Yo...

Ik yoga (hij yogaat, wij yogaen...?) Al bijna twee jaar en dat is lang voor mij. Lang dus om - tegen betaling en vrijwillig - aan lichaamsbeweging te doen. En dan ga ik ook nog bijna elke week. Heel af en toe druk ik mijn snor, maar meestal omdat er dan iets leukers lonkt dan het yogamatje. Gisteren lag ik dus weer in een ingewikkelde yin-yoga-houding die ik vijf minuten moest volhouden, maar eigenlijk al na 1 minuut niet fijn meer voelde. En toch dacht ik gisteren ineens, wat is dit lekker! En wat gaat het veel beter dan de allereerste keer. Toen ik het begrip 'planking'  nog een totaal nieuwe dimensie gaf. Mijn buikspieren gingen het eerste halfjaar zelden mee naar yoga, maar de laatste tijd willen ze nog wel eens meedoen. Ik ben nog steeds geen natuurtalent, met gestrekte handen raak ik net de grond, maar lief zegt altijd als ik thuis kom: "je lijkt weer twee centimeter langer".

Mijn favoriete onderdeel is de ontspanning.  Dan mag ik heerlijk gaan liggen onder een dekentje en hoor ik de stem van de yoga-juf elk onderdeel noemen dat zich mag ontspannen. Dus ook die kiezen niet op elkaar (verrek dat doe ik!). Mijn tenen haal ik niet eens meer, dan ben ik al vertrokken. Meestal word ik wakker van een snurk. Die van mezelf. Maar dan ben ik al tien minuten weggeweest. "Snurkte ik?" vraag ik standaard iedere week en dan antwoordt er standaard iemand iedere week: "Oh, was jij dat?!"

Soms

Vriendin C. noemt het onder haar steen zitten. Ik zie het voor me. Een grote zware steen waaronder twee oogjes vandaan piepen. Ze knipperen tegen het felle licht en besluiten dan nog maar even onder de steen weg te kruipen. Soms heb je zo'n week. Van onder je steen zitten. Je moet van alles maar wil helemaal niks. Telefoontjes blijven onbeantwoord en voornemens worden op de lange baan geschoven. Je zit immers onder je steen. Ergens in je hoofd knaagt wel een licht schuldgevoel maar die krijgt de steen niet in zijn uppie omhoog. Alles lijkt mis te gaan en reden om eens diep te zuchten. Je tenen zijn langer dan lang. Zou een potje huilen helpen? Je zegt afspraken af. Kind en man zijn de enige personen in de wereld waar je heel dichtbij wilt zijn. En dan begint de mist net zo plotseling als ie gekomen is weer op te trekken. Lief lacht en vraagt of ik er weer onder vandaan gekropen ben. Ik knik. Gelukkig wel!

Hemama!

Mijn kleine grote man is oerhollands. Hij houdt nu al van gezelligheid (als we veel praten, doet hij gezellig mee door een onophoudelijk 'dadadadadadadadadadadada') én hij houdt van de Hema. Vorige week was ik er nog met hem. Om versiering te halen voor de wedstrijd Nederland -Duitsland (au!). Natuurlijk stond ik weer met veel meer buiten en met een klein jongetje dat vrolijk het woord 'Hema' bleef herhalen. Deze week bracht ik hem weg. "Gaan we naar de crèche?", was mijn retorische vraag. Een gedecideerd "Nee" was zijn antwoord. "Mama mee Hema toe!" Eigenlijk had ik werk gewoon moeten afzeggen voor een Hema-ontbijtje met mijn oerhollandse jongetje.

 

 

Hup...

Vriend M. (oké het is inmiddels man M. maar dat klinkt zo vreemd) gaat niet kijken. Ik wijk dus uit naar vriendin T. Als me een EK door de neus geboord gaat worden, wil ik tenminste deze ene wedstrijd nog zien. Het is iets. Al is het een stuk minder gezellig dan de laatste wedstrijd. Toen de wereld nog aan onze voeten lag. Deze wedstrijd geen mailwisselingen bij wie we gaan kijken en wie wat voor lekkers meeneemt. Het blijft angstaanjagend stil.

