Yellow submarine

Sail! Je hebt er vast iets van meegekregen. Langs de kade, op een boot, in de krant of op Facebook. Vijf jaar geleden heb ik zeil noch schip gezien. Kleine man was net geboren, dus 's avonds deden we ons slaapkamerraam open om het vuurwerk in de verte te zien. Vuurwerk is zelden zo mooi geweest. Maar deze keer verlangde ik meer. Dat leek goed te komen.

School deed een oproep: welke ouders willen meevaren op een tall ship tijdens Sail?  Ik moet bekennen dat ik er iets eerder bij was dan bij de jaarlijkse oproep om de klaslokalen schoon te maken. Karma? Een dag later werd de boottocht ingetrokken en stond ik als hulpouder aangemeld voor een bezoek aan Zeeheldeneiland, gesponsord door de ING. Lees: een drijvende zandbak waar kinderen konden geschminkt (wachttijd vijf kwartier), met een oranje leeuw op de foto en in een piepkleine zandbak munten konden opgraven (onvoorstelbaar populair, kleine man heeft het er nog over). Het was een enerverende dag. Lees: nog steeds had ik amper iets van Sail meegekregen, behalve dus die zandbak, de openbare toiletten een kwartiertje verderop, natte voeten op het pontje van java-eiland naar Noord en als gevolg daarvan een duivels, gelukkig slechts theoretisch dilemma welk kind ik het eerst zou redden. Ik verlangde meer.

Van mijn lief moest ik het niet hebben. Lees: veel te druk en na één boot heb ik ze allemaal wel gezien. Wel van mijn nichtje, die me uitnodigde om bij haar op de Piet Hein-kade naar het vuurwerk te komen kijken. Tussen de ooh's en aah's kletsten we bij, wat alweer veel te lang geleden was, en zelfs grote man was onder de indruk. Kleine man ook, hij bleef ons een gelukkig nieuwjaar wensen. Op de terugweg viel hij op de fiets in slaap. Sail 2015 was geslaagd.

Dat het nog beter kon worden, begreep ik zondagochtend, toen ik uit mijn bed werd getrommeld omdat er nog plek was op een boot. Werk je al jaren hard aan je carrière, blijken je ouders de ultieme connectie tot de boot van Jantje's verjaardag. Lang leve R. die dit had geregeld. Oudste mocht mee, maar verkoos haar huiswerk te maken. Nog een beetje beduusd van deze mededeling stapte ik een halfuurtje later aan boord. Ruim twee uur voeren we over het IJ in de kielzog van de Soeverijn. Elk bootje en tall ship heb ik gezien. Mijn favoriet? De brutale yellow submarine die plotseling kopje boven kwam. Terwijl het liedje in mijn hoofd bleef hangen, kreeg ik die glimlach niet meer van mijn gezicht.

Sail 2015. Hij kan de boeken in hoor...

Happy Sail!

Bam!

Het is een week van mijlpalen. Kleine man vijf jaar. Middelste naar de bovenbouw. En oudste naar de middelbare. De middelbare! In de zomervakantie zoemde het woord - met uitroepteken - vaak door mijn hoofd als ik naar haar keek. Mijn blonde stoere meisje. Want een meisje is ze nog. Gelukkig, vind ik stiekem. Nog geen gepuber. Geen rollen met haar ogen. Wel mondig, maar op een grappige manier. De zomer ging op aan stunten op haar zelf gekochte BMX-fiets, kampvuurtjes maken, serieuze wonden schminken, Duck's lezen (stiekem ook de Tina), schaken met haar vader, pesten met de rest van het gezin, koken, zwemmen en haar kleine broertje leren racen door de wijk. Ook moesten er boeken gekaft, want na de vakantie... "Vind je het spannend?", vroeg ik meerdere malen. Haar antwoord bleef hetzelfde ook al kwam de eerste schooldag dichterbij: "Mwoah, niet echt", terwijl ze haar schouders ophaalde en daarmee haar lange blonde haren naar achteren schoof.

"Hoe gaan we dat doen?", vroeg ik manlief meerdere malen. Zijn antwoord bleef hetzelfde ook al kwam de eerste schooldag dichterbij: "Gewoon", terwijl hij me lachend aankeek. Op mijn "ik wil niet dat ze een sleutelkind wordt hoor", lachte hij nog wat breder. "En ik wil ook dat je voortaan goed bereikbaar bent op je werk overdag, want ze gaat vast en zeker bellen".

