Heimwee?

De collega die ik vervang tijdens haar zwangerschapsverlof (zie ook mijn blog 'Hallo wereld') heeft afgelopen maandag een dochter gekregen. Ze heet Ceder en bij de mail die ze stuurde zat een foto. Ik zag  een stralende mama en een blakende (sommige woorden moeten terug in onze taal!) dochter. Het ontroerde me, net als de tekst in haar mail. En het deed me denken aan vorig jaar zomer, mijn dikke buik (en ook dikke enkels!) en aan hoe speciaal ik het vond. Na de eerste schrik (Ik? Mama?) vond ik het zo bijzonder. In het begin vooral het idee dat er een kindje in je buik groeit en later voelbaar en zichtbaar. De hele wereld lijkt meteen een beetje zachter als je met een dikke buik rondloopt.

Met Job uiteindelijk in mijn armen was ik - tot mijn eigen verbazing - een instant mama. Maar volgens mijn lief was dat proces negen maanden eerder al ingezet. Job was klein, heel klein. Zijn eerste rompertje maat 50 heb ik bewaard en ik kan er nog wel eens vol ongeloof naar kijken. Met zijn bedje naast het onze volgde ik elke zucht, ademhaling en beweging. Zijn gesmak aan mijn borst. Zijn zachte lala wanneer hij huilde. Zijn eerste keer in bad. Alles was nieuw, alles vond ik mooi. Mijn kleine man maakte van mij een volleerd boeddhist, volledig in het nu, genietend van elk moment. Bijna een halfjaar duurde mijn verlof.

Het lijkt alweer zolang geleden als ik mijn kleine man groter zie groeien. Maar nog steeds voel ik vlinders in mijn buik als ik na een dag werken naar de crèche rijd. Zijn 'mama' klinkt als muziek in mijn oren. Hij maakt me aan het lachen en kleine zorgen schuiven naar de achtergrond als hij zijn armen naar me uitstrekt. Maar wat gaat de tijd snel en wat is het soms moeilijk om in het nu te leven met werk, huishouden, afspraken en meer. En als ik hem dan een inmiddels te kleine pyjama aantrek, kan ik het bijna niet geloven. Mijn mannetje dat nog maar net ter wereld is gekomen alweer 15 maanden oud. Zijn wereld wordt steeds groter, zijn eerste stappen heeft hij al gezet en zo hoort het ook. Maar af en toe zou ik de tijd wel willen stopzetten. Stop! Gewoon heel even, om het vast te houden. Heel even. En dan weer door, naar nog meer stappen en meer te kleine pyjama's.

Hij komt?!

Vriend M. zit beneden te papier-mache-h-en (geen idee hoe je dat schrijft) en maakt daarbij enorm veel lawaai. Je zou denken dat hij als surprise eindelijk onze tuinkamer aan het verbouwen is. Ik mag dus niet naar beneden. Niet van hem, maar ook niet van mezelf. Ik moet namelijk nog een gedicht. Waarom dan aan het bloggen? Een terechte vraag. Maar hij komt niet. De Sint dus wel. Maar de rijmelarij niet. En aangezien mijn surprise de show niet gaat stelen, wil ik dat mijn gedicht dat wel doet. Een beetje gezonde competitie tijdens dit vriendelijke oud-hollandsche feest kan geen kwaad. Vind ik. Een goed gedicht moet minstens een A4-tje zijn, een lach ontlokken aan de lezer (nog voor hij of zij de regels voorleest), een knik van herkenning en eentje van verontwaardiging (zo ben ik toch niet!). Een goed gedicht moet je nog een keer willen lezen als alle pepernoten al op zijn en koesteren in de 'herinneringen-doos'. Ik heb mijn gedichten allemaal bewaard. Een goed gedicht houd je namelijk een spiegel voor, relativeert hier en daar wat, deelt wat prikjes uit maar is uiteindelijk altijd liefdevol of de woorden nou rijmen of niet. Dus je snapt het. De lat ligt hoog vanavond.

Eerste stapjes

Vandaag zette hij ze dan... wiebelig en handjes om de pinken van papa geklemd. Stap één... lachend en onder zijn wimpers glurend of mama het wel zag. Stap twee en stap drie... wereld hier ben ik!

Een beetje dan

Ik geloof niet dat ik de regie nog in handen heb. Niet de regie of gewoon het verkeerde stuk. Jaloers bedenk ik me dat iedereen - behalve ik - het kan. Jongleren met tien ballen in de lucht op een tenendun koordje. Kijk je nog wel vriendelijk? Hoor ik mijn yoga-lerares vragen. Geen tijd voor. Er moet namelijk van alles. Prozaïsche dingen als de was en de boodschappen, maar ook natuurlijk werk en zorgen en tanden poetsen. En leuke dingen. En kussen en dichten tussendoor. En eten... en verzinnen. En dat is helemaal niet erg, maar ik wil soms zo graag even helemaal niets... maar dan strekt net de kleine man zijn armpjes naar me uit of is er al zolang geen blog geschreven. Helemaal niet erg. Nouja een beetje erg. Soms.

