Nieuw begin

De afgelopen week is voorbij gevlogen en dat past wel bij de rest van het jaar. Want wat ging 2012 snel. Time flies when you're having fun en 2012 was fun! Het jaar waarin ik mijn lief trouwde, waarin we samen naar New York gingen en ik een onvergetelijk vrijgezellenfeestje vierde met vriendinnen. 2012 was ook een heerlijke lange en luie vakantie in Frankrijk en een nieuwe tijdelijke baan waarin ik besefte waar mijn hart ligt. Het was een goed jaar vol kleine momenten van geluk, fietsen met de kleine man, zijn eerste keer in het zwembad met bandjes om en blije billen in de lucht, een vader die 70 werd en dat met veel slingers en herinneringen vierde. Mijn grote meisje voor het allereerst op schoolreisje (een hele week!) en mijn kleinste meisje naar de grote school. 2012 was meer huppelen dan vallen. Een goed jaar. Maar niet altijd en niet voor iedereen. Vanavond vieren we Oud & Nieuw met een groep vrienden waarvan er zeker twee blij zijn dat het jaar voorbij is. Opgelucht zetten ze een streep onder de 12 en kijken reikhalzend uit naar de 13. Een magisch getal. Het voelt, zoals ieder jaar, als een nieuw begin. Waarin je jezelf (opnieuw) kunt uitvinden, nieuwe avonturen kunt beleven, nieuwe vriendschappen kunt sluiten of oude weer oppakken. Verliefd kunt worden (over and over again :-)), je kinderen weer een beetje groter ziet worden en jezelf (helaas) weer wat ouder. Waarin je (weer) meer tijd hoopt te hebben voor iedereen die je lief is. Waarin je aandacht wilt gaan geven aan aandacht. Meer in het nu... (en daarmee zit je meteen al niet in het nu)

Maar eigenlijk het allermeest hoop je stiekem dat het nog heel lang mag blijven zoals het is. Want mooier dan nu kan het niet gaan... of wel?

Ik wens iedereen voor 2012 veel liefde, geluk en gezondheid. En tranen van het lachen, minder zorgen en weinig piekeren, liefdesbetuigingen in alle mogelijke vormen, vriendschap, volop genieten, je hart volgen en soms je verstand, reiken naar de sterren maar ook zien hoe mooi de bloemen aan je voeten zijn. 

Aandacht. Toch mama?

Ik zit in de bus met mijn kleine man. We hebben manlief naar de bioscoop gebracht in de stad, in de tram gezeten en speelgoed gekeken in de Bijenkorf. Een groot avontuur als je twee bent. Ik geniet van zijn geklets en moet lachen als hij me aankijkt en vraagt: "ben ik een kletsenkous mama?".

Naast ons in de bus zitten een moeder en haar dochter. Een jonge mama nog en haar dochter schat ik rond de zeven jaar. Ze lijken als twee druppels water op elkaar. Netjes aangekleed voor 2e Kerstdag. Het meisje met glitterpanty en ster in haar staart. Net als mijn kleine man, kletst ze onophoudelijk tegen haar moeder. Dat ze in het park is geweest en dat dat leuk was. En dat ze vroeger op judo zat. En dat ze toen niet goed was omdat ze nog klein was. Toch mama? Die laatste twee woorden, zegt ze vaak. "Mama, ik heb mascara op" en ze draait haar hoofd met gesloten ogen naar haar mama. Ze moet er zelf om lachen en kijkt dan in de spiegeling van de busruit. "Nee hoor", antwoordt ze haar spiegelbeeld "maar ik heb wel hele donkere wimpers. Toch mama?" Mama zegt niets. Kijkt niet naar haar dochter. Wel kijkt ze op haar telefoontje en tikt een bericht. Het gekletsenkous lijkt haar te irriteren. Ze heeft een fronsrimpel op haar jonge gezicht.

