Toen ik klein was uiteraard naar de talloze clubjes en lessen en partijtjes. Maar ook eenmaal ouder, slingerde mijn vader mij en mijn broer en mijn moeder met liefde. Natuurlijk wilde ik nooit dat hij me bracht en haalde als ik uitging (nu denk ik: waarom eigenlijk niet) maar op de een of andere manier ging het altijd mis met mij, de nachtbus en tijden. En niet zelden hing ik dan toch aan de telefoon midden in de nacht, met de allerliefste vader die me dan zonder mopperen (en zonder reprimande) van het Centraal Station viste. Eenmaal in de auto hielden we ons standaard gesprekje. Ik: "Lief pap, dat je me komt halen. Ben je niet boos?' Mijn vader: "Boos? Ik was blij je stem te horen. Je weet toch dat ik je altijd en overal zou komen ophalen." Deze woorden heb ik voor altijd in mijn oren geknoopt als ultieme bewijs van ouderliefde, moge hier de uitgaans-tijden aanbreken.
Eenmaal uit huis was het slingeren ook nog niet voorbij. Als ik bleef eten, hoefde ik zelden met de bus maar reed mijn vader me 'net zo makkelijk' even naar de jordaan. In de auto konden we dan meteen even bijkletsen. Tel daarbij nog eens de vele vakanties (op onmogelijke tijden) en heen en weertjes naar de Ikea en het tuincentrum toen ik nog geen auto had.
Je kunt je dus voorstellen dat ik blij was toen hij vroeg of ik hem vanavond wilde halen en brengen. Met liefde! "Je hebt nog wel wat slingers van me tegoed, pap", lach ik in de auto. "Onzin", vindt hij zoals te verwachten. Maar ik geniet. "Waar kan ik je afzetten? En bel je me als het concert afgelopen is of spreken we een tijd af?" Hij belt en voor heel even lijken we terug in de tijd te gaan. Maar de rollen zijn deze keer omgedraaid. Mijn vader lekker op stap en ik thuis op de bank, wachtend op een telefoontje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten