Alweer een bijna gewone dag

De week vliegt en speelt spelletjes met mijn hoofd.

Maandag en mijn klas is leeg. De meiden zijn bij hun moeder dus kleine grote man heeft privé-les. Al mijn aandacht voor hem alleen. Hij kijkt bedenkelijk en ik neem me voor deze week het tellen tot tien onder de knie te krijgen. Eerst maar eens koffie met alle nieuwe taalregels en -categorieën die mijn zoon beter kent dan deze Drs. in de Nederlandse Taal- en Letterkunde. We rollen de dag door en zijn klaar als vriendin W. voor de deur staat. We gaan wandelen en bijkletsen op anderhalve meter afstand. Raar, concluderen we als we over de smalle brug weer naar huis lopen. "Ik voel een afstand", grapt W. "Ik ben gewoon sneller", pest ik. Kleine man vindt onze wandeling vooral saai en is dan ook blij als hij vriendje S. in de wijk tegenkomt. "Spelen?" De zon schijnt en het zou bijna een gewone dag kunnen zijn. Maar vriendin W. neemt afscheid zonder kussen. We zwaaien ons vrolijkste zwaai. Op de mat een kaartje van J. Geluk in de vorm van een envelop.

Dinsdagochtend vervallen de lessen. De wifi werkt niet en alle papieren zinnen en sommen zijn al gemaakt. Er kan nog in het corona-dagboek worden geschreven maar de blik van mijn enige leerling spreekt boekdelen. We keren de dag om, inhalen komt later. En terwijl jongste zich met een indianenkreet op de Switch stort, heb ik tijd om boodschappen te halen. Meteen ook voor de allerliefste ouders en schoonouders. De mijne zijn al twee weken ziek en thuis en de zijne heb ik gevraagd zoveel mogelijk uit de winkels te blijven. Als ik weer thuis ben, ligt er een pakketje voor me. Vrolijke zeepbakjes van Foekje Fleur. Valt er nog wat te lachen tijdens het eindeloze handen wassen. De middag verdwaalt in rekentrucjes die ik nog niet kende en nog meer staartdelingen. Je zou er een staart van krijgen, is zelfs jongste het met me eens. Van al zijn gapen kunnen we inmiddels een ingewikkelde keersom maken.

Woensdag komt N. ons huis stofvrij maken. "Veeg je meteen ook alle zorgen naar buiten?", vraag ik op veilige afstand. Ze lacht haar geruststellende lach en gooit alle ramen open. De klas verhuist een verdieping lager. Na de lessen is er limonade in de tuin. Vriendje T. komt spelen. De juf is vrij. Mooi, want ik moet nog zoveel regelen deze week. Zucht. Oh nee, 1... 2... 3... Dan gaat mijn telefoon met een vraag waar ik over na moet denken. We rollen sushi en verwennen de poes met de overgebleven stukjes zalm. Alweer een bijna gewone dag. We stappen doodmoe onze bedden in, gelukkig is het hotelbedden-dag dankzij N.

Vandaag. Donderdag. Ofwel geen vrijdag. Ik verbeter mezelf na een verbaasde blik van mijn zoon. Ik ben trots op mijn kletskous hoe makkelijk hij zich heeft aangepast en geef hem een kus. Ineens herinnert hij zich de anderhalve meter afstand-regel. "Te laat," grinnik ik. We fietsen naar de bakker en weer terug, we sporten met Nathan van Wie is de Mol en ik stel mijn eigen hardlooprondje nog even uit. Ik moet nog steeds van alles regelen maar de bel gaat.  Een doos vol lekkers van Support Your Locals. Als alle boodschappen zijn uitgepakt, kijk ik op ons schema voor vandaag. Zucht. Als de kleine man niet kijkt, krabbel ik snel iets tussen de regels door:

DUTJE IN HET ZONNETJE (MAMA)

Morgen weer een dag. Zaterdag. En dan bedoel ik dus vrijdag. Dat. Dus. En als je die twee samenvoegt heb je een DUT.

Kattenstrategie in Coronatijd

Helden Alfabet

Wat zijn er veel helden. Gewone mensen die onder hun jas een cape verbergen. Bijna onzichtbaar, maar als je goed kijkt zie je een puntje wapperen. Lang leve...

