All you need is...

Nog een laatste dan, voor we het nieuwe jaar inluiden. Een moment van bezinning. Tussen de voorbereidingen voor het feestje van vanavond. En voor zover dat lukt met kleine man naast me ("mama, mama, mama"...) en middelste krullenbol ("mogen we vanavond Minoes kijken?"). Wat is het jaar omgevlogen... time flies when you're having fun. Want het was een goed jaar. Het jaar waarin M. een wel erg leuke opdracht kreeg op zijn werk en ik een geweldige nieuwe baan kreeg. Zeker in deze tijd een zegen. Het jaar waarin de meiden het heerlijk hadden op school, middelste nieuwe vriendinnen maakte en oudste het ene feestje na het andere had. Het jaar waarin kleine man de oren van mijn hoofd kletste en elke dag minstens één woord erbij leerde. Het jaar waarin we eindelijk weer eens vakantie vierden in la dolce Italia. Een jaar vol kleine geluksmomenten.

Maar 2013 had ook een rafelrandje. Het jaar waarin neef D. diabetes kreeg, wat een hoop verdriet en zorgen met zich meebracht. Het jaar waarin het niet goed ging met opa H. En natuurlijk was ook dit jaar weer een jaar vol twijfels. Over de juiste balans tussen werk en thuis. Over kleine man zo snel groot zien worden en af en toe de tijd wel stil willen zetten. Over te weinig tijd voor vriendinnen. Over van alles willen doen maar niet doen. Over mijn (stief)moederschap. Maar ondanks dat was het jaar meer goed dan niet goed. Neef D. vindt langzaam zijn weg met de allerliefste ouders en zus die hij zich maar kan wensen. En voor opa H. breekt hopelijk een fijn nieuw jaar aan.

Ik heb vooral veel zin in 2014. Waarin ik me natuurlijk weer van alles ga voornemen en waarvan ik hopelijk een paar dingen ook echt ga doen. Vaker uitgebreid koken (een eetclub?), bloggen, een boekenclub (al begonnen!), weer brieven schrijven aan mijn mams, vaker kaartjes sturen (zomaar), foto-albums maken (ik loop maar een paar jaar achter), een boek schrijven (tenminste beginnen), veel tijd en aandacht voor de allerliefsten in mijn leven, naar Barcelona, een korte vakantie met W. (Buenos Aires of Japan, zo fijn als je beste vriendin stewardess is...), veel lezen, veel kussen en knuffelen met de kinderen en M., elke week naar Yoga, later naar bed, meer geduld en minder scherpe tong...

En voor iedereen die dit leest, wens ik alle goeds voor 2014. Leef het alsof je niets te verliezen hebt, vol overgave en nieuwsgierigheid. Doe iets wat je nog nooit eerder heb gedaan, fluister lieve woorden tegen de mensen van wie je houdt, sta open voor onverwachte ontmoetingen en doorbreek de dagelijkse routine. Maar vooral heb lief!

Gekke dag

Vanmorgen werd ik wakker met het bericht dat Nelson Mandela is overleden. 95 jaar. Ik lees op nu.nl de spijtbetuigingen van enkele van onze ' wereldleiders'. Het klinkt tegenstrijdig en bijna hypocriet uit de monden van sommige. Maar Nelson Mandela stond voor vergiffenis en had elk woord van medeleven waarschijnlijk gewaardeerd. Hij deed wat het allermoeilijkst lijkt maar misschien wel het allermakkelijkst is: de ander tegemoet treden vanuit liefde. Met een onbevooroordeeld hart en hoofd. Na 27 jaar te zijn opgesloten, kon hij vergeven en daarmee maakte hij ruimte voor verandering. Zijn 'truth and reconciliation commission' was gebaseerd op vergeving en naar elkaar luisteren en vormde een belangrijke component in het brengen van democratie in Zuid-Afrika. Om stil van te worden. Een oplossing die zoveel eenvoudiger is dan het oppakken van wapens, vasthouden aan gevoelens van boosheid of haat. Haat als wapen tegen het onbekende?

Een dag om stil te staan bij de wijze waarop je in het leven staat en in het leven wilt staan. Ben ik onbevooroordeeld? Sta ik open voor de verhalen en levens van anderen. Toon ik begrip ook als onbegrip als eerste in me opkomt? Tel ik genoeg mijn zegeningen en zijn deze zegeningen dan meteen mijn geweten om liefdevol en dankbaar in het leven te staan. Met vallen en opstaan misschien. Dat laatste geldt zeker voor mij. Eigenlijk hoef je dan alleen maar naar de foto's van de oude Mandela te kijken en de twinkeling in zijn ogen om het in ieder geval te proberen. Elke dag.

Nelson Mandela - 18 Juli 1918 - 5 december 2013

Geluk

* Een heen en weertje met de pont
* De zwiepende armen van kleine man als hij blij is
* Onverwacht slenteren in de stad
* Niet 1 maar 2 knisperende zaterdagkranten
* De kinderen allemaal in bad
* Surprises en gedichten maken voor Sinterklaas
* Een pak tucjes in de kast
* Buiten koud en binnen warm
* De bruine ogen van mijn lief
* De Peetjes van vriendin P.

Een Peetje tegenkomen als ik Google op ' geluk' 

Van die dingen

* Elke week yoga maar nog steeds je tenen niet kunnen aanraken.
* In de parkeergarage doodleuk tegen een best opvallende pilaar aanbotsen.
* Behoorlijk lang pielen aan het cijferslotje voordat je beseft dat jouw kluisje eentje lager zit.
* Thuiswerken maar beseffen dat de oplader nog op kantoor ligt.
* Elke dag tenminste iets kwijt zijn (bij voorkeur bril of mobiel).
* Ontdekken dat het onmisbare ingrediënt voor je soep waarschijnlijk nog in een hoekje op de supermarktband ligt.
* Te vaak niet op simpele woorden of namen kunnen komen (op het verkeerde moment).
* Een collega zoeken die naast je zit.
* Ontkennen dat het een beetje druk is allemaal...

 Gelukkig is er Loesje!