Mijn lief kent zijn kind. Hij hielp met kaften, regelde een telefoon zodat ze voortaan zou kunnen appen met haar vrienden (ze zat inmiddels wel heel alleen op KIK) en had een serieus gesprek met haar op de avond voor de eerste schooldag (ik hoorde ze lachen). En oudste? Die hield niet op met vertellen dat ze pas om kwart over twaalf op school moest zijn die maandag. Om kwart over twaalf! "Dan zijn jullie toch al naar je werk he?" Diezelfde lach als haar vader. "Ik kan thuis werken, als je dat prettig vindt." Ze keek bijna alsof ze met haar ogen ging rollen, maar zei toen lief: "Dat hoeft niet hoor".

En nu zijn we alweer een week verder. Een week waarin ze zelfstandig van en naar school fietst. Op tijd komt. Beste vrienden L. en P. veilig aan haar zijde. Een week waarin ze slechts twee keer belde (mij, haar vader pakte niet op), één keer omdat ze haar schoen niet kon vinden (ik vond hem 's avonds in de wasmand) en één keer om te vertellen dat ze na een uurtje alweer vrij was. Ze heeft een filmpje gemaakt in Eye, bijna 28 namen uit haar hoofd geleerd, op haar rooster getuurd, gekanood en gefree-runned en gepuzzeld hoe ze haar boeken het meest efficiënt van het ene huis naar het andere krijgt ("papa, kun jij me morgen brengen naar mama?"). Het belangrijkste, haar ogen stralen. Ze vindt het leuk. Aan tafel vertelt ze honderduit voor haar doen. Bam!, roept ze regelmatig om haar verhalen kracht bij te zetten.

"Bam!?", vraag ik.
"Ja", lacht ze.
"Je weet wel, BAM!!!!"
De middelbare schooltijd is officieel begonnen.

Poo(hee)!

En dan besluit je je haar niet meer te wassen met shampoo. No poo(ha)! In het vooruitzicht? Nooit meer keuzestress voor het schap met haarverzorging. Nooit meer ergernis aan alle marketingkul en loze beloftes op de fles. Geen klitten meer. Wel glans. En misschien wel krullen.

Mijn experiment begon met een vliegende start, want vakantie. Mocht mijn haar vet worden (en dat werd het), dan zou ik zakelijk gezien niet minder serieus worden genomen. Privé had ik niet zoveel te verliezen. Mijn lief is al lang geleden gestopt met zijn haar te wassen met shampoo, dus hij ondersteunde mijn project bemoedigend. Zelfs nog toen mijn haar al ruim een week verborgen zat in een oncharmant (glimmend) knotje. Mijn vriendinnen waren met name nieuwsgierig hoe het me zou vergaan. "Als het jou nou bevalt, misschien kunnen wij dan ook..." Dat idee. En de kinderen deden mee. Kleine man al ruim een jaar, zonder dat hij zich er van bewust is. Middelste omdat we haar gewoonweg niet meer de shampoo aanreikten in bad of onder de douche. En oudste bewust: "ik doe met je mee!"

Inmiddels ben ik bijna een maand verder. De status? Ik heb het niet volgehouden. Ondanks dat ik mijn haar om de dag spoelde met water werd mijn haar razendsnel vet, met name op mijn hoofdhuid en bij mijn haarwortels. Een vies gevoel, alsof je niet helemaal schoon bent. Ook kreeg ik mijn haar niet meer in model. En dat oncharmante (glimmende) knotje bleek niet mijn look... Vriendinnen zeiden dat het meeviel. Manlief raadde me aan niet zoveel aan mijn haar te zitten (tevergeefs). Maar na twee en een halve week greep ik naar de fles. Mijn schone middenscheiding woog ternauwernood op tegen de teleurstelling dat ik het niet had volgehouden.

De herkansing kwam met een weekje kamperen. De shampoo bleef thuis en de douche op de camping bleek van het type 'pisstraal' dus volhouden was makkelijk deze keer. Weer thuis (met het inmiddels gehate knotje) bleek alleen spoelen niet bestand om vijf avonden kampvuur uit mijn haar te wissen. Weer gewassen dus. Het experiment was nu officieel mislukt. Bij mij dan. Oudste en middelste hebben in de afgelopen maand geen shampoo gebruikt en lopen met gezond glanzende en heerlijk ruikende koppies rond. Een kwestie van hormonen misschien? Ben ik te volwassen voor no poo? Manlief bewijst het tegendeel. Maar hij zit niet zo vaak aan zijn haar als ik de afgelopen vier weken...