De Behulpzamen
De Behoedzamen
De Beschermenden
De Bijzonderen
De Blijmoedigen
De Creatievelingen
De Dapperen
De Doorwerkers
De Doorzetters
De Doorbijters
De Flexibelen
De Geduldigen
De Gehoorzamen
De NIET Hamsteraars
De Hulpvaardigen
De Hoopvollen
De JA- en OM-denkers
De Kwetsbaren
De Krachtigen
De Kalmen
De Lieverds
De Luisteraars
De Meedenkers
De Moedigen
De Nauwkeurigen
De Nuttigen
De Praktis(ch)en
De Plichtsgetrouwen
De Regelaars
De Rustigen
De Standvastigen
De Samenwerkers
De Socialen
De Taaien
De Vrolijkerds
De Verantwoordelijken
De Vindingrijken
De Vriendelijken
De Voorzichtigen
De Wilskrachtigen
De Zorgzamen
De Zorgvuldigen
De Zelfstandigen
De Zachtaardigen

Silver linings

Every cloud has a silver lining, schreef mijn eerste liefde op een ansichtkaart, die hij mij uit Parijs stuurde. Er stonden nog meer mooie zinnen op, maar deze regel is me bijgebleven. Misschien vanwege het wolkje dat hij erbij had getekend. De afgelopen dagen zocht ik de silver linings.

Maandag. Mijn draai lijkt kwijt. De keukentafel wordt een klaslokaal maar ik niet zomaar een lerares. Buiten lijkt de lente me uit te lachen met uitdagend roze knoppen aan de kersenbloesem voor het raam. De woonkamer krimpt en ik gooi de ramen open tot iedereen begint te mopperen. "Achter het behang ben je zo weer warm", dreig ik, terwijl mijn klasje probeert hun lachen in te houden. De eerste dag kan me gestolen en ik kruip vroeger dan normaal onder mijn dekbed waar ik virusvrij hoop te dromen.

De tweede dag is al beter. Vroeger dan normaal wakker maar wel gewoon koffie in huis en een warm lief lijf naast me. Poes is haar dwingelanderige zelf en miauwt om mijn enkels tot ik haar etensbakje vul. De drie rijkdommen in hun bed. School begint later. Nieuwe juf en die kun je van alles wijsmaken. Ik schuif mijn eigen plannen en mokkende ego opzij en verdiep me in staartdelingen en Franse werkwoorden. Zo rollen we dag drie in met zelfgebakken mislukte appeltaart  en wekkers voor dag vier. Misschien maar stoppen met tellen voorlopig?

Terwijl de mist langzaam weer optrekt in mijn hoofd, lijken ze plotseling voor het oprapen. Silver linings. Ik bel oude bekenden terwijl ik schommelstoel aan het IJ. De pont die langs vaart is leeg en er hangt een rust over Amsterdam die niet langer beklemmend voelt. Het applaus in de stad klinkt nog na en echoot vertrouwen. Ik doe kaartjes op de bus en we fietsen een frisse neus. Juf met haar klasje, maar ik weet beter. Het onderwijs is al in goede handen, dat is de afgelopen dagen maar weer eens gebleken. Ik maak soep en een beetje extra voor mijn ouders die aan de telefoon vertellen dat ze zich weer wat beter voelen. "Zet maar voor de deur, goed?" Goed.

Every cloud has a silver lining. Het is soms even zoeken. Gelukkig is daar nu alle tijd voor.

De onvergetelijke wolken vanuit ons vakantiehuisje in Whitstable.

Over een brave sensatiebak, een hardnekkige idealiste en een onvermoeibare dromer

De sensatiebak in mij zit in een hoekje te pruilen. Dit is wel heel veel tegelijk. Een dag thuiswerken vanwege extreme sneeuwval. De school een ochtend dicht vanwege kortsluiting. Ik beken, daar kan ik stilletjes van genieten. Een onverwachte wending. Een rommelige paardenbloem die door het keurige bloembed komt piepen. Het is de schuld van mijn vader die vroeger op een ruizend scannertje politie- en brandweerberichten volgde. Kraak ~ Over! Mijn moeder sprak hem streng toe wanneer de ramptoerist in hem de boel dreigde over te nemen en hij op het punt stond de brand of overval met eigen ogen te gaan bekijken.