Piet

Er is al teveel over gezegd. Veel teveel. Maar toen ik vandaag bij de intocht van de Sint alleen maar blije gezichten zag... Overal waar ik keek. Blije gezichten met rode neuzen van de kou. Blije volwassenen en vooral heel veel blije kinderen, dacht ik... hoe kan het dat de onschuld van dit kinderfeest in twijfel wordt getrokken? Hoe kan het? En wat jammer dat de glans er met alle discussie dit jaar wel een beetje af is.

Racisme is er. Overal in onze samenleving. Het gaat samen met domheid. Maar Sinterklaas een racistisch feest? Ik zag vandaag vooral heel veel geluk, saamhorigheid en kinderen die hopelijk nog lang kind blijven. En de zwarte pieten brachten zoals elk jaar een brede glimlach op mijn gezicht. Hopelijk buitelen ze de nare nasmaak van het schelden over en weer weg. Want de discussie werd met de dag racistischer. Maar het feest... Nee, daar wil ik niet aan.

Zitten voor de blues

Voor het geval je het je afvroeg. Ik ben inmiddels uit de lappenmand (zie blog hieronder). Gewoon weer rechtop. Aan het werk. Zonder al teveel snot. Toch wilde het er maar niet van komen. Bloggen. Van de mand in de drup. Nouja op bloggebied dan en oké misschien ook wel een klein gebiedje daarbuiten. 

Want weet je, al die regen en vallende bladeren en wind... ik word er altijd een beetje verdrietig van. Je zou denken dat dat de prachtigste verhalen zou opleveren. Maar nee hoor. Veel verder dan zachtjes meezingen met het lied 'zitten voor de blues'  levert het niet op aan creativiteit. Toch was het niet alleen maar storm in mijn hoofd. Lief had de beste verjaardag ooit voor me geregeld. Sarah Bettens trad op. Sinds lange tijd weer eens gedanst in de Melkweg. En kleine man maakt me minimaal een keer per dag aan het lachen.  Maar er is dus best wat grof geschut nodig om de herfstblues te verjagen. En anders is onder mijn steen het allerprettigst en daar komt er niet veel uit mijn handen. Zeker geen blog. 

Lief maakt zich geen zorgen. 'Het is gewoon november', schreeuwt hij, terwijl hij onverstoorbaar de steen een stukje optilt. 'Dat is niet erg', galmt hij erachteraan. 'Behalve dan dat je niet blogt.' Stiekem is mijn ego gestreeld. Maar ik blog natuurlijk omdat hij het verdient. Nog maar drie weken te gaan. Dan is het December en mogen de feestlichtjes aan!

 

In de lappenmand

Het klinkt zo gezellig: in de lappenmand liggen. De werkelijkheid is daarentegen net zo ongemakkelijk als de oorsprong van het gezegde: liggen in de mand met verstelwerk ofwel lapjes die nog vermaakt moeten worden. In dat te kleine mandje met stoffige lapjes lig ik nu een week. En ik ben er wel klaar mee. Maar dat maakt geen indruk. Na twee dagen alleen maar op bed, lukte het me op dag drie te verplaatsen naar de bank. Dat gaat de goede kant op. Denk ik.  Maar prompt raak ik mijn stem kwijt. Met een keel van schuurpapier en hoestbuien die in het bejaardentehuis niet zouden misstaan, verschuil ik me maar weer in bed. Hoe cynisch. Deze plek die gedurende weken van drukte op het werk, hollen en vliegen en te vroege wekkers het walhalla lijkt (als ik gewoon eens kon blijven liggen met boeken, thee en de afstandsbediening...) heeft al haar aantrekkingskracht verloren. Naar buiten wil ik. Met mijn (niet verstopte) neus in de wind.

'Houd je ook nog van me als ik ziek ben?', vraag ik mijn lief met gevoel voor drama. Hij schenkt me een glimlach die op vele manieren te interpreteren is. Tenminste, als mijn hoofd niet zo vol met watten zou zitten. Met opgetrokken wenkbrauw snuif ik naar hem om vervolgens weer vijf minuten in een hoestbui te belanden. Het is duidelijk. De romantische liefde en griep gaan niet samen. Zoals heel veel dingen niet samen gaan met griep.

Gelukkig heb ik Rudolph. Hij zorgt er deze week voor dat mijn humeur niet al te ver beneden het nulpunt zakt en mijn portie medelijden geen al te grote afmetingen aanneemt. Met mijn neus diep onder mijn dekbed of dekentje op de bank, kookt Rudolph de heerlijkste gerechten voor me. Makkelijke maaltijden, taarten, ovenschotels, liflafjes. Hij schrikt niet van mijn snotneus en lacht me ontwapenend toe vanachter zijn keukenmachine. 24kitchen is mijn medicijn deze week en Masterchef, waarin amateurkoks de meest onvoorstelbaar lekkere dingen koken.

Ik heb geen trek, dus ook geen frustratie dat al dat lekkers niet bij ons op tafel staat. Uitstekende combinatie: griep en kookprogramma's. Manlief kijkt het berustend aan: 'Je vindt het echt leuk he' terwijl op de buis het rode, groene, gele en blauwe team in de Sahara een Oosterse maaltijd bereiden voor VIP-arabieren in tenten. Snuiven durf ik niet meer en praten lukt niet, dus ik knik minzaam terwijl ik naar de theepot wijs en daarna naar mezelf. Vijf minuten later heb ik een dampende kop gemberthee met honing voor me staan. Hij houdt nog steeds van me. En volgende week vindt hij me ook vast weer aantrekkelijk.

Lang leve Rudolph!

Tijd voor iets anders

Ik ben van blond naar bruin. Wat betreft haar dan. (Hoewel ik niet zo snel iets anders kan verzinnen wat van toepassing zou kunnen zijn...) Maar van blond naar bruin dus. Best een hele stap als je bedenkt dat ik al mijn hele leven blond ben. Van een natuurlijk blondje tot een geholpen blondje (dat klinkt naarder dan het is). Maar blond. Altijd. Tot gisteren dan. Na een dag ziek op bed te hebben gelegen en al weken een herfstblues op komst, belde ik de kapper. Tijd voor iets anders. En anders is het. Als ik mezelf in de spiegel zie, moet ik nog een keer kijken. Wat een ander gezicht! Er verschijnt vanzelf een glimlach op mijn gezicht. Blondes have more fun. En brunettes? Ik zal het gaan ontdekken.

