Soms

Soms is het allemaal veel. Dan raast het leven. Dan raast mijn hoofd. Rust is dan de enige remedie. Maar die laat zich lastig plannen. Misschien wel in tijd, maar niet in gedachten. En zo kan een rustig moment verstoord worden door gepieker of onzekerheid. Kringetjes in mijn hoofd. Als van een sigaret die ik maar een paar keer in mijn leven heb gerookt.

Terwijl de hele wereld het beter lijkt te weten en te doen, wiebel en wankel ik me door de dag. Alles een beetje lastig. De regen die valt, de tranen die ik moet wegslikken bij een verhaal van middelste, de dingen die ik niet of wel doe. Niks is goed. 

Maar ik weet, het gaat over. Om me soms weer te overvallen. Dat is niet erg, weet hart. Nu nog hoofd.

Aan toe!

"Ze zijn toe aan vakantie", zei juf van kleine man vanochtend. Ik knikte een beetje afwezig terwijl ik naar 24 hollende kinderen op het schoolplein keek. Ze zwierden en zwaaiden op het klimrek, roetsjten van de glijbaan en speelden tikkertje met verlos. Ik werd al moe als ik er naar keek. Ik had net met de oudste kleuters het afscheidscadeau voor de juffen geknutseld. Erg leuk, zoals altijd als ik meehelp op school. Vijf, bijna zes en de dingen die ze zeggen en de kunstwerken die ze maken. Priceless, zou Mastercard zeggen.

Maar dus toe aan vakantie. Ik keek naar juf en verdacht haar van een flink potje projectie. Helemaal niet erg, want ook mijn projector begon op volle toeren te draaien. Mijn gedachten dwaalden af naar dat magische woord: vakantie! Naar elke dag mooi weer, slippertjes en bruine benen. Naar geen wekker en stiekeme middagdutjes in de schaduw. Naar Italiaanse pasta en kleine kopjes espresso...

Kleine man zette me weer met beide benen op Hollandse bodem door aandacht te vragen voor een koprol aan het rek. Met een piep en een kraak begonnen mijn hersenen langzaam weer op volle toeren te draaien. Ik had nog precies een uur om boodschappen te doen. Dan weer terug naar school. Daarna paspoorten verlengen, hopelijk ging dat snel, want we moesten ook nog naar de tandarts én zwemles. Doe je niks geks, zou Brigitte Kaandorp zeggen en ik grinnik zachtjes. 

Werk, school, een gezin, het is een wondere wereld schreef ik ooit. Die na het instoppen, verhaaltje lezen en kusjes heel even tot stilstand komt. Als een sneeuwbol. De avond strekt zich verleidelijk voor je uit, de mogelijkheden zijn oneindig. Was je maar niet zo moe. 

En daarom heeft iemand ooit vakantie bedacht. Zodat je daar lekker aan toe kunt zijn. 

Magic

Het circus is in Amsterdam Noord. Al een paar weken. Middelste wil zo graag en slaakt een verontruste kreet als ze in het rommellaatje kortingsbonnen vindt en leest dat vandaag de laatste dag is. We gaan, beloof ik. Zonder tegenzin want het circus ontroert me. Vorig jaar zaten we er ook, met anderhalve kip en dus klapte ik net wat harder dan nodig.

Hoewel we vijf kortingsbonnen hebben, willen oudste en lief niet mee. Lief onder het mom dat hij dan bij oudste blijft en oudste onder het mom van 'gewoon'. Kleine man twijfelt vanwege de rode knop waar de clown vorig jaar op wilde drukken. "En dan roept het hele publiek jaaaaaaaaaaaaaa! en alleen ik roep neeee! en dan drukt hij toch", vat hij zijn twijfels samen. "En weet je wat een lawaai dat dan is?" Hij demonstreert het en ik verbaas me dat ik de rode knop ben vergeten.

Als onverwachts oma M., neefje D. en nichtje R. langs komen, vallen onze circusplannen bijna in het water. Maar we hebben op tijd de zelfgebakken taart van oudste op en kletsen doen we een andere keer weer verder. Kleine man wil het toch niet missen en gaat mee. We zijn precies op tijd en sluiten als laatste in de rij. Volle bak deze keer. Met onze billen op de bovenste rij van de harde tribune, wil kleine man per se tussen ons in. Zijn hand legt hij stevig op mijn been terwijl hij met een wantrouwende blik naar de clown kijkt die het publiek begroet. Terwijl de meeste kinderen zijn vrolijke grappen begroeten, kijkt jongste wijselijk de andere kant op als de clown onze kant op komt. Het is nu al leuk.

