Hoezo kinderen?

* Meerdere malen per dag per ongeluk op 'Takel' of een andere auto gaan zitten
* Douchen op een anti-slip mat terwijl kikker en krokodil toekijken
* Billendoekjes uit je Fred-de-la-Bretonniere-tas tevoorschijn vissen als je op zoek bent naar je portemonnee 
* In bed stappen en tenminste één voorleesboekje, een 'plap' (lees tuttellapje) en een knuffel aantreffen (en dan bedoel ik niet manlief M.)
* Op de WC naar de toiletpapier grijpen en vervolgens 'Nijntje-in-auto' in je hand hebben
* Minimaal 3 keer op een dag 'beertjuu' terug in zijn bed leggen
* Je bril meewassen (en drogen) met het beddengoed en vervolgens een kwartier verbaasd naar de bril kijken voordat je deze herkent als zijnde van jou (oké, dat staat even los van het onderwerp kinderen, maar misschien toch een licht gevalletje oorzaak en gevolg?)

On children

Your children are not your children,
They are the sons and daughters of life longing for itself.
They come through you but they are not from you,
And though they are with you, they belong not too you.
You can give them your love but not your thoughts,
They have their own thought, they have their own thoughts.
You can house their bodies but not their souls,
For their souls dwell in a place of tomorrow,
Which you can not visit, not even in your dreams.
You can try to be like them, but you can not make them just like you,
Strive to be like them, but you cannot make them just like you.

Happy camper

Kriebel in haar buik, verkleed als piraat en een weekendtas te zwaar om zelf te tillen. Mijn grote meisje is vandaag voor het allereerst op kamp. Niet één nachtje slapen, maar meteen vier hele nachten en vijf hele dagen weg. Samen hebben we de piratenzak, door haar mama in elkaar gezet, ingepakt. Met een braakseltje, een ankertje, een entertje en een scheurbuikje. Schaterend van het lachen en alles hartstikke 'vet'. Ver voor zevenen kroop ze vanochtend bij ons in bed. Wat was het snel gegaan, vond ze, vandaag al op kamp. Op school aangekomen, wemelde het van de piraten. En ouders om uit te zwaaien. Een beetje witjes om hun neuzen want vijf hele dagen is niet niks. Een kus en knuffel voor mama, een kus en knuffel voor papa en ook deze liefmama nog een knuffel en een kus. Dan in de bus met haar neus tegen het raam. Grote ogen en waarschijnlijk nog die kriebel. Manlief M. slikt nog maar eens en lacht zijn liefste lach naar zijn grote dochter. We zwaaien haar de hoek om. Was ik maar het ankertje in haar piratenzak...

Zolder

Een (inmiddels) gescheurd briefje met het adres van mijn Italiaanse vakantieliefde. Fotootjes gekiekt in een ouderwets fotohokje met vriendin P. Nog veel meer brieven van vriendin P. Een onverwachte liefdesbrief van bijna vergeten G. Een serieuze brief van serieuze eerste liefde A. Schoolschriften. Heel veel agenda's volgeplakt en volgeschreven. Foto's van mijn beugelbekkie en foto's waarop ik weer opgelucht het resultaat laat zien. Drie verkreukelde - want heel vaak gelezen - brieven van manlief toen hij nog beste vriend M. was en 18 jaar jonger. Twee mixed tapes, met uitroeptekens en commentaar, samengesteld door dezelfde beste vriend.

Ik ben aan het opruimen. Maar je begrijpt het al. Ik gooi niks weg. Ik bewaar. Een herinneringsdoos voor mijn kleine man. Een herinneringsdoos voor mijn twee meiden. En M. heeft er ook een. Een en een half. Ik stapel ze op elkaar in de kast en kijk wat er nog op de grond staat. 1, 2, 3, 4... alle vier propvol en dan heb ik de doos met foto's nog niet meegeteld. Manlief kijkt me meewarig aan, maar hij kan een glimlach niet onderdrukken. Hij staat al halverwege de keukentrap om een doos aan te pakken. "Eentje moet wel binnen handbereik hoor", zeg ik. Die ben ik nog maar net begonnen. Voor nieuwe herinneringen. M. zucht. Ik ook. Hadden we maar een huis met een zolder.

Ilse en de Burgemeester

De kleine man is logeren. Dat hij voor altijd in mijn hart zit, wist ik vanaf het moment dat ik hem voor het eerst zag. Maar dat hij zo in mijn systeem zit, merk ik als hij er niet is. De eerste minuut dat ik wakker ben, spits ik mijn oren of ik hem al hoor. Dat het tijdstip van wakker worden rond 7 uur is, zegt ook wel iets. Zodra ik besef dat hij niet in zijn bedje ligt maar uit logeren is, strekt een onbeschreven ochtend zich voor me uit. Heerlijk maar ook een beetje onwennig. Eerst maar even bellen. Door de telefoon zing ik een liedje van auto's die in het water zwemmen. Volgens mijn moeder lacht hij zijn stralende lach naar de telefoon. Maar ik hoor zijn stem alweer zeggen 'mama oma'. Ik lach ook naar de telefoon. Nu kan ik van alles gaan doen. Het duizelt me. Eerst maar terug naar bed met een kop koffie met veel opgeklopte melk. En de krant. Niets doen is soms fijner dan van alles. Je verleert het alleen een beetje als je moeder bent. Want als ik nu de was wegwerk en ook even snel boodschappen haal, is dat maar gedaan (ook zo'n uitdrukking die ik vroeger nooit gebruikte). Zo ging de ochtend voorbij en nu is mijn lief thuis en gaan we op weg naar  Ilse en de Burgemeester. Ilse gaat voor ons zingen en bij de Burgemeester gaan we slapen. Kado gekregen van mijn ouders voor ons trouwen. Zin in!

