Ik houd van schrijven. Dat is altijd al zo geweest. Ik herinner me nog de eerste woorden op school. Keurig geschreven op het bord, tussen de lijntjes en aan elkaar vast:
Roos
Vis
Woorden werden zinnen. Zinnen werden brieven, en verzonnen verhalen, en rijmpjes. Elke zomervakantie duikelde ik wel een penvriendin op, ik schreef dagelijks brieven met beste vriendin P. (tot na de middelbare school), met mijn lief toen hij gewoon nog vriend M. was en verzon verhalen met vriendin E. die vriendje E. dan voor ons rapte.
Verkering A. kreeg mijn allereerste liefdesbrief en er volgden meer, niet alleen voor A. Vriend M. verhuisde voor een jaar naar Berlijn, maar onze vriendschap bewaakten we met brieven. Op papier vertelden we elkaar dingen die we in 'het echt' misschien nooit hadden gezegd. (De week voor zijn trouwen heb ik een avond in de copyshop doorgebracht om als kado zijn stapel brieven te kopiëren.) Toen ik moeder werd, ben ik brieven gaan schrijven met mijn moeder. En zo af en toe verstop ik briefjes op lief zijn kussen. (dat deed mijn moeder vroeger ook, in de lunchtrommel van mijn vader, tussen zijn boterham... en natuurlijk ging dat mis, kauwend op 'als rozen verwelken en schepen vergaan...')
De meeste brieven heb ik bewaard, net als de talloze dagboeken en schriften die ik heb volgeschreven. In een poging mijn leven in woorden te vangen, gevoelens op papier helder te krijgen of gewoon al datgene en diegene op papier vast te leggen zodat ik ze niet zou vergeten.
Als ik een tijdje niet schrijf, voel ik me schuldig. Als ik wel schrijf, voelt het vooral fijn. Lang heb ik gedacht dat ik van schrijven mijn werk zou maken en wie weet. Eerst maar eens die 30 dagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten