Geloof, hoop en liefde

Op tv zien we het jaar op meerdere zenders en in meerdere vormen aan ons voorbij trekken.  Ook ik overdenk 2014. Zoals elk jaar wil ik eerst terugkijken voor ik weer vooruit kan kijken om me daarna voor te nemen om meer in het nu te leven. Volg je het nog? 2014 dus. Groots en meeslepend? Geen twijfel.

Kleine man werd vier en ging naar de grote school. Inmiddels loopt hij er rond alsof hij de school eigenhandig gebouwd en verzonnen heeft. Niet zo gek met zijn twee lieve zussen op dezelfde school. De oudste nu als 'oudste' van de school in groep 8. En net als middelste als een vis in het water. Het afgelopen jaar bestond uit veel feestjes, partijtjes, tafels en toetsen. En terwijl de tijd leek te vliegen, vlogen wij gewoon mee. Naar Buenos Aires. Met vriendin W. Onvergetelijk! En in de zomer naar Griekenland. Twee weken geluk op een paar meter strand.

2014 was ook het jaar waarin vrienden A. en S. trouwden en ik hun ceremoniemeester mocht zijn. Het werd onvergetelijk. Ze verhuisden naar Spanje waar ze in 2016 hun bruiloft gewoon nog een keer vieren. We begonnen een eetclub met vrienden L. en I. en zagen de Common Linnets voor ze uit elkaar gingen. Alles leek vanzelf te gaan. Zelfs op het werk. Drukker dan ooit maar tegelijkertijd ook leuker en spannender dan ooit. Zowel voor mezelf als voor mijn lief. Dat herhaalden we dan ook maar regelmatig als we elkaar 's avonds met kleine oogjes op de bank aankeken.

Geïnspireerd door TED hield ik tot twee keer aan toe een blog-marathon om weer te ontdekken wat ik eigenlijk al weet. Hoeveel ik van schrijven houdt. Niks nieuws onder de zon. Wel fijn. Zo rolden we als gezin de herfst in. Uiteraard - zoals ieder jaar - met bijbehorende blues. Maar ook die ging - zoals ieder jaar - weer weg. Gelukkig maar. Want het leven moest gevierd! Mijn lieve papa en mama die alweer 50 jaar getrouwd waren, namen de kinderen en kleinkinderen een weekje mee. Samen in een huisje en met de engste (en leukste) Halloween-nacht ooit. En alsof dat niet genoeg feest was, vierde mijn moeder een paar weken later haar 70e verjaardag. Stralend!

Gelukkig maar. Want een week later viel de wereld zoals we die kenden in duizenden stukjes. Mijn lieve mama ziek. Stap voor stap ruimden we de scherven op en kregen ook goed nieuws te horen. Dus gaan we het nieuwe jaar hoopvol in. Ik zoek het hangertje dat ik als meisje van mijn moeder kreeg en draag het sinds jaren weer: geloof, hoop en liefde.

Dat wens ik iedereen. Een jaar vol geloof, hoop en liefde. Maak goede voornemens, durf hardop te dromen en laat los als het leven anders loopt. Er komen nieuwe dromen en andere inzichten voor terug.

Oma

Op mijn werk kocht ik zes bollen wol. Donkerrood. Prachtig. In gedachten had ik er al een warme sjaal van gebreid. Nu nog in het echt. Vandaag was de ideale dag. Terwijl manlief beneden een Portugese (plak)tegel in ons halletje legde, de regen buiten maar niet in sneeuw wilde veranderen, pakte ik mijn breipennen. Middelste en kleine man kropen erbij en terwijl kleine man werd geridderd tot mijn officiële bol-wol-uitroller, tikte middelste ijverig op de 10 steken die ik voor haar had opgezet. Puntje van haar tong uit haar mond. Ik zocht op youtube naar steken voor een warme wollen sjaal maar na twee filmpjes besloot ik gewoon de gerstekorrel voor beginners te gebruiken.

Terwijl mijn pennen tikten, dacht ik aan mijn oma. Mijn lieve oma die altijd aan het breien was. Ze kon alles maken. En ik mocht zeggen wat ik wilde of mooi vond. Een trui met Snoopy erop? Geen probleem. Een wollen jurkje in zachtroze en - gele strepen? Binnen een paar weken lag die in mijn kast. Mijn oma kon breien en praten tegelijk. Ook luisteren trouwens. Dan praatte ik honderduit en luisterde mijn oma. Niets was haar te gek. En vroeger was niet altijd beter. Liefdevol stelde ze vragen. En ik hoor haar nog lachen, giechelen als een meisje.

Toen ze jong was, wilde ze het klooster in. Tot ze mijn opa ontmoette, verliefd werd op zijn zwarte haren en voor hem koos. Ze was toen al wat ouder. Mijn oma was haar tijd vooruit. Net als mijn opa trouwens. Thuis waren de taken niet traditioneel verdeeld. En mijn moeder werd gestimuleerd verder te leren. Zoals ze later oma was, was ze ook moeder. Ze vond niet snel iets gek en stond niet snel met haar oordeel klaar. Wel met haar liefde. Als klein meisje noemde mijn oma me 'spinnetje'  omdat ik zo fel kon reageren. Ze kende me door en door. Maar als ze me zo noemde, gaf ze altijd een knipoog.

We hebben honderden kopjes thee gedronken en ik heb haar heel oud zien worden. Ouder dan ze eigenlijk had willen worden. De liefdevolle blik in haar ogen bleef. Ik herinner me dat we op een middag in haar keuken een heel vers wit brood met pindakaas hebben opgegeten. En daarna samen heel hard moesten lachen. Of ze maakte een boerenstick, een boterham met kaas en beschuit. Van koken hield ze niet erg, maar eens in de zoveel tijd maakte ze hachee of flensjes. Dat laatste maakte me als klein meisje aan het huilen omdat me pannenkoeken waren beloofd.

De stoel waar mijn oma altijd in zat te breien, staat nu bij ons. Bekleed in haar lievelingskleur 'lavendelblauw'. Toen kleine man net geboren was, heb ik er uren in doorgebracht. Ik wil graag geloven dat ze toen wel eens is komen buurten. Om te zien dat haar spinnetje - ondanks haar eeuwige getwijfel (ik lijk op haar) - toch nog de ware liefde is tegen gekomen en moeder is geworden. Als ze eens wist, dat ik nog regelmatig aan haar denk. Mijn lieve oma.

Oe

Onze kerstboom is anders dan andere jaren. Allereerst staat hij op een andere plek om het raam te bedekken waar ons gordijn is gesneuveld. En na één dag groot en indrukwekkend in onze kamer te hebben gestaan, liet ie op dag twee al zijn takken hangen. Na anderhalve week hangen de onderste takken zelfs bijna op de grond. Het heeft iets treurigs, zeker als het zonlicht schijnt op de lampjes. Doordat de boom hangt, zijn de stoffen letters L-O-V-E verschoven waardoor er O-E lijkt te staan.

Een kerstboom is net als het echte leven. Het doet niet altijd wat jij wilt. Dat betekent niet dat je de slingers niet op kunt hangen. Die kaatsen knipogend het zonlicht terug.

Mistletoe

De boom staat, de lampjes branden en voor mij is Kerstmis al begonnen. Onze favoriete kerstliedjes staan al sinds het weekend op herhaling. Na de blues van november komt de gezelligheid van Kerst als geroepen. Vrede op aarde, zou het? Ben bang van niet, maar op kleine schaal doet iedereen wat beter zijn best. Lieve kaarten met oprechte wensen. Zelfs de kinderen roepen ' ho ho hoo, vrede op aarde' als er wordt gemopperd door iemand in ons gezin. 

Boven de trap hangt mistletoe, dus er wordt veelvuldig gekust. Vooral door kleine man en middelste. Oudste neemt meestal een snoekduik van halverwege de trap ver voorbij de plek waar de mistletoe hangt. "Wacht maar tot je later verliefd bent", zeg ik, "dan moeten we je onder de mistletoe vandaan trekken". "Ieeeeeeeuw", zegt ze dan. 

Nog 1 dagje school en werk en dan hebben we kerstvakantie. Twee weken lang. Nog een paar nachtjes slapen maar voor mij is Kerstmis al begonnen. 

