Vriendin W. (Dag 10)

Ik leerde haar kennen toen we allebei 19 waren. Als de vriendin van mijn broer. Het klikte meteen.  En omdat de verkering al snel serieus bleek, had ik er niet alleen een vriendin maar ook een schoonzus bij. Toen hij nog thuis woonde, moest mijn broer zijn kersverse vriendinnetje vaak uit mijn kamer komen vissen. En toen ze gingen samenwonen, was ik er vaak.

Zo vierden we samen dat we 21 werden, met een jaren '70-feestje volop Peace, Love and Happines. Dagen later vonden we nog bloemblaadjes onder de bank en op de foto zijn we samen vereeuwigd met dezelfde jaren '70 krul in ons haar. Vakantie vieren ging ook prima. Met de hele vriendengroep op wintersport, kano varen in Frankrijk en kamperen in eigen land (vriendin W. tegen mijn broer: heb jij eigenlijk aan tentstokken gedacht?) Maar ook met zijn tweetjes. Een keer naar London en veel later ook naar Zuid-India, Lissabon en pas nog naar Buenos Aires.

Toen de liefde na zes jaar over ging, was ik bijna net zo verdrietig als mijn broer en vriendin W. Ik begreep er niets van (en waarom werd daar geen rekening mee gehouden :-) Onze vriendschap bleef. Gelukkig. En toch zorgde een stomme ruzie ervoor dat we elkaar een lange tijd niet zagen. Via gezamenlijke vriendinnen bleven we op de hoogte van elkaars leven en stiekem betrokken. Het missen bleef. 

In een periode dat ik veel aan haar moest denken, stapte ik op het vliegtuig naar Barcelona. Een persreisje voor mijn werk. Op Schiphol keek ik om me heen en dacht aan vriendin W. Ik wist dat ze inmiddels als stewardess voor de KLM vloog en dacht: 'Stel je voor...' Net toen ik die gedachte wilde wegwuiven, kwam ze door de gate lopen. In het blauw. Ze vloog. En op mijn vlucht! "Dit is geen toeval", zeiden we allebei. In Barcelona aten we tapas en vanaf daar werd de vriendschap weer opgepakt. Moeiteloos en weer net zo vertrouwd als altijd.

Deze maand worden we allebei 43. Ze hield als een van de eersten J. vast toen hij net was geboren. Onze 38e verjaardag vierden we, samen met vriendin T. met een jaren '80 feest. En toen we 40 werden vierden we het weer samen. We zijn nog lang niet uitgepraat en uitgeluisterd. Als geen ander weet ze wat er in mijn leven speelt en omgekeerd. En wat ben ik vaak trots op haar als ze onverschrokken de hele wereld over vliegt en tegelijkertijd zo betrokken is bij de mensen om haar heen én de wereld zodat die een beetje beter wordt. Een idealiste vermomd in stewardessenblauw.

Mijn vriendin W. Ik vind haar wijs, eigenzinnig en ontzettend grappig. En hoewel we af en toe nog kunnen botsen, weten we allebei dat onze vriendschap inmiddels tegen een stootje kan. Gelukkig maar, want ze maakt mijn leven mooier.

Vriendschap is lachen om je dikke enkels tijdens je zwangerschap, een foto nemen maar je daarna verzekeren dat het weer goed komt.  

In mijn hart (Dag 9)

Kleine man en ik zitten in de auto op weg naar school. "Mama, ik mis je als ik op school ben". Terwijl ik in de achteruitkijkspiegel zijn blik zoek, antwoord ik: "Ja, mama mist jou ook als ik aan het werk ben. Weet je wat dan fijn is? Dat je in mijn hart zit. Zodat je altijd bij me bent. Ook als je op school zit."

Daar moet hij even over nadenken. Een denkend gezicht en dan ineens een glimlach: "Zit ik ook in papa's hart?" "Ja", glimlach ik. "En in het hart van A. en van E.? En van opa H. en opa L. en oma N. en oma M?" "Jazeker", stel ik hem gerust. "En weet je wat mama doet als ze je mist, dan sluit ik mijn ogen en dan zie ik je." Weer een denkend gezicht en dan knijpt kleine man zijn ogen dicht. "Het lukt niet mama, ik zie je niet." Hij probeert het nog een keer en nog een keer. Maar het lukt niet. "Geeft niks hoor", zeg  ik, "als je wat groter bent gaat het vast vanzelf."