Samenwonen

Kleine man wordt groot. Gelukkig maar. Toch is het soms even slikken. Ging hij, toen hij een halfjaar oud was, op kamers (lees: zijn bedje verhuisde van onze slaapkamer naar de babykamer). Deze week gaat hij samenwonen. Met grote zus E. Nog grotere zus A. krijgt namelijk een kamer voor haar alleen. We doeken de babykamer dus op. En terwijl manlief vol energie de verfkwast ter hand neemt, pak ik het fototoestel om het verleden nog even vast te houden. Oma's stoel in de hoek. Waar we samen wiegden, zongen, dronken en de vogeltjes op het behang bekeken. Waar we boekjes lazen, woordjes praatten en grapjes grapten. Ik kiek de commode en inmiddels overbodig geworden luieremmer. Olifant en snor aan het Amsterdamse-huizen-rekje. En aan de muur Mother and son van Lisa Hurwitz. 

Als ik mijn ogen sluit zie ik mijn kleine man weer als baby en mijn eerste momenten als moeder in de veilige lavendelblauwe stoel. De keren dat hij koorts had. De keren dat hij niet kon slapen. Terwijl ik mijmer, stormt er een kleine leeuw de kamer in. Hij brult en blikt ondeugend mijn kant op. Zijn lange benen in zijn pyjama ontroeren me. Maar hij is te ongeduldig voor schoot en knuffels. De wereld moet ontdekt! 

Deze week slaapt hij nog even bij ons. Zijn bedje naast het onze. Ik schuif stiekem op de plek van manlief om door de spijlen naar mijn slapende mannetje te kunnen kijken. Geen geborrel, gepruttel en gezucht, zoals hij als baby deed. Maar een intens tevreden slapend mannetje met haar dat alle kanten op staat. Morgen, weet ik nu al, wordt hij weer te vroeg wakker. Maar nu geniet ik nog even van mijn grote kleine man. 

Mother and son - Lisa Hurwitz

Uit balans

Balans. Mooi woord. En helemaal van nu. De juiste balans zoeken. Tussen werk en thuis. Tussen drukte en rust. Tussen tijd voor jezelf en tijd voor anderen. Mooi als zelfstandig naamwoord, moeilijk als werkwoord. Bij het laatste zie ik een persoon al wiebelen en omvallen. Of is dat projectie? Vast en zeker (of zeker en vast zoals de Belgen zo mooi zeggen). Ik zie natuurlijk mezelf wiebelen en omvallen. Op het werk. Thuis. Om het minste of geringste. Het komt door de volle maan, zegt een lieve collega. Je doet het zo goed, zegt manlief lief. Ik twijfel en wiebel, terwijl ik voor de zoveelste keer mijn tranen wegduw. En dan belt vriendin T. "Doe je mee aan een workshop om onze Big 5 for life te ontdekken?" En terwijl ik denk 'is dat niet teveel naast werk en thuis' zeg ik Ja! Dus zijn we gisteren begonnen aan onze Big 5 for life. Het komt denk ik op een goed moment. Natuurlijk, zegt vriendin T. gedecideerd, want toeval bestaat niet.

Als de kat met de hoed het kan...

Gemis(t) - 2

Nog twee nachtjes slapen en dan halen we hem weer onder het bureau en onder zijn handdoek vandaan. Terug op zijn oude stek waar boeken en tijdschriften de boel inmiddels bezet houden alsof het al koninginnedag is. Vanaf donderdag hebben we gewoon weer een tv, zoals ieder ander 'normaal' gezin. Opgelucht? Nee hoor. Ik verdenk manlief zelfs van enige tegenzin. Ik vind het wel weer gezellig nu de regen met bakken uit de lucht aan het vallen is. Bovendien betweter ik tegen manlief dat we toch bewust kunnen kijken. Hoewel ik, terwijl ik het zeg, meteen opstandig word (ik probeer ook al bewust te eten!)Het is bovendien tegen dovemansoren want, legt manlief uit, zoals de zak chips in de kast tegen hem praat, geldt dat ook voor bijvoorbeeld Dexter of de zoveelste  herhaling van Spiderman. Volg je het nog? We zullen zien hoeveel vreugde de beeldbuis ons weer gaat brengen. Mijn belangrijkste conclusies na een maand zonder?

* vooral dat ik het niet heb gemist (maar gek genoeg ook de hele maand al wist dat ik niet altijd zonder zou willen)
* dat er niet iets verrassend voor in de plaats is gekomen (stiekem hoopte ik toch mijn trouwalbum eindelijk af te hebben en mijn boeken staan nog steeds niet op kleur)
* ik heb iets meer gelezen (en ontdekt dat Het Parool ook doordeweeks een krant bij ons bezorgt)
* ik heb ontdekt dat het leven gewoon doorgaat, ook als je de aftrap van Boer zoekt Vrouw mist (met dank aan vriendin W. die me per sms op de hoogte hield)
* dat kinderen prima zonder kunnen (slechts een opmerking van de allerkleinste van het stel)
* dat kindermonopoly op zaterdagavond leuk is maar het toch aflegt tegen Pixar (wat mij betreft, niet wat betreft de kinderen)

Check! Nu op naar een maand zonder suiker... Grapje! Of toch niet?

Een blauwe badmuts vol hoop

Vriendin T. zwom mee afgelopen zondag. Met de Amsterdam City Swim. Tijdens onze vakantie trok ze braaf (bijna) elke dag oneindig veel baantjes in ons zwembad. Ik deed (af en toe) mee, maar hield het (meestal) niet langer vol dan 20 keer heen en weer. En dat telde ik dan als 40 baantjes waarop ik moe maar voldaan de rest van de dag onder de parasol bleef liggen. (Dat laatste is natuurlijk een literaire overdrijving als je met zes kinderen op vakantie bent, maar dat terzijde.) Vriendin T. telde in minuten wat bij elkaar opgeteld toch al gauw zo'n uurtje heen en weer zwemmen was.