Dan begint de show van het Magic-Circus. De tent is klein en warm maar de piste biedt genoeg ruimte voor spannende capriolen aan trapezes. Een goochelaar tovert wel twintig paraplu's uit zakdoeken en de clown laat een meisje uit het publiek zweven. Op de punt van een klapstoel. Als dan ook nog een bokkig geitje heen en weer loopt over een smalle balk, doen we onze monden niet meer dicht. In gedachten bedenk ik het leven van de circusartiesten erbij. De clown is in het echte leven vast een sombermans en zouden de acrobate en de goochelaar een stel zijn?

In de pauze plukken we aan een suikerspin en kijken naar het paardje dat vandaag een vrije dag heeft. Om de circustent staan een paar kleine armoedige caravans. De artiesten zijn te vinden achter de kraampjes, waar behalve spinnen worden gesuikerd ook poffers worden gebakken en grote zakken met popcorn gevuld. De tweede helft is weer net zo fijn, met een knappe man die aan palen danst en omgekeerd aan het tentplafond hangt. Zijn voeten in lussen en om zijn ogen een zakdoek. Kleine man kan het niet aanzien en jammert "oh, nee" terwijl zijn suikervingers in mijn knie knijpen. Gelukkig gaat het goed en kunnen we weer opgelucht adem halen.

Als de voorstelling is afgelopen, lopen we naar buiten. Daar staan ze allemaal, de clown, de acrobaten, de goochelaar en de circusdirecteur. Kleine man zucht als hij niet ontkomt aan een high-five met plafondzwever. Middelste grinnikt. Hij heeft pas weer praatjes als we in de auto zitten.

Lang leve het circus!

Harry en Gerrit

Oudste houdt van proefjes. Experiment Harry en Gerrit is haar nieuwste experiment. Ontmoet beide heren, twee potjes tuinkers uit de selectie moestuintjes van de Albert Heijn. Harry heeft het getroffen, hij mag zich - sinds zijn zaadjes voet onder de grond hebben gekregen - verheugen in een overdosis liefde, aandacht en water natuurlijk van A. Gerrit trekt aan het kortste eind, hij krijgt water - net als Harry - maar ook dagelijks de wind van voren. Oudste bejegent dit onschuldige potje tuinkers met verwensingen en strenge commando's. Lees: "Wat moet jij nou weer? Denk maar niet dat je meer water krijgt dan dit." Tegenover: "Dag lieve Harry, kijk eens wat ik voor je heb. Je bent nog maar klein maar nu al zo mooi..." Ze speelt nog net geen gitaar voor de groene bofkont.

In een logboekje houdt ze sinds dit weekend haar conversaties met zowel Harry als Gerrit bij. Ik grinnik, raak nieuwsgierig en ben er als de kippen bij als het dagelijkse ritueel plaats vindt. "Maar wat nou als Gerrit meeluistert als je tegen Harry praat en denkt dat je het tegen hem hebt?" Uitgesloten volgens oudste, daarom heeft ze de plantjes een naam gegeven zodat ze weten tegen wie ze praat. "En als ik vannacht Harry en Gerrit nou stiekem verwissel?" Geen antwoord, slechts een opgetrokken, licht dreigende wenkbrauw. Ik laat de wisseltruc na, hoewel mijn hart wel uitgaat naar Gerrit. "Stel dat Gerrit - ondanks jouw harde woorden - groeit, dan neemt hij straks vast wraak op ons beschuitje. Door heel vies te smaken." "Als hij groeit", antwoordt A. Tsja...

Er zijn inmiddels genoeg experimenten die aantonen hoe belangrijk liefde en aanraking is voor mensen en dieren. En dat je tegen je planten moet praten, komt toch ook ergens vandaan. Ik begin het een steeds beter experiment te vinden en geniet van wetenschapper in de dop A. die het met precisie en aandacht uitvoert. Tot vandaag dan. We waren laat thuis en in bed bedacht ze dat ze Harry en Gerrit was vergeten. "Wil jij ze water geven?" Vereerd met mijn rol als assistent van dit project, knik ik.

Braaf vul ik mijn gietertje en zoek Harry en Gerrit tussen de moestuintjes. Daar staan ze. Verrek! Uit het potje van Harry steken brutaal de eerste groene blaadjes boven de aarde uit. En Gerrit? Eén miezerig groen streepje piept net boven de rand van het potje uit. Ik moet twee keer kijken.  Terwijl ik beide heren van water voorzie, kan ik het niet laten. Snel kijk ik om me heen of er niemand in de buurt is. Ik zak op mijn knieën totdat ik vlakbij Gerrit ben, voorzichtig buig ik mijn pink om het groene streepje en fluister: "Laat je niet kisten, jongen". De moestuin doet er het zwijgen toe...

Ontmoet Harry en Gerrit.

KLIK!

KLIK!, in gedachten maak ik een foto. Als je slaapt en ik je kamer binnensluip om naar je te kijken. Mijn lieve vijfjarige, springerig haar op je kussen. Je draait je zuchtend en smakkend om als ik het niet kan laten om je zachte wang te strelen. Ik denk niet aan later als je groot.. ik KLIK! en probeer de tijd te bevriezen.

Toen je nog in mijn buik zat, zei vriendin A. dat mijn wereld zou veranderen. "Je wereld wordt kleiner, maar je ziet ineens het gras groeien." Ik moet er nog vaak aan denken. Aan hoe jouw komst de dagelijkse dingen groots en meeslepend heeft gemaakt. Alsof ik voor de tweede keer de wereld mocht ontdekken, deze keer door jouw ogen.

Het is zaterdag. De wekker ben jij. Het is half acht. Ik zou nog wel even willen slapen, maar jij denkt er anders over. Klaarwakker en gereed om naar beneden te gaan. Terwijl ik mijn ogen wakker wrijf, babbel jij al honderduit. Met je hoofd schuin, krijg je het voor elkaar om de dag te beginnen met filmpjes van Lego. Een halfuurtje maar. Met je mond half open, kijk je hoe anderen bouwen. Ik drink koffie en grinnik zachtjes. "Lekker mama?", vraag je me. KLIK!

Als er boterhammen zijn gesmeerd en gegeten, wil je mee boodschappen doen. In de auto reken je hardop uit dat je vijf jaar en een half en een kwart bent. Ik zeg dat je dan dus vijf en driekwart bent. Terwijl ik naar je verbaasde blik in de achteruitkijkspiegel kijk, probeer ik het uit te leggen. Jij denkt er duidelijk anders over, want "dat wat jij zegt mama klinkt veel jonger." KLIK!

Dan gaan we fietsen, even kijken op een plek waar we misschien wel willen wonen. Je mond staat niet stil, terwijl je alweer wat groter lijkt gegroeid op je groene mountainbike. Honderden vragen heb je en evengoed tijd om tussendoor te zingen. Want fietsen en zingen gaat zo lekker samen, terwijl je beentjes de trappers een slinger geven. KLIK!

Mijn hoofd vol beelden en uitspraken van jou. Je blote billen in het zwembad in de tuin. Je schaterlach. Je kleine handjes die de boodschappen op de lopende band leggen. Je trotse blik als je naar de avondvierdaagse-medaille op je shirtje kijkt. Je gekke kunsten op de bank. Je gestuiter en gefilosofeer. KLIK!

Groot geluk in een kleine man.

Een hoofd als een bus

Niet denken maar doen. Dat zeg ik zo af en toe tegen mezelf. Nouja, eigenlijk denk ik dat dan, want dat is wat ik doe, denken. Over van alles. De hele dag door. Gelukkig ben ik een goede slaper, maar als ik 's ochtends wakker word, heb ik soms zo raar gedroomd dat ik daar dan meteen weer over na ga denken. Niks mis mee hoor, dat denken. In mijn hoofd spelen zich de leukste dingen af. Ik verzin verhalen bij mensen die ik zie. Ik droom. Ik mijmer. Ik maak plannen.

Het is minder leuk als het denken piekeren is. Piekeren over van alles. Als ik mijn ogen dichtdoe, zie ik ze over elkaar heen buitelen die gedachten. Erg kritisch, weinig compassie. Laatst was ik uit eten met vriendinnen W., E. en V.. Alledrie grappig, lief en wijs. We kwamen op de stemmen in ons hoofd, de blokkades die we soms voor onszelf opwerpen. Het stelletje beren dat zich in de holen van je hersenen verschuilt. "In de psychologie noemen ze dat Voice Dialogue", wist vriendin V. te vertellen of eigenlijk "die bus met mensen in je hoofd, waarvan eentje achter het stuur zit. En soms wordt het tijd die bestuurder even achterin de bus te zetten en een ander plaats te laten nemen." Daar proostten we op, terwijl we moesten lachen om de busbewoners in onze hoofden.

Ooit de geweldige film Inside Out gezien waarin Pixar de Voice Dialogue op een onnavolgbare wijze vorm geeft? Ik zag de film met mijn kinderen en we hebben er nog lang over na gepraat. Over de 'karakters' die in hun hoofd een rol spelen, vooral plezier maar voor kleine man soms ook angst als hij nieuwe dingen gaat doen.

Voortaan, als ik teveel pieker, zet ik dat pinnige dametje met fronsrimpel en strenge bril achterin de bus. Ga jij maar even lekker rustig uit het raam kijken. Ik zet de boomlange en relaxte Rastaman achter het stuur. De zon gaat meteen schijnen als hij de muziek in de bus aanzet en zijn vriendelijke lach laat zien. Het gepieker valt stil, ik haal diep adem. Fijn!

Vandaag maakt Rastaman plaats voor de avonturier in mijn bus, niet-denken-maar-doen is haar motto. Met haar aan het stuur durf ik het en doop ik (eindelijk) mijn Dagelijkse Dingen-Facebook pagina voor geopend. Vertel je me daar (of hier) wie er in jouw bus zitten?