Onvoorwaardelijk

Mensen zijn struisvogels. Het leven is eindig maar die wetenschap schuiven we het liefst ver voor ons uit. Misschien is dat ook maar goed. Kun je niet dag in dag uit plukken omdat het misschien de laatste is. Maar er af en toe bij stilstaan kan geen kwaad.  Deze week hield het me bezig. En bedacht ik wat nu werkelijk belangrijk is in mijn leven. Met drie kinderen en een drukke baan voor zowel manlief als mezelf wil het niet zo met dat groots en meeslepend leven. Of toch wel?

Sinds ik een gezin heb, is mijn leven misschien wel grootser en meeslepender geworden. Want hoewel ik nog graag de wereld wil rondreizen en een boek wil schrijven en en... is het toch de liefde die het leven de moeite waard maakt. Excuses voor deze tegelwijsheid, maar je zou het zomaar even vergeten tussen alle wekkers, tv-programma's en boodschappen door. En dan gebeurt er iets waardoor de wereld even stilstaat. Als een sneeuwbol die met een klap op de grond valt. En terwijl je hoopt dat de sneeuw weer gaat dwarrelen, weet je het. Glashelder. Waar het om draait. Het is simpel, soms doodeng en breekbaar maar het meest mooie wat het leven je kan bieden. Houden van iemand anders. Onvoorwaardelijk. En iemand die van jou houdt. Onvoorwaardelijk. 

En het fijne? Daarvoor hoef je niet naar de andere kant van de wereld (mag wel natuurlijk).

Rituelen

Vroeger brandde mijn oma een kaarsje voor ons. Als we een examen hadden of iets anders spannends. Ik vond dat een fijn idee. En geloofde ook echt dat ze ons hielp met dat kaarsje. Of meer met de liefde en aandacht die ze daarmee het universum instuurde. Ik ben geen gelovig mens of beter gezegd geen religieus mens. Ik hang geen God aan. Ik kan niet geloven. Wel geloof ik in de kracht van liefde en daar zijn voor mij rituelen aan verbonden. Zoals het kaarsje dat mijn oma voor ons brandde.

Als ik een kerk bezoek, meestal in het buitenland, steek ik altijd een kaarsje aan. Ter nagedachtenis aan mijn oma. Dan doe ik er soms stiekem een wens bij. Het maakte kerken bezoeken tijdens onze vakantie in Italië geen probleem, want de meiden vonden het magisch. En ze trokken er als vanzelf hun plechtige gezicht bij. "Denk maar aan iemand die je lief is", vertelde ik ze als ze een kaarsje hadden aangestoken.

Soms steek ik ook thuis een kaarsje aan. In een glaasje bij het Maria-beeldje dat ik van mijn oma heb geërfd. Het kaarsje verlicht dan het vriendelijke gezicht van Maria dat ik als klein meisje al prachtig vond. Dan sluit ik mijn ogen en denk aan de reden - meestal iets spannend of moeilijk - waarom ik een kaarsje wil branden. Ik fluister een wens of deel zachtop mijn zorgen.

Soms weet de ratio het even niet en dan geven rituelen hoop en houvast. Mij tenminste.

Hoop en bezinning

Ik houd van de maand December. Het is een maand van bezinning, zo aan het einde van het jaar. Maar ook een maand van hoop, met een kraakvers jaar in het vooruitzicht. Het laatste kan troost bieden als de bezinning zwaarmoedig stemt. Over gemiste kansen misschien, verdriet dat je voelt of hebt gevoeld, over alweer een jaar voorbij en de tijd die vliegt.

Het nieuwe jaar knipoogt naar je en fluistert: "Kom maar, nieuwe kansen hier." Nog pril en vol verlangen de bladzijden om te slaan. Als het geluk van een nieuw schrift om in te schrijven. De lichtjes schitteren en vormen een mooi contrast met het donker van buiten. Bezinning en hoop.

Een paar regels graag

Ik houd van de maand December, maar ik zou graag een aantal regels willen invoeren:

1. Het is pas Sinterklaas als hij (de echte) aankomt in Nederland. Tot die tijd zijn pepernoten en chocoladeletters in winkels verboden. (discussie daarentegen graag voor of na die tijd en het liefst als de kinderen al in bed liggen)
2. We vieren Sinterklaasavond op Sinterklaasavond, gewoon één heerlijk avondje. 
3. We gaan pas voorzichtig over Kerst nadenken als Sinterklaas weer op de boot naar Spanje zit en het vrolijke kinderfeest is verwerkt (speelgoed en behangplaksel opgeruimd, de ondertoon van de gedichten vergeten).
4. 3e Kerstdag is verboden. We hebben al een 1e Kerstdag, een 2e Kerstdag en zelfs nog een Kerstavond. Duh!
5. De winkels blijven dicht op 2e Kerstdag. Als alternatief zou je die dag op zoek kunnen gaan naar de gedachte achter het kerstfeest.  
6. Data zijn niet rekbaar, feesten ook niet. Lieve winkels en ander commercieel geweld: stop dus die oneindige stroom vroegtijdige ' gezelligheid' en 'vrijblijvende' tips over wat we moeten gaan eten, aantrekken en cadeau doen.
7. Kerstbomen mogen pas naar binnen en versierd als Sinterklaas weer op de boot naar Spanje zit (zie ook punt 3). Kerstverlichting ook! (en witte sneeuwfiguren op het raam ook)
8. Al deze versiering heeft in januari haar beste tijd gehad. Bel gerust ergens aan om mensen hierop te wijzen. 
9. Als de Kerstdagen achter de rug zijn, mag er voorzichtig worden nagedacht over vuurwerk en goede voornemens
10. Het afsteken van vuurwerk mag pas beginnen als op 31 december om 12 uur middernacht de klok slaat.

Heb er nu al zin in, maar daar zul je mij verder niet over horen. 

Gewoon even wennen

Toen kleine man naar school ging wisselde ik mijn vrije vrijdag voor een vrije woensdag. Voorspelbaar natuurlijk, want lang leve de woensdagmiddag met koekjes en thee en uitgebreid vertellen over school. De eerste weken was kleine man soms zo moe van zijn schoolgaande leven, dat hij op de bank in slaap viel. Maar hij heeft het ritme inmiddels aardig te pakken. En hij heeft het afspreken met vriendjes ontdekt (vriendjes geen vriendinnetjes want dat zijn meisjes). De eerste speelafspraak was bij vriendje J. Manlief regelde het, want ik was aan het werk. Ik hoefde dus niets los te laten, het gebeurde gewoon. Zonder mij en stiekem was ik trots op deze mijlpaal (hij heeft vriendjes en hij spreekt met ze af).

Inmiddels was vriendje J. ook al twee keer bij ons en gisteren wilde kleine man zelfs vriendje W. er nog bij. Maar de auto zat vol. "Doen we dat een andere keer", spraken we af met de twee vierjarigen. En dat werd vandaag. Het kon alleen bij W. thuis en hoewel kleine man het heel even eng vond, had hij vanmorgen bij het opstaan al zin. Deze moeder daarentegen had er eventjes van wakker gelegen. Over hoe je dat nou eigenlijk deed. Je kind meegeven aan een andere moeder die je niet beter kende dan een hand, een naam en een uitgewisseld telefoonnummer. Oké, en de indruk dat het een leuke moeder was. Manlief was er niet om tegenaan te piekeren, maar in gedachten hoorde ik hem (me uit)lachen.

En hij had ook gelijk. Ik wuifde mijn zorgen weg en besloot een relaxte moeder te zijn (of tenminste te doen alsof). De moeder van W. vertelde dat ze in een jachthaven wonen. "Leuk", piepte ik, "dus jouw zoons hebben allebei al hun zwemdiploma? ". "De jongste niet hoor", lachte ze, maar we hebben wel een hek van 1 meter 20 en een alarm. We zijn enorm paranoia". Ik ademde weer uit en vond haar nog een stukje leuker dan gisteren. Terwijl kleine man zijn tas aan me gaf, kreeg ik nog twee dikke zoenen en een zwaai. Een tijdje later verscheen een fotootje op mijn mobiel: de twee mannen met een lekker broodje in hun handen. Het gaat goed, stond eronder.

En ik. Ik reed naar huis om oudste naar haar moeder te brengen. Die had twee dagen ziekjes op de bank gelegen (stiekem wel gezellig). Toen dat was geregeld, had ik zomaar de woensdagmiddag voor mezelf. "Heerlijk toch", sprak hoofd hart toe. "Uhu", mompelde hart, "gewoon even wennen". 