Als we aan het einde van de dag bij opa en oma langsgaan, vertelt hij het verhaal. Hoe zij in zijn hart zitten en hij in hun hart. "Toch, opa?" Opa L. knikt instemmend. "En mama kan mij ook zien als ze haar ogen sluit. Maar ik kan dat niet." "Probeer eens", zegt opa. En terwijl kleine man voor de zoveelste keer op deze dag zijn ogen dichtknijpt, helpt opa een handje: "Zie je opa al? Denk maar aan een donkere bril en grijs haar."

Teleurgesteld opent kleine man weer zijn ogen. "Dat lukt me nog niet opa, daar ben ik nog te klein voor."

Bron: www.plint.nl 

Ja(cques), ik wil! (dag 7... eeh 8)

En dan kun je op dag 7 niet bloggen. Natuurlijk kun je op dag 7 niet bloggen want A. en S. gingen trouwen. En aan mij de dankbare (doch dubieuze taak) om ceremoniemeester te zijn. De dag was onvergetelijk grotendeels ondanks mij en deels dankzij mij (tafelschikking?). En weer wat geleerd: draag nooit hakken als ceremoniemeester, met gympen ben je sneller op al die verschillende plekken waar je nodig bent. Zoals ik zei mocht het de dag niet drukken. Ook met mij als ceremoniemeester werd het geweldig. De zon scheen, het bruidspaar knapte bijna uit hun bruidskleding van geluk, het eten was heerlijk en er was volop drank en heel veel lieve (relaxte) mensen. De verlate vader en moeder van de bruid waren op tijd voor de ceremonie, de fiets waarop het bruidspaar zou aankomen werd uiteindelijk het vervoermiddel van kerk naar receptie en de pendelbussen lieten zich niet afschrikken door de wegomleiding.

Dat ik Jacques (de vader van de bruid) op twee plekken aan tafel had gezet (volg gewoon de naamkaartjes) en daardoor de vader van de bruidegom het even niet wist, was een kleine rimpel die ik toch zeker in 5 minuten had opgelost (de arme mannen deden een stoelendans terwijl ik namen en heren in mijn hoofd probeerde te ontwarren) Gelukkig was er oom Aart, die met een limmerick de rimpel op mijn voorhoofd wegtoverde.

Toen eenmaal de familie en getuigen in de pendelbus naar het feest zaten en de taart was aangesneden, zat mijn taak erop. Terwijl ik opgelucht dacht dat ik me er stoïcijns doorheen had geslagen, kreeg ik nog geregeld de vraag of het nog allemaal goed met me ging. Goed? Veel beter dan dat! Wat een geweldige dag en de avond moest nog beginnen. Met mijn hakken in een hoek en een gin-tonic in mijn hand zag ik het bruidspaar de dansvloer opkomen voor de openingsdans. Queen, Somebody To Love. Kippenvel en alweer die brok. Er werd gelachen, gedanst, geflirt en gefeest. Met A. en S. als stralende middelpunt. Op het moment dat ik twee bruiden ging zien en vriendin A. met een fles 43 op de dansvloer zwaaide, stopte de muziek ermee. Precies op tijd.

Vandaag kwamen ze nog even langs, A. en S. moe maar stralend. "De bruiloft was perfect, omdat hij niet was OVERgeregisseerd maar juist was ONDERgeregisseerd",  vatte A. het nog even samen voor mij. "Precies", straalde ik. "Maar mij nooit meer vragen hoor, jullie moeten voor altijd samen blijven."

En lieve S. en A., dank voor jullie vertrouwen en deze hele grote eer (en vooral ook dank dat ik taarten mee mocht voorproeven).

 

All you need is love (Dag 6)

Morgen trouwt vriendin S. Manlief is getuige van bruidegom A. Al zolang goede vrienden. Vriendin S. ken ik nog maar een paar jaar. Gek genoeg want het lijkt zoveel langer. Met de liefde is er meestal wel een duidelijk startpunt maar met vriendschap sluipt het er zomaar in. Dan ben je zomaar ineens van bekende naar vriendin opgeschoven. Dat blijft bijzonder.