En daar ging ze afgelopen zondag. De Amstel in om geld op te halen. Zodat er meer onderzoek kan komen naar de ziekte ALS. Een zeldzame ziekte die ongeveer 500 mensen per jaar treft en hun leven en dat van hun dierbaren op zijn kop zet.

En wij? Wij stonden vol trots op de Magere Brug te speuren naar vriendin T. tussen de blauwe badmutsen. Een stoet aan dappere zwemmers trok aan ons voorbij. Zwaaiend, lachend, geconcentreerd. Ook vriendin T. trok een cirkel onder de Magere Brug en zwaaide stralend naar haar sponsors.

Bij de finish zat een man. Gekleed alsof hij de marathon ging rennen. Maar zijn magere lichaam en de rolstoel waarin hij zat, vertelden een ander verhaal. Hij hield de hand vast van een jonge vrouw die stralend naar de stroom zwemmers keek. De man keek weg en huilde zonder geluid, oorverdovend stil. Zij kneep in zijn hand. Maar haar liefde kon zijn tranen niet stoppen. 

Zondag 8 september 2013: 2000 zwemmers, anderhalf miljoen aan donaties, ontelbaar veel tranen en hopelijk ook een flinke portie kracht en hoop.

Gemis(t)

Het begon onschuldig met het boek 'vakantieklets', dat eigenlijk voor de kinderen was maar ook nog wat leuke opdrachten voor de ouders in petto had. En hoewel manlief normaal niet zo van de lijstjes en voornemens is, had Italië duidelijk haar invloed en antwoordde hij gepassioneerd op de vraag 'wat voor geks neem je voor te gaan doen': "Een maand geen tv!" Ik verslikte me prompt in mijn aperolletje en protesteerde. Niet omdat ik niet zonder tv kan, maar omdat ik gekke voornemens liever zelf verzin dan ermee opgezadeld word. "Daar slaap ik nog een nachtje over", zei ik. Maar ik wist al dat we het gingen doen. Ik was ook wel nieuwsgierig hoe het leven eruit zou zien zonder tv.

Vriendin T. raakte ook geïnspireerd en zegde toe met ons mee te doen. "Maar dan gaat de tv ook echt weg", raakte manlief enthousiast. Uhu, in de kast ermee. En daar staat ie nu. Sinds een week in de kast. Het door mijn vader getimmerde tv-kastje ziet er gezellig uit met tijdschriften, kaarsjes en een beeldje om het gat voor de snoeren te bedekken. Kleine man liet zijn klassieke 'HUH' horen toen hij de volgende dag geen tv aantrof maar daarna heeft hij het er niet meer over gehad (tot mijn verbazing moet ik bekennen). Ook de meiden waren opvallend laconiek, hoewel ik ze ervan verdenk heimelijk en eenmalig het voordeel van het co-ouderschap te zien ( en een moeder die tv's gewoon laat staan).

En ik? Hoewel het natuurlijk nog maar een week is, heb ik 'm nog niet gemist. Zondag had ik graag Wouter Bos gezien bij Zomergasten en vandaag was ik wel nieuwsgierig naar de speech van Obama. Maar dat flitste maar even door mijn hoofd eigenlijk. De belofte van manlief meer tijd voor elkaar te hebben, valt nog een beetje tegen. En ik heb ook nog niet het idee dat ik mijn avonden creatiever of nuttiger besteed. Maar misschien ben ik ongeduldig. Voor nu is het opvallend genoeg dat ik 'm niet mis. Dat zegt toch wel iets. Of niet? Wordt vervolgd...

Ongeschikt!

Ben je stressbestendig? Had mij die vraag voor de vakantie gesteld en ik had zonder veel aarzelen bevestigend geantwoord. Best wel! Denkend aan al die situaties in mijn leven dat ik het hoofd koel hield, de humor ervan in zag (of probeerde), niet begon te gillen (of heel zachtjes), gewoon bleef ademen. Maar dat is verleden tijd. Voor de autopech, maar vooral voor de takelwagen. 

Na drie heerlijke weken vakantie begonnen manlief en ik vrijdagavond aan de terugreis naar Nederland. Het kroost achterin, verscholen onder kussens en achter bewegende schermpjes. Manlief achter het stuur, nadenkend over mijn vakantievragen: wat was het leukste, het stomste, het lekkerste, het mooiste, het Italiaanste? TomTom gaf de tijd aan: 21.00 uur en beloofde dat we om 9.15 uur thuis zouden zijn. Lekker vroeg, dacht ik nog, toen de auto een onaangenaam geluid maakte en begon te schokken. De kilometerteller liep terug naar 90 en schakelen lukte niet meer. Terwijl ik met grote ogen naar manlief keek, keek manlief naar een afbeelding op zijn dashboard. "We rijden nu op de veilige modus omdat er iets kapot is gegaan", verklaarde de (zeer bruine) man naast me. "Dat wordt met 90 kilometer per uur naar Nederland rijden." "Oke", zei ik hardop en rekende uit hoeveel uren extra dat zou kosten. "Gelukkig kleurt de afbeelding niet rood, want dan is het echt foute boel", wist de man die ik vanmiddag nog van mijn ijsje had laten proeven mede te delen. Toen weer dat geluid, schokken en een kilometerteller die langzaam achteruit liep. Vanuit mijn rechterooghoek een SOS-sein. "Hier, stoppen, NU." De auto was het ermee eens en slaakte zijn laatste zucht om vervolgens aan zijn vakantie te beginnen. Achterin keek ons kroost onverstoorbaar naar K3. 

