. Ik kan me nog zo goed herinneren dat ik 30 werd. Verrassingsfeestje! Cowboy Henk! Wanneer is het ineens 10 jaar later geworden? Een kwartiertje nog. Het huis is stil. De kleine man slaapt bij opa en oma. Vriend M. bewaakt de kado's. Vriendin T. én vriendin W. sturen me een berichtje dat nu toch echt bijna... Jaha! Zij zijn me voorgegaan. Een goed gezelschap. Nog 10 minuutjes nu. Ik denk dat ik maar ga afsluiten en in mijn lief zijn armen kruip. Tot morgen, als ik 40 ben!

Heimelijke genoegens

• Meeluisteren met gesprekken van anderen
• Naar de kleine man kijken als hij slaapt
• Stiekem de stoelverwarming van vriend M. aanzetten
• Verhalen verzinnen bij mensen in de kroeg
• Lijstjes maken!
• Op zondagmiddag op de bank in slaap vallen
• Blote voeten in het zand
• Mensen kijken
• Wordfeud
• Hartogh boterhammen met pindakaas
• Dagdromen
• Favorieten verzamelen op Etsy
• De zanger van...

Mijn favoriete Etsy ontdekking: Lisa Hurwitz

Klik!

Tegenwoordig is iedereen fotograaf. Elke dag, ieder uur leggen we de details van ons leven vast. En als het even kan, delen we het met de rest van de wereld via twitter, facebook of blog. Ik ben daarop geen uitzondering. Sinds de geboorte van de kleine man heb ik honderden - oké ik geef toe duizenden - snapshots van hem gemaakt. Slapend, etend, in bad, uit bad, lachend, huilend... Al die foto's staan geduldig op mijn Mac te wachten op een plekje in een album. Want daar horen foto's natuurlijk thuis. Keurig afgedrukt (dus geen digitaal album) met een handgeschreven onderschrift: Job's eerste verjaardag! En dan van die verjaardag maximaal acht foto's, waarvan twee net iets overbelicht. Meer is niet nodig. Welnee. Mijn vader heeft een kast vol foto-albums, keurig gerangschikt op jaartal. De kaften zijn een beetje gescheurd van het vele pakken en bladeren. En elke foto staat in mijn geheugen gegrift. Arme Job. Hoe gaat hij dat later doen? Gelukkig is er ook vandaag de dag nog de ouderwetse schoolfoto. Berenvel en blauwgekleurd achtergrondje. Daar kan geen iPhone of Instagram tegenop. Die plak ik alvast in het album. Dat album voor later.

Mijn lieve kleine man

Uit de oude doos: zijn mama

Gemis

Soms overvalt het me. Dan mis ik je. Dan vind ik het zo oneerlijk. Het leven. Onze ruzie. Jouw ziekte. Je bent zo belangrijk en bepalend geweest in mijn leven. Toen je nog leefde, in de jaren dat we allebei ons eigen leven leefden en ook nu je er niet meer bent. Ik leerde je kennen op de lagere school. Blond geval ontmoet uilenbril. We trokken met elkaar op, maar de echte liefde begon in de brugklas. Samen op de fiets naar de middelbare school. Samen in de schoolbanken. Samen naar huis. En dan nog meer samen. Onophoudelijk praatten en lachten we. Praten en lachen tot tranen en pijn in onze buiken erop volgden. Pubermeisjes. Onmiskenbaar. Als we niet samen waren, schreven we elkaar brieven. Korte krabbels, maar ook lange en serieuze brieven want er was zoveel te bespreken. Brieven die ik koester, maar ook moeilijk vind om terug te lezen. Onze vriendschap was zoals vriendschap hoort te zijn. Onvoorwaardelijk. Jij haalde mijn leukste ik naar boven en ik zag jouw allermooiste kanten. Jij wilde groots en meeslepend, ik was een laatbloeier. De spreekwoordelijke pot en deksel. Toen werd ik 19 jaar en stopten onze eindeloze gesprekken. Ruzie, een van onze weinige. We namen het te serieus. We wilden misschien wel een beetje los van elkaar. Laten zien dat we ook zonder de ander konden. Geen idee nog dat het zo ingrijpend zou zijn.