Ik mag ceremoniemeester zijn (dat is het enige puntje waaruit blijkt dat ze me nog maar kort kent). Toen ze me vroeg, heb ik nog wat beren op de weg geworpen, maar ze zei er vertrouwen in te hebben. Dus probeer ik nu al weken niet alles tot het laatste moment uit te stellen, gestructureerd te denken en praktisch te zijn. Gelukkig is vriendin S. een relaxte aanstaande bruid en is plannen haar middle name. Als ik morgen op het juiste moment de juiste muziek aanzet in de kerk en tijdens het diner de juiste mensen naast elkaar zet, komt het goed.

Dan ga ik vooral heel erg genieten van S. en A. en hun onvoorwaardelijke liefde voor elkaar. Toch fijn om twee mensen zo dichtbij te hebben die elkaar laten stralen en het beste in elkaar naar boven halen. Kan ik ook met een gerust hart blijven zitten bij de vraag of er nog iemand bezwaar heeft. Integendeel! De wereld heeft behoefte aan ware liefde en mensen die voor elkaar kiezen met heel hun hart en hoofd.

Na de bruiloft vertrekken ze samen naar Spanje voor een groot en nieuw avontuur. Ik weet nu al dat ik ze ga missen maar vind het tegelijkertijd geweldig dat ze het doen. Hup, dromen achterna! Wij volgen wel voor een weekend of weekje. Dan helpen we olijven plukken of het nieuwe huis inrichten.

Maar eerst morgen trouwen.

Zussen (Dag 5)

Oudste en middelste. Zussen en toch een wereld van verschil. Oudste A. met haar zo steil en glad dat ik het wel een skipiste voor vlinders noem. Middelste E. met eindeloze krullen die vrolijk de wereld in springen. Terwijl het voor A. niet stoer genoeg kan, is E. een echt meisjes-meisje. Ze wil jurken die zwieren en als we even niet opletten heeft ze haar lippen en wangen alweer voorzien van glitters. De spiegel is haar beste vriend en zelfs geen verdriet zo groot of er moet een spiegel worden gezocht om te kijken hoe de tranen uit haar ooghoeken vallen. Dat is allemaal niets voor A. Op kamp met het thema 1001-nacht gaat ze verkleed als piraat of nog preciezer als Johnny Depp uit Pirates of The Caribbean (een zeer vrije vertaling van Ali Baba en de 40 rovers). Voor dat doel wil ze voor deze ene keer ook best vlechtjes in haar haar (terwijl zus E. de juiste kleuren elastiekjes selecteert).

In de boekwinkel kiest A. het meest spannende boek dat er is, terwijl E. blind vaart op roze omslagen met prinsessen. Nog een wonder dat het voorlezen al die jaren goed is gegaan (lang leve Annie M.G. Schmidt en Roald Dahl). Kleren kopen is met oudste een crime en met middelste een feest. En is A. uit een broek of shirt gegroeid, dan gaat die in de textielbak, want middelste houdt er een andere smaak op na (bovendien is middelste de enige in dit gezin die net als ik van winkelen houdt en dat wil ik vooral stimuleren). 

A. zit op judo en speelt elektrische gitaar (omdat ze zo graag in een bandje wil), in  haar vrije tijd oefent ze kickturns op haar skateboard. E. doet aan yoga en balanceert moeiteloos op een bal, in het weekend kan ze uren tekenen en kleuren. In de bioscoop moeten we ons opsplitsen. Manlief met A. naar iets met science fiction en ik met de twee 'kleintjes' naar Tinkebell (kleine man houdt ook van roze en elfjes). En terwijl E. iedere ochtend een race voert tegen de klok, zit A. als eerste aangekleed beneden. Voor E. een zoete boterham, voor A. een boterham met hartig... en zo kan ik nog wel even doorgaan.  

A. en E. mijn allerliefsten. Zelfde opvoeding, zelfde vader en moeder en toch zo anders. Ik geniet. Hoe gaat hun leven eruitzien als ze later groot zijn. Hopelijk vol fijne avonturen. Stoere voor A. en voor E. vol glitter en glamour. Het kan bijna niet anders. Gelukkig beleef ik ze voorlopig nog van heel dichtbij mee. 

Rara: wie van de twee heeft een Spaanse waaier?

