Lopen tot de zon komt

Het begon in Toomler, de stand-up comedyclub onder het Hilton hotel waar ik werkte in de giftshop. Op zondag mooie-liedjes-avond hoorde ik ze voor het eerst spelen. Meegenomen door vriend M. die ze kende van het poolen. Paul achter de piano, Thomas met gitaar en grappen. Weinig publiek maar heel veel mooie liedjes. Ze wandelden mijn leven in om nooit meer weg te gaan.
Hun liedjes grijs gedraaid. Eindeloze zomers in het Vondelpark.

En vandaag stonden ze daar voor het laatst. Om afscheid te nemen. De laatste keer was 5 jaar geleden en achteraf was dat precies één jaar voordat onze zoon geboren zou worden. Languit in het gras met vrienden, wijn en veel te veel mensen. Net als vandaag. Maar vriendin S. en ik waren voorbereid en hadden ruim op tijd een strategische plek vlakbij het podium gezocht. Mijn lieve ouders stonden nog dichterbij zag ik vanuit mijn ooghoek.

Terwijl Thomas en Paul de bomen deden ruisen en de zon lieten doorbreken, voelde ik me oud en jong tegelijk. Elk liedje een goede vriend. Elk liedje een herinnering. Paul achter de piano, Thomas met gitaar en grappen. Bij 'Herman' bel ik vriendin W.  die er helaas (voor het eerst) niet bij kan zijn. Bij Ren Lenny Ren, denk ik aan mijn allerliefste lief. En bij Lopen tot de zon komt, weet ik zeker dat Paul deze speciaal voor mij speelt. Nog een laatste keer dan.

Afscheid van Acda en de Munnik, maar de liedjes blijven. 

Van die dingen

* wakker worden en een regenboog door het raam zien
* naar een zomer verlangen zonder herfstige buien
* van je lijstje - na een week vrij - maar 2 dingen kunnen afstrepen
* elke dag te vroeg op het schoolplein staan om maar niet te missen hoe hij naar buiten komt lopen
* beseffen - na een week vrij - dat er geen huisvrouw aan mij verloren is gegaan
* regendruppels op je bril
* altijd je paraplu kwijt zijn
* in de winkel staan terwijl je boodschappentassen nog in de auto liggen
* een boek ontdekken dat voor jou lijkt geschreven (en ook over jou lijkt te gaan)
* op een festival in een seconde denken 'wat een leuke man' en dan ontdekken dat het je eigen man is

Naar school

Deze moeder is de afgelopen weken een wandelend cliché aan het worden. Terwijl kleine man met zevenmijlslaarzen door zijn jonge leven dendert (afscheid van de crèche, vier jaar worden, naar school...), kan ik mijn achtbaan-emoties slechts omschrijven in 'waarheden als koeien'. Zo betrapte ik mezelf regelmatig op een 'wat vliegt de tijd' (of 'waar is de tijd gebleven') en een ' geniet maar, want voor je het weet is ie groot' (tegen vriendinnen van wie de kinderen iets kleiner zijn dan kleine man...). Gisteravond ging ik met een kriebel in mijn buik slapen: "Het lijkt verdorie wel of ik morgen voor het eerst naar school ga", fluisterde ik tegen manlief. Hij glimlachte in het donker.

Het weer begreep me. Regen en zon wisselden elkaar af vandaag. Een beetje zoals ik me voelde. Terwijl kleine man dapper het schoolplein op stapte, maakte mijn hart een sprongetje. Hij schoof zijn hand in mijn hand voor we het klaslokaal binnen gingen. Nog even samen zitten, terwijl juf Fré liet zien hoe belangrijk een lieve juf is. De kindjes in de kring keken nieuwsgierig naar kleine man en kleine man keek vanonder zijn wimpers nieuwsgierig terug. Na een halfuur blies kleine man een kushandje naar me. "Zal mama gaan?", fluisterde ik. Hij lachte en knikte van ja. Voor de deur bleef ik nog even staan en keek naar zijn lieve rug en blonde springhaar. Opvoeden is loslaten, echode door mijn hoofd. Cliché, grinnikte ik in mezelf, maar oh zo waar.