Ik geloof nog steeds dat je prima zonder shampoo kunt. En tijdens mijn experiment heeft mijn haar - hoewel vet - helemaal niet gestonken. Elke ochtend snuffelde manlief braaf op verzoek en ook vriendinnen T. en W. vonden mijn haar prima ruiken: "het ruikt gewoon naar haar."  Mijn twijfel zit meer in de overbruggingsperiode. Hoe kom je die door? Op internet lees ik dat die wel acht weken kan duren, minstens. Zucht! Ik was niet eens halverwege en gaf al op. Volgend jaar zomer een nieuwe poging? Wie weet. Misschien wel eerder. Ik hoop het.

Bijna vijf

Morgen word je vijf. Maar mijn gedachten gaan terug in de tijd. Naar vijf jaar geleden toen je nog in mijn buik zat en ik zo nieuwsgierig naar je was. Eenmaal op mijn buik was het alsof ik je al kende. Je rook vertrouwd en ik vond je mooier dan mooi. Te klein voor je rompertje maar alles zat erop en eraan. Zo perfect als een wonder kan zijn. Het moederschap schopte me op een roze wolk waar mijn wereld tegelijkertijd groter en kleiner werd. 

De jaren die volgden, waren vol van eerste keren. De eerste keer lachen, de eerste keer zitten, de eerste keer stappen. Wiebelend, schaterend en genietend. Jij en ik.  Naar de crèche, terwijl ik voor de deur het wenuurtje wegkeek op de klok in de auto. Eenmaal weer aan het werk, voelde ik vlinders als het tijd was om naar huis te gaan. In gedachten zag ik je al je armpjes naar me uitstrekken. De grappige geluidjes die je maakte, vormden langzaam je eerste woordjes. Ballllll en Tieta (auto) maar ook mammmma en paaapa. Praten werd net zo leuk als de balllll en binnen de kortste keren kletste je de oren van mijn hoofd. 

Dat is nog niks veranderd. Je bent een klein potje met grote oren en je dag bestaat uit vragen en vertellen, vanaf opstaan tot slapen. De wereld moet begrepen en ontdekt. Het liefst hand in hand, want dat is minder eng. En de avonturen liggen voor het oprapen. Naar school, vriendjes maken, een eerste partijtje, poes aaien, varen in een bootje, kamperen in een tent, fietsen zonder zijwieltjes... Ik bekijk de wereld door jouw ogen en zie zoveel nieuws en moois. Ik verbaas me over je lange benen, je eindeloze wimpers en het springen van mijn hart als ik je zie slapen. Nog steeds. 

Jou groot brengen kan me overweldigen van geluk maar ook van onzekerheid. Doe ik het wel goed? Niet teveel van dit? Of te weinig van dat? Op dat soort momenten ben jij mijn spiegel. En stelt je scheve glimlach gerust. Kleine kinderen, kleine zorgen, denk en hoop ik. Ik tel mijn zegeningen. Zorgen en verdriet kunnen nog worden weggekust.  

Morgen word je vijf. The days are long, but the years are short. Tenminste, zo lijkt het als je terugkijkt. Vooruit dus weer die blik. De kamer versieren en cadeautjes inpakken. En straks nog even bij je kijken hoe je ligt te slapen. En als mijn hart dan een sprongetje maakt, droom jij nietsvermoedend over taartjes en ballonen. 

van baby...

naar bink

Strand, zand en hokjes

Ik hou van het strand. De zee. Het zand tussen je tenen. En als het even kan de zon in de zee zien zakken. Een van mijn wensen op ons familie-vakantielijstje was dan ook een avondpicknick op het strand. Dat was prima te combineren met de wens van oudste om te leren surfen. Toen de picknickmand was gepakt met pastasalade - bereid door onze drie chefs - toast, kaasjes en fruit konden we gaan.

Eenmaal op het strand bleek daar de rest van Nederland ook te liggen. Lopend langs de gezellige strandhuisjes zochten we de rust. Terwijl middelste en ik naar binnen gluurden bij de huisjes en uiteindelijk onze favoriet kozen vanwege een tweepersoons-stapelbed met romantische lampjes, tilde lief de spullen zonder mopperen. Eigenlijk houd hij niet van zand, maar voor de liefde doe je veel. Voor de huisjes speelden, lazen, zonden, lummelden en barbecueden ogenschijnlijk gelukkige mensen. Hutje, mutje, maar dat leek niemand te deren. Ik neuriede en middelste huppelde. Aan het einde van de huisjes vonden we de rust en spreidden ons strandkleed uit. Snel kleren uit, zwemgoed aan en de zee in samen met papa. Maar na vijf minuten kwam kleine grote man alweer aangehold. "Ik moet poepen", schreeuwde hij hard tegen de wind in. Iets verderop zag ik een stel met twee grote kinderen heimelijk naar elkaar lachen. Ze lagen er keurig bij. Twee grote kleden, eentje voor de ouders en eentje voor de grote zoons, waarop geen zandkorrel te bespeuren.

