Een paar weken geleden overviel het me toen ik kleine man naar de crèche bracht. Wat wordt hij groot. Wat gaat het snel. Nog even en dan gaat hij naar school. De tijd kan ik niet stilzetten, maar ik kan wel nog even
bovenop hem gaan zitten. Ik telde de uren die ik nog tegoed had van mijn
ouderschapsverlof en bedacht een plan dat in mijn hoofd waterdicht was. Op het werk bleken er toch wat gaten in te zitten. Maar gelukkig begrepen ze dat het belangrijk voor me was en kwamen we tot een oplossing. En nu heb ik - tot aan de vakantie - verspreid nog wat verlof opgenomen. Het voelt als een groot kado. Mijn eerste verlof begint morgen maar is voor mijn gevoel afgelopen vrijdag al ingegaan. Even geen wekker, geen file en alle tijd voor zijn eindeloze vragen, ontelbare mama's, gemiemel en gestampvoet maar ook wiegende heupen op zijn favoriete liedjes,
knoertend hard fietsen op zijn driewieler, bleeh's bij elke groente, lekkerrrrr bij elk koekje en heerlijke knussen (dat zijn kussen en knuffels tegelijkertijd).
Vanavond pak ik een kleine weekendtas in, ik zoek zijn schep en emmer en voor allebei een warme trui. We gaan een nachtje logeren in een koetshuis in de bossen van Schoorl, vlakbij de klimduin. De weersverwachting is een vijf, maar mijn humeur een vette voldoende.
Carpe diem!
Kleine man heeft ook het vakantiegevoel te pakken: zelf geplukt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten