Een paar regels graag

Ik houd van de maand December, maar ik zou graag een aantal regels willen invoeren:

1. Het is pas Sinterklaas als hij (de echte) aankomt in Nederland. Tot die tijd zijn pepernoten en chocoladeletters in winkels verboden. (discussie daarentegen graag voor of na die tijd en het liefst als de kinderen al in bed liggen)
2. We vieren Sinterklaasavond op Sinterklaasavond, gewoon één heerlijk avondje. 
3. We gaan pas voorzichtig over Kerst nadenken als Sinterklaas weer op de boot naar Spanje zit en het vrolijke kinderfeest is verwerkt (speelgoed en behangplaksel opgeruimd, de ondertoon van de gedichten vergeten).
4. 3e Kerstdag is verboden. We hebben al een 1e Kerstdag, een 2e Kerstdag en zelfs nog een Kerstavond. Duh!
5. De winkels blijven dicht op 2e Kerstdag. Als alternatief zou je die dag op zoek kunnen gaan naar de gedachte achter het kerstfeest.  
6. Data zijn niet rekbaar, feesten ook niet. Lieve winkels en ander commercieel geweld: stop dus die oneindige stroom vroegtijdige ' gezelligheid' en 'vrijblijvende' tips over wat we moeten gaan eten, aantrekken en cadeau doen.
7. Kerstbomen mogen pas naar binnen en versierd als Sinterklaas weer op de boot naar Spanje zit (zie ook punt 3). Kerstverlichting ook! (en witte sneeuwfiguren op het raam ook)
8. Al deze versiering heeft in januari haar beste tijd gehad. Bel gerust ergens aan om mensen hierop te wijzen. 
9. Als de Kerstdagen achter de rug zijn, mag er voorzichtig worden nagedacht over vuurwerk en goede voornemens
10. Het afsteken van vuurwerk mag pas beginnen als op 31 december om 12 uur middernacht de klok slaat.

Heb er nu al zin in, maar daar zul je mij verder niet over horen. 

Gewoon even wennen

Toen kleine man naar school ging wisselde ik mijn vrije vrijdag voor een vrije woensdag. Voorspelbaar natuurlijk, want lang leve de woensdagmiddag met koekjes en thee en uitgebreid vertellen over school. De eerste weken was kleine man soms zo moe van zijn schoolgaande leven, dat hij op de bank in slaap viel. Maar hij heeft het ritme inmiddels aardig te pakken. En hij heeft het afspreken met vriendjes ontdekt (vriendjes geen vriendinnetjes want dat zijn meisjes). De eerste speelafspraak was bij vriendje J. Manlief regelde het, want ik was aan het werk. Ik hoefde dus niets los te laten, het gebeurde gewoon. Zonder mij en stiekem was ik trots op deze mijlpaal (hij heeft vriendjes en hij spreekt met ze af).

Inmiddels was vriendje J. ook al twee keer bij ons en gisteren wilde kleine man zelfs vriendje W. er nog bij. Maar de auto zat vol. "Doen we dat een andere keer", spraken we af met de twee vierjarigen. En dat werd vandaag. Het kon alleen bij W. thuis en hoewel kleine man het heel even eng vond, had hij vanmorgen bij het opstaan al zin. Deze moeder daarentegen had er eventjes van wakker gelegen. Over hoe je dat nou eigenlijk deed. Je kind meegeven aan een andere moeder die je niet beter kende dan een hand, een naam en een uitgewisseld telefoonnummer. Oké, en de indruk dat het een leuke moeder was. Manlief was er niet om tegenaan te piekeren, maar in gedachten hoorde ik hem (me uit)lachen.

En hij had ook gelijk. Ik wuifde mijn zorgen weg en besloot een relaxte moeder te zijn (of tenminste te doen alsof). De moeder van W. vertelde dat ze in een jachthaven wonen. "Leuk", piepte ik, "dus jouw zoons hebben allebei al hun zwemdiploma? ". "De jongste niet hoor", lachte ze, maar we hebben wel een hek van 1 meter 20 en een alarm. We zijn enorm paranoia". Ik ademde weer uit en vond haar nog een stukje leuker dan gisteren. Terwijl kleine man zijn tas aan me gaf, kreeg ik nog twee dikke zoenen en een zwaai. Een tijdje later verscheen een fotootje op mijn mobiel: de twee mannen met een lekker broodje in hun handen. Het gaat goed, stond eronder.

En ik. Ik reed naar huis om oudste naar haar moeder te brengen. Die had twee dagen ziekjes op de bank gelegen (stiekem wel gezellig). Toen dat was geregeld, had ik zomaar de woensdagmiddag voor mezelf. "Heerlijk toch", sprak hoofd hart toe. "Uhu", mompelde hart, "gewoon even wennen". 