Ik ben geen ramptoerist, slechts een liefhebber van ontregeling.  Mits iedereen gezond en veilig is en bij voorkeur thuis op de bank zit. Kortom, een brave sensatiebak. Die nu dus zit te pruilen. Want de scholen zijn dicht en de theaters en restaurants ook. De zorg en het onderwijs staan nog meer onder druk dan voorheen. Mijn ouders zijn grieperig maar ik kan niet bij ze op bezoek. Het is onduidelijk hoelang het gaat duren maar duidelijk dat het nog lang gaat duren. Vriendin W. moet uren inleveren van haar werkgever en vriendin J. is haar baan kwijt. Er is van alles onzeker en anders. Sensatiebak is er stilletjes van.

Gelukkig ben ik meer dan dat. Het zijn goede tijden voor de hardnekkige idealiste en onvermoeibare dromer in mij. Met het glas halfvol kan zelfs Mark Rutte mij deze dagen ontroeren en inspireren (en geloof mij dat gebeurt zelden). Ik knik op de buis tegen Rutger Bregman wanneer hij bij DWDD niet alleen vertelt maar ook voorbeelden laat zien dat de meeste mensen deugen en goede daden nog besmettelijker zijn dan het virus. Ik hoor Felix Rottenberg over hoe creatief mensen zijn als dat nodig is en ik hoef alleen maar op mijn sociale media te kijken hoe waar dat is. Een hoteleigenaar die opvang biedt aan daklozen. Een cateraar die maaltijden kookt voor mensen in de zorg. Talloze groepjes die mensen met elkaar in contact brengt voor een boodschap of een praatje.

Het lijstje van cruciale beroepen zet al die mensen in het spotlicht waar ze al veel eerder hoorden te staan. De onvermoeibare dromer in mij hoopt dat deze crisis een verschuiving gaat versnellen. Van het kapitalisme van het grote geld naar het kapitalisme van mensen. Van we willen meer en meer naar er is meer dan genoeg. Voor iedereen en niet meer alleen de enkeling. En goed voor de aarde. Dat dus.

Hardnekkige dromer en onvermoeibare dromer slaan hun armen om brave sensatiebak heen: "Jouw tijd komt ook weer een keer. In die iets andere wereld."

Besmettelijk

En dan komt de wereld zoals we die kennen langzaam tot stilstand. Denken we na over zaken waar we niet eerder bij stil stonden. En terwijl mijn lief zich zorgen maakt over de gevolgen voor onze economie,  wijs ik hem op de mooie dingen die ontstaan terwijl we improviseren onder veranderlijke omstandigheden en onzekerheid. De grapjes die we met elkaar delen in veilige WhatsApp-groepjes, Italiaanse families die op hun balkon zingen om elkaar een hart onder de riem te steken, de troost-tv van Paul Haenen, de hart-onder-de-riem-pakketjes van vriendin D. voor alle thuisblijvers en hulpverleners.

Ondertussen kijken we met vrienden de finale van Wie is de Mol. Gezellig samengepakt in onze huiskamer. We kussen niet want W. snottert en M. heeft pijn in zijn keel. Mijn hoofdpijn mag geen naam hebben. Gewoon wat weinig geslapen. Mijn hoofd probeert het te vatten. Wat wel en wat niet.  Ik verwonder en verdiep me in wat mensen, schrijven, denken, vinden of verwachten. Het corona-virus staat met stip op 1. Al het andere nieuws is naar de achtergrond verdwenen.

Ik breng boodschappen en soep naar mijn ouders die allebei ziek zijn. We drinken koffie op meer dan een armlengte afstand. Mijn vader is blij met een week aan kranten voor de boeg. Ze redden zich wel, stelt hij vrolijk gerust. Ik was nog maar weer eens mijn handen. Op de terugweg lach ik tranen in mijn ogen om de podcast De Krokante Leesmap en constateer dat het best druk is op de A7 voor een noodtoestand.

Op het schoolplein voor ons huis wordt gevoetbald en geschommeld. Er lijkt niets aan de hand. Maar van oud collega E. die in een ziekenhuis werkt in Breda hoor ik hoe hard daar wordt gewerkt en gezorgd. Het ontroert me. Morgen waarschijnlijk alle scholen dicht, voorspelt mijn lief. Ik wacht het af. De adviezen en maatregelen die per dag worden genomen, bijgesteld en aangescherpt stellen me gerust.