Eerste én laatste keer

Ik ben een voorstander van eerste keren! Die maken het leven spannend en verrassend. Denk maar terug aan alle eerste keren dat je iets deed. De eerste zoen, de eerste keer autorijden, de eerste keer alleen op reis... Als je ouder wordt, worden eerste keren zeldzamer maar daarom niet minder bijzonder. Dit weekend prikte ik in mijn agenda een datum om mijn trouwjurk te passen. Mijn eerste keer, dacht ik hardop. De verkoopster moest lachen.

Het is een eerste keer waar ik nooit zo mee bezig ben geweest (hoe anders dan die eerste zoen). Trouwen, dat was vooral iets voor anderen. Niet voor mij. Tot mijn lief en ik de kleine man kregen en we toch wel het een en ander wilden regelen. Zouden we dan toch niet... dacht ik. Met deze grote man wilde ik wel tot in het bejaardentehuis. Het verdween weer naar de achtergrond en we woonden heerlijk ongeregeld verder met ons quilt-gezin, tot hij op zijn knieën ging. En nu zit ik midden in de voorbereidingen van ons voorgenomen huwelijk. Wat heel veel eerste keren met zich meebrengt. Oh en ik heb er ook een heimelijk genoegen bij: andere vrouwen (en het gezelschap eromheen!) bespieden die een bruidsjurk uitzoeken. Hilarisch! Helaas was dat bij het slagen voor mijn trouwjurk meteen de eerste én de laatste keer.

Kan ik deze eindelijk ook een keer gebruiken! (bron: http://www.foksuk.nl/)

You will be his

Vandaag trouwjurken passen met mijn mama, schoonmama en getuige T. En ik heb al de hele ochtend (vanaf half zes!) dit liedje in mijn hoofd...

These shoes are made for walking

Vriend M. heeft opruimwoede. Ik probeer me achter de krant van zaterdag te verschuilen maar er is geen ontkomen aan. Hij vraagt: "Draag je deze nog allemaal?!" Een onnozele vraag waarop ik natuurlijk geen antwoord geef.

Valt mee toch? (oké, ik geef toe dat mijn zomerschoenen hier niet bij staan...)

Wereldproblematiek voor dummy's

Gek toch hoe dat werkt.  Op wereldschaal gebeuren er grote en ingrijpende zaken. Griekenland is failliet, Italië staat er al niet veel beter voor en daarmee hangt het lot van Europa aan een zijden draadje. Genoeg reden om een paar nachtjes van wakker te liggen. Toch doe ik het niet. Op microniveau (lees: mijn leven) merk ik het namelijk niet. Ik laad wekelijks mijn boodschappenwagen vol, vier uitbundig mijn veertigste verjaardag en krijg netjes elke maand mijn salaris gestort. Dat maakt de crisis abstract en bijna onwerkelijk.

Er is 'kleiner' nieuws dat me meer van mijn stuk brengt. Het babytje van vijf maanden oud dat in een zwembad ernstig gewond raakt en aan haar verwondingen overlijdt. Ik kan het niet opschrijven zonder pijn in mijn buik te voelen. Mauro die we uit Nederland willen verbannen. Het maakt me boos en schaamtevol. Een scala aan emoties die ontbreken als ik me probeer te verdiepen in de Europese crisis. Begrijp me niet verkeerd, ik ben er niet trots op. Ik probeer alleen te begrijpen hoe het kan. Het is vergelijkbaar met de immens grote milieuproblematiek. Te groot om te bevatten en daarom schuif ik het naar een hoekje in mijn hoofd? Zou dat ook precies de reden zijn waarom de wereld in zo grote nood verkeert. We schuiven onheil voor ons uit en hopen dat het vanzelf wel goed komt. We verschuilen ons achter het idee dat we als individu weinig kunnen doen en kijken afwachtend naar de ander.

Ik heb behoefte aan een 'wereldproblematiek voor dummy's'. Ik beloof deze braaf te lezen en hoop op een paar praktische tips waarmee ik mijn steentje kan bijdragen aan een betere wereld. Ik zal ze op mijn ijskast hangen en elke dag een beetje bewuster in het leven staan.

Mooier dan nu...

Einde dag. Op naar mijn kleine man. Ik sta bij de deur en mijn hart maakt een sprongetje als ik hem zie zitten tussen alle kindjes. Een moment nog kan ik hem ongemerkt gadeslaan. Dan breekt de zon door. Hij ziet me en lacht zijn liefste lach. Tegelijkertijd wil hij kruipen, opgepakt en BAL aanwijzen. Mijn hart spat uit elkaar. Als ik zijn jas van het haakje pak, begint het 'pak me dan' spel dat hem onbedaarlijk doet schateren. Dan de juf nog een kus met ogen dicht en mond wijd open, zwaaien en met mama mee. Als een kleine prins wijst hij alles aan wat tussen de crèche en de auto zijn wereld binnenkomt. Handje in de lucht bij een vogel. Handje naar de fietser die vrolijk zwaait. We zijn binnen vijf minuten thuis. De poes wacht zoals elke dag op ons. Job kijkt tevreden en maakt een aaibeweging in de lucht. Dan samen koken. Ik achter het aanrecht, kleine man op mijn voet. Bloemkool met wat kaas en omelet. Als ik hem in de stoel zet, smakt hij al van genoegen. Elke hap is een feestje. Bij het toetje probeert hij het bakje op zijn hoofd te zetten. In mijn hoofd dreunt een deuntje. Het is van De Dijk. Mooier dan nu zal het nooit gaan...