Haar dochter laat zich niet uit het veld slaan en blijft opgewekt haar aandacht trekken. Aan de zinnen die ze zegt en de wijze waarop ze praat, lijkt het alsof dit niet eerste keer is. "Toen ik klein was, was ik nog dom. Toch mama?" Ik houd mijn adem in. Mama heeft niet echt geluisterd en antwoordt met een ongeïnteresseerd "hmm". Het meisje is even stil en kijkt uit het raam. Dan bedenkt ze weer dat ze vrolijk voor twee kan zijn en begint over het rode stopknopje van de bus en de zon die in haar ogen schijnt. "Ik hou van de zon! Toch, mama? Maar niet als hij in mijn ogen schijnt". Ze lacht een te harde lach. Mama staat op en zegt haar eerste woorden van het halfuur dat ik naast ze in de bus zit. "Schiet eens op, we moeten er hier uit." De mooi aangeklede dochter krijgt een harde duw in haar rug. Eenmaal buiten glinstert haar panty in de winterzon. Ze kijkt omhoog naar haar moeder en lacht haar meest stralende lach. Haar ogen kijken onzeker.

Ik kus mijn kleine man op zijn haar en voel me verdrietig om dat kleine meisje en haar moeder. Aandacht. Laten we elkaar aandacht geven.

Nolan Sister

Gisteren reed ik in de regen naar huis toen ik op 3FM de Nolan Sisters hoorde: I'm in the mood for dancing. Ik belde meteen mijn vader: "pap, je moet nu radio 3 heel hard zetten." Snel hing ik op en zette het volume voluit. In gedachten stond ik als 9-jarige weer op het podium, ik wist nog precies wat ik aanhad en hoe spannend het was: talentenjacht op ons tuincomplex met vriendinnetjes L. en L.. met zijn drietjes waren we de Nolan Sisters. Mijn broer deed Andre van Duin op onnavolgbare wijze. Helemaal in zijn uppie. Ons hele leven nog voor de boeg!

Vandaag krijg ik een mail van mijn vader... met wat foto's. 

Contradictio in terminis?

Goh en daar zit je dan met je voornemen om een lijstje met leuke gewoontes te maken. Terwijl de toetsen gisteren (zie stukje hieronder)  nog over elkaar heen buitelden, zijn ze nu verdacht stil.

Volgens vriendin T. - die ik telefonisch raadpleegde over mijn acute writersblock - zijn leuke gewoontes een contradictio in terminis. "Zijn gewoontes niet per definitie slecht?", filosofeerde ze hardop. Om eraan toe te voegen dat zij eigenlijk best veel leuke gewoontes had, zoals zingen en grapjes maken. Aangemoedigd hierdoor opperde ik mijn leuke gewoonte om 'lijstjes te maken'. Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn. "Tsja, maar wat jij leuk vindt, is voor een ander misschien wel weer vervelend." Omdat ik me niet snel uit het veld laat staan - wat een goede karaktereigenschap is, maar helaas niet geschaard kan worden onder leuke gewoontes - had ik er nog een voor haar: "Ik maak overal en altijd foto's van lekker eten"... "Ja, jij en de rest van de wereld!", lachte ze verontschuldigend.

Vervolgens demonstreerde ik haar een goede gewoonte. Ik kan namelijk - anders dan de meeste vrouwen - heel kort bellen. Staat de teller al op drie? Vriendin T. belt me terug. "Ik weet het! Jij maakt het hele jaar door goede voornemens. En je schrijft altijd hele epistels op jouw kerstkaarten en dan zet je er ook nog eens heel veel wensen bij, echt afwijkend veel." Zou dit vallen onder 'wat voor jou leuk is, vindt een ander vervelend', dacht ik nog. Maar ik beet op mijn tong (slechte gewoonte!) en hing op. Dat zijn er zes! ... Oh ja, ik lees voor. Elke avond (nouja bijna) uit drie verschillende boeken (doelgroep 2 jaar, doelgroep bijna 7 en doelgroep bijna 10). En in mijn auto draai ik luisterboeken voor dezelfde drie. Van de GVR tot Nijntje. Best een leuke gewoonte toch? Tenminste dat vind ik, want als ik de kinderen op school en crèche heb afgezet, luister ik stiekem nog even verder (de GVR dan hè!). Acht dus. Nog twee te gaan. Negen: ik blog! En tien: ik val elke avond binnen twee seconden in slaap. Manlief zou dit onder benijdenswaardige gave scharen, maar ik vind het gewoonweg een leuke gewoonte. Anders kom ik namelijk nooit aan die tien en had ik al eens geblogd over mijn eigenaardige gewoonte een voorkeur te hebben voor even getallen...

