Polygamist

Manlief komt met kleine man thuis: "Hij heeft groot nieuws voor je". Met een glimlach op onweerstaanbaar rent hij op me af. Terwijl hij zijn armen om me heen slaat, zegt hij: "Mama, ik wil met jou trouwen". Terwijl ik op het punt sta mijn ja-woord te geven, vraagt manlief: "Maar je ging toch met Susanne trouwen?" (zijn allerliefste juf op de creche) ... "Jaaha", bevestigt  mijn kleine man, terwijl hij me met onschuldige ogen aankijkt. "En met Anne en met Eva en met Amy en met Tascha en met Tatu en met..." Zullen we dan maar verhuizen naar Amerika, vraag ik M. we hebben een polygamist op de wereld gezet.   

Silencio por favor!

Zondag! Lekker met de krant op de bank en de radio aan. Had ik gedacht. De kinderen niet. Oudste maakt zwaar zuchtend een werkstuk voor school. Elke nieuwe ontdekking over wolven wordt hardop gedeeld. Terwijl ik tuur in het PS Magazine, zoemen de wolvenfeitjes door mijn hoofd.

De middelste is aan het schilderen. Normaal kan ze hier helemaal in opgaan. Maar vandaag gaan verfdoppen niet open, lijken sommige kleuren wel "stront!" en vraagt ze of deze verf makkelijk van onze witte stoelen gehaald kan worden... Ik sta op. Gelukkig wel. Ik zet thee en probeer het gewoon opnieuw. De radio is inmiddels uit, want achtergrondgeluid genoeg. Mijn billen raken de bank nog niet aan of ik hoor een onmiskenbaar geluid van boven. "Hij is wakker!", gillen zijn zussen enthousiast. "Nu zeker", mompel ik terwijl ik op de klok zie dat hij niet langer dan een halfuur heeft geslapen.

Eenmaal beneden moeten er boterhammen gesmeerd en drinken ingeschonken. En wat blijkt? Eten en praten kan prima tegelijkertijd. "Maaaamaaaaa, maaaaaamaaaaa, maaaaamaaaaaa".  Eten en heel hard praten ook. Terwijl manlief stoïcijns soep aan het maken is voor vanavond, onderdruk ik een wanhopig "aaaaaaaaaaaaah". Daar zit ik dan met mijn goede voornemens over aandacht enzo. Maar NU even NIET! Ik ben ook maar een mens die lekker rustig de krant wil lezen.

Ik moet denken aan Umbrië waar ik ooit met vriend B. was. In Assisië bezochten we een prachtige kerk, twee verdiepingen. Tussen alle toeristen liep een trotse Italiaanse man op leeftijd met een microfoon in zijn hand waarin hij om de vijf minuten blérde: Silencio, por favor! De eerste keer sprong ik van schrik een stukje de lucht in (kerken maken me altijd een beetje zenuwachtig) en na de tweede en derde en vierde keer, keken B. en ik elkaar aan. Ik weet niet meer wie er begon, maar algauw konden we niet meer ophouden met lachen. Bij elke 'silencio' stroomden de tranen over onze wangen. En omdat het ons niet lukte geen geluid te maken, stonden we algauw buiten. Zou je hem in kunnen huren? Voor al uw rustige zondagen. Dan mag hij wel zijn microfoon in Umbrië laten.

Heb ik dat gezegd?

Kinderen!

* Kleine man zit op de commode en ik zing het liedje Jingle Bells. Hij kijkt me fronsend aan en zegt: "Nee mama, nee! Niet slee. Jingle Bells met de auto".
* Manlief moet regelmatig voor zijn werk naar het buitenland, tot groot ongenoegen van dochter A. Na lang nadenken had ze bedacht: "Papa, tot je dood bent mag je nooit meer naar het buitenland".
* Op vakantie naar Frankrijk in een propvolle auto. Onder de voeten van krullenbol E. staat onze koelbox. Als we stoppen voor broodjes en wat drinken en E. haar voeten moet optillen, verzucht ze: "Zo heb ik toch ook geen vakantie!"

Winter

Sneeuw is magisch. Toen ik vanmorgen de gordijnen opendeed, krulden mijn mondhoeken bij het zien van de wereld die in één nacht wit was geworden. Het uitzicht is in een keer zoveel mooier, zelfs de bouwput waar we op kijken ziet er sprookjesachtig uit. Terwijl ik koffie zet, maakt manlief de kinderen wakker. Mijn hart maakt een sprongetje als ik de eerste indianenkreet hoor. Oudste zus holt de kamer in van kleine man en vertelt hem van de sneeuw. Ook de middelste krullenbol staat voor het raam te dromen van sneeuwmannen met neuzen van wortels. De kleine man kan alleen maar wijzen en licht slissend het woordje 'schneeuwww' herhalen.

Aan het ontbijt worden plannen gesmeed. De oudste gaat meten hoe dik de laag sneeuw is in onze tuin en de middelste wenst genoeg tijd om haar sneeuwpop hoger dan haarzelf te maken. Zelfs de auto sneeuwvrij maken is een feest. Ik kijk naar buiten naar mijn vier grote liefdes en moet lachen als M.een glijer maakt op zijn warme laarzen. Ik wil nog even niets weten van files en waarschuwingen en voorspellingen en hoop dat de vlokken voorlopig blijven vallen.