"Eerst maar eens zien waar we zijn", opperde ik dapper, terwijl ik iets anders dacht. "Dan bel ik de leasemaatschappij", zei manlief, terwijl hij iets anders dacht. En terwijl ik met het lampje van mijn iphone de tekst op het SOS-sein probeerde te lezen, vloekte ik voor twee. De voorbijrazende auto's gaven geen sjoege. Er prikte iets in mijn enkel. Brrrr. "Geen locatie, alleen twee knoppen. Een voor een ambulance en een voor een takelwagen. Allebei maar doen?" Lief was inmiddels druk aan het bellen en  volgens het boekje ging ik met de kinderen achter de vangrail zitten. Sterren kijken dan maar, in de hoop dat er eentje zou vallen. En terwijl ik ze alledrie stevig vasthield, deed ik mijn eerste onderhandelingswens (je weet wel, zo'n wens van als... dan beloof ik...). Als we maar veilig de snelweg af komen (dan zal ik verder niet meer mopperen) Als er maar niemand stopt met slechte bedoelingen (dan zal ik voortaan het volste vertrouwen hebben in de mensheid). Uiteindelijk kwam er redding om 12 uur. De koets veranderde in een takelwagen en de fee was een onverschillige Italiaan die net zijn rijbewijs had gehaald en was gezakt voor het examenvak Engels. 

"Hij zal toch niet", dacht ik. En terwijl ik met mijn mond vol tanden stond, takelde hij de auto met ons er nog in op de wagen. We pasten inderdaad niet in de takelwagen zelf, kon ik zien vanuit mijn nieuwe positie hoog op de weg. Slik. "Daar gaan we lief, langzaam op de vluchtstrook, toch?!" Achterin was een nieuwe film begonnen en kleine man zat op mijn schoot om Takel van dichtbij te kunnen zien. "Waarom gaat hij niet achteruit mama?" "Mama weet het niet, lief." En mama weet ook niet zo goed waarom Takel zo graag plankgas wil rijden en iedereen wil inhalen. Naast me nu ook een slik. "Hij gaat wel erg hard", constateerde de man die vanmorgen nog zo heerlijk baantjes had getrokken in ons zwembad. 

En toen gebeurde het. Terwijl mijn hoofd zei het koel te houden (voor de kinderen!), deed mijn adem niet mee. Stille tranen biggelden op Job zijn hoofd. Wat was ik bang. Het hoofd naast me bleef koel en pakte mijn hand. Ik probeerde in gedachten na te gaan hoeveel krantenartikelen ik ooit had gelezen over gezinnen die om waren gekomen in een Italiaanse takelwagen. 

Je hebt het vast al geraden. We hebben het overleefd. Hoe het met de auto gaat weten we nog niet, die staat nog in Italië met een deel van onze spullen. Wij zijn lekker teruggevlogen zondagochtend met het hele gezin. Heerlijk! Gedoe? Welnee. Mij hoor je niet klagen hoor. Dat heb ik namelijk beloofd... 

Kleine man weet het zeker: de echte Takel is veel leuker. Echt wel!

Als je mee wilt rijden?

Hoe minder je wil, hoe meer het wordt. Dat lijkt een soort wet van Murphy bij het inpakken voor vakantie. Tegen de tijd dat je de stapels niet meer kunt ontkennen, hoor je jezelf ineens zeggen: "Ach, zolang het past". Was je vergeten dat je vorig jaar de halve inhoud ongebruikt mee terug had genomen? Welnee, maar ander land, ander huis, grotere kinderen. Uhu. Als je mee wilt rijden op de heenweg? We hebben genoeg eten en drinken bij ons. Want stel je voor. En dat is het nou juist. Je stelt het je niet voor.

Vakantiegevoel zorgt voor een tijdelijke ontoerekeningsvatbaarheid. Moe van het harde werken (om alles nog soort van afgerond te krijgen voor de vakantie), staat alles voor vakantie. Die stapel boeken naast je bed, nog ongelezen. Ha, daar heb ik nu eindelijk tijd voor. Die rits zomerjurkjes, ongedragen nog, doordat de zomer hier zo lang op zich liet wachten. Ha, die gaan allemaal mee! Die spelletjes die we eigenlijk nooit spelen. Ha, gezellig!

En het grote genieten begint al in de auto (uhu) dus vandaar twee koelboxen vol lekkers. Met een beetje mazzel eten de kinderen ieder twee bruine boterhammen met kaas en werken manlief en ik de nootjes, tucjes, kersen, aardbeien, stroopwafels en 12 flessen water naar binnen. "Volgend jaar maar met het vliegtuig", zeg ik tegen mijn lief. "Dan mogen we gewoon niet meer meenemen." En heus, dan missen we die pot pindakaas  (hypothetically speaking...) en paarse opblaaskrokodil vast niet. Hoewel ik ook al weet, dat we straks genieten van een stokbroodje pindakaas (hypothetically speaking...) en een zwembad vol vrolijk opblaasspul. Ach, zolang het past.

Vakantie, het is waanzin. Heerlijk!

Van die dingen

* Een beschuit in stukjes aantreffen in de verpakking
* Een plekje vinden in die leuke strandtent, maar ontdekken dat het de enige plek is zonder parasol en naast drie bierdrinkende Amsterdammers die om een praatje verlegen zitten
* Naar het strand gaan zonder een handdoek mee te nemen en schone kleding en het pas beseffen als kleine man kopje onder gaat in de branding
* Naar Artis ZOOmeravond met de kleine man, die op de heenweg in slaap valt
* Inpakken voor de vakantie op de eerste dag van een hittegolf in Nederland
* Vegetariër willen zijn, maar liever niet tijdens het eten
* Vakantievoorpret verwarren met vakantievoornemens en daardoor al een lichte stress voelen
* In de tuin zitten met een drankje en een stukkie leverworst van Louman en beseffen dat geluk maar een eenvoudig (helaas niet vegetarisch) meisje is

Omdat ie zo lief is: Artis de Partis

To blog or not to blog

Ik blog omdat ik graag schrijf. Nou denk jij (misschien niet, maar dat komt me even goed uit): dat kan toch ook op een stuk papier, de achterkant van een boodschappenlijstje of een vrolijk gekaft schriftje, ook wel dagboek genoemd. Dat doe ik ook. Door de jaren heen heb ik inmiddels een behoorlijke stapel schriftjes gevuld. Maar is toch anders.