Vervelende gewoontes

Ik geef het niet graag toe, maar ik heb ze... vervelende gewoontes:

* Meer boeken bestellen dan ik kan lezen
* Boeken bestellen die ik - om mij onduidelijke redenen - gewoon niet lees
* Teveel boeken op mijn nachtkastje
* Wakker worden van een plotselinge angst dat het nachtkastje bezwijkt onder alle boeken en instort op mijn hoofd (en als ik de planken heb leeggehaald nog minstens een kwartier wakker liggen omdat ik me afvraag of ik dat wel of niet zou overleven)
* Snurken (lief noemt het ' zwaar ademen' maar toch)
* Altijd van alles kwijt zijn (en daarmee altijd en eeuwig de schuld krijgen van alles wat kwijt is in dit huis... lees: vervelende gewoonte van manlief M.)
* Altijd een beetje doof zijn (en daarom de TV op bejaardenhuisvolume hebben staan)
* Slecht zijn in data (en daarmee niet alleen verjaardagen vergeten maar ook hele periodes in eigen leven niet kunnen plaatsen in de tijd... 'eeuh manlief en ik kwamen elkaar tegen in 2007... of was het nou 2008... of... ach wat maken die paar jaar uit op een grote liefde')
* Belangrijke dingen vergeten en onbeduidende dingen feilloos kunnen opratelen ('wist je dat Elle de Generes getrouwd is met die actrice uit Ally McBeal...' en dan ook nog haar naam weten: 'Portia de Rossi')
* Dingen enorm kunnen uitstellen maar niet uit mijn hoofd kunnen zetten (een bijna onmogelijke combinatie kan ik je vertellen)

Morgen een lijstje met leuke gewoontes. Ben benieuwd of die ook zo razendsnel uit mijn toetsenbord rollen...

De enige stapel boeken die ik nog naast mijn bed wil is deze...

Dalai Lama

Ik hoor het de hele dag en zou er bijna van naast mijn schoenen gaan lopen. "Mama, ik vind je lief!" Bij het opstaan, bij het ontbijt, bij het tandenpoetsen, bij het slapen gaan. Het mama-ik-vind-je-lief gaat gepaard met een ontwapende glimlach en een glunderend dichtknijpen van zijn ogen. Recht uit zijn hart en tenen. En als er toevallig iemand anders in de buurt is, toont de kleine man zich ook niet de beroerdste. "Papa ook lief", "Oma ook lief", "Anne ook lief", "Poes ook lief". Kortom ik heb een toekomstige Dalai Lama op de wereld gezet of eeuwige flirt... bij het liedje van de Dijk 'Ik heb een groot hart' wiebelt hij verdacht vrolijk mee op de maat.

Wat het ook gaat worden, ik ben alvast de eerste vrouw in zijn leven die kansloos verloren is als hij deze woorden uitspreekt.

Lijkt me heerlijk

December heeft alles mee. Sinterklaas. Kerst. Vuurwerk. En maar liefst twee verjaardagen in ons gezin. Het is dan ook een van mijn favoriete maanden. Er is maar een klein nadeel. Waarom proppen we zoveel leuks in één maand? Nog wel dé maand voor bezinning, maar helaas geen tijd om stil te staan. Want er moet een gedicht worden gemaakt, een boom versierd en gemiddeld 50 kaarten geschreven. En als je adem hebt gehaald, is er alweer een borrel, een menu dat moet worden verzonnen en feestjurkpaniek. Allemaal heel leuk. Begrijp me niet verkeerd. Maar het is eigenlijk best veel voor één maand. Het is een beetje zoals de wet van Murphy voor feestjes. Er gaan weekenden voorbij zonder feestje en dan heb je zomaar ineens twee feestjes op dezelfde zaterdag.