Op weg naar de wc van de strandtent, die we nou juist ver achter ons hadden gelaten, brak ik mijn hoofd over dit verschijnsel. Dat er dus mensen zijn die netjes op het strand kunnen liggen. Geen zand op hun handdoek, vast ook niet tussen hun boterham en met windvrije kapsels. Ik stopte ze in het hokje van de zandlozen. Nadat kleine man had gepoept en we op de terugweg waren, bedacht ik nog wat meer hokjes voor de mensen op het strand. De zonaanbidders (van het type hittebestendig), de lezers (bij voorkeur onder de parasol), de loungers (wijntje in de hand), de smeerders (opvallend wit), de zwemmers en de drijvers (te herkennen aan de gekleurde inflatables en ter vermaak wanneer ze erop proberen te komen). Dat maakte het lekker overzichtelijk. Hoewel, dan had je nog de gezinnen, die met jonge kinderen en die met oudere, de stellen, de groepjes vrienden, de ligbed-huurders en de ik-neem-zelf-alles-mee-types, de luxe strandgangers en de Spartaanse, de picknickers en de bestellers...

Weer terug op ons rustige plekje viel er gelukkig niet meer zo veel in te delen. Ik viste ons strandlaken onder wat hoopjes zand vandaan en probeerde deze niet in de richting van het zandloze gezin te wapperen. Kleine man slaakte een oerkreet en galoppeerde alweer richting de zee. En hoewel ik een lezer ben (en een smeerder!) galoppeerde ik erachteraan. Want als er golven zijn, kunt u mij ook vinden in het hokje zwemmers.

Groot geluk

Fluisteren en Vriendschap

Niet op vakantie met vakantie was even wennen. De regen de eerste dagen was even wennen. De boodschappen in de vertrouwde supermarkt was even wennen. Maar terwijl mijn hoofd nog raasde, gingen we de hort op. Ons vakantielijstje op zak.

In het overdekte speelparadijs hoorden we de regen kletteren, maar we zagen de rode wangen van kleine man, de springkrullen van middelste en oudste werd door haar vader verslagen met lasergamen. En ik las zomaar een heel boek uit! In het Joods Historisch Museum leerden we allemaal iets nieuws en bakten een challes. In de Portugese Synagoge zochten we naar de eeuwig brandende kaars en vond ik mijn lief liever dan lief omdat hij bij elk audio-punt aandachtig stond te luisteren. Op de fiets naar huis, brak voorzichtig de zon door. 

In het Zuiderzeemuseum wandelden we met grote passen door de tijd. In het schooltje van Kollum leerden we schrijven met een kroontjespen. De juf was streng, net als in het jaar 1930. Kleine man kleurde ijverig zijn kleurplaat in, maar hield haar met één oog scherp in de gaten. Wij moesten er stiekem een beetje om lachen. Op het bootje terug, bleef de zon ons volgen. 

Er was ontbijt op bed, met croissantjes van de vertrouwde bakker. Maar met net zoveel plezier gehaald door de kinderen op de fiets. Er was een kampvuur in de tuin die onze haren en kleren vertrouwd deden stinken. Er was een avond wijntjes met vertrouwde vriendinnen en wiebelend op de fiets naar huis. Er waren pannenkoeken op een betoverend nieuwe plek in de buurt. Daar dronken we biertjes van brouwerij de Vriendschap en zagen de zon achter de vertrouwde ring zakken. Er was gemiemel van kleinste, drama van middelste en diep zuchten van oudste. Maar ook een boot die fluisterde en ons langs Broek, Waterland en Futen vaarde. Er werd voor ons gekookt door chef-kok middelste en souschef jongste. Bruschettas, als voor, hoofd en toet. Er werd een muur overgeschilderd en midden in de nacht spuug geruimd van een ziek kind. Er werden geitjes geaaid en er werd gevlucht voor een kip met bont om haar pootjes. Lief en ik kusten en ruzieden. 

En voor ik het wist had ik het te pakken. Nog twee weken. 

Mmm!