Twee uurtjes later mocht ik hem alweer halen. Opnieuw die lieve rug. Opnieuw een sprongetje van mijn hart. En toen zag hij me. Armpjes wijd en een lach van oor tot oor. "Was het leuk, je eerste schooldag?" "Ja, mama, lekker kort!" Terwijl ik om hem moet lachen, is hij alweer aan het hollen. Nog even wat zeggen tegen de juf, wijzen waar de wc's zijn en op zoek naar zijn twee grote zussen.

Vanavond in bed vraagt hij wanneer hij vrij is. "In het weekend lief", antwoord ik. "Maar eerst nog naar school. Goed?" Hij knikt van ja en giechelt om een raar geluid dat zijn zus boven in het stapelbed maakt. Buiten valt het met bakken uit de lucht. Zo hoort niemand dat ik even slik.

Lang leve waarheden als koeien!

Dictator

Hij gaat nog niet naar school, maar een wijsneus kunnen we hem gerust al noemen:

* In Burgers' Zoo vraag ik kleine man - als hij al heel lang bij de leeuwen staat te kijken - of hij nu mee wil lopen naar het volgende dier. Hij kijkt me aan, terwijl zijn ogen op verontwaardigd staan: "Dictator!" Terwijl ik mijn lachen moet inhouden, vraag ik hem wat een dictator is. "Dat is een heel stout iemand, mama". Touché.

* Afgelopen weekend ging ik kamperen en wanneer ik afscheid neem van kleine man houdt hij me vast en zegt dat hij bij me wil blijven. "Maar lieverd, je hebt vandaag mannendag", zeg ik. Waarop hij antwoordt: "Maar ik wil liever een vrouwendag".

* Kleine man heeft het niet warm maar bloedheet.

* Ook is hij niet moe maar bekaf. 

* Het zit niet zo, maar het zit eigenlijk zo.

* En "omdat we de twee nieuwe boeken al uit hebben, kijk ik vanavond liever een filmpje". 

Grote kleine man

Over ruim een week wordt hij vier. Bij het woord vier steekt hij vier vingertjes in de lucht: "Vier toch mama?!" "Ja, vier", knik ik terwijl in mijn hoofd de film op rewind gaat.

Ik hoor het ratelende geluid van de projector zoemen en daar komen de beelden al voorbij. Veel schaterlachjes, de zon die schijnt (herinneringen hebben de neiging het leven mooier te maken), zijn eerste stapjes door de kamer (eigenlijk waren zijn eerste stapjes op de crèche maar hee, het is mijn film), de wijze waarop hij zijn eerste woord proefde ballllllll, de auto die nog zolang tieta bleef, zijn wippertje met de ezelsoren, het (voor mijn gevoel eindeloze) wachten op zijn eerste lachje (dokter, mijn kind lacht niet), zijn slapende gezichtje (in de wagen, in de auto, op schoot, in zijn bedje), de liedjes (van maantje tuurt tot inmiddels twee scheten die meten), de bezoekjes aan het consultatiebureau (de leuke dokter en de supersuffe), gespatter in bad, zijn eindeloze waarohoms, de kusjes en de knusjes...

Mijn grote geluk die steeds sneller uit zijn kleertjes begint te groeien. Volgende week neemt hij afscheid op de crèche, van zijn allerliefste juffen die al net zo glazig kijken als ik wanneer we maar weer eens herhalen hoe groot hij al wordt. En terwijl zijn moeder mijmert, rennen zijn razendsnelle beentjes alweer op weg naar het volgende avontuur. Zijn verjaardagsfeestje en zijn eerste dag school. Ik pak zijn handje en hol mee, ogen en oren wijd open om maar niets te missen.