Klopt mijn redenering dan wel? Ik blog omdat ik graag schrijf. Is het niet: Ik blog omdat ik graag word gelezen. Hoewel dat laatste zeker waar is, is het niet de reden dat ik blog. Wel een stok achter de deur. Om zo goed mogelijk te schrijven. Mezelf te oefenen in het schrijven. En om regelmatig te schrijven. Immers, ik heb een publiek (lees manlief, beste vriendin en mijn lieve mams) dat op me wacht.

Eigenlijk blog ik omdat ik beter wil schrijven. Ik wil schrijven met een kop en een staart, ik wil je laten lachen, ik wil je ontroeren en je meenemen naar de wondere wereld in mijn hoofd. Ik wil net zo mooi als Martin Bril... Waarom? Tsja. Dan komen we toch weer terug bij het begin: omdat ik zo graag schrijf. En mijn denkbeeldige lezer zet me op scherp. Waarvoor mijn dank, bij dezen. 

Taal is zeg maar echt mijn ding...

Klein man houdt van nieuwe woorden, elke dag leert hij er wel weer een paar bij. En dan maakt hij de prachtigste zinnen.

* We zetten een tentje op in de tuin. Kleine man krijgt bezoek van zijn twee zussen. Na een minuut al steekt hij zijn hoofd door het kleine raampje: "Mama, het is krap in de tent. Er zitten twee meiden in."
* Ik pas een bikini en de kleine man zit in zijn wagen in het pashokje. "Ben jij bloot mama", giechelt hij. Hij houdt me strak in de gaten via de spiegel. "En daar zijn jouw borstels!"
* We maken een trein van stoelen. Als we allemaal zitten, vertrekken we maar kleine man trekt aan de noodrem. Hij holt naar de boekenkast en legt uit: "We zijn Dribbel vegreten, gevreten, gegeten... vegeten!" Dat is ook zo, we zijn Dribbel vergeten."
* De zin die me altijd doet smelten: "Mama, ik wil op je sjoot."
* Duidelijker dan dat kan hij niet worden: "Mama, ik wil bij jou." PUNT.
* Wil je een toet Job? "Ja, ik wil creme bulee en dan moet papa met de brander!"
* "Mama, mama, mensen hebben een hoofd en kinderen hebben een koppie." Hij denkt even na over zijn eigen zin. Dan: "Mama, mama, kinderen hebben een koppie en dieren hebben een snoet."
* We eten spaghetti: "Dit is echt heerlijk mama!"
* De poes wordt geaaid en grondig bekeken door kleine man: "De kat kan niet praten mama, hij kan alleen miauw."
* We rijden langs een grote bus: "Kijk mama, dat is de sjoolreisbus van Anne".
* "Mama, ik hoorde iemand knipogen", zegt kleine man vanaf de achterbank van de auto. Het blijft even stil. Dan constateert hij: "Dat was ikzelf."

Zou je denken...

Naar het strand. Je kan mijn dag niet veel beter maken. Met blote voeten in het warme zand. Zee en blik op oneindig. Vandaag gingen we. Dik ingepakt vanwege de wolken, maar slippers, koeltas en strandkleed voor het geval dat. En dat was het geval. In de auto scheen de zon al veelbelovend. Terwijl vier kinderen voor ons de berg af stuiterden, kneep ik M. gelukkig in zijn hand. De dag kon al niet meer stuk. Dacht ik. Terwijl manlief een vlieger probeerde te ontwarren, was ik het eerste halfuur bezig de kinderen in te smeren. Lees: een wilde achtervolging, pak en smeer. We zaten pal voor een hippe strandtent waar slechts werd gehangen en uitgekaterd. Het enige dat daar bewoog waren de vrolijk gekleurde parasolletjes in de drankjes. 

Terwijl ik mijn cappuccino naar binnen klokte - onderwijl manlief aanspoorde die van hem niet koud te laten worden - trok de kleine man me al mee naar zee. Met zijn broek boven zijn knieën lukte het hem  binnen enkele seconden tot aan zijn billen nat te zijn. De andere drie leerden snel en slaakten indianenkreten terwijl ze in vrolijke onderbroeken de zee in stormden. En op de een of andere manier willen kinderen altijd net iets langer daar zijn waar jij niet per se wil zijn. Terwijl ik bedacht hoe ik ze weer wat dichterbij mijn zachte badlaken kon krijgen, hoorde ik mezelf: "Nee, niet met zand gooien", " niet zo ver het water in", "niet spatten", niet in zijn ogen", "pas op, een kwal"...

Hun aandacht kreeg ik pas bij: "Kijk, papa heeft de vlieger klaar!" Je zou denken dat vanaf dat moment mijn ideale dag aanbrak. Languit op het kleed, briesje, dutje. Zou je denken ja! Heb je soms geen kinderen?  Er moesten ruzies beslecht, emmertjes en schepjes gekocht, in kuilen gezeten, voeten ondergegraven, snottebellen geveegd, handen en boterhammen zandvrij gemaakt, drinken ingeschonken, achterna gezeten, getroost, gesmeerd (tweede ronde) en kusjes gegeven. 

Na vijf minuten vliegeren was manlief de rest van de middag bezig de draad weer op te rollen. Ik verdenk hem van opzet. "Hoewel het ontelbaar veel zegeningen kent, het moederschap", filosofeer ik pinnig tegen zijn rug, "is er een klein nadeel. En dat is dat je nooit meer zeggenschap hebt over je eigen tijd". Terwijl zijn rug verdacht wiebelt, pak ik eindelijk de PS uit de tas. "Let jij nu maar even op", snauw ik, terwijl ik ontdek dat ik de PS van vorige week heb ingepakt. Een kleuter met een speen en enorme snottebel kruipt mijn zachte badlaken op om een tomaatje te bietsen. De ouders zitten relaxed aan een witbiertje in de hippe strandtent terwijl hun andere kind aan het volleybalnet hangt.

