Vingerpoetsen

De tijd gaat sneller dan ik hem op kan schrijven. De eerste schoolvakantie is er alweer en de blaadjes kleuren en vallen. Mooi. Ik geniet van de herfst. Het onverwachte mooie weer tijdens ons familieweekend in Limburg. Een week eerder waren we ook al zulke bofkonten toen vriendin I. en ik met de kinderen in de Efteling waren. Hoogtepunt voor kleine man? De Piranha én de Efteling-tv in ons huisje. Onderweg naar Limburg een week later vroeg hij zich dan ook af of er in dat huisje Limburg-tv was. Helaas. Wel een balkon bij zijn kamer met vogel die hem wakker zong in de ochtend. En een poortje naar een prachtige hei. Zo mooi dat hij bij thuiskomst zondagavond bittere tranen huilde. Van heimwee omdat we nu nooit meer in dat huisje zouden zijn, omdat we niet vaak genoeg op zijn balkon hadden gestaan, omdat opa en oma daar nog waren én omdat hij de hei niet gedag had gezegd. Hij is moe en ik denk terug aan zijn tranen in Rotterdam, twee jaar eerder toen we ook een weekend weg waren met de familie.

Zijn tranen van verdriet zijn eigenlijk tranen van geluk. Want wat was het fijn. En fijne dingen mogen voor altijd duren. Deze vakantie zonder wekker. Zijn uitspraken, gisteren nog toen opa en oma kwamen oppassen.

Mijn vader: "Ik kan me niet meer voorstellen dat je er niet was."
Kleine man: "Nee, opa, dat was geen fijne tijd."

Vandaag logeert beste vriend T. Hij pakte zelf zijn tas in en vergat zijn tandenborstel. Dat wordt vingerpoetsen. In hun onderbroeken staan ze voor de badkamerspiegel en hebben de slappe lach. Ik maak een foto in mijn hoofd en grinnik om zoveel aanstekelijke vrolijkheid. Eenmaal in bed nog een gedicht van mij ("we snappen het niet"), een mop van kleine man ("we snappen het niet") en een raadsel van T.

"Hoe haal je een koe uit de sloot?"

Het antwoord wordt overstemd door een luid geschater uit het stapelbed.

Morgen geen wekker, wel plannen om Japan te bezoeken in Amsterdam. "Cool, robots in het Tropenmuseum! En gaan we daarna sushi eten?"

De tijd gaat sneller dan ik hem op kan schrijven. Toch blijf ik het proberen.

Hiep hiep, hatsjoe!

Eigenlijk zou ik haar mee uit eten nemen. Naar een restaurant waar ze nog niet eerder was en waar alles op de kaart lekker is. Om haar verjaardag te vieren en onze vriendschap die al 28 jaar oud is. Elk jaar gaat ze me een ruime week voor, in het weer een jaartje ouder worden. Dat betekent dat we het vaak samen hebben gevierd. Op ons 21e met het thema Flower Power, op ons 38e met het thema Jaren 80, op ons 40e met het thema Mad Men en pas nog op ons 45e met het thema Jaren 70. Want het leven moet gevierd, ook al bellen we elkaar soms verbaasd op of iemand een grapje heeft uitgehaald met de nummers van onze leeftijd. Onomkeerbaar dit jaar, want 47. Nouja, vriendin W. dan, ik ben natuurlijk ruim een week jonger.

Samen ouder worden is fijn. Een gedeeld verleden is fijn. Ik zie immers nog steeds het meisje dat ze was toen ik haar leerde kennen op haar 19e. Met dezelfde lach en dezelfde manieren. Zo mooi toen al en nog steeds zo mooi. Ze heeft lachrimpels nu en haalt niet meer moeiteloos een nacht door. Oké, als het heel gezellig is, maar dan heeft gezicht en lijf langer nodig om weer bij te trekken. Wat ons blijft verbazen maar waar we dan maar om lachen. Van binnen is ze nog hetzelfde. Bijna dan. Hier en daar een droom verloren, andere wegen ingeslagen dan gedacht en sommige wegen afgesloten. Maar nog steeds een wereldreiziger, nieuwsgierig naar andere landen en culturen. Nog steeds een wereldverbeteraar, die denkt dat het beter kan. Voor de wereld en voor anderen. In kleine stapjes vaak en door te beginnen bij haar zelf. Dus verkoopt ze sjaals uit Nepal om de reisleider die ze ooit leerde kennen en zijn familie te helpen na de aardbeving. Dus gaat ze langs bij de vluchtelingenopvang in haar beurt en vraagt wat ze kan doen. Dus dronk ze jarenlang thee met een oude dame in de buurt.