Zucht

Van die dingen waar je geen controle over krijgt (en dat voor een controlfreak als ik):

1. (Met stip op 1) mijn haar
2. (Met stip op 2) het haar van de kleine man
3. Het weer (het kan waaien, het kan dooien, dat is de enige zekerheid die je kan krijgen)
4. Mijn humeur (meestal goed, maar het kan me nog steeds verrassen... en manlief ook)
5. De kat (denk je de strijd om de nieuwe bank te hebben beslecht, word je 's ochtends om zes uur weer wakker gekrabd)
6. Het humeur van de kat (zie vorige punt)
7. Het gewicht van de kat (ik denk dat ze bij de buren aanschuift)
8. De inrichting van ons huis (op dit moment staat het 1-0 voor het speelgoed)
9. De boekenkast (is het wetenschappelijk bewezen dat minstens 20% ongelezen blijft?)
10. Mijn stem (maar dat is hopelijk van tijdelijke aard)
11. De computer (ik download nooit meer nieuwe versies, nooit meer. Nooit!)
12. De agenda (je kan het nog zo goed plannen er is altijd wel een kink in de kabel)
13. Mijn geheugen (je kan het nog zo graag willen en dan vergeet je het* toch)
14. De liefde (gelukkig maar! hoewel ik sommige personen wel eens streng wil toespreken als ze te gemakzuchtig met de harten van mijn vriendinnen omgaan)
15. De zucht naar Tuc (ongezond en eigenlijk ook niet lekker, maar toch...)
16. Slaap (met name in de vroege ochtend en met name door het regime van school en werk want de kinderen zijn slaapkoppen)
17. Plannen (of om met John Lennon te spreken: life is what happens to you while you're busy making other plans)
18. Kortom: het leven  en dat maakt het ook wel weer leuk

*afspraken en verjaardagen

Of je worst lust?!

"Wat is het saai dat je niet mag praten", oudste kijkt me aan. Ze heeft niet door hoe lief ik het vind dat ze dat zegt. Solidair schrijft ze briefjes met me. En als manlief weer eens mijn handschrift niet kan lezen, leest ze hardop voor om te bewijzen dat hij zich aanstelt. Wat wordt ze al groot. Zondag kwam ze binnenlopen met een muts diep over haar oren: YOLO. "Weet je wat dat betekent?" Ik lach zonder woorden en kijk vragend. "You Only Live Once". Zelf uitgekozen, vertelt haar moeder. "Maar in huis moet hij af hoor". Ze knikt toegeeflijk, terwijl ze haar afgetrapte gymschoenen uitdoet en opruimt.

Eenmaal boven schrijven we briefjes over het feestje dat ze wil geven als ze 12 wordt. Het liefst wil ze een kookwedstrijd doen, maar met vier gaspitjes komen we tot een kookworkshop inclusief sleep-over. Ze bedenkt een driegangen-menu met zalmtaartjes, zelfgemaakte pasta en taart met karamel. MMMMMMMMM, schrijf ik in hoofdletters. Voor alle vrienden die mogen komen, maakt ze een briefje:

Wat vind je lekker

Zalm - ja/nee

Pasta - ja/nee

Taart - ja/nee

Allergie - ja/nee

Graag vandaag inleveren

Vandaag komt ze thuis met 7 ingevulde briefjes. Veel zalmliefhebbers. Allemaal gek op pasta. Voor eentje geen taart en voor een ander maar een klein stukje (anders wordt ze misselijk). Ook moeten we rekening houden met een beetje allergie voor nootjes. "Ja gewoon, soms wel en soms niet", licht oudste toe. (Geen noten dus, maak ik een aantekening in mijn hoofd.) En maar liefst twee die geen worst eten, uit principe. Oudste heeft alles al op een rij. De niet zalmliefhebbers gaan bruschetta maken onder begeleiding van middelste. Haar signature dish. "En dan hoeft ze zich niet te vervelen", bedenkt onze chef-kok in de dop. "Kleine man doet mee met voetbal, dan is hij ook onder de pannen en mijn vrienden vinden dat vast niet erg", plant ze verder. 

Een feestje met een drie-gangen-diner, voetbal tussendoor, slapen in de woonkamer ("Ik wil best bij het raam of de trap, het is immers mijn huis", plant oudste verder) en nog een speurtocht in het donker ("Pap?")...  

Eigenlijk wil ik dat ze nog heel lang 11 blijft, maar dit feestje wil ik niet missen. Ik ben gelukkig uitgenodigd en mag het nagerecht begeleiden. Maar als ik spook moet spelen tijdens de speurtocht in het donker, vind ik het ook prima. "Een spook met een uithangbord waarop heel groot BOEH staat geschreven?, schrijf ik. "Cool!", glimlacht ze. Mijn liefste oudste. 

Oh en we hebben ook nog een zalm-twijfelaar...

Silencio por favor!

Vriendin S. heeft het wel eens gedaan. Een week in stilte. In een klooster. Vriendin V. doet het zelfs ieder jaar. En vriend F. en vriend M. gingen samen de uitdaging aan. Maar vriend M. hield het na twee dagen voor gezien, terwijl vriend F. de week vol maakte. In stilte dus. "Ik vond het confronterend" vertelde hij later, omdat we gewend zijn aan afleiding in welke vorm dan ook. Radio, boodschappenlijstjes, onze telefoon. Als dat wegvalt, ben je ineens alleen met je gedachten."

Het maakte me nieuwsgierig maar toch kwam het er nog nooit van. Tot afgelopen week. "Je krijgt een spreekverbod voor een week".  Een beetje beduusd keek ik mijn dokter aan, hoewel ik zelf de afspraak had gemaakt. Al weken had ik last van mijn keel en bij het minste geringste was ik schor of mijn stem kwijt. "Sexy", zei manlief nog de eerste paar keer. En in de auto zong ik lekker mee met Waylon. Maar na enkele weken werd ik een beetje wanhopig. "Dat is toch niet normaal". Dat laatste bevestigde ook mijn dokter. "Waarschijnlijk heb je poliepen op je stembanden. Ik kan je doorverwijzen naar de KNO-arts voor een vervelend onderzoek maar die schrijft je waarschijnlijk ook een spreekverbod voor. Dus laten we daar maar eens mee beginnen." Dat ik ook een afspraak moest maken met een logopediste om anders mijn stem te leren gebruiken, schoof ik nog even voor me uit. Eerst maar eens deze week zwijgend door te zien komen. "Zit er ook een kuuroord bij?" vroeg ik mijn dokter. Ze lachte: "Het zal niet makkelijk worden, zeker niet met je kleine man om je heen."

Inmiddels ben ik vier dagen verder. Het valt mee en ook weer niet. Tot veel zelfinzichten ben ik nog niet gekomen. Behalve dan dat ik een onleesbaar handschrift heb. Dat zwijgen met een vierjarige om je heen zo goed als onmogelijk is. "Mama, mama, mama, waarom zeg je niets. Mama, mama, mama, waarom zeg je niets." En als ik dan uiteindelijk iets zeg: "Mama, mama, mama, je mag niet praten, want je stem is ziek." Dat manlief nog meer gevoel voor humor heeft dan ik dacht: "Lief, wat ben je stil. Is er iets?" Ooit las ik het verhaal van een westerling die boeddhist was geworden in Thailand. Als mensen hem prezen om zijn dappere besluit, was zijn antwoord: "Ik ben niet dapper, ik heb me afgezonderd van het dagelijks leven, ik werk niet en heb geen mensen om me heen waar ik voor moet zorgen.  Ik vind mensen dapper die in hun dagelijkse drukke leven erin slagen boeddhist te zijn."

Dat probeer ik dus. Niet om een boeddhist te zijn hoor. Maar om mijn stem niet te gebruiken, terwijl het dagelijks leven doorgaat. Voor mijn gevoel wel een beetje zonder mij. Ik blijf thuis van mijn werk. Ik zeg mijn leesclub af en ook mijn allereerste (Ska!-)ouderfeestje van school. Manlief wordt er ook een beetje stil van, maar kleine man kletst voor ons allebei. Vandaag komen middelste en oudste. Hoe zullen zij het vinden. Lekker rustig misschien wel. Geen gemopper over rondslingerende sokken en Duckies. Maar ook geen voorleesverhaaltjes.

Van al dat zwijgen merk ik dat ik van alles wil zeggen. Terwijl ik mezelf niet beschouw als een kletskous. Ik schrijf en luister liever dan ik praat. Of kom ik er nou achter dat ik toch ook wel graag praat? Deze week zal het leren. Tot vrijdag nog.