Zucht

Van die dingen waar je geen controle over krijgt (en dat voor een controlfreak als ik):

1. (Met stip op 1) mijn haar
2. (Met stip op 2) het haar van de kleine man
3. Het weer (het kan waaien, het kan dooien, dat is de enige zekerheid die je kan krijgen)
4. Mijn humeur (meestal goed, maar het kan me nog steeds verrassen... en manlief ook)
5. De kat (denk je de strijd om de nieuwe bank te hebben beslecht, word je 's ochtends om zes uur weer wakker gekrabd)
6. Het humeur van de kat (zie vorige punt)
7. Het gewicht van de kat (ik denk dat ze bij de buren aanschuift)
8. De inrichting van ons huis (op dit moment staat het 1-0 voor het speelgoed)
9. De boekenkast (is het wetenschappelijk bewezen dat minstens 20% ongelezen blijft?)
10. Mijn stem (maar dat is hopelijk van tijdelijke aard)
11. De computer (ik download nooit meer nieuwe versies, nooit meer. Nooit!)
12. De agenda (je kan het nog zo goed plannen er is altijd wel een kink in de kabel)
13. Mijn geheugen (je kan het nog zo graag willen en dan vergeet je het* toch)
14. De liefde (gelukkig maar! hoewel ik sommige personen wel eens streng wil toespreken als ze te gemakzuchtig met de harten van mijn vriendinnen omgaan)
15. De zucht naar Tuc (ongezond en eigenlijk ook niet lekker, maar toch...)
16. Slaap (met name in de vroege ochtend en met name door het regime van school en werk want de kinderen zijn slaapkoppen)
17. Plannen (of om met John Lennon te spreken: life is what happens to you while you're busy making other plans)
18. Kortom: het leven  en dat maakt het ook wel weer leuk

*afspraken en verjaardagen

Of je worst lust?!

"Wat is het saai dat je niet mag praten", oudste kijkt me aan. Ze heeft niet door hoe lief ik het vind dat ze dat zegt. Solidair schrijft ze briefjes met me. En als manlief weer eens mijn handschrift niet kan lezen, leest ze hardop voor om te bewijzen dat hij zich aanstelt. Wat wordt ze al groot. Zondag kwam ze binnenlopen met een muts diep over haar oren: YOLO. "Weet je wat dat betekent?" Ik lach zonder woorden en kijk vragend. "You Only Live Once". Zelf uitgekozen, vertelt haar moeder. "Maar in huis moet hij af hoor". Ze knikt toegeeflijk, terwijl ze haar afgetrapte gymschoenen uitdoet en opruimt.

Eenmaal boven schrijven we briefjes over het feestje dat ze wil geven als ze 12 wordt. Het liefst wil ze een kookwedstrijd doen, maar met vier gaspitjes komen we tot een kookworkshop inclusief sleep-over. Ze bedenkt een driegangen-menu met zalmtaartjes, zelfgemaakte pasta en taart met karamel. MMMMMMMMM, schrijf ik in hoofdletters. Voor alle vrienden die mogen komen, maakt ze een briefje:

Wat vind je lekker

Zalm - ja/nee

Pasta - ja/nee

Taart - ja/nee

Allergie - ja/nee

Graag vandaag inleveren

Vandaag komt ze thuis met 7 ingevulde briefjes. Veel zalmliefhebbers. Allemaal gek op pasta. Voor eentje geen taart en voor een ander maar een klein stukje (anders wordt ze misselijk). Ook moeten we rekening houden met een beetje allergie voor nootjes. "Ja gewoon, soms wel en soms niet", licht oudste toe. (Geen noten dus, maak ik een aantekening in mijn hoofd.) En maar liefst twee die geen worst eten, uit principe. Oudste heeft alles al op een rij. De niet zalmliefhebbers gaan bruschetta maken onder begeleiding van middelste. Haar signature dish. "En dan hoeft ze zich niet te vervelen", bedenkt onze chef-kok in de dop. "Kleine man doet mee met voetbal, dan is hij ook onder de pannen en mijn vrienden vinden dat vast niet erg", plant ze verder. 

Een feestje met een drie-gangen-diner, voetbal tussendoor, slapen in de woonkamer ("Ik wil best bij het raam of de trap, het is immers mijn huis", plant oudste verder) en nog een speurtocht in het donker ("Pap?")...  

Eigenlijk wil ik dat ze nog heel lang 11 blijft, maar dit feestje wil ik niet missen. Ik ben gelukkig uitgenodigd en mag het nagerecht begeleiden. Maar als ik spook moet spelen tijdens de speurtocht in het donker, vind ik het ook prima. "Een spook met een uithangbord waarop heel groot BOEH staat geschreven?, schrijf ik. "Cool!", glimlacht ze. Mijn liefste oudste. 

Oh en we hebben ook nog een zalm-twijfelaar...

Silencio por favor!

Vriendin S. heeft het wel eens gedaan. Een week in stilte. In een klooster. Vriendin V. doet het zelfs ieder jaar. En vriend F. en vriend M. gingen samen de uitdaging aan. Maar vriend M. hield het na twee dagen voor gezien, terwijl vriend F. de week vol maakte. In stilte dus. "Ik vond het confronterend" vertelde hij later, omdat we gewend zijn aan afleiding in welke vorm dan ook. Radio, boodschappenlijstjes, onze telefoon. Als dat wegvalt, ben je ineens alleen met je gedachten."

