Bijna vijf

Morgen word je vijf. Maar mijn gedachten gaan terug in de tijd. Naar vijf jaar geleden toen je nog in mijn buik zat en ik zo nieuwsgierig naar je was. Eenmaal op mijn buik was het alsof ik je al kende. Je rook vertrouwd en ik vond je mooier dan mooi. Te klein voor je rompertje maar alles zat erop en eraan. Zo perfect als een wonder kan zijn. Het moederschap schopte me op een roze wolk waar mijn wereld tegelijkertijd groter en kleiner werd. 

De jaren die volgden, waren vol van eerste keren. De eerste keer lachen, de eerste keer zitten, de eerste keer stappen. Wiebelend, schaterend en genietend. Jij en ik.  Naar de crèche, terwijl ik voor de deur het wenuurtje wegkeek op de klok in de auto. Eenmaal weer aan het werk, voelde ik vlinders als het tijd was om naar huis te gaan. In gedachten zag ik je al je armpjes naar me uitstrekken. De grappige geluidjes die je maakte, vormden langzaam je eerste woordjes. Ballllll en Tieta (auto) maar ook mammmma en paaapa. Praten werd net zo leuk als de balllll en binnen de kortste keren kletste je de oren van mijn hoofd. 

Dat is nog niks veranderd. Je bent een klein potje met grote oren en je dag bestaat uit vragen en vertellen, vanaf opstaan tot slapen. De wereld moet begrepen en ontdekt. Het liefst hand in hand, want dat is minder eng. En de avonturen liggen voor het oprapen. Naar school, vriendjes maken, een eerste partijtje, poes aaien, varen in een bootje, kamperen in een tent, fietsen zonder zijwieltjes... Ik bekijk de wereld door jouw ogen en zie zoveel nieuws en moois. Ik verbaas me over je lange benen, je eindeloze wimpers en het springen van mijn hart als ik je zie slapen. Nog steeds. 

Jou groot brengen kan me overweldigen van geluk maar ook van onzekerheid. Doe ik het wel goed? Niet teveel van dit? Of te weinig van dat? Op dat soort momenten ben jij mijn spiegel. En stelt je scheve glimlach gerust. Kleine kinderen, kleine zorgen, denk en hoop ik. Ik tel mijn zegeningen. Zorgen en verdriet kunnen nog worden weggekust.  

Morgen word je vijf. The days are long, but the years are short. Tenminste, zo lijkt het als je terugkijkt. Vooruit dus weer die blik. De kamer versieren en cadeautjes inpakken. En straks nog even bij je kijken hoe je ligt te slapen. En als mijn hart dan een sprongetje maakt, droom jij nietsvermoedend over taartjes en ballonen. 

van baby...

naar bink