Fietsbak (dag 27)

En toen was het zomaar ineens vakantie. Samen met kleine man haalden we oma op en reden plankgas naar Schoorl. Zwembroek naast paraplu in de achterbak. Na wat omweggetjes te hebben genomen - rondje weiland om vervolgens weer op dezelfde plek in te voegen als waar we eraf gingen - stonden we voor het Koetshuis waar we een nachtje gingen slapen. De klimduin op fietsafstand, dus zodra de tassen in de kamer stonden en de trampoline in de tuin was besprongen - klom kleine man in de bakfiets. Dapper klom ik mee en al zwiepend en zwaaiend kwamen we ongedeerd aan.

De kleine man merkte niks van mijn gestuntel maar zat prinsheerlijk te wijzen en te babbelen. De 'fietsbak' was nu al het hoogtepunt. Na de klimduin van boven en beneden te hebben gezien, reden we overmoedig naar Bergen aan zee. Dat zonnetje kregen we wel mee. En terwijl kleine man langzaam veranderde in een steeds bloter zandmannetje, bouwden we een dam aan zee en kastelen op oma's wiebeltenen.

De dag leek eindeloos. En toen de eerste druppels vielen, waren er als tegenwicht  pannenkoeken met spek en stroop. Om acht uur rolden we onze fijne kamer in. Rozig van de zee en korrelig van het zand. De bodem van het bubbelbad was getuige van het laatste. Op het dak kletterde het inmiddels van de regen. Maar het bed was zacht en we pasten er makkelijk met zijn drieën in. Kleine man in het midden. Toen ik 's nachts even wakker werd, zag ik hem liggen, met zijn armpje over oma's rug. Groot geluk! En vanmorgen toen hij wakker werd, was het eerste wat hij vroeg: "Gaan we met de fietsbak, mama?!"