Onze wegen bleven elkaar op de meest gekke momenten kruisen. In de metro. In de straat waar ik woonde... en jij bleek te werken. Wat het lot probeerde, leek ons niet te lukken. We lieten de draad liggen. Het was alles of niets. De laatste keer dat ik je zag was op een druk Centraal Station. Terwijl de wereld om ons heen raasde, vertelde jij me dat je ziek was. Mijn hart zonk in mijn schoenen. Maar mijn leven ging weer verder. Zonder jou, want dat was ik inmiddels gewend. Nooit gedacht... Stom!

Een paar jaar later hoorde ik op oudejaarsdag dat je was overleden. 33 jaar. Mijn allerbeste vriendin. Ik denk nog vaak aan je en als ik mijn ogen dichtdoe zie ik je weer voor me. Breed lachend met blik op nieuwsgierig. Af en toe ben je er. Zoals een paar jaar geleden in Chicago en ik op jouw verjaardag een biertje bestelde en op het etiket jouw naam stond. En vriend M. en ik? Daar moet jij meer van weten. Van je ouders heb ik de laatste puzzelstukjes van jouw leven gekregen. Je bleek niet veel veranderd. Slim, dapper en vooral heel grappig. Wat bof ik dat jij mijn vriendin bent geweest.

Droomvrouw

Regel 1. Een man zijn huis is zijn kasteel en daarom dient hij als een koning behandeld te worden. Wanneer hij thuiskomt na acht (of meer!) veeleisende uren op het werk, verdient hij het zonder meer een beetje verwend te worden. Het is de plicht van elke vrouw haar hardwerkende echtgenoot te aanbidden en te tonen dat hij daadwerkelijk bewonderd wordt!

Vriendin T. vond dat ik me maar eens gedegen moest voorbereiden nu ik volgend jaar (eindelijk) een eervol vrouw word en gaf me "Zo word je zijn droomvrouw in 17 lessen".  Dit nuttige boek is een vertaling van The Good Wife Guide uit 1955. Maar nog even actueel...

hollen, hoesten en hagel

Vriend M. holde zondag de halve marathon. De Dam tot Dam had hij er al op zitten en dus de smaak te pakken. Van trainen kwam het niet veel meer. En toen werd hij ook nog een beetje ziek. Een beetje. Maar net genoeg om eigenlijk beter niet te gaan lopen. Dat vond ik. Mijn lief vond van niet. Met een paracetamol achter zijn kiezen en zijn nummer en glimlach opgespeld, liet hij zich niet kisten. En als het echt niet ging, dan stopte hij gewoon. Dat beloofde hij mij terwijl hij zijn diepbruine ogen als troef inzette. Ik wist beter, maar zweeg. Ik ken hem al zo lang en zo goed. Natuurlijk liep lief de halve marathon uit. Op wilskracht, want zijn benen waren halverwege het Vondelpark ermee gestopt. Mijn ouders zagen hem tussen honderden anderen het Olympisch Stadion binnenkomen. Hij liep een beetje scheef, zei mijn vader. Zondagnacht moest lief uit bed voor plasjes van A. en E. In het zachte licht van het bedlampje zag ik hem staan, een beetje scheef. De kleine man tilde ik de volgende dag zelf maar naar beneden. Onverstandig, mopperde ik tegen niemand in het bijzonder. Dinsdag gaf vriend M. het na het stampen van de stamppot op. Hij was ziek en trok zich terug in bed. Hij zei niets en wees slechts onder zijn arm. Ik zag het... daar zat zijn ziel. Terwijl lief hoestte, haastte ik me in de hagel naar de winkel voor opkikkers en  pillen. Het hielp maar een beetje. Hij ligt nog steeds ziek op bed. Ik bijt op mijn tong en smeer beschuitjes en maak thee met honing. Vraag je om groots en meeslepend, krijg je dit... hollen, hoesten en hagel!

Ik wil...