Een slak van klei (Dag 4)

Vriend F. aan de telefoon: "welk cijfer zou jij je leven geven op dit moment?" Terwijl ik zijn meest plechtige stem hoor, zie ik in gedachten zijn pretogen. "Dat zal wel weer een 9 zijn", geeft hij zelf antwoord. "Niet helemaal hoor", speel ik het spel mee, "want vandaag een lekke band en gestrand op punt A terwijl ik op punt B moest zijn. Vandaag was een 6 en dan tel ik de regen niet mee." We praten verder over werk en druk en balans en ineens moeten we tegelijkertijd lachen. "Balans, dikke gans!"

En nadat we zijn uitgelachen vertel ik hem over grote man, de meiden en kleine man. "Hij heeft vandaag een slak van klei gemaakt met een huisje op zijn rug van een dennenappel. En daar heeft hij een liedje bij geleerd. In de auto zong hij het, maar heel zachtjes omdat hij nog niet alle zinnen wist."

"Ik hoor het alweer", zegt F. terwijl op de achtergrond de regen tegen zijn voorruit tikt, "jouw dag was een 9." Zonder woorden knik ik tegen de telefoon. Hij heeft gelijk.

Beeld: A Magical Miniature World Of Snails by Vyacheslav Mishchenko

Janneke, voetbal en een boodschap (Dag 3)

Oké, ik beken. Die van vanavond is een moetje. Ik zou het ook een vluggertje kunnen noemen, maar gezien de piek aan bezoekers op mijn vorige vluggertjes-blog is dat misleiding. Dat wil ik niet nog een keer op mijn geweten hebben. Een moetje dus. En dat al op dag 3 van mijn blog-voornemen. Maar het is gewoon laat en ik moest werken en nu zou ik het liefst in bed liggen en dromen over Griekse stranden, eindeloze vakanties en mojitos 43 (ontdekt én zelf gemaakt op het vrijgezellenfeestje van vriendin S. waarover later nog een blog).

Terwijl ik net op de bank twee boterhammen met schuddebuikjes naar binnen werk, probeer ik bij manlief een onderwerp los te peuteren. "Soort van U vraagt, wij draaien" haal ik hem over. Na een lange en diepe stilte heeft hij het verlossende antwoord: "Voetbal!" Met een brede glimlach kan hij zijn trots op deze vondst amper verhullen. "Voetbal, wat weet ik daar nou van?", antwoord ik licht geïrriteerd. "Nou, Janneke schrijft anders elke week een erg leuke column over voetbal in het Parool", begint de man, waarop hij een lofzang start over haar laatste column. "Ze heeft een soort naïeve vrolijkheid die aanstekelijk werkt", besluit hij. Waarop ik licht verongelijkt vraag hoe hij mijn blogs zou omschrijven. "Dat weet ik niet hoor", is zijn korte en bondige antwoord. "Jij bent te dichtbij."  Flauwekul vind ik en omdat hij de boze blik in mijn ogen ziet (en mijn lege bord), probeert hij: "Nou, in ieder geval geen naïeve vrolijkheid. Meer met een boodschap."

Meer met een boodschap...

Dus als het aan manlief ligt, schrijf ik vanavond een blog over voetbal... met een boodschap. En dat om 11 uur, terwijl de rest van het gezin jaloersmakend kussens ligt in te slapen. Een moetje dus. Maar bij deze: aan voetbal heb ik geen boodschap! (en aan Janneke ook niet)

Welterusten en tot morgen!

100% betrouwbaar (Dag 2)

En dan moet je er weer even in komen. Zoveel onderwerpen om over te schrijven maar de cursor knipoogt plagend naar me. Eerst maar een slok thee. Met citroen en heel veel kruiden. Niet heel lekker maar wel gezond. En dat past dan wel weer in het rijtje goede voornemens. Rijtje inderdaad, want het is dringen geblazen in mijn leven. Voor nu staat 30 dagen bloggen dan even op nummer 1. Maar de rij is oneindig. Hele leuke zoals ooit nog eens vloeiend Italiaans leren spreken of met de kinderen een verre reis maken of een boek schrijven over stiefmoeders. Maar ook een beetje venijnige zoals een betere vriendin zijn, nooit meer verjaardagen vergeten en niet alles hardop zeggen wat je denkt. Die laatste vink je eigenlijk nooit af. Af en toe houden ze zich stil, maar ze zijn er altijd. Zelfkritiek vermomd als goede voornemens. Alsof je ze na 30 dagen kunt afvinken en dan - net als op de producten in de supermarkt - een etiket op je voorhoofd kunt plakken: geheel volgens nieuwe formule, voortaan 100% betrouwbaar (en suikervrij).