Wakker maken als de winter begint. Mits er sneeuw ligt.

Hoewel ze prachtig is, met haar donkerrode blaadjes die knisperend op de grond vallen, is ze niet mijn favoriete seizoen. De herfst brengt de blues. Ieder jaar overvalt het me weer. Terwijl de regen op de ruiten tikt en het buiten vroeg donker wordt, slaat het toe. Terwijl mijn hoofd sombert, zou ik het liefst een winterslaap beginnen, die in mijn geval dan de hele herfst zou duren. Bordje op de deur: 'Wakker maken als de winter begint. Mits er sneeuw ligt.' Ik zeg alle afspraken af, vertel op mijn werk dat ik nodig bij moet slapen, houd de kinderen thuis van school en verleid mijn lief naast me te kruipen.

Boeken, kletspraat en knuffels binnen handbereik. De voorraadkast goed gevuld, olie voor in bad en een stapel spelletjes waar we normaal nooit geduld voor hebben. We bouwen een trein door de hele kamer, ik lees alle brieven die ik ooit kreeg, we zingen liedjes en dansen met de gordijnen dicht. Elke avond koken we iets nieuws en minstens een keer in de week bakken we een appeltaart. We vergeten welke dag het is en hebben voortdurend een zondag-gevoel. 

En pas wanneer het tikken en het waaien langs de ruiten stopt en het klinkt alsof iemand een stolp over de wereld heeft geplaatst, doen we voorzichtig de gordijnen weer open om witte vlokken uit de hemel naar beneden te zien dwarrelen. Pas dan komen we weer naar buiten. Voorzichtig en nog een beetje onwennig op onze winterlaarzen. Maar uitgerust en volop zin om sneeuwballen te gooien.

(Bron beeld)

Rijkdom

1. Drie kinderen om voor te zorgen en van te houden
2. Brieven van mijn moeder
3. Wonen in een land waar je niet alleen mag denken wat je wilt, maar het ook mag zeggen
4. Een handvol echte vriendinnen
5. Boeken!
6. Een fijn huis waar je veilig bent voor herfstige buien
7. Een open mind (en mensen om je heen met één)
8. Werk dat je met plezier doet
9. Een ware liefde die wederzijds is
10. De mogelijkheid om te reizen

Ik tel ze, mijn zegeningen. Zachtjes, voorzichtig en uiteraard in willekeurige volgorde. 

(bron: Elizabeth Price)

Consumopperen

Manlief moppert. Aanleiding was een bezoek aan de Bijenkorf dat hij - overigens geheel vrijwillig - ondernam. In zijn up. Zijn sokken en onderbroeken waren namelijk op. "Na 5 minuten had ik het alweer helemaal gehad", valt hij met de deur in huis. "Al die spullen. Al dat consumeren!" Ik lach, met mijn hoofd in de kast. Die ben ik namelijk al de hele dag aan het opruimen. Het resultaat? Een vuilniszak om weg te gooien, een tas voor de textielbak en een stapel voor de IJ-hallen. Het plan is om daar met vriendin A. te gaan staan. "Voel je niet schuldig", zeg ik. "Die paar onderbroeken en sokken van jou compenseren we ruimschoots met deze stapel die weer ons huis uitgaat." "Dat is precies mijn punt", moppert manlief nog even verder. Ik bekijk de stapel. Een kinderwagen, een lamp die bij onze laatste meubelschuif is gesneuveld, een poppenwagen waar middelste nu echt te oud voor is en een houten kapstokje. Van alles hebben we veel plezier gehad en ik hoop dat ze straks weer iemand anders blij gaan maken.

Ik moet aan mijn schoonmoeder denken, die ooit een lamp op straat zette voor het grof vuil, maar deze 's avonds weer binnen haalde omdat het zo koud was buiten en de lamp er zo zielig bij stond. Ik kan me er helaas iets bij voorstellen. Hoewel ik vind dat mijn lief een punt heeft, kan ik ook wel heel blij worden van spullen en er gesteld op zijn. Tegelijkertijd kan ik me wild ergeren aan bijvoorbeeld de overvolle la in onze badkamer. Waarschijnlijk gebruik ik 10% van de spullen die daar staan. Wegdoen dus? Collega J. vertelde dat ze zich had voorgenomen 30 dagen lang elke dag 10 dingen uit haar huis weg te doen. "10 dingen?", reageerde ik geschokt. "Dan houd je toch niks over?" "Het gekke is dus dat dat niet zo is". aldus J. "en dat je het niet eens mist".

10 dingen per dag wegdoen... mmmm... ik houd het voorlopig even bij mijn stapel voor de IJ-hallen. En manlief is ondertussen wel heel blij met de nieuwe sokken en onderbroeken. En dan mag het, wat mij betreft. Consuminderen ook natuurlijk. Maar niet kopen en achteraf klagen. Ofwel Consumopperen is verboden.

Tijger (Dag 22)

Laatst vond ik een oude foto uit 1994 waar ik als 23-jarige opgetuigd voor de kerstboom sta te poseren. Zwart (lycra) jurkje, heel veel gouden kettingen en... een tijgerbontje in mijn haar én om beide polsen. Ik weet het nog goed, die drie matchten met iedere outfit. Vond ik dan. Tijgerprintjes, ze vormen een rode draad in alle kleding die ik ooit heb gedragen als volwassene.

Ik kan de jaren '80 de schuld geven (meteen ook de reden dat mijn haar nooit rustig is gaan liggen) of Amsterdam Noord waar ik ben opgegroeid. Wat de reden ook is, ik ben er nooit overheen gegroeid. In mijn kledingkast hangt altijd wel iets met tijger.

Vandaag kwam mijn doldwaze bestelling binnen met vooral kleding voor de kinderen. Er zat één jurkje voor mij tussen. Je raadt het al... Je kunt het meisje wel uit Amsterdam Noord halen (voor een jaartje of 10 ongeveer), maar Amsterdam Noord niet uit het meisje.

Best stijlvol toch. Bij de Bijenkorf, in de aanbieding en nog niet uitverkocht ;-)

Er zijn ergere dingen, maar toch... (Dag 21)

• Je doldwaze doos van de Bijenkorf die bij een (onbekende) buurvrouw twee huizen verderop zichtbaar in de gang ligt, maar waar al twee dagen niet wordt open gedaan
• Je twee keer in één week verbranden aan het ovenrek
• De verjaardag van je schoonvader vergeten
• Het goedmaken door met je schoonmoeder tijdens het prijzencircus voor haar het juiste dekbed proberen te vinden
• Minstens 50 keer op één zaterdag moeten beloven aan kleine man dat je naar de kermis gaat
• Op de kermis zijn terwijl het met bakken uit de lucht komt
• Een huilende vierjarige in het lunapark op de kermis gerust stellen terwijl je zelf door een draaiende ton probeert te komen
• Ontdekken dat je eigenlijk maar met één bil in de mini botsautootjes past en er net een muntje voor drie rondjes in hebt gestopt
• Willen schuilen voor de regen op de kermis en ontdekken dat de enige droge plek onder het afdak van de suikerspinkraam is
• Je 30-dagen blogvoornemen niet meer kunnen volmaken omdat je op dag 19 en dag 20 op de bank in slaap bent gevallen
• Twee weken strijkwas op een zaterdagavond
• Beseffen dat er ergere dingen zijn, maar toch...

Het leven door een rode bril (Dag 18)

Sinds een paar jaar draag ik een bril. Daarvoor droeg ik lenzen maar van de ene op de andere dag ging dat niet meer. En na een strenge toespraak van de opticien deed ik dat ook maar niet meer. Gelukkig vond ik een best mooie, maar het bleef wel een bril. De hele dag een ding op je neus, met glazen die beslaan, waar druppels op blijven plakken en die al vet worden van een onschuldige knipoog. Kortom bril en ik hebben al jaren al een haat-liefde-verhouding.

Liefde omdat ie nu eenmaal onmisbaar is in mijn leven. Het rijdt een stuk makkelijker, ik herken mensen en bekijk het leven tot in detail. Maar de haat is er ook. Zo droeg ik voor mijn bril altijd grote oorbellen, gouden of zilveren ringen. Met een bril gaat dat niet samen. Teveel! En als ik me heb opgetut voor een avondje weg, is mijn bril zelden de kers op de taart. Manlief zegt me niet anders meer te kennen. Maar dat schaar ik niet onder zijn liefste complimenten. Ik vind mezelf gewoon leuker zonder bril. Minder streng. Bovendien is het leven een stuk leuker zonder vetvlekken voor je ogen.

