Valentijntje

Mijn Valentijntje is ziek vandaag. Een dag voor kusjes, liefde en aandacht dus, ware het niet dat hij niets anders wil dan slapen. Met rode wangen ligt hij opgekruld op de bank. Ogen dicht nadat ik hem niet goed kon uitleggen waarom zijn ogen steeds nat werden. Slapen maar weer. Tegen de hoofdpijn. En tegen de malaise. De beker limonade en het beschuitje met chocolade-tijgers onaangeroerd. Hij is echt ziek. Poes vindt het wel gezellig en kruipt aan zijn voeten. Net als vroeger toen ze als een sfinx over hem waakte wanneer hij een babyslaapje deed op de bank, ingemetseld tussen de kussens.

Gisteren was het zieke schaap nog een wereldreiziger. Met de trein naar Rotterdam, eersteklas in de stilte-coupé. Een woord dat hij steeds vergat, tot ik hem het ezelsbruggetje leerde van een ijscoup met een éé erachter. Rotterdam was leuk, maar de reis het allerst. De broodjes van oma en de verhalen van opa. En als hij de schuifdeur van de coupé dichtschoof was het wel echt heel chique. Omdat we de hele coupé voor ons alleen hadden, konden we de S van stilte vergeten en hardop lachen en kletsen. De terugweg in het donker was misschien wel het leukst. Geen uitzicht maar wel lichtjes en weerspiegelende ruiten waardoor ik dubbel blond geluk zag.

No place for beginners or sensitive hearts... snel weer verder.

Voor Paulien

Afgelopen zondag werd ze Wereldkampioen op de 1.500 meter, Ireen Wüst. Voor Paulien. Ik hoor het pas als ze vanavond aan tafel zit bij DWDD. Ik zie de huldiging, haar tranen en haar opgeheven middelvinger waar ze een vriendschapsring draagt. Een opgeheven middelvinger naar de kanker, verontschuldigt Ireen zich.  Want eigenlijk is ze niet iemand van de opgeheven middelvinger, legt ze uit. De tranen staan in haar ogen als ze vertelt hoe ze deze wilde schaatsen voor haar allerliefste vriendin en ook schaatster Paulien van Deutekom, die begin dit jaar aan longkanker overleed. 37 jaar oud.

Voor Paulien. En ik denk aan jou. Mijn Paulien en mijn allerliefste vriendin van vroeger. Vandaag zou je 47 jaar zijn geworden. Maar je werd niet ouder dan 33. Kanker maakte een eind aan al je dromen en je schijnbaar onuitputtelijke energie. Ook jij was niet van de opgeheven middelvinger, maar tegen kanker... Pasgeleden nog las ik alle berichten die je schreef aan familie en vrienden in het laatste jaar dat je leefde. Waarin de hoop tussen de regels door langzaam plaats maakte voor wanhoop. De kanker won, maar jij nam uiteindelijk de regie over wat er nog te regisseren viel. Zoals bij je paste. Mijn stoere, grappige en lieve vriendin. Wat had ik vandaag graag met je geproost op het leven. Op jouw leven.

Deze middelvinger van Ireen is ook voor jou. Als ik mijn ogen dichtdoe, zie ik het kuiltje in je wang verschijnen terwijl je hierom lacht. Klik! Voor altijd in mijn hart.

Mooie Ireen Wüst.

Las Vegas voor minderjarigen

Ik houd van mijn kinderen. Tot aan de maan en weer terug, zoals ik ooit elke avond aan ze vertelde voor het slapen gaan. Dat betekent niet dat ik van alles houd wat er bij kinderen komt kijken. Denk poepluiers (een herinnering inmiddels), slapeloze nachten (ingeruild voor te vroege ochtenden), het gekke uurtje (meestal vlak voordat het vriendje wordt opgehaald) en speelparadijzen (waarvan ik me werkelijk afvraag wie deze naam heeft bedacht). Een speeltuin vind ik prima, zet me op een bankje, stuur wat zonneschijn en ik vermaak me. Maar in een speelparadijs schijnt geen zon. Het is het Las Vegas voor minderjarigen waar het gebrek aan daglicht de tijd moet doen vergeten. Vergeet het. Het enige wat de tijd hier doet, is kruipen. Geïntimideerd door de holle echo van gegil en geschreeuw van teveel kinderen op te weinig vierkante meters. Als ouder heb ik het kunnen beperken, maar vermijden is me niet gelukt.

Het speelparadijs is inmiddels ingeruild voor het springparadijs, want kleine man wordt al groot. Samen met beste vriend T. luiden ze springend hun vakantie in. Nadat ik dus had gevraagd wat hij graag zou willen doen deze vakantie. Met zijn hoofd schuin en hardop dromend over de ultieme salto gaf ik toe en hier zit ik nu. Laptop op schoot, in de meest rustige hoek die het woord rustig niet verdient. Zondag blijkt een dag voor spring-partijtjes, dus veel blije kinderen in hun ondergoed en gelaten volwassenen. Er zijn natuurlijk ergere dingen, maar die kan ik nu even niet bedenken.

Ik houd van mijn kinderen. Tot aan de maan en weer terug. Maar in die baan terug naar aarde mogen we  het speelparadijs minstens weer een jaar overslaan.

Armoede is geen gebrek aan karakter...

Heb je hem gezien deze week? Aan tafel bij De Wereld Draait Door. Of misschien zag je het filmpje al eerder. Hij ging namelijk viral, Rutger Bregman en wat hij te zeggen had tijdens het World Economic Forum in Davos. Hij vertelde aan Matthijs hoe ongemakkelijk hij was toen hij daar rondliep tussen de rijken en ontdekte tijdens een van de paneldiscussies waar hij aan deelnam dat er niet over belastingen gesproken mocht worden. Diezelfde avond nog bereidde hij een korte speech voor. Hij wist dat hij de volgende dag weer zou aanschuiven bij een panel en dat daar camera's aanwezig waren. Dus toen hij het woord kreeg, pakte hij het moment om de rijke filantropen de eenvoudige waarheid te vertellen. Want eenvoudig is het. De rijken en bedrijven moeten ophouden met belastingontwijking en belasting gaan betalen. Taxes taxes taxes!

Dat behoeft geen ingewikkeld betoog, maar toch gebeurt het niet. En waarom niet? Omdat zij die moeten betalen bepalen. En ze willen niet. Puur eigenbelang. De gevolgen zijn rampzalig. De kloof tussen rijk en arm wordt groter en groter. Uit onderzoek van Oxfam blijkt dat de 26 rijkste personen op de planeet nu evenveel bezitten als de 3,8 miljard armste mensen in de wereld.

...

Rutger Bregman ging viral. Zijn woorden gingen viral. En dat geeft hoop. Rutger Bregman schreef een boek waarin hij pleit voor een basisinkomen. VPRO Tegenlicht maakte er een uitzending over die veel indruk op me maakte. Omdat wat Rutger zegt zo logisch is. Zoveel logischer dan hoe het nu in de wereld verdeeld is. Hij heeft een droom en ik kan niet anders dan die met hem delen. Een basisinkomen als recht voor elk individu. Als je nieuwsgierig bent geworden, neem dan een kwartier de tijd om het Rutger glashelder te horen uitleggen in deze TedTalk.

Held!