Hoe overvol onze maand december is, besef ik dit jaar nog meer door mijn kleine man. Nog vol van lampionnen en St. Maarten, mocht hij alweer zijn schoen zetten. En terwijl hij zijn pas geleerde Sint Maarten-lied inzette (chillen met billen) werd hij door zijn zussen gecorrigeerd. Het duurde even, maar na een paar dagen had hij het Sinterklaasgevoel toch goed te pakken. En terwijl wij alweer de kerstboom optuigden, zong de kleine man vrolijk Sinterklaasliedjes. Alweer twee strenge zussen: "Sinterklaas zit alweer in Spanje hoor, de Kerstman is nu in Nederland". "Uhu", was zijn ietwat beduusde antwoord. En zo komt het dat hij nog regelmatig - heel zachtjes - ' dag Sinterklaasje' zingt. Hij klinkt dan een beetje verdrietig. 

Kerst, Sinterklaas, Oud en Nieuw... ik zou ze voor geen goud willen missen. Maar kunnen we niet wat doorschuiven naar januari? Die maand trekt toch al aan het kortste eind met december als voorganger. Doen we Kerst dan. Lijkt me heerlijk! Toch?

Klein potje

Kleine man kletst de oren van mijn hoofd. Hij is het levende bewijs dat kleine potjes grote oren hebben. Elk woord dat hij hoort, van mij of iemand anders, op de radio of op TV, hij proeft het en herhaalt het hardop. Zo kan hij bij de radio zitten spelen en de gekste woorden herhalen: van vliegwinkel tot lof joe. M. zit vandaag in Duitsland, vertel ik mijn moeder. En als ik de kleine man naar bed breng, kijkt hij me aan en vraagt: papa in Duitsland? Bij het naar bed brengen, pakt hij mijn hand en riedelt bij elke vinger het bed-naar-bed-duimelot. En als ik mijn boterham bijna op heb, kijkt hij me aan en zegt: "Mama, nog één boterham? Om het af te leren."

Pruttel

Ik ben een koffiesnob. Maar een slechte regelaar. Vandaar dat we vanmorgen een leeg nespresso-blik aantroffen. Hadden we natuurlijk allang weer moeten bestellen. Nu wachtte ons een weekend met lichte hoofdpijn. Of toch niet? Mijn lieve pap en mam passen elke donderdag op de kleine man bij ons. En omdat zij ook koffiesnobs zijn, hebben ze hun eigen koffie-apparaatje meegenomen. Lang leve filter! Ik schepte de koffie in de filter en manlief vroeg, terwijl hij de trap af kwam lopen, wat er zo lekker rook. Koffie! Het apparaat liet een luidruchtige pruttel horen en in één keer was ik terug in de tijd. Vroeger. Thuis. Gezellig. Hoewel ik mijn espresso niet meer zou inruilen, dronken we een ouderwets gezellig bakkie.

Vol verwachting klopt mijn hartje

Ik houd enorm van extreem weer. Denk dat ik dat van mijn vader heb. Die wreef vroeger verlekkerd in zijn handen als de regen tegen de ramen kletterde: "lag ik nu maar in een tentje met de regen op mijn dak". Dat heb ik dus ook. Als ze op de radio waarschuwen voor rukwinden, pakken sneeuw en kletterregens, begint het in mijn buik te kriebelen. Het liefst ben ik natuurlijk thuis als het extreme weer zich aandient. Warm op de bank, gordijnen wagenwijd open. Maar ook als ik op mijn werk ben of in de auto, begint het te kriebelen. Ruitenwissers op snel. Verwarming aan en stapvoets genieten. Al een week voorspellen ze sneeuw. Al een week hoop ik op dikke pakken krakend wit spul. En als het even meezit is ons land tenminste een beetje ontregeld. Niet handig, ik weet het. Het zal wel iets te maken hebben met mijn verlangen naar groots en meeslepend...

Onvergetelijk moment: de eerste keer in de sneeuw met mijn kleine man