Doen we genoeg? Dat zal blijken. Laten we vertrouwen op de mensen die hier verstand van hebben. Meedeinen met het leven zoals het voor de deur staat.  Dankbaar zijn voor de goede zorgen waarmee we ons omringd zien, ook als je het niet met alles eens bent. Heb jij de wijsheid in pacht? Laten we hopen dat er niet teveel doden vallen en laten we hopen dat de zieken zich niet alleen voelen. Laten we er het beste van maken en net even wat meer om het onbekende te bezweren. Laat dat besmettelijker zijn dan het virus.

Be kind

Ik wilde de vrouwenmars lopen maar besloot te schrijven. Het is Internationale Vrouwendag vandaag. Een dag en een onderwerp om bij stil te staan. Ik sta op met artikelen op mijn telefoon. Over vrouwen en ongelijkheid. Over hoe het was, is en zou moeten zijn. Feiten, meningen en standpunten proberen een plek in mijn hoofd te veroveren. Ik hoor nieuwe dingen, verwonder me en denk na.

Over het manifest van Stella Bergsma 'Nouveau Fuck', over Trans-exclusionary radical feminists (terfs) die vinden dat trans vrouwen geen vrouwen (mogen) zijn - en waarover ik nog nooit had gehoord - over hoe ik mijn kinderen kan opvoeden tot feminist - een interessante vraag waar helaas geen antwoord op wordt gegeven - over waarom je wel of geen feminist zou willen zijn (en hoe Beyoncé het weer hip maakte), de thema's die vandaag de dag actueel zijn voor vrouwen in ons land en wereldwijd. Ik lees hoe tegenstrijdig het is dat Elizabeth Warren zich terugtrekt uit de strijd om het Amerikaanse Presidentschap en denk aan Jacinda Ardern, de vrouwelijke premier van Nieuw-Zeeland die laat zien hoe macht ook menselijk kan zijn.  Voor de zoveelste keer deze week, kijk ik naar het filmpje van Cynthia Nixon: Be a lady, they said.

Mindf*ck!

Ik denk aan mijn opa en oma die wilden dat mijn moeder ging studeren in een tijd waarin dat nog uitzonderlijk was. Ik denk aan mijn moeder die hele andere plannen had en op haar 19e trouwde met mijn vader en een gezin begon. Ik denk aan mijn vader en moeder die wilden dat ik ging studeren. Ik denk aan mezelf die part-time ging werken vóórdat ik (stief)moeder werd. Ik denk aan mijn lief die sinds kort hoofd inkomsten is terwijl ik dromen najaag en een nieuwe draai vind. Ik denk aan zijn achternaam die ik voor die van mij plakte vanwege ons samengestelde gezin. Toch zijn we allemaal feministen. Geen twijfel.

Er is al veel veranderd in de loop van de tijd en tegelijkertijd moet er nog zoveel anders dat ik niet eens weet waar we moeten beginnen. Toch gaat het er niet om dat we net als mannen... Net zo boos. Net zo doortastend. Net zo... wat? En over welke mannen hebben we het dan? Mijn zachtaardige vader of Donald Trump? Mannen zijn niet de norm waar we naar moeten streven of ons tegen moeten afzetten. Het gaat om de gelijkheid van mensen, ongeacht sekse, ras, geloof en al die verschillen die ons maken wie we zijn. Het gaat om vrijheid en gelijkwaardigheid voor iedereen. Voor volwassenen. Voor kinderen.

Een open deur misschien. Misschien. Toch zeurt dat door mijn hoofd vandaag. En Roald Dahl. Mijn favoriete schrijver die in zijn boeken werelden creëerde die de werkelijkheid op zijn kop zette en daarmee liet zien dat het ook anders kan. Anders dan je gewend bent of verteld is of elke dag ziet. Deze bijzondere man zei ooit in een interview:

“I think probably kindness is my number one attribute in a human being. I'll put it before any of the things like courage or bravery or generosity or anything else.

Or brains even?

Oh gosh, yes, brains is one of the least. You can be a lovely person without brains, absolutely lovely. Kindness - that simple word. To be kind - it covers everything, to my mind.
If you're kind that's it.”