Laseren dus? Wat zou het fijn zijn om altijd goed te kunnen zien. Bij het opstaan, op vakantie aan zee, bij alles! Ik twijfel er al een tijd over. Manlief heeft het gedaan. Een week nagedacht en toen gewoon gedaan. Hij is er nog steeds heel blij mee. Maar ik vind het doodeng. Ik durf niet eens het voorlichtingsfilmpje te bekijken en toen manlief een dag met lapjes voor zijn ogen op de bank lag, stond ik al te wiebelen op mijn benen. Laseren of een bril.

Ik ga er maar weer eens een nachtje over slapen.

Vergeet je niet te leven (Dag 17)

Vandaag vierden we een klein feestje op het werk. Omdat we zo hard hadden gewerkt. Reuze trots waren op het resultaat (www.vtwonen.nl). En even wilden vergeten dat we evengoed nog zoveel werk moesten verzetten. Lunch dus buiten de deur. En gelukkig hebben we op loopafstand een heel leuk restaurant waar we bijkwamen met verse sapjes, heerlijke broodjes en witte wijn.

Terwijl we van de hak op de tak sprongen (het voordeel van lunchen met wijn tot de mogelijkheid van siëstas op kantoor) tikte ladyboss M. op haar glas voor wat wijze woorden. Over ons harde werken. En over dat reuze trots. En over de bergen die nog op ons lagen te wachten. Maar dat het uiteindelijk wel werk is. Het leven weer even in perspectief. En om dat niet te vergeten kregen we een kado dat me enorm raakte (was het de witte wijn of tijd voor weer wat balans in mijn leven?).

Het kado? Een witte beker met een prachtig Plintrijm: 

vergeet je niet te leven

dacht ik laatst

de tijd hield stil

een adempauze even

Vanavond op de bank kroop ik extra dicht tegen manlief aan. Hij zag er moe uit. Met een onderzoekende blik keek hij me aan:"Wat is er?" Waarop ik antwoordde: "Wil je thee lief? Mag in mijn nieuwe beker!"

Things that made me smile (Dag 16)

Omdat maandag nou eenmaal de maandag is en sommige maandagen net wat maandager dan andere maandagen, heb ik enorm behoefte aan een lijstje "things that made me smile" (ooit een tip van vriendin C: "zit je in een dip, schrijf er dan elke dag minstens drie op. Is geen dip tegen bestand")

* De nieuwe snurk-dekbedden van middelste (prinses) en kleine man (astronaut). Middelste ligt er ook echt bij als een prinses terwijl kleine man de hele nacht met zijn astronautenpak ligt te vechten.
* De dahlia's in mijn nieuwe 'melkmeisje-vaas-van-karton'
* Een doldwaze doos van de Bijenkorf (zelf besteld maar toch)
* De kinderpyjama's én -onderbroeken van Claessens
* Zomer in september
* Spin Tim die onze voordeur bewaakt en 's avonds een enorm angstaanjagende schaduw op de deur geeft
* Het boek Shotgun lovesongs van Nickolas Butler over liefde en vriendschap. Zo mooi!
* De nieuwe cd van Waylon. Iedere keer kippenvel bij nummer 12 Love me
* Tuc
* Kaartjes voor de Common Linnets in Paradiso, genieten met vriendin I.

Zo ligt kleine man er dus niet bij. Hij heeft wat meer moeite met de zwaartekracht. 

Van die dingen (Dag 15)

Hoogste tijd weer eens voor een rijtje van die dingen:

- Al drie weken je stem kwijt zijn en het enige voordeel dat je daaraan kunt ontdekken is dat het zo lekker meezingt in de auto met Waylon (denk je)

- Samen met manlief en een oude bank klem zitten op de trap (terwijl hij al drie weken belooft dat jij je er geen zorgen over hoeft te maken)

- Proberen een boek te lezen terwijl twee kinderen je vooral willen betrekken in hun rollenspel

- Een nieuwe bank aanschaffen maar twee dagen heimwee hebben naar de oude

- Een nieuwe bank aanschaffen en op dierendag wakker worden van de kat die de bank ook heeft ontdekt

- Een nieuwe bank aanschaffen en die een dag later al bedekken met keukenpapiertjes met  kattenwerende spray 

- Beseffen dat je met die krabpaal naast je nieuwe bank natuurlijk nooit in een woonblad komt

- Je woonkamer opnieuw indelen en na drie keer schuiven met al het speelgoed beseffen dat het de komende jaren niet heel veel zin heeft

- Steeds beter worden in dingen loslaten...

De kat gaat gewoon op kamers

Meidendag? Dierendag? Vleesdag! (Dag 14)

Manlief en kleine man hebben samen zo nu en dan mannendag, als ik bijvoorbeeld de hort op ben. Middelste had dat zo een paar keer aangehoord en toen ik haar van de week in bed stopte, vertelde ze me dat ze een meidendag wilde. Samen met mij. "Wat wil je dan doen?", vroeg ik. Stiekem vereerd. "Winkelen en een tompouce eten." Dat was natuurlijk een aanbod dat ik niet kon afslaan. "Wij hebben dit weekend meidendag", beloofde ik. In de tussenliggende dagen verdeelden de kampen zich in ons gezin. Oudste piekerde er niet over zich aan te sluiten bij onze meidendag. Wel verheugde ze zich nu al op de mannendag, als er tenminste gekart zou worden. Nouja iets anders was ook nog oké, zolang het maar geen meidendag was.

Vanmorgen - dé dag waarop de meiden en 'mannen' ieder huns weegs zouden gaan -  twijfelde kleine man nog even om over te stappen. "Ik wil ook wel meidendag mama, maar dan alleen met de tompouce." Die was echter snel vergeten toen bekend werd dat de mannendag naar Artis leidde.

Terwijl manlief de meiden ophaalde, verheugde ik me op een doldwaze dag in de Bijenkorf, een taartje bij Tazzina en een slenterrondje door de jordaan. Te vroeg gejuicht. Manlief kwam boven met middelste: "ze moest een beetje huilen in de auto omdat ze eigenlijk liever naar Artis wil". Terwijl ik Tazzina in mijn hoofd opzij schuif, kus ik mijn lieve krullenbol:" Hup, naar Artis dan met zijn allen. We verruilen meidendag voor gezinsdag." Of eigenlijk dierendag, want dat is het vandaag. Past prima bij onze plannen.

Het werd een perfecte dag. Met stokstaartjes, giraffen en een gaviaal (een look-a-like-krokodil). Middelste probeerde er nog een meidendag van te maken door mij apart te nemen in de vlindertuin. Terwijl ze met de vlinderwaaier in haar hand wees, las en uitlegde, bedacht ik dat dit minstens zo leuk was als winkelen en taartjes. Eenmaal buiten, had iedereen enorme trek en eindigde onze gezinsdag bij de Burgermeester. "Ze hebben hier drie vegetarische burgers op de kaart, lief", stelde ik manlief gerust. En hoewel het ook mijn voornemen was om tenminste op dierendag geen vlees te eten, was het vlees sterker dan de geest.

Zo werd deze zaterdag van meidendag tot gezinsdag tot dierendag uiteindelijk tot vleesdag. Het laatste wel een beetje tot mijn spijt. Terwijl manlief me op de weg naar huis kuste, fluisterde hij liefdevol 'faketariër" in mijn oor.

Dag oude vriend (Dag 13)

Je was onze eerste gezamenlijke beslissing. En maakte van zijn huis ook een beetje mijn huis. In de afgelopen jaren heb je heel wat meegemaakt. Middagdutjes, poezennagels, kussengevechten, vrijpartijen, wijnvlekken, koekkruimels en springende kinderen. Het was je aan te zien. Je stond uitgeblust in de hoek. De kussens weigerden nog op hun plek te blijven ondanks de wekelijkse kloppartij van onze lieve N. Zodra zij haar hielen had gelicht, zakten jullie snel weer onderuit. En de opa's en oma's mopperden omdat - als ze eenmaal zaten - nooit meer uit je kwamen.

Je had echt je beste tijd gehad en toch was het even vreemd toen je vandaag werd verruild voor een nieuw exemplaar. Ik aaide over je stukgekrabde rug en dacht aan de voorbije jaren. Aan hoe kleine man als baby precies op het kleinste kussen paste en poes daar dan naast ging liggen. Aan de vele gesprekken met lief en met vriendinnen, met onze voeten opgetrokken. De eindeloze zondagochtenden met krantje, de filmavonden waarop we alle vijf moeiteloos naast elkaar pasten. Ik weet het, je bent een bank. Maar toch...

Dag lieve oude vriend! 

Vijftig (Dag 12)

Vijftig jaar getrouwd. Dat zijn mijn lieve papa en mama vandaag. Ze trouwden toen ze piepjong waren en nog steeds zijn ze samen. Samen om de liefde, het gezin en de gedeelde herinneringen. Maar ook samen om het nu en straks. Want wat houden ze nog altijd van elkaar. Niet minder, zeggen ze vaak, maar alleen maar meer. De prille verliefdheid ging over in houden van en onvoorwaardelijk voor elkaar kiezen. "Natuurlijk heb ik je vader weleens achter het behang willen plakken, soms wel een halfjaar lang", vertelt mijn moeder. "Maar dat halfjaar ging altijd weer voorbij en dan waren we samen weer wat wijzer en de liefde nog wat steviger." Het geheim is volgens mijn vader heel simpel: "Ik ben gewoon met de mooiste en liefste vrouw getrouwd." En dat zegt hij nog dagelijks.

Toen ik zelf nog zoekende was in de liefde, mopperde ik weleens: "Het is niet eerlijk, jullie hebben de lat veel te hoog gelegd." Maar nu ik zelf mijn ware heb gevonden, voel ik de basis die mijn ouders me hebben gegeven. Een rotsvast vertrouwen in de liefde. Onvoorwaardelijk voor elkaar kiezen, ook als de romantiek 'even tijdelijk in het zwembad ligt' (uitspraak van manlief tijdens onze laatste vakantie).

Hebben ze geluk gehad of hebben ze voor het geluk gekozen? Ik denk een beetje van beide. Mijn Italiaanse Mama - die haar huis altijd open heeft staan voor kinderen, kleinkinderen en vrienden - heeft het maar getroffen met mijn boeddhistische papa - die haar en ons op handen draagt en als geen ander kan genieten van de dagelijkse dingen in ons leven - en andersom.

Ik denk hun geheim te kennen: ze zijn graag samen. Na vijftig jaar bijna elke dag samen te hebben doorgebracht zijn ze nog steeds niet uitgepraat en uitgelachen. Zo simpel kan het zijn. Of niet natuurlijk. In het geval van mijn ouders wel. Dat is 'gewoon' ware liefde.

Als kind kon ik blijven kijken in het trouwalbum, zo mooi vond ik de foto's.

Piepjong en verliefd...

Sjonnie (Dag 11)

Hoewel ik best opgeruimd ben, zowel in karakter als in huis, denkt manlief daar anders over. Hoewel hij zegt het te hebben losgelaten, denk ik dat hij in zijn dromen weleens wordt bedolven door stapels tijdschriften en boeken. Regelmatig ben ik iets kwijt - een vest of prullaria - dat heeft manlief dan heimelijk in onze boekenkast verstopt. "Gestopt", verbetert hij me dan. Maar ik weet wel beter als ik mijn kledingkast opendoe en het verloren vest achter mijn doos met panty's tevoorschijn piept. "Daar ligt het anders normaal nooit. Ik dacht dat je het had losgelaten?" 

Meestal moppert hij dan iets als "wees maar blij dat ik het niet helemaal heb losgelaten, want dan zou het hier echt een troep worden".  Waarop ik het verschil uitleg tussen steriel en een huis waarin ook geleefd wordt. Je begrijpt, over 10 jaar hebben we deze gesprekken nog. Tenminste dat hoop ik. Want ken je het verhaal van de oude Johnny Kraaijkamp?  Die liet dus altijd de keukenkastdeurtjes open staan. Altijd. En dat was voor zijn vrouw de reden om ergens anders te gaan wonen. 

"Ze kon er niet meer tegen", aldus mijn schoonmoeder. Zij vertelde me namelijk dit verhaal. In onze keuken. Waarop ik nog in al mijn naïviteit lachend antwoordde: "haha, volgens mij doe ik dat ook altijd." Waarop mijn schoonmoeders blik veelzeggend naar de pot pindakaas in het wijd open keukenkastje afdwaalde. Zo moeder, zo zoon. Maar sindsdien noemt manlief me regelmatig Sjonnie. Dan weet ik hoe laat het is. 

Nieuw heimelijk genoegen: in andermans keukenkastje gluren. Net zo leuk en veelzeggend als de boekenkast. 

Vriendin W. (Dag 10)

Ik leerde haar kennen toen we allebei 19 waren. Als de vriendin van mijn broer. Het klikte meteen.  En omdat de verkering al snel serieus bleek, had ik er niet alleen een vriendin maar ook een schoonzus bij. Toen hij nog thuis woonde, moest mijn broer zijn kersverse vriendinnetje vaak uit mijn kamer komen vissen. En toen ze gingen samenwonen, was ik er vaak.

Zo vierden we samen dat we 21 werden, met een jaren '70-feestje volop Peace, Love and Happines. Dagen later vonden we nog bloemblaadjes onder de bank en op de foto zijn we samen vereeuwigd met dezelfde jaren '70 krul in ons haar. Vakantie vieren ging ook prima. Met de hele vriendengroep op wintersport, kano varen in Frankrijk en kamperen in eigen land (vriendin W. tegen mijn broer: heb jij eigenlijk aan tentstokken gedacht?) Maar ook met zijn tweetjes. Een keer naar London en veel later ook naar Zuid-India, Lissabon en pas nog naar Buenos Aires.

Toen de liefde na zes jaar over ging, was ik bijna net zo verdrietig als mijn broer en vriendin W. Ik begreep er niets van (en waarom werd daar geen rekening mee gehouden :-) Onze vriendschap bleef. Gelukkig. En toch zorgde een stomme ruzie ervoor dat we elkaar een lange tijd niet zagen. Via gezamenlijke vriendinnen bleven we op de hoogte van elkaars leven en stiekem betrokken. Het missen bleef. 

In een periode dat ik veel aan haar moest denken, stapte ik op het vliegtuig naar Barcelona. Een persreisje voor mijn werk. Op Schiphol keek ik om me heen en dacht aan vriendin W. Ik wist dat ze inmiddels als stewardess voor de KLM vloog en dacht: 'Stel je voor...' Net toen ik die gedachte wilde wegwuiven, kwam ze door de gate lopen. In het blauw. Ze vloog. En op mijn vlucht! "Dit is geen toeval", zeiden we allebei. In Barcelona aten we tapas en vanaf daar werd de vriendschap weer opgepakt. Moeiteloos en weer net zo vertrouwd als altijd.

Deze maand worden we allebei 43. Ze hield als een van de eersten J. vast toen hij net was geboren. Onze 38e verjaardag vierden we, samen met vriendin T. met een jaren '80 feest. En toen we 40 werden vierden we het weer samen. We zijn nog lang niet uitgepraat en uitgeluisterd. Als geen ander weet ze wat er in mijn leven speelt en omgekeerd. En wat ben ik vaak trots op haar als ze onverschrokken de hele wereld over vliegt en tegelijkertijd zo betrokken is bij de mensen om haar heen én de wereld zodat die een beetje beter wordt. Een idealiste vermomd in stewardessenblauw.

Mijn vriendin W. Ik vind haar wijs, eigenzinnig en ontzettend grappig. En hoewel we af en toe nog kunnen botsen, weten we allebei dat onze vriendschap inmiddels tegen een stootje kan. Gelukkig maar, want ze maakt mijn leven mooier.

Vriendschap is lachen om je dikke enkels tijdens je zwangerschap, een foto nemen maar je daarna verzekeren dat het weer goed komt.  

In mijn hart (Dag 9)

Kleine man en ik zitten in de auto op weg naar school. "Mama, ik mis je als ik op school ben". Terwijl ik in de achteruitkijkspiegel zijn blik zoek, antwoord ik: "Ja, mama mist jou ook als ik aan het werk ben. Weet je wat dan fijn is? Dat je in mijn hart zit. Zodat je altijd bij me bent. Ook als je op school zit."