Terwijl ik de peuter een zanderige tomaat in zijn handjes stop, gil ik tegen mijn kroost: IJSJES! Eerst maar eens die hippe strandtent wakker schudden en dan mogen we bijna naar huis. Eenmaal in de auto kijk ik stiekem door mijn achteruitkijkspiegeltje naar de zandmannetjes en - vrouwtjes achterin. Rode wangen van plezier en vermoeidheid. Weer dat geluksgevoel. Heel even. En dan moet er worden uitgestapt, gebadderd, gegeten en geblogd. 

Regen of spaghetti

Je ontkomt er niet aan, praten over het weer. Ook al neem je jezelf nog zo voor het niet over het weer te hebben, voor je het weet hoor je iemand (hee, dat ben jij zelf) zeggen: "het wil niet echt hè, met de zomer". Of de ander is je al voor geweest en je antwoordt tegen beter weten in: "misschien krijgen we een warme nazomer".  Zoals wij in Nederland over het weer praten, praten Italianen over eten. Koetjes en kalfjes zijn dus geografisch bepaald. Logisch. De Italianen zouden lang niet zoveel praten als het over het weer zou moeten gaan. "Warm hè, vandaag!"... "Nou, net als gisteren." Gelukkig hebben zij al dat heerlijke eten om ijs te breken, een stilte te vullen en praatjes aan te knopen. Omgekeerd zou het bij ons niet werken. Terwijl het weer elke dag verrassingen voor ons in petto heeft en dus voldoende stof tot gesprekken biedt (bij gebrek aan al die andere leuke onderwerpen?), zouden we snel zijn uitgepraat over eten. "Vanavond eet ik aardappels, snijboontjes en een gehaktbal." Je hoort de stilte al vallen...

Het is ook niet erg, dat we met elkaar over het weer praten. Het houdt ons bezig en dat willen we graag delen. En met een beetje mazzel loopt het weerpraatje geruisloos over in een echt leuk gesprek. Als het over eten zou gaan, is alle kans daarop natuurlijk verkeken. Dan wil je het liefst zo snel mogelijk achter de potten en pannen om al dat besproken heerlijks te bereiden en tot je te nemen. Wij Nederlanders praten rustig nog even verder, het kan namelijk vriezen of dooien en daar hebben we toch geen enkele invloed op. Toch zou het leuk zijn om af en toe een onverwachte koe of ongemakkelijk kalf erin te slingeren. Gewoon tegen de buurman of bij de kapper. "Begraven of cremeren?" Ik doe het vaak. In mijn hoofd dan. Want ik blijf natuurlijk een oer-Hollandse.

Dromen

Vrijdagavond zaten we aan de keukentafel met vrienden A. en S. Wijn en hapjes op tafel. Veel te vertellen. A. en S. staan namelijk op het punt hun leven over een andere boeg te gooien. En die boeg ligt in Spanje, op een mooi en uitgestrekt stuk grond. "Tot aan die olijfbomen in de verte", wees  A. terwijl ze een filmpje liet zien, "is het van ons". "En daar komt ons huis", wijzend op de plek met het mooiste uitzicht. Manlief had vragen. Over hoe en over wat. Over geld verdienen en verstandige zaken. A. schonk zijn glas nog eens vol:"Business plan? Ik volg gewoon mijn droom." Daar moest nodig op geproost. Ik werd er een beetje stil van en sloop naar boven om even bij kleine man te kijken. Op de stoel, die ooit van mijn oma was geweest, luisterde ik naar de ademhaling van mijn kind. Een beetje verdrietig omdat het de laatste tijd zo weinig van dromen leek te komen. Maar ook gelukkig, simpelweg vanwege het kleine mannetje dat overdwars in zijn bedje lag en grote man die beneden 101 vragen stelde. Was ik te verstandig geworden? Grote man kwam kijken waar ik was gebleven en veegde verbaasd de traan weg die over mijn wang rolde. "Wat is er lief?", fluisterde hij. "Van alles", antwoordde ik, "maar nu eerst wijn."

Weer aan de keukentafel droomde ik mee over het huis dat moest worden gebouwd en de kleine vakantiehuisjes waar ik ons al zag logeren samen met de kinderen. Ik zag A. en S. gelukkig zijn en was blij dat ze bij ons aan tafel zaten en mij eraan herinnerden hoe belangrijk het is te blijven dromen.

De onderstop-brigade en pont vol dwazen

Afgelopen week vulden ze mijn hoofd. Van die dingen, gek, grappig, stom, lief... om even bij stil te staan. En te delen:

1. Waarom is het veertien in plaats van viertien (wijze observatie van middelste tijdens het maken van haar rekensommen)
2. Op de pont tel ik 14 mensen, 12 mensen staren op een klein schermpje. De 13e (ik, zei de gek) kijkt naar deze dwazen. De 14e is de schipper.
3. Vriendin S. (moeder van twee zonen) filosofeert over opvoeden: "Ik doe het voortaan helemaal anders. Ik zeg gewoon ja, omdat ik weet dat ik dat uiteindelijk toch doe. Dat geeft een rust!"
4. Waarom is er zoveel rommel op straat en op tv?
5. "I like you", zei de verlegen jongen in de kroeg tegen haar. Zijn duim ging ongemerkt mee de lucht in. Zij lachte hem niet uit, maar fluisterde: "likes in real life are so much better".
6. Als ik weer eens denk: wat een moeilijke keuze, zegt lief: geen keuze is moeilijker.
7. Waarom steken volwassenen hun tong niet meer uit als ze iets of iemand stom vinden? Een ideale ijsbreker tijdens een vervelende vergadering of lastig gesprek.
8. Waarom, sinds ik moeder ben, eindigt ieder uitje in een speeltuin?
9. Terwijl ik met haar zat te praten, zei ik: "Luister je wel eens naar een ander? Echt luisteren. Niet alleen beleefd wachten tot jij weer kan praten" Ik zei het zachtop.  Zij hoorde het niet.
10. Iedereen zou ' s avonds in bed moeten worden gestopt. Voorlezen, kusje, grapje, laatste kusje. De onderstop-brigade tegen de eenzaamheid.