Be kind, dus. Als man, als vrouw, als mens. Thuis, op straat en op de werkvloer. Voor de bekende en de onbekende. Voor de ander en voor jezelf. Wees zacht en moedig tegelijk.

Be kind, that's it.

Meisje van plastic

De tranen zaten hoog deze week. Een vermoeidheid die zeurde en een slaap die dat niet wilde vatten. In plaats daarvan dwaalde ik 's nachts door eindeloze witte gangen om veel te vroeg wakker te worden in mijn eigen slaapkamer. Ons gezin was min één. Middelste lag in het ziekenhuis. Dat ze zou worden opgenomen wisten we al een tijdje. Sinds we weten dat ze scoliose heeft. In haar wervelkolom zitten twee bochten die onaangekondigd haar rug hebben verdraaid. De oorzaak van scoliose weten ze niet. Wel dat het vaak voorkomt bij kinderen - en dan met name meisjes - in de groei.

Middelste had zich een versuffing gegroeid en ineens leek er eind vorig jaar iets mis met haar rug. Het bot links op haar rug stak uit, veel meer dan haar rechter. De dokter zag meteen dat er iets mis was en verwees ons door. In het OLVG vertelden foto's de uitkomst. Haar mooie rug was niet recht maar als een halve acht van een achtbaan waar we in leken te belanden. Middelste moest een brace gaan dragen zolang ze nog groeide. En omdat dat nogal wat is, zou ze een week worden opgenomen om eraan te wennen. We knikten en verborgen ons verdriet voor middelste die onze baken van rust en vertrouwen bleek.

De week vloog gelukkig. Op donderdag mocht ze onverwacht eerder naar huis wegens doorslapen met brace. We waren blij met iets waarvan we nooit gedacht hadden blij te zijn. Maar toch. En nu gaat het echte leven weer beginnen. Met brace. Het meisje van plastic noemt ze zichzelf terwijl ze iedereen plettert die haar ook maar een beetje zielig vindt. Dat is ze niet, zegt ze stellig. En wij vermannen ons maar weer eens en herhalen in ons hoofd dat het beter wordt als we haar moeilijk de trap op zien lopen. Het wordt beter. En het komt goed.

Binnenkort nieuwe hippe broeken kopen, en zachte iets wijder vallende shirts en truien. Die zitten fijner en verbergen het plastic dat het meisje voorlopig met zich meedraagt. Ons lieve, dappere en grappige meisje.

En dat kan dus gewoon mét brace

Dag lieve N.

Ik leerde je kennen op de avond voor kerstavond. In Zaandam. Bij vriendin W. Die was namelijk deze traditie begonnen met lekker eten en het dobbelspel van Sinterklaas vanwege haar toenmalige Amerikaanse vriendje en zijn nieuwsgierigheid naar onze Nederlandse gewoontes. Het vriendje vertrok maar de traditie bleef met een wisselende groep vrienden en vrienden van. De eerste keer dat ik je zag, dacht ik dat je bij A. hoorde, allebei een stuk ouder en net zo leuk. Maar je bleek bij D. te horen, hij had je meegenomen en gelukkig maar. Ik belandde - zoals daarna elk jaar - naast je aan de grote ronde tafel en je vertelde me over jezelf. Niet meer samen, wel een trotse vader en een harde werker met een eigen bedrijf. Je hield enorm van reizen en was pas nog met D. op de motor door India getrokken. Je pretogen waren zoveel jonger dan het aantal jaren dat je telde en daar gingen we het sowieso niet over hebben. Wel over dat je zo van dansen hield, vooral de Salsa en dat alle vrouwen zo graag met je dansten. Ik kon me er iets bij voorstellen terwijl ik zacht grinnikte dat je zeker ook van flirten hield. Het was het begin van onze vriendschap, één dag per jaar.

De jaren verstreken, maar nooit zonder in december jouw pittige kip gegeten te hebben (zelfs toen ik heel even vegetariër was). Vanwege het dobbelen verschoven we eindeloos heen en weer aan de ronde tafel, maar we kwamen altijd wel weer naast elkaar te zitten. Zochten elkaar op. Grapjes makend over de cadeaus en elkaar. Er is nog een foto van ons waarop we allebei huilen van het lachen. Dat vat het wel samen. Aan het einde van de avond, als de wijn op was en de cadeaus verdeeld (en in andermans tassen verstopt) kwam je me nog altijd even vertellen hoe mooi ik eruit had gezien die avond en hoezeer je daarvan had genoten. Dan zag ik weer even de jonge man die je was geweest en nam mezelf voor net zo leuk oud te worden. Dansend, reizend en flirtend.