Groene stem

Stemwijzer ingevuld, kieswijzer, stemmentracker en tenslotte de stembreker. Het debat tussen Samson en Rutte gekeken. De extra bijlage van het Parool 'voor de twijfelende kiezer' doorgespit. Uit de wijze wijzers komt het advies GroenLinks en mijn hart is het daar wel mee eens. Ik vind milieu belangrijk en op de meeste standpunten kan ik me vinden in deze partij. De stembreker stuurt me zojuist de verlossende sms:  'Jouw verbindend stemadvies: stem vandaag GroenLinks. Anderen rekenen op je en stemmen voor jou op je overige partijen. Bedankt en stem ze! Stembreker.'  Goh, hoe deden we dat vroeger?

Gelukzalige scherven

Voor de 2e keer in 2 dagen tijd laat ik een theeglas vallen in miljoenen stukjes. En allebei de keren sta ik op mijn blote voeten. Nooit geweten - nouja deze 2e keer dan wel - dat een theeglas uit zoveel stukjes bestaat. Er komen twee gedachten in me op. De eerste is 'morgen een staatslot kopen'. En tijdens het opruimen bedenk ik me dat iets stukmaken maar een seconde hoeft te duren, maar dat het opruimen zoveel meer tijd kost. Wat een wijsheid op de maandagavond.

Vriend F. gooide ooit zijn hele kast inclusief ALLE servies omver toen hij een deuntje op zijn gitaar wilde spelen. Hij zette zijn voet nonchalant op de prullenbak, zakte door de deksel, viel om en nam in zijn val de servieskast mee. Ik heb twee dagen pijn in mijn buik gehad van het lachen.

Uit de weg!

Soms zit ik mezelf in de weg. Dan zou ik wel heel hard net als mijn kleine man willen roepen "aan de kant!".  Maar dat is tegen dovemansoren. Ik weet het eigenlijk al - als ik opsta met een onbestendig gevoel - deze dag gaat niet meer goed komen. Buiten schijnt de zon, alles zit mee, geen gekke dingen, behalve dus mijn eigen ik. Dan maar iets doen, maar tijdens dat doen, denk ik deed ik maar niets. Ook dat kan geregeld worden. Maar tijdens het niets doen, denk ik, moet ik niet wat gaan doen. Allesbehalve logisch en nog steeds dat onbestemde gevoel. Je zou bijna denken dat... en dat zal het dan ook wel zijn. Ik zie het in de blik van vriend M. Hij had het allang door.

Vriendin T.

Ik leerde haar kennen vier jaar geleden. Terwijl zij de kat uit de boom keek, klom ik nog een stukje hoger. Maar een paar weken later beklonken we al onuitgesproken een beginnende vriendschap in de kou buiten voor de kroeg. Op de vraag "hoe kennen jullie elkaar eigenlijk?" kunnen we alleen maar een onwaarschijnlijk antwoord geven. Maar dat zijn de beste. We lijken op elkaar en dat maakt onze vriendschap niet altijd vanzelfsprekend. Maar in vier jaar tijd is het muurtje inmiddels wel beslecht en weten we wat we aan elkaar hebben. Vlak voor mijn trouwen viel haar geluk in duizend stukjes op de grond. Toch was ze mijn dappere getuige die me een avond voor de bruiloft verzekerde dat ze nog steeds in de liefde geloofde. En nu, bijna vier maanden later, zijn het niet alleen woorden maar zie ik het ook in haar ogen. Voorzichtig, want dat past nu eenmaal bij haar. En ik kan alleen maar denken: "mijn stoere vriendin wat ben ik trots op je."

Keuzzzzzzes

En dan ligt er ineens een hele avond voor je. Kleine man in bed, grote man in buitenland en meiden bij hun mama. Stiekem lekker, zo helemaal alleen. Ik kan zomergasten kijken op uitzending gemist (van die dame die een migraine-aanval kreeg en mij in Frankrijk nieuwsgierig achterliet). Maar er ligt ook een heel bijzonder boek op me te wachten. Onze tijdschriftenmand puilt uit en kijkt me uitdagend aan: "Je weet dat we wegmoeten als we over de rand uitpiepen" (een belofte die ik ooit in een romantische bui aan mijn opgeruimde man heb gedaan). Dan heb ik nog zin in toastjes met oude kaas, hoewel mijn avondeten nog tussen mijn kiezen zit. En een koffie met veel melk en schuim gaat er ook wel in. Met een stukje bittere chocolade. Oh ja en bloggen natuurlijk. En zal ik daarna eindelijk weer eens in het dagboek voor mijn kleine man schrijven. Of een brief aan vriendin M. Gelukkig valt een en ander wel te combineren, dus ik begin maar eens met koffie en een toastje met kaas. Fijne avond!

En ook nog eens op een niet stylish verantwoord bordje. Volgens mijn schoonmama verslond mijn lief als 18-jarige kilo's kaas, bij voorkeur 's avonds, hele blokken smokkelde hij mee naar zijn kamer. En hij kwam geen grammetje aan.