Avondbraken

Over precies een week mogen we allemaal onze goede voornemens aan de wilgen hangen en er een dag lang over somberen en griepen: Blue Monday. Wat zegt dat over ons? Dat we drie weken na aanvang van het nieuwe jaar al het bijltje erbij neer willen gooien. Je kunt ook denken: ik heb nog ruim elf maanden om die bucketlist af te strepen. Zo is een van mijn goede voornemers minder vroeg te gaan slapen. Ik kan enorm jaloers zijn op mensen die pas om een uur of 12 of zelfs half 1 naar bed gaan. Die hebben nog eens wat aan hun avond. Ik vind het stiekem zelfs een beetje stoer. 

Manlief is een nachtbraker. Een beetje tegen wil en dank maar toch. Vorig jaar gaf hij zijn jawoord aan deze slaapkop. Dat moet dan wel echte liefde zijn. Want om 10 uur - als hij net over zijn vermoeidheid van de dag heen begint te komen - begin ik te gapen. Verlangend kijk ik langs hem heen naar de trap naar boven. "Ga je mee?" probeer ik. "Nemen we de krant mee, doen we de tv aan of kletsen we gezellig nog wat (gesprekken in bed zijn de leukste!)" Soms kan ik hem overhalen (had ik al gezegd dat het echte liefde was?), maar als ik het dan verloren heb van mijn kussen, sluipt hij weer naar beneden voor de rest van de avond. Hij moppert er nooit over. Maar ik vind het zo saai. Ik wil ook nacht- nouja tenminste avondbraken. Voortaan niet vroeger dan 11 uur naar bed, was dus mijn goede voornemen. 

De eerste week van 2013 was makkelijk. Iedereen nog vakantie en dus geen hol en vliegwerk of wekkers (nouja een klein wekkertje dan, maar zelfs de kleine man sliep af en toe uit). Dit ga ik volhouden, dacht ik vol goede moed bij de start van de tweede-weer-aan-het-werk-week. Maar manlief moest op dag één al het stoffer en blik gebruiken om me het bed in te vegen. Stipt om 11 uur, dat wel. De afgelopen week sloop het eerste smokkelen er in. Om 10 uur naar boven onder het mom van "lekker lezen" en dan verontwaardigd snuiven bij het welterusten van manlief. Op de bank tv-kijken in een wel heel comfortabele houding. De wijzers van de klok naar 11 uur kijken... Zucht! Het Blue Monday gevoel bekroop mij al op zondagavond. Van slaapkop werd ik een sukkelende namaak avondbraker. Wat is erger? 

Deze vraag heb ik nog maar niet aan manlief gesteld. Ik heb namelijk nog ruim elf maanden te gaan. Vanavond pak ik het alvast goed aan. Straks in de ijskou naar de stad, eten met vriendin W. En omdat we elkaar te lang niet hebben gesproken, lig ik vast niet voor 11 uur in bed. Dan kruip ik met mijn ijsklompen tegen mijn liefje aan en fluister verontwaardigd in zijn oor: "lig je nu al te slapen?" 

Ik ben bang dat ik het slaapkoppen-gen heb doorgegeven...

Wensballonnen

We hadden ze nog over van oudejaarsavond. Vier wensballonnen. Ze gingen die avond niet de lucht in omdat het regende. En regen gaat niet goed samen met wensen (denk maar aan al die keren dat je de zon wenste tijdens een stortbui). Maar gisteravond was het droog en als afsluiting van het verjaardagsfeestje van A. en E. gingen we de tuin in met vier wensballonnen. De kleine man keek met oma voor het keukenraam. Ik wenste voor hem. De vierde was voor J., het neefje van A. en E. "Weten jullie al wat jullie willen wensen?" vroeg ik aan de drie blonde koppies. De kleinste, krullenbol E. werd er zenuwachtig van. "Nog niet, oh nog niet!" Oudste A. knikte geheimzinnig van ja. En filosoof in de dop J. verklaarde met een serieus gezicht dat zijn wens voor iedereen was. Even vond ik het jammer dat wensen onuitgesproken moeten blijven om uit te komen. Dat vertel ik ze immers elk jaar bij het uitblazen van de verjaardagskaarsjes. "Zeg je wensen straks maar hardop in je hoofd als jouw wensballon naar de sterren vliegt." "Of fluister ze in mijn oor", probeerde vriendin T. en mama van J. Maar daar trapten ze niet in. Aandachtig keken ze alledrie toen de eerste wensballon vlam vatte en steeds hoger de lucht in dwarrelde. "Recht naar de sterren." En zo leek het. Vier ballonnen die het hogerop zochten. De tuin met vier kinderen achter zich latend. Vier kleine stipjes met grote wensen. Ik wens dat al hun wensen uitkomen.

Fijn!

* Zelfgebakken appeltaart in de oven

* De rust om een boek te lezen

* Documentaires kijken die al te lang geleden zijn opgenomen (Ethel en 7 up documentary)

* Jelle Brandt Corstius in India (de blik in zijn ogen als hij een flesje heilig water uit de Ganges naar binnen klokt)

* Jelle Brandt Corstius

* Een kleine man die nog steeds 'Dag Sinterklaasje' zingt

* Kinderen die uitslapen

* Nieuwjaarsborrels drinken

* Een keer geen krasje op je pasgelakte nagels

* Muffins versieren (onder het mom van gezellig samen met de kinderen)

* Knutselen (onder het mom van gezellig samen met de kinderen)

* Rondsnuffelen op papiermier.be

* Het magazine van de zaterdagkrant

* De scherpe randjes van Theo Maassen
* Simonedejong.blogspot.nl