Daar moet hij even over nadenken. Een denkend gezicht en dan ineens een glimlach: "Zit ik ook in papa's hart?" "Ja", glimlach ik. "En in het hart van A. en van E.? En van opa H. en opa L. en oma N. en oma M?" "Jazeker", stel ik hem gerust. "En weet je wat mama doet als ze je mist, dan sluit ik mijn ogen en dan zie ik je." Weer een denkend gezicht en dan knijpt kleine man zijn ogen dicht. "Het lukt niet mama, ik zie je niet." Hij probeert het nog een keer en nog een keer. Maar het lukt niet. "Geeft niks hoor", zeg  ik, "als je wat groter bent gaat het vast vanzelf."

Als we aan het einde van de dag bij opa en oma langsgaan, vertelt hij het verhaal. Hoe zij in zijn hart zitten en hij in hun hart. "Toch, opa?" Opa L. knikt instemmend. "En mama kan mij ook zien als ze haar ogen sluit. Maar ik kan dat niet." "Probeer eens", zegt opa. En terwijl kleine man voor de zoveelste keer op deze dag zijn ogen dichtknijpt, helpt opa een handje: "Zie je opa al? Denk maar aan een donkere bril en grijs haar."

Teleurgesteld opent kleine man weer zijn ogen. "Dat lukt me nog niet opa, daar ben ik nog te klein voor."

Bron: www.plint.nl 

Ja(cques), ik wil! (dag 7... eeh 8)

En dan kun je op dag 7 niet bloggen. Natuurlijk kun je op dag 7 niet bloggen want A. en S. gingen trouwen. En aan mij de dankbare (doch dubieuze taak) om ceremoniemeester te zijn. De dag was onvergetelijk grotendeels ondanks mij en deels dankzij mij (tafelschikking?). En weer wat geleerd: draag nooit hakken als ceremoniemeester, met gympen ben je sneller op al die verschillende plekken waar je nodig bent. Zoals ik zei mocht het de dag niet drukken. Ook met mij als ceremoniemeester werd het geweldig. De zon scheen, het bruidspaar knapte bijna uit hun bruidskleding van geluk, het eten was heerlijk en er was volop drank en heel veel lieve (relaxte) mensen. De verlate vader en moeder van de bruid waren op tijd voor de ceremonie, de fiets waarop het bruidspaar zou aankomen werd uiteindelijk het vervoermiddel van kerk naar receptie en de pendelbussen lieten zich niet afschrikken door de wegomleiding.

Dat ik Jacques (de vader van de bruid) op twee plekken aan tafel had gezet (volg gewoon de naamkaartjes) en daardoor de vader van de bruidegom het even niet wist, was een kleine rimpel die ik toch zeker in 5 minuten had opgelost (de arme mannen deden een stoelendans terwijl ik namen en heren in mijn hoofd probeerde te ontwarren) Gelukkig was er oom Aart, die met een limmerick de rimpel op mijn voorhoofd wegtoverde.

Toen eenmaal de familie en getuigen in de pendelbus naar het feest zaten en de taart was aangesneden, zat mijn taak erop. Terwijl ik opgelucht dacht dat ik me er stoïcijns doorheen had geslagen, kreeg ik nog geregeld de vraag of het nog allemaal goed met me ging. Goed? Veel beter dan dat! Wat een geweldige dag en de avond moest nog beginnen. Met mijn hakken in een hoek en een gin-tonic in mijn hand zag ik het bruidspaar de dansvloer opkomen voor de openingsdans. Queen, Somebody To Love. Kippenvel en alweer die brok. Er werd gelachen, gedanst, geflirt en gefeest. Met A. en S. als stralende middelpunt. Op het moment dat ik twee bruiden ging zien en vriendin A. met een fles 43 op de dansvloer zwaaide, stopte de muziek ermee. Precies op tijd.

Vandaag kwamen ze nog even langs, A. en S. moe maar stralend. "De bruiloft was perfect, omdat hij niet was OVERgeregisseerd maar juist was ONDERgeregisseerd",  vatte A. het nog even samen voor mij. "Precies", straalde ik. "Maar mij nooit meer vragen hoor, jullie moeten voor altijd samen blijven."

En lieve S. en A., dank voor jullie vertrouwen en deze hele grote eer (en vooral ook dank dat ik taarten mee mocht voorproeven).

 

All you need is love (Dag 6)

Morgen trouwt vriendin S. Manlief is getuige van bruidegom A. Al zolang goede vrienden. Vriendin S. ken ik nog maar een paar jaar. Gek genoeg want het lijkt zoveel langer. Met de liefde is er meestal wel een duidelijk startpunt maar met vriendschap sluipt het er zomaar in. Dan ben je zomaar ineens van bekende naar vriendin opgeschoven. Dat blijft bijzonder.

Ik mag ceremoniemeester zijn (dat is het enige puntje waaruit blijkt dat ze me nog maar kort kent). Toen ze me vroeg, heb ik nog wat beren op de weg geworpen, maar ze zei er vertrouwen in te hebben. Dus probeer ik nu al weken niet alles tot het laatste moment uit te stellen, gestructureerd te denken en praktisch te zijn. Gelukkig is vriendin S. een relaxte aanstaande bruid en is plannen haar middle name. Als ik morgen op het juiste moment de juiste muziek aanzet in de kerk en tijdens het diner de juiste mensen naast elkaar zet, komt het goed.

Dan ga ik vooral heel erg genieten van S. en A. en hun onvoorwaardelijke liefde voor elkaar. Toch fijn om twee mensen zo dichtbij te hebben die elkaar laten stralen en het beste in elkaar naar boven halen. Kan ik ook met een gerust hart blijven zitten bij de vraag of er nog iemand bezwaar heeft. Integendeel! De wereld heeft behoefte aan ware liefde en mensen die voor elkaar kiezen met heel hun hart en hoofd.

Na de bruiloft vertrekken ze samen naar Spanje voor een groot en nieuw avontuur. Ik weet nu al dat ik ze ga missen maar vind het tegelijkertijd geweldig dat ze het doen. Hup, dromen achterna! Wij volgen wel voor een weekend of weekje. Dan helpen we olijven plukken of het nieuwe huis inrichten.

Maar eerst morgen trouwen.

Zussen (Dag 5)

Oudste en middelste. Zussen en toch een wereld van verschil. Oudste A. met haar zo steil en glad dat ik het wel een skipiste voor vlinders noem. Middelste E. met eindeloze krullen die vrolijk de wereld in springen. Terwijl het voor A. niet stoer genoeg kan, is E. een echt meisjes-meisje. Ze wil jurken die zwieren en als we even niet opletten heeft ze haar lippen en wangen alweer voorzien van glitters. De spiegel is haar beste vriend en zelfs geen verdriet zo groot of er moet een spiegel worden gezocht om te kijken hoe de tranen uit haar ooghoeken vallen. Dat is allemaal niets voor A. Op kamp met het thema 1001-nacht gaat ze verkleed als piraat of nog preciezer als Johnny Depp uit Pirates of The Caribbean (een zeer vrije vertaling van Ali Baba en de 40 rovers). Voor dat doel wil ze voor deze ene keer ook best vlechtjes in haar haar (terwijl zus E. de juiste kleuren elastiekjes selecteert).

In de boekwinkel kiest A. het meest spannende boek dat er is, terwijl E. blind vaart op roze omslagen met prinsessen. Nog een wonder dat het voorlezen al die jaren goed is gegaan (lang leve Annie M.G. Schmidt en Roald Dahl). Kleren kopen is met oudste een crime en met middelste een feest. En is A. uit een broek of shirt gegroeid, dan gaat die in de textielbak, want middelste houdt er een andere smaak op na (bovendien is middelste de enige in dit gezin die net als ik van winkelen houdt en dat wil ik vooral stimuleren). 

A. zit op judo en speelt elektrische gitaar (omdat ze zo graag in een bandje wil), in  haar vrije tijd oefent ze kickturns op haar skateboard. E. doet aan yoga en balanceert moeiteloos op een bal, in het weekend kan ze uren tekenen en kleuren. In de bioscoop moeten we ons opsplitsen. Manlief met A. naar iets met science fiction en ik met de twee 'kleintjes' naar Tinkebell (kleine man houdt ook van roze en elfjes). En terwijl E. iedere ochtend een race voert tegen de klok, zit A. als eerste aangekleed beneden. Voor E. een zoete boterham, voor A. een boterham met hartig... en zo kan ik nog wel even doorgaan.  

A. en E. mijn allerliefsten. Zelfde opvoeding, zelfde vader en moeder en toch zo anders. Ik geniet. Hoe gaat hun leven eruitzien als ze later groot zijn. Hopelijk vol fijne avonturen. Stoere voor A. en voor E. vol glitter en glamour. Het kan bijna niet anders. Gelukkig beleef ik ze voorlopig nog van heel dichtbij mee. 

Rara: wie van de twee heeft een Spaanse waaier?

Een slak van klei (Dag 4)

Vriend F. aan de telefoon: "welk cijfer zou jij je leven geven op dit moment?" Terwijl ik zijn meest plechtige stem hoor, zie ik in gedachten zijn pretogen. "Dat zal wel weer een 9 zijn", geeft hij zelf antwoord. "Niet helemaal hoor", speel ik het spel mee, "want vandaag een lekke band en gestrand op punt A terwijl ik op punt B moest zijn. Vandaag was een 6 en dan tel ik de regen niet mee." We praten verder over werk en druk en balans en ineens moeten we tegelijkertijd lachen. "Balans, dikke gans!"

En nadat we zijn uitgelachen vertel ik hem over grote man, de meiden en kleine man. "Hij heeft vandaag een slak van klei gemaakt met een huisje op zijn rug van een dennenappel. En daar heeft hij een liedje bij geleerd. In de auto zong hij het, maar heel zachtjes omdat hij nog niet alle zinnen wist."

"Ik hoor het alweer", zegt F. terwijl op de achtergrond de regen tegen zijn voorruit tikt, "jouw dag was een 9." Zonder woorden knik ik tegen de telefoon. Hij heeft gelijk.

Beeld: A Magical Miniature World Of Snails by Vyacheslav Mishchenko

Janneke, voetbal en een boodschap (Dag 3)

Oké, ik beken. Die van vanavond is een moetje. Ik zou het ook een vluggertje kunnen noemen, maar gezien de piek aan bezoekers op mijn vorige vluggertjes-blog is dat misleiding. Dat wil ik niet nog een keer op mijn geweten hebben. Een moetje dus. En dat al op dag 3 van mijn blog-voornemen. Maar het is gewoon laat en ik moest werken en nu zou ik het liefst in bed liggen en dromen over Griekse stranden, eindeloze vakanties en mojitos 43 (ontdekt én zelf gemaakt op het vrijgezellenfeestje van vriendin S. waarover later nog een blog).

Terwijl ik net op de bank twee boterhammen met schuddebuikjes naar binnen werk, probeer ik bij manlief een onderwerp los te peuteren. "Soort van U vraagt, wij draaien" haal ik hem over. Na een lange en diepe stilte heeft hij het verlossende antwoord: "Voetbal!" Met een brede glimlach kan hij zijn trots op deze vondst amper verhullen. "Voetbal, wat weet ik daar nou van?", antwoord ik licht geïrriteerd. "Nou, Janneke schrijft anders elke week een erg leuke column over voetbal in het Parool", begint de man, waarop hij een lofzang start over haar laatste column. "Ze heeft een soort naïeve vrolijkheid die aanstekelijk werkt", besluit hij. Waarop ik licht verongelijkt vraag hoe hij mijn blogs zou omschrijven. "Dat weet ik niet hoor", is zijn korte en bondige antwoord. "Jij bent te dichtbij."  Flauwekul vind ik en omdat hij de boze blik in mijn ogen ziet (en mijn lege bord), probeert hij: "Nou, in ieder geval geen naïeve vrolijkheid. Meer met een boodschap."

Meer met een boodschap...

Dus als het aan manlief ligt, schrijf ik vanavond een blog over voetbal... met een boodschap. En dat om 11 uur, terwijl de rest van het gezin jaloersmakend kussens ligt in te slapen. Een moetje dus. Maar bij deze: aan voetbal heb ik geen boodschap! (en aan Janneke ook niet)

Welterusten en tot morgen!

100% betrouwbaar (Dag 2)

En dan moet je er weer even in komen. Zoveel onderwerpen om over te schrijven maar de cursor knipoogt plagend naar me. Eerst maar een slok thee. Met citroen en heel veel kruiden. Niet heel lekker maar wel gezond. En dat past dan wel weer in het rijtje goede voornemens. Rijtje inderdaad, want het is dringen geblazen in mijn leven. Voor nu staat 30 dagen bloggen dan even op nummer 1. Maar de rij is oneindig. Hele leuke zoals ooit nog eens vloeiend Italiaans leren spreken of met de kinderen een verre reis maken of een boek schrijven over stiefmoeders. Maar ook een beetje venijnige zoals een betere vriendin zijn, nooit meer verjaardagen vergeten en niet alles hardop zeggen wat je denkt. Die laatste vink je eigenlijk nooit af. Af en toe houden ze zich stil, maar ze zijn er altijd. Zelfkritiek vermomd als goede voornemens. Alsof je ze na 30 dagen kunt afvinken en dan - net als op de producten in de supermarkt - een etiket op je voorhoofd kunt plakken: geheel volgens nieuwe formule, voortaan 100% betrouwbaar (en suikervrij).

Gisteren las ik een mooi artikel over loslaten. Twee gedachtes om te onthouden:
1. De geest is een schitterend instrument als hij goed gebruikt wordt. 
Bij verkeerd gebruik wordt hij heel erg destructief. 
(Eckhart Tolle) en...
2. Houd op met proberen te zijn wat je niet bent, zodat anderen je leuk vinden. Zo werkt dat niet. Als je ophoudt met zoveel moeite te doen om te zijn wie je niet bent, als je al je maskers aflegt, als je je ware ik aanvaard en omhelst, dan zie je dat de mensen moeiteloos tot je aangetrokken worden.

Daar gaan we weer (Dag 1)

Je moet het vaker doen, spreekt vriendin A. me streng toe. We zitten buiten in de Spaarndammerstraat. Een onverwachte zomerse vrijdagavond in september.  Terwijl ik onze glazen bijvul, knik ik braaf. Dat wil ik ook. Maar er komt vaak van alles tussen. Terwijl ik dat zeg, bedenk ik wat er dan tussen komt. Veel gewerkt de laatste weken. s' Avonds en in het weekend. Veel afspraken. Vrijgezellenfeestje, uit etentjes en bijklets-koffies.

Toch heb ik genoeg tijd gehad voor dates met de bank (vroeger waren dat nog wel eens dates op de bank), een proefabonnement op Netflix en tenminste 1 film daarvan te kijken. Verdeeld over twee avonden. Dat dan weer wel. Maar weinig geblogd. Behalve vriendin A., moppert ook manlief. "Wanneer blog je weer eens?" Het antwoord moet ik hem schuldig blijven. En schuldig voel ik me ook. Ik vind het maar gek, dat je iets zo graag doet en het dan toch niet doet. Niet genoeg dan. Het is als met goede en slechte gewoontes. Terwijl de eerste zoveel fijner zijn voor je gemoed en gezondheid, zijn de tweede zoveel makkelijker. Daarom heb ik besloten (of eigenlijk besluit ik het nu al schrijvende) dat ik opnieuw 30 dagen ga bloggen. En deze telt wat mij betreft meteen mee. Dag 1: check!

Opa's en oma's

Op maandagmiddag maken ze tosti's. Met kaas, salami en veel grapjes tussendoor. Daarna weer naar school, aan de hand van opa. Terwijl oma de aardappelen voor het avondeten schilt. Want maandagavond schuiven we aan. Voor aardappels, gehaktballen, ouderwetse groente en veel liefde. "Laat de rommel maar liggen, dat ruimen we vanavond wel op. Hup naar huis, jullie hebben het druk genoeg."

Op donderdag strijken ze de was weg, staan ze op het schoolplein en luisteren met thee en koekjes naar alle verhalen die moeten worden verteld. Dan snel weer aan het eten, want donderdagavond schuiven we aan. Iedere week weer iets anders, glas wijn erbij en veel liefde. Opnieuw luisteren naar alle verhalen die moeten worden verteld. Nog een kus en zijn jullie niet te druk?

Op vrijdagmiddag, zonder zucht en zonder moeite, weer op het schoolplein staan. Voor kusjes, lachen en een eindeloos geduld. "Kom je gezellig bij ons spelen? Papa en mama komen zo."

Dan is het weekend en tellen wij onze zegeningen met de opa's en oma's in ons leven.