Gisteren las ik een mooi artikel over loslaten. Twee gedachtes om te onthouden:
1. De geest is een schitterend instrument als hij goed gebruikt wordt. 
Bij verkeerd gebruik wordt hij heel erg destructief. 
(Eckhart Tolle) en...
2. Houd op met proberen te zijn wat je niet bent, zodat anderen je leuk vinden. Zo werkt dat niet. Als je ophoudt met zoveel moeite te doen om te zijn wie je niet bent, als je al je maskers aflegt, als je je ware ik aanvaard en omhelst, dan zie je dat de mensen moeiteloos tot je aangetrokken worden.

Daar gaan we weer (Dag 1)

Je moet het vaker doen, spreekt vriendin A. me streng toe. We zitten buiten in de Spaarndammerstraat. Een onverwachte zomerse vrijdagavond in september.  Terwijl ik onze glazen bijvul, knik ik braaf. Dat wil ik ook. Maar er komt vaak van alles tussen. Terwijl ik dat zeg, bedenk ik wat er dan tussen komt. Veel gewerkt de laatste weken. s' Avonds en in het weekend. Veel afspraken. Vrijgezellenfeestje, uit etentjes en bijklets-koffies.

Toch heb ik genoeg tijd gehad voor dates met de bank (vroeger waren dat nog wel eens dates op de bank), een proefabonnement op Netflix en tenminste 1 film daarvan te kijken. Verdeeld over twee avonden. Dat dan weer wel. Maar weinig geblogd. Behalve vriendin A., moppert ook manlief. "Wanneer blog je weer eens?" Het antwoord moet ik hem schuldig blijven. En schuldig voel ik me ook. Ik vind het maar gek, dat je iets zo graag doet en het dan toch niet doet. Niet genoeg dan. Het is als met goede en slechte gewoontes. Terwijl de eerste zoveel fijner zijn voor je gemoed en gezondheid, zijn de tweede zoveel makkelijker. Daarom heb ik besloten (of eigenlijk besluit ik het nu al schrijvende) dat ik opnieuw 30 dagen ga bloggen. En deze telt wat mij betreft meteen mee. Dag 1: check!

Opa's en oma's

Op maandagmiddag maken ze tosti's. Met kaas, salami en veel grapjes tussendoor. Daarna weer naar school, aan de hand van opa. Terwijl oma de aardappelen voor het avondeten schilt. Want maandagavond schuiven we aan. Voor aardappels, gehaktballen, ouderwetse groente en veel liefde. "Laat de rommel maar liggen, dat ruimen we vanavond wel op. Hup naar huis, jullie hebben het druk genoeg."

Op donderdag strijken ze de was weg, staan ze op het schoolplein en luisteren met thee en koekjes naar alle verhalen die moeten worden verteld. Dan snel weer aan het eten, want donderdagavond schuiven we aan. Iedere week weer iets anders, glas wijn erbij en veel liefde. Opnieuw luisteren naar alle verhalen die moeten worden verteld. Nog een kus en zijn jullie niet te druk?

Op vrijdagmiddag, zonder zucht en zonder moeite, weer op het schoolplein staan. Voor kusjes, lachen en een eindeloos geduld. "Kom je gezellig bij ons spelen? Papa en mama komen zo."

Dan is het weekend en tellen wij onze zegeningen met de opa's en oma's in ons leven. 

Gedoe

Gedoe. Grappig woord. Maar dat is het niet. Gedoe is gewoon gedoe en niet altijd grappig. Ja soms, als je erop terug kijkt. En heel soms ook wel een beetje tijdens. Als je bijvoorbeeld 3 boodschappentassen in één keer naar boven wilt dragen, met een bosje bloemen erop en de post in je mond. Hoop gedoe, maar grappig om te zien. Voor een ander dan. Maar meestal is gedoe gewoon gedoe. Ik ben bang dat vrouwen beter zijn in gedoe dan mannen. Helaas. Dat laatste zie ik manlief ook vaak denken. Als ik volgens hem een hoop gedoe maak om niks. Ik ben bijvoorbeeld heel goed in geen beslissingen  nemen. Of ze wel nemen. Maar ze dan voortdurend weer inwisselen voor een andere beslissing. Soms wel tot op het laatste moment. En heel soms kan ik erna dan ook nog een tijdje zoet zijn met of het wel of niet de juiste beslissing was.

