Twee minuten stilte (dag 4)

We rijden in de auto onderweg van België naar huis. Het is bijna acht uur en op de radio klinken de torenklokken. Twee minuten stilte in de auto, zelfs op de achterbank. En terwijl manlief na het Wilhelmus middelste probeert uit te leggen waarom we stil zijn, wat oorlog was en een herdenking,  denk ik aan mijn opa en oma. Ze kwamen redelijk ongeschonden uit de oorlog, maar ik besef ineens hoe weinig we over die tijd met elkaar hebben gesproken. Als kind heb ik een keer een werkstuk gemaakt over de 2e Wereldoorlog en toen heb ik mijn oma honderduit gevraagd. En ik weet zeker dat ze honderduit heeft verteld, maar ik kan het me niet goed meer herinneren. Hoe hebben ze het beleefd? Hoe was het om twee dochters op de wereld te zetten in een land dat bezet was? Waren ze bang? Hebben ze andere mensen geholpen?

Ik neem me voor het morgen aan mijn moeder te vragen. In gedachten zie ik ze voor me. Mijn opa en oma, lachend. Allebei oud en grijs, alsof ik toen een foto van ze heb genomen in mijn hoofd. Ik denk aan de dingen die ik me wel nog kan herinneren. Mijn oma die de liefde lang voor zich uit schoof omdat ze non wilde worden. Tot ze mijn opa tegen het lijf liep en op slag verliefd werd op zijn zwarte haren. Mijn opa die zo gek was op paarden, dat hij me elke zaterdag mee nam naar de manege, tot hij besefte dat mijn geklappertand niet kwam van de tochtige stallen maar van de zenuwen vanwege die beesten. De talloze gebreide truien, de chili con carne en boterhammen met pindakaas, de zolderkamer waar we 'ik zie ik zie wat jij niet ziet' speelden. Het gebrombeer van mijn opa en de vrijzinnige geest van mijn oma. Ik denk aan de kleur blauw en het Mariabeeldje dat nog steeds bij mijn bed staat. De grappen van mijn opa en de kaarsjes die mijn oma voor ons aanstak bij elk examen.

Hoewel ik niet meer dagelijks aan ze denk, hebben ze een plekje in mijn hart waar ik altijd bij kan.