Onze buurman - Oranje-fan van de bovenste plank - heeft in zijn oranje gekleurde tuin inmiddels demonstratief een Spaanse vlag gehangen (zijn vrouw is Spaans) en wij hebben onze rood-wit-blauw pom-pom's ook alweer opgeborgen. Stom want van buitenaf vormden ze de Franse vlag en die ploeg gaat wel gewoon door. Tuurlijk een beetje boter heb ik wel op mijn hoofd. Normaal kijk ik zelden voetbal, ik stel zo af en toe een domme vraag en mijn analyses hebben ook nog nooit applaus opgeleverd. Maar... (terwijl ik opsta en mijn naam zeg) ik beken: ik hou zo van de gezelligheid van het EK. Zo het is eruit en nee, ik schaam me er niet voor. De zorgen om het kabinet, de crisis schuiven even naar de achtergrond. Het is ook heel even niet zo erg dat de zomer zich niet laat zien. Want Oranje speelt!

Vrienden dossen zich uit in oranje en zelf de meest terughoudende laat zich overhalen een vlaggetje op zijn wang te zetten. Bizar natuurlijk. Daar zal ik niet over in discussie gaan. Maar gezellig is het. Vooral als je met veel mensen kijkt, waarvan de ene helft het voor de gezelligheid kijkt (ik geef toe dat zijn meestal de vrouwen, behalve dan mijn moeder) en de andere helft wil serieus de wedstrijd volgen. Hoe slechter Nederland ervoor staat, hoe minder het gezellige gebabbel wordt gewaardeerd. Dat echter met de minuut toeneemt omdat de wedstrijd toch geen bal aan is. (bal?) Maar vanavond dus niets van dat alles. Mijn man (!) kijkt dus niet, mijn ouders zitten duimendraaiend voor hun eigen tv, de meeste vrienden gaan het gewoon thuis uitzitten en ik... ik ga het gezellig kijken bij vriendin T. Tegen alle statistieken én tegen beter weten in, zetten we misschien wel een vlaggetje op onze wangen. Ik neem Oranje soezen mee en ik weet zeker dat er een Prosecco koud staat. Niemand zal zich storen aan ons gezellige gebabbel. Misschien alleen ikzelf als Nederland straks niet doorgaat...

Oni

Vandaag met mijn kleine man naar Artis geweest. Hij heeft het namelijk elke dag over krokodiel en oni, dat is dan een olifant. Bij het woord krokodiel doet hij met zijn armen de groooooote mond van het groene beest na en zegt heel hard: HAP! Bij oni moet ik zingen over het olifantje in het bos, dat bij zijn moeder in de buurt moet blijven. Als ik dan in de vierde zin het weer heb over een olifantje, wordt het hem teveel en zegt hij gedecideerd: Nee! Oni! En dan blijft hij me verbeteren bij elke ' olifant'.

Tijd dus om deze favoriete woorden in het echt te zien. Met enorm veel voorpret rolde ik de babbelaar de dierentuin in. Eerste stop de apenrots. Deels dromerig, deels bedenkelijk liet hij het apengevlooi over zich heen komen. Uit de wagen wilde hij niet, alleen als hij werd getild. Maar niet in de buurt van de rand. Inmiddels bij het reptielenhuis kwam er een zacht 'api' uit de wagen. Maar het was tijd voor de krokodiel, die erbij lag alsof hij op de komst van mijn kleine man had gerekend. Languit, bek wijd open gesperd en tanden op scherp. Toen de leeuwen, die net werden gevoerd. Reden voor de leeuw een enorme brul te laten horen. De giraffen. De zebra's en een paar onbekende vreemde vogels. De zeeleeuwen en de pinguïns, heel veel vissen en als hoogtepunt de familie oni! Waarvan de baby-olifant probeerde weg te lopen, maar streng terug werd getetterd door de rest van de familie.

De flamingo's heeft hij niet gehaald, toen lag hij al te dromen over tetterende slurfen en lopende zebrapaden. En ik? Ik beleefde het door de ogen van mijn bijna tweejarige. Een wondermooie wereld. En een onvergetelijke dag.

Vreemde vogel

Moe!

Ken je dat? Zo moe dat alles teveel moeite is. Dus op de bank in slaap vallen omdat het teveel inspanning is de trap op te lopen naar het grote en gerieflijke bed. Met make-up op in bed stappen, omdat het zo lang duurt voordat de mascara van je wimpers is geboend. Nog net poetsen maar met de Franse slag. In bed nog even zappen, maar bij dat programma - dat je toch echt heel graag wilt zien - steeds wegzakken en verschrikt wakker worden bij de aftiteling. Zo moe dat je wel bedenkt dat je het slot beneden niet op slot hebt gedraaid, maar te moe om het nog te doen (en vervolgens wel dromen over inbrekers). Zo moe dat je wakker wordt van je eigen gesnurk. En hopen dat je lief naast je niet net zo moe is zodat hij eerder besluit bij de kleine man te kijken die toch heel duidelijk 'mama' roept. Zo moe dat je al kunt huilen als iemand boeh zegt (wel een harde en onaardige boeh). Zo moe dat je eigenlijk gewoon moet slapen en niet bloggen. En terwijl je bedenkt dat dat wel heel saai is, loop je al die hele lange trap op. Welterusten!

Zou het?

Draai je gezicht naar de zon en je schaduw zal achter je vallen (Inayat Khan). Mooi, los van het feit dat de zon dan wel eens een keertje mag gaan schijnen.

Aan tafel!

M. noemt mij wel eens boekhouder van het kleine geluk. Als het even kan wil ik een moment vasthouden door het op te schrijven of op de foto te zetten. Dat heb ik van mijn vader, die fotoalbums vol plakt en agenda's vol schrijft. Mijn aaifoon is dan ook een van mijn liefste bezittingen, want daarmee 'vang'  ik de wereld om me heen, elke mooie lichtinval en geluksmoment. Een van mijn favoriete onderwerpen is eten. Ik denk omdat het vaak samenvalt met geluksmomenten. Uit eten, koffie op een terras, nieuwe dingen proberen, mensen kijken, kletsen en lekker eten dus. M. weet inmiddels al niet beter. Voordat hij begint met eten, wacht hij even tot ik mijn foto heb genomen.

1 x klikken op de foto!

Van die dingen...

* met je sandalen door een plas lopen
* in de verkeerde rij voor de kassa staan
* de zaterdagkrant lezen aan de keukentafel en poes die erbovenop gaat zitten
* je teen voor de zoveelste keer stoten aan de poot van het bed
* bij de eerste slok koffie erachter komen dat je bent vergeten een nieuw nespresso-cupje erin te doen
* voor de zoveelste keer door een dichte hordeur willen lopen
* regen in juni
* voor de zoveelste keer vergeten dat de wijk waar je woont is afgesloten en je dus moet omrijden
* vinden dat je lekker gekookt hebt en tegen vier paar lange tanden aankijken
* denken dat je haar leuk zit, maar het dan in de paskamer van de Bijenkorf ook van de zijkant zien

Verliefd in New York

Zoek het plaatje...

Onder de pannen

En dan ben je zomaar ineens een getrouwde vrouw. "Voelt het anders?", is me al een paar keer gevraagd. Dan denk ik diep na en nog eens en moet bekennen dat het niet anders voelt. Natuurlijk, ik draag een mooie ring om mijn vinger en mijn hoofd en hart zitten vol onvergetelijke en dierbare herinneringen aan onze trouwdag. Maar voelt het anders? Ik houd nog net zoveel van mijn lief. En hij jaagt me nog net zo hard op de kast. Op mijn werk zeg ik nog steeds mijn 'meisjesnaam' en laatst nog tegen de kapper toen ik een afspraak wilde maken. Misschien breng ik het gesprek stiekem iets vaker op 'mijn man' en iedere keer als ik het zeg moet ik een glimlach onderdrukken. Ja, misschien voelt het toch anders. Volwassen. Maar tegelijkertijd dus weer helemaal niet als ik die giechel onderdruk. Gisteren was vriendin P. hier en nadat we de hele avond hadden weggeklets, zei ze bij het gedag zeggen aan de deur ineens heel stellig: "Dat is het! Je hebt een bepaalde rust over je gekregen." Verbouwereerd keek ik daarna in de spiegel. Rust? Als in 'nu ben ik gelukkig onder de pannen?' Maar vriendin P. kennende bedoelde ze dat niet. Ik keek nog eens wat beter. Een beetje vermoeid en haar dat toe was aan een shampoo-beurt. Maar ook nog iets anders. Niks pannen, zei ik tegen mijn spiegelbeeld. Maar wel gelukkig. Gewoonweg gelukkig.