Ik wil graag groots en meeslepend! Vriend M. moet er altijd een beetje om lachen maar stiekem wil hij er wel bij zijn als dat grootse en meeslepende voorbijkomt. Als ik terugkijk op mijn leven mag ik niet klagen. Ik heb grootse reizen gemaakt, ben meeslepend en tot over mijn oren verliefd geweest en ik geniet vaak en veel met volle teugen van het leven. Echt groots en meeslepend was het toen ik op mijn 37e mijn allerliefste lief weer terugvond en op mijn 38e mama werd. Je zou denken dat ik mijn portie groots en meeslepend wel heb gehad. Zou je dus denken. Dus. Over twee weken word ik 40 en het kriebelt. Terwijl mijn leven vraagt om de drie R's (rust, reinheid en regelmaat) en ik vaak om 10 uur 's avonds al verlang naar het gezelschap van mijn kussen, wil ik...  Laatst vertrok vriendin M. met haar gezin naar Sydney. Vriend J. deed hetzelfde, zijn grote liefde achterna. Vriendin L. is al een jaar down-under aan het rondreizen. Ik geniet met ze mee op afstand en weet dat mijn grote liefde hierboven in zijn bedje ligt te slapen. Maar af en toe ziet M. de twinkeling in mijn ogen en vraagt: "Wat gaat het worden?" Dan geef ik hem een kus op zijn mond en zeg: "we zullen zien. Met wat geluk hebben we nog een heel leven voor ons.

Sjors

Geen idee dat hij op mannen viel. Hij was in ieder geval leuker dan Andrew en zelfs neon gekleurde vingerloze handschoentjes stonden hem goed. Bij Careless Whisper zwijmelde ik weg en twijfelde welke van de twee vrouwen uit de clip ik het liefste zou zijn: de ware - maar bedrogen - liefde of het spannende avontuurtje. Toen Wham afscheid nam, danste ik de sterren van de hemel op mijn eigen afscheidsfeest van de middelbare school. Mijn liefde haperde even bij 'a different corner' maar toen hij zong 'you gotta have faith' kon ik niet anders dan hem gelijk geven. Zijn MTV unplugged was onnavolgbaar en niemand anders dan hij kon eer betonen aan Freddy Mercury. Die stem, het bereik! Een paar jaar geleden zag ik hem weer, mijn (onbeantwoorde) jeugdliefde. In een uitverkocht Ahoy bezorgde hij me kippenvel. Vandaag zie ik hem weer. Ik heb nu al kriebels in mijn buik.

Huishoudelijke mededeling

Ik begon deze blog omdat ik graag wil schrijven. Nou kan dat natuurlijk ook op papier (al was het maar om het ' gewone' schrijven met een pen niet te verleren) maar een blog leek me wel wat. Een plekje voor mezelf op het wereld wijde web. Kon er ook eens een plaatje bij. Voorzichtig vertelde ik aan wat mensen dat ik een blog was begonnen. Dat leverde de eerste lezers op en ook een beetje blogstress. Ineens schreef ik niet meer alleen maar voor mezelf... Het maakte het bloggen ook wel weer leuker. Ik blog, bekijk mijn statistieken (inmiddels een ' heimelijk genoegen') en hoop op een reactie. Nu weet ik van mijn Vrouwonline-tijd dat de meerderheid van de mensen een 'lurker' is. Dus wel lezen maar niet reageren. Is heel gewoon, ik ben zelf ook meer 'lurker' dan 'reageerder' (rurker?). Tot een vriendin mailde dat reageren niet lukte en ook mijn mams had vergeefs verwoede pogingen gedaan. Gek! Ik dook in mijn instellingen waar toch echt aangegeven staat dat iedereen (echt iedereen op het wereld wijde web) een reactie mag achterlaten op mijn blog. Werkt dus niet. 

Dit is natuurlijk geen wanhopige roep om reacties maar als je het een keer wilt proberen, als je toch hier bent... De mail is inmiddels onderweg naar de helpdeks van Google en tot die tijd is zwijgen goud?

It's mad man!