Maar toen werd je ziek. Eerst getroffen door een bacterie. Onverwacht en doodziek belandde je in het ziekenhuis waar je uren op het randje zweefde. De bacterie kreeg je er niet onder, maar de daaropvolgende kerstavond stapte een oude man binnen. Ik schrok. Tot ik onder je gebogen rug, je moeilijke lopen en missende oog weer je scherpe geest ontdekte. Hoewel je herstelde van de bacterie, bleef je ziek. Niet te genezen, ook al leek jij daar anders over te denken. Maar daar hoefden we het niet lang over te hebben, toch? Hoe smaakte de kip? We lachten en kletsten zoals elk jaar. Ik hoefde je nog niet te missen.

Maar het ging snel. Je ziekte. Je val. Thuiszorg en niet meer veel naar buiten. Samen met vriendin W. zocht ik je op. We aten samen en ook deze keer weersprak je scherpe geest je broze gezondheid. We lachten en kletsten. Wat ben ik blij dat ik niet heb gewacht tot de avond voor kerstavond om je te zien. Vannacht overleed je.

Dag lieve N. Ik ga je missen aan de grote ronde tafel. Ik hoop dat je daar weer de Salsa kunt dansen. Met je onvergetelijke pretogen. 

Ik kies (jou niet)

Vreselijk vond ik het, als de meester tijdens gym twee kinderen aanwees om teams te maken. Meestal waren dat zijn persoonlijke favorieten die sportief, atletisch en een onuitputtelijk uithoudingsvermogen hadden bewezen. De voor de hand liggende keuzes waren snel gemaakt. De sportievelingen eerst. Daarna de fanatiekelingen. En dan twijfel. Wie nog van de achterblijvers? Het ergste was wanneer je als laatste bleef staan. Terwijl je je meest onverschillige lach lachte, kon het hele spel je inmiddels gestolen worden.

Zelf de kiezer zijn was net zo vreselijk, want je wilde niemand dat gevoel van allerlaatste aandoen. Stom! Dan liever in de vernederende van groot naar klein rij, waarop de meester op je hoofd tikte en een nummer dreunde dat je moest onthouden. Alle enen een team en alle tweeën ook. De meester had gesproken, een stuk fijner dan hopen dat je beste vriendin niet voorrang gaf boven jou aan handbalster I. Au! Democratie met een pijnlijk randje.

Hoewel ik niet vaak bleef staan, is het vervelende gevoel me bijgebleven. Ik hield dan ook even mijn adem in toen ik vanmorgen vanaf de tribune de nieuwe basketbaltrainer twee kinderen zag aanwijzen in het groepje van mijn zoon. Grote kleine man is net zo sportief aangelegd als zijn moeder, maar met het plezier zit het meer dan goed. Terwijl de kiezers hun teams kozen, gebeurde het waar mijn buik bang voor was. Hij bleef als laatste staan. Gelukkig was er geen aarzeling toen de kiezer mijn kind in zijn prachtige LeBron-shirt aanwees en toen vroeg de trainer iets... Ik boog naar voren omdat ik het bijna niet kon geloven.

"Weet je het zeker?", vroeg de grote lummel. "Ik doe namelijk ook mee", grijnsde hij.

Terwijl het jongetje dat mocht kiezen het even niet meer begreep, fluisterden zijn teamgenootjes dat hij voor de grote lummel die zich als trainer voordeed moest kiezen. Ik zag de moed van mijn jongste in zijn basketbalschoenen zakken terwijl hij met gebogen schouders naar het andere team liep. Het hele spel kon hem inmiddels gestolen worden en ik hoorde mijn hart zuchten.

In de auto terug naar huis, vertel ik mijn allerliefste hoe stom ik het kiezen vroeger vond. Hij knikt en is er even stil van. Dan vertel ik dat ik niet altijd gekozen werd omdat ik niet zo sportief was. Hij kijkt me verbaasd aan. "Maar dat ben ik juist wel, sportief."

Ik ben er even stil van. Dan hoor ik mijn hart grinniken.