Gedoe! Dat vind ik zelf ook. Maar ik heb er nog geen oplossing voor gevonden. Manlief heeft al vaak genoeg gezegd. Hak gewoon een knoop door. Nu meteen, dan heb je dat maar gedaan en kun je verder met al het andere in je leven. Klinkt als een goed advies toch? Dus dat volg ik dan op en roep het eerste het beste dat in me opkomt: "Ik neem de rode" of "We gaan naar Frankrijk" of "Ik doe het gewoon niet". Terwijl ik mijn lief stoer aankijk en hij vooral opgelucht terugkijkt, hoor ik mijn hoofd al heel hard lachen. Die kent me net iets beter dan de man. Die dan ook heel verbaasd kijkt als ik een week later met een blauwe broek naar beneden kom of hij ineens in het vliegtuig naar Griekenland zit.

Als het gedoe te erg wordt? Dan kijk ik op advies van vriendin W. het journaal en dan verbleekt mijn kinderachtige gedoe bij al het  serieuze gedoe in de wereld. Dan is zelfs mijn hoofd even stil. Beschaamd denken hoofd en ik dan zachtop: "wat is het toch fijn dat we beslissingen kunnen nemen". Niet, wel, niet, wel... toch?

Gelukkig is gedoe van alle tijden. Lang leve Shakespeare!

Lief dagboek...

Ik houd van dagboeken. Of eigenlijk schriften die ik bombardeer tot dagboek. Door de jaren heen heb ik toch al gauw een curvebak vol geschreven. Meer dan de helft gaat over liefdesverdriet of ander gedoe. Want schrijven over de blues is makkelijk. Als het allemaal goed gaat, heb ik eigenlijk weinig te melden. Jammer genoeg. Want ik zou zowaar een vertekend beeld van mijn eigen leven krijgen. En als  niet ik, dan wel degene die - God verhoede - mijn dagboeken ooit onder ogen krijgt.

De laatste jaren houd ik steeds minder vaak een dagboek bij. Behalve heel af en toe, bij gedoe (liefdesverdriet komt niet meer zo vaak voor... *knock on wood*). Ik blog vooral. En daar probeer ik het gedoe beperkt te houden. Wel houd ik nog een dagboek bij voor kleine man. Voor later. Want er gebeurt zoveel en de herinneringen overschrijven elkaar zo makkelijk. Als ik nu lees over zijn babytijd, was ik de helft alweer vergeten. Dat geluid dat hij maakte bij het drinken aan de borst, waardoor we hem Japie Krekel noemden. (Maar goed dat ik dat heb opgeschreven, dat vind hij zo rond zijn puberteit vast leuk om te horen.) Toch schiet dat er ook steeds vaker bij in. Druk met van alles en 's avonds te moe om het ook nog eens op te schrijven. Jammer, want zijn uitspraken worden steeds leuker.

Gelukkig heb ik een oplossing gevonden. Dankzij Papiermier. Het Mom's one line a day dagboek. Gaat de komende vijf jaar mee en het enige dat ik hoef te doen is een paar regels per dag op te schrijven. Dat moet lukken. (Hoewel ik deze week in mijn enthousiasme ook al de regels voor volgend jaar volschreef.) Ik heb meteen ook het Q&A dagboek (elke dag antwoord geven op een vraag) gekocht en My beautiful life in drawings. Overenthousiast, noemt mijn lief dat. Uiteraard had ik geen tijd om daarop te reageren. Te druk met elke avond minstens een uur in al mijn drie dagboeken schrijven. De slaap schiet er nu al bij in. En was dat nou niet het probleem? Nouja, mocht het u opvallen dat ik minder blog, dan weet u: iets met gedoe met dagboeken.

Ik heb nog even getwijfeld, maar deze heb ik maar snel cadeau gedaan...