Alweer twee jaar geleden hesen we ons in netpanty's, toupeerden ons haar en hingen ons vol met sieraden. Als drie overjarige Madonna-look-a-likes zaten we in de kroeg te wachten op de eerste feestgangers. Een kriebel in onze buik en een beetje misplaatst tussen de paar stamgasten die aan de bar hingen. Tot een voor een al onze gasten in jaren '80 stijl verschenen. De een nog mooier dan de ander.  Een Slash-look-a-like, Freddy Mercury himself (met microfoon!), mannen met lang haar, vrouwen in korte rokjes en uiteraard schoudervullingen onder hun beha's. Ons we-worden-38-jaar-feestje barstte los. De best geklede man en best geklede vrouw kregen een tas in de vorm van een cassette-bandje. Er werd very 80's gedanst, gedronken, geflirt en gelachen...

Dit jaar worden we 40. Vriendin T, vriendin W. en ik. En net als twee jaar geleden geven we een feestje. Zelfde plek, ander thema: Mad Men ofwel de late jaren 50.  Ver voor onze tijd, dan voelen we ons nog een beetje jong. De zoektocht naar een outfit is inmiddels in volle gang, de voorpret ook.

Twee jaar geleden, jaren '80 it is!

De foto op onze uitnodiging dit jaar, wat ouder maar wel stijlvol...

Brand...

Alarm! Vannacht in de stilte van de nacht een oorverdovend geloei. Het duurt even voordat ik het kan plaatsen. Ik kijk op de wekker hoe laat het is. Alsof de cijfers van de klok me iets meer kunnen vertellen over het oorverdovende lawaai. Zeven uur. Zeven uur!? De eerste vloek vult de slaapkamer. Dan pas zie ik vriend M. door de gang stommelen. Zijn gezicht op onweer. Gelukkig, ik kan blijven liggen. En terwijl ik mijn ene oor in mijn kussen begraaf, spitst mijn andere oor zich verbaasd. In de kinderkamers blijft het stil. Onbegrijpelijk! Het lawaai loeit voort. Leuk voor de buren, denk ik, terwijl een slappe lach langzaam opborrelt. Ik concentreer me. Boze voetstappen, gerommel, een laatste loei en dan... heerlijke stilte! Vanuit de verte vriend M. die uitlegt hoe hij ons brandalarm met geweld het zwijgen heeft opgelegd. Ik gaap en werp nog een blik op de wekker. Het is pas één uur! Wat een mazzel.

Klagen Loont Echt Absoluut Niet

Vriend M. wilde ooit een blog beginnen met als titel 'Mijn voortuintje'. Aanleiding? Ergernis over de vuilcontainer aan de overkant van ons huis. Op zich is met de vuilcontainer niks mis. Hij houdt zich netjes schuil onder de grond. Met een pasje kunnen buurtbewoners 24 uur per dag, 7 dagen in de week hun vuil kwijt. Handig toch! Wel even wat anders dan opsparen voor de vuilniswagen, zoals ik deed toen ik nog in de stad woonde. Toch kijken we bijna elke dag uit op troep. Troep die netjes naast de vuilcontainer wordt neergezet. Lege dozen, stoelen, plastic, oud speelgoed... noem maar op. Heel veel past gewoon in de vuilcontainer. En wat niet past? Dat kun je opsparen want elke eerste woensdag van de maand haalt de gemeente grofvuil op. Appeltje, eitje. Kind kan de was doen. Zou je denken...

Waarom maken mensen een troep van de wereld waarin ze leven? Waarom voelen mensen zich niet verantwoordelijk? Vanochtend bracht ik mijn stem uit. Ik stemde op een mooi initiatief en een inspirerend tegengeluid. De initiatiefnemer Peter Smith is te volgen op zijn blog www.kleanworldwide.nl. Een Don Quichotte? Misschien. Maar hij zet me wel aan het denken. KLEAN staat voor Klagen Loont Echt Absoluut Niet. Hij heeft gelijk. Vandaag nog ruim ik de troep buiten op. Beloofd!