Ze kleurt buiten de lijntjes en past in geen enkel hokje. Ze houdt van gezelligheid en viert elk jaar de traditionele kerstavond bij haar thuis voor een groot gezelschap. De mensen aan tafel zijn een bonte mix, want ze kijkt verder dan alleen de buitenkant. En als ze weet dat je alleen thuis zit met Kerst, nodigt ze je zeker uit. Ik ben blij met haar vriendschap en trots op wie ze is. Eigenzinnig, lief en grappig.

Eigenlijk zou ik haar mee uit eten nemen. Naar een restaurant waar ze nog niet eerder was en waar alles op de kaart lekker is. Maar toen kreeg ik griep. In plaats van het restaurant komt ze straks soep brengen. En schrijf ik met een wattig hoofd deze blog. Want dat is vriendschap. Al 28 jaar!

Mijn wereld is mooier met haar

Samengesteld

Ingewikkeld! Ik hoor het vaak als ik vertel over ons samengestelde gezin. Een man, een vrouw en drie kinderen. De twee oudste zijn van de man en de jongste van de man en de vrouw samen. Dat maakt jongste een half van de twee oudsten, die echt zijn van elkaar en stief van mij en ik van hen. De man is echt van ons allemaal en wij van hem. Oudste is zijn eerste, middelste zijn tweede en jongste zijn derde maar ook zijn eerste. Ik ben zijn tweede, hij mijn eerste. Zoon is mijn eerste en enige maar twee oudsten eigenlijk ook.

Samengesteld zijn we en omdat de draad bij ons niet ophoudt, raken mensen hem soms kwijt. Want twee oudsten hebben nog een half, twee stief en een echte in hun andere samengestelde gezin. Ingewikkeld? Wij zijn zelden de draad kwijt en leggen het graag nog een keer uit. Ook geven we antwoord op vragen die ingewikkelder zijn dan ons gezin.

- Dus jij bent niet hun echte moeder?
- Nee, ik speel een rol.

- Is dat niet toch anders?
- Wat?
- Je eigen kind of dat van een ander?
- In welk opzicht?
- Nou, het lijkt me toch anders.
- Hoe dan?
- Nou, dat lijkt me gewoon.
- Oké...

- Je moet het me echt nog een keer uitleggen hoor, zij is dus niet van jou?
- Nou, zo zou ik het niet willen zeggen...

- En jij bent?
- Ik ben de stiefmoeder.
- Oh, vind je het goed als we het alleen even bij de ouders houden?
- Nou...

- Vind je het niet jammer dat hij het allemaal al een keer heeft meegemaakt?
- Nee hoor.

Voor mij  is mijn samengestelde gezin gewoon mijn gezin. Een vader, een moeder, twee dochters en een zoon. De oudste een puber, middelste een dromer en jongste een prins. Als je goed hebt opgelet, weet je dat we co-ouderen. Maar misschien weet je nog niet dat we drie om vier na acht jaar hebben omgeruild voor week om week. Ons gezin lijkt op Barbapapa. Net als de roze goedzak veranderen we van vorm. Van groot naar klein en weer terug. Maar het hart blijft hetzelfde. We zorgen, voeden op en hebben lief. Niet anders. Of gewoon, zoals middelste zegt.

De theorie is ingewikkelder dan de praktijk. Dan schieten woorden tekort of verkeerd. Dan wil je stiekem een heel nieuw woord voor stief en gebruik je het woord half liever niet. Dan voel je de schaduw van een hokje waar je blijkbaar niet in past.  En wordt liefde de maat genomen met ongepaste woorden als echt en toch anders. Dát is soms ingewikkeld.

Maar ons samengestelde gezin? Dat is net een echt gezin.

En ze breide van ons gezin een gekleurde lappendeken.