Het maakte me nieuwsgierig maar toch kwam het er nog nooit van. Tot afgelopen week. "Je krijgt een spreekverbod voor een week".  Een beetje beduusd keek ik mijn dokter aan, hoewel ik zelf de afspraak had gemaakt. Al weken had ik last van mijn keel en bij het minste geringste was ik schor of mijn stem kwijt. "Sexy", zei manlief nog de eerste paar keer. En in de auto zong ik lekker mee met Waylon. Maar na enkele weken werd ik een beetje wanhopig. "Dat is toch niet normaal". Dat laatste bevestigde ook mijn dokter. "Waarschijnlijk heb je poliepen op je stembanden. Ik kan je doorverwijzen naar de KNO-arts voor een vervelend onderzoek maar die schrijft je waarschijnlijk ook een spreekverbod voor. Dus laten we daar maar eens mee beginnen." Dat ik ook een afspraak moest maken met een logopediste om anders mijn stem te leren gebruiken, schoof ik nog even voor me uit. Eerst maar eens deze week zwijgend door te zien komen. "Zit er ook een kuuroord bij?" vroeg ik mijn dokter. Ze lachte: "Het zal niet makkelijk worden, zeker niet met je kleine man om je heen."

Inmiddels ben ik vier dagen verder. Het valt mee en ook weer niet. Tot veel zelfinzichten ben ik nog niet gekomen. Behalve dan dat ik een onleesbaar handschrift heb. Dat zwijgen met een vierjarige om je heen zo goed als onmogelijk is. "Mama, mama, mama, waarom zeg je niets. Mama, mama, mama, waarom zeg je niets." En als ik dan uiteindelijk iets zeg: "Mama, mama, mama, je mag niet praten, want je stem is ziek." Dat manlief nog meer gevoel voor humor heeft dan ik dacht: "Lief, wat ben je stil. Is er iets?" Ooit las ik het verhaal van een westerling die boeddhist was geworden in Thailand. Als mensen hem prezen om zijn dappere besluit, was zijn antwoord: "Ik ben niet dapper, ik heb me afgezonderd van het dagelijks leven, ik werk niet en heb geen mensen om me heen waar ik voor moet zorgen.  Ik vind mensen dapper die in hun dagelijkse drukke leven erin slagen boeddhist te zijn."

Dat probeer ik dus. Niet om een boeddhist te zijn hoor. Maar om mijn stem niet te gebruiken, terwijl het dagelijks leven doorgaat. Voor mijn gevoel wel een beetje zonder mij. Ik blijf thuis van mijn werk. Ik zeg mijn leesclub af en ook mijn allereerste (Ska!-)ouderfeestje van school. Manlief wordt er ook een beetje stil van, maar kleine man kletst voor ons allebei. Vandaag komen middelste en oudste. Hoe zullen zij het vinden. Lekker rustig misschien wel. Geen gemopper over rondslingerende sokken en Duckies. Maar ook geen voorleesverhaaltjes.

Van al dat zwijgen merk ik dat ik van alles wil zeggen. Terwijl ik mezelf niet beschouw als een kletskous. Ik schrijf en luister liever dan ik praat. Of kom ik er nou achter dat ik toch ook wel graag praat? Deze week zal het leren. Tot vrijdag nog.

Wakker maken als de winter begint. Mits er sneeuw ligt.

Hoewel ze prachtig is, met haar donkerrode blaadjes die knisperend op de grond vallen, is ze niet mijn favoriete seizoen. De herfst brengt de blues. Ieder jaar overvalt het me weer. Terwijl de regen op de ruiten tikt en het buiten vroeg donker wordt, slaat het toe. Terwijl mijn hoofd sombert, zou ik het liefst een winterslaap beginnen, die in mijn geval dan de hele herfst zou duren. Bordje op de deur: 'Wakker maken als de winter begint. Mits er sneeuw ligt.' Ik zeg alle afspraken af, vertel op mijn werk dat ik nodig bij moet slapen, houd de kinderen thuis van school en verleid mijn lief naast me te kruipen.

Boeken, kletspraat en knuffels binnen handbereik. De voorraadkast goed gevuld, olie voor in bad en een stapel spelletjes waar we normaal nooit geduld voor hebben. We bouwen een trein door de hele kamer, ik lees alle brieven die ik ooit kreeg, we zingen liedjes en dansen met de gordijnen dicht. Elke avond koken we iets nieuws en minstens een keer in de week bakken we een appeltaart. We vergeten welke dag het is en hebben voortdurend een zondag-gevoel. 

En pas wanneer het tikken en het waaien langs de ruiten stopt en het klinkt alsof iemand een stolp over de wereld heeft geplaatst, doen we voorzichtig de gordijnen weer open om witte vlokken uit de hemel naar beneden te zien dwarrelen. Pas dan komen we weer naar buiten. Voorzichtig en nog een beetje onwennig op onze winterlaarzen. Maar uitgerust en volop zin om sneeuwballen te gooien.

(Bron beeld)