Vaag(ina)

Kleine man zingt graag. Zachtjes in zichzelf als hij met de auto's aan het spelen is. Lekker luid als hij achterop de fiets zit of samen met wie dan ook maar bereid is een deuntje mee te zingen. Favoriet is een vies liedje over een piespot dat hij van zijn opa heeft geleerd, maar ook van het molletje onder de grond en Annie MG Schmidt's mijn opa (wat vervolgens de hele dag in mijn hoofd blijft hangen).

Sinds kort heeft hij een nieuw liedje, zelfbedacht en erg melodieus. Zo op het eerste gehoor dan. Hij zingt het meestal als hij in zijn sas is, lees met twee auto's tegen elkaar aanbotst, ergens vanaf of op mag springen of een dvd-hoesje uit elkaar peutert. Het klinkt als 'laaaa la la'. Tot hij dit weekend naast me op de bank kroop en het 'laaaa la la' op het tweede gehoor  dus ' vaaaaaa gi na' bleek te zijn. Omdat ik manlief meer vertrouw dan mijn gehoor, vertelde ik hem over deze lofzang. " Sinds gisteren al", zuchtte M., maarja ga het maar eens verbieden. Inderdaad. Ga het maar eens verbieden. En intussen zingt de kleine man vrolijk door. Op de schommel in de speeltuin, bij de kaasboer als hij een stukje kaas krijgt en vlak voor het slapen gaan. 'Vaaaa gi na'. Het zal wel overgaan. Of wennen.

Adem in...

Toen ik pas moeder was en een blog schreef over hoe rozer dan roze mijn wolk was, schreef mijn blogbuuf E. van toen heel nuchter én met een plagerige knipoog dat het niet erg was als ik hem een keer achter het behang zou willen plakken. Op mijn hoge hoge wolk trok ik één wenkbrauw op. Achter het behang? Mijn kleine man?

Vandaag moest ik aan haar denken toen ik J. op het winkelcentrum uit een Bob de Bouwer speelapparaat probeerde te krijgen. Ik dacht dat ik hem met stuur en al zou lostrekken door een opening die niet was ontworpen voor moeders. Kleine man schreeuwde alsof ik zojuist een muntje in hem had gegooid. Twee andere kindjes zaten stoïcijns voorop, terwijl middelste nog net niet over mijn rug op het dak klom. We trokken heel even de aandacht van een andere moeder, maar toen die ontdekte dat het geloei niet een van haar kinderen betrof, droomde ze snel verder in de winkelruit.

Eenmaal uit Bob en op plaats van bestemming -  de boekwinkel (normaal mijn oase van rust en heerlijkheden) - stortte kleine man zich nog minstens drie keer languit op de vloer. Tot ik mezelf pedagogisch verantwoord tussen mijn tanden door hoorde sissen: "Nu nog één keer je zus slaan en je krijgt vanavond geen crème brulée!" (zijn favoriet sinds onze vakantie in Frankrijk) Het enige effect dat ik daarmee bereikte was een brulée van twee. Toen hij was uitgegild, keek hij een soort van opgelucht (ik ook), zuchtte eens diep en keek me met onschuldige kijkers aan... "Snot, mama, snot!" Natuurlijk ontbrak van de luiertas elk spoor en omdat ik de rust toch al verstoord had, vroeg ik de boekverkoopster ogenschijnlijk onverstoord of ze een stukje toiletpapier voor me had. Bij het afrekenen van de verjaardagskaart (dat was alles wat ik nodig had) legde ze wat extra warmte in haar stem toen ze me een prettige avond wenste. Het lukte helaas niet met geheven hoofd de winkel te verlaten. Terwijl kleine man snuffend aan  mijn been hing, moest ik middelste onder de luisterboeken vandaan trekken. 

Op naar de auto, als ik ongeschonden langs Bob de Bouwer zou komen.

 

Lang leve Brigitte! Een klassieker. Dus even je duim omhoog als je die moeder ziet, buiten. 

Wat vind jij dan?

Je hart volgen. Ik lees het. Ik hoor het. Soms zeg ik het. Hardop tegen iemand anders. Of zachtjes tegen mezelf. In het laatste geval eindigt de zin zelden met een punt en meestal met een vraagteken. Mijn hart is namelijk niet zo uitgesproken. Of beter, bescheiden. Het luistert liever eerst naar het hoofd dat graag op de praatstoel zit. Het hart klopt liefdevol en geeft hoofd alle ruimte die het nodig heeft. "Maar wat vind jij dan?", vraag ik haar. Hart bloost, ze staat niet graag in de belangstelling. En als ze dan uiteindelijk heel zacht heeft gesproken, is het even stil...

schrijven

Na een minuut komt de eerste maar al om de hoek zeilen. Dat ik daar toch niet mijn werk van kan maken. Dat ik daar te weinig tijd voor heb. Dat ik het niet zo goed kan. Dat anderen zoveel beter zijn. Dat...

schrijven

Deze keer laat hart zich niet ondersneeuwen. Ze maakt een sprongetje. Hoofd lacht en geeft toe.

schrijven, in welke vorm dan ook
PUNT

Au!

Lief en ik hadden er enorm veel zin in. Koninginnedag! Vorig jaar zaten we in New York voor onze huwelijksreis, het jaar daarvoor was ons allebei niet echt bijgebleven en het jaar daarvoor zaten we (ik hoogzwanger) op Vlieland waarbij we elkaar trouw beloofden voortaan Koninginnedag gewoon weer in Amsterdam te vieren (in ieder geval nooit meer op een waddeneiland met één kroeg). Dit jaar leek het te lukken. We begonnen de dag met een rondje vrijmarkt in het steeds hipper wordende Amsterdam Noord. En terwijl de meiden een zonnebril, armband en Barbiehond die kan poepen (incluis keutels van plastiek) van hun zakgeld kochten, snuffelde ik twee Thomas de Trein locomotieven bij elkaar voor de kleine man en acht leesboekjes groep drie voor de middelste. Ook kocht ik een hippe sjaal voor manlief, die hij verklaarde nooit te gaan dragen. Verkering (als we het zo mogen noemen) van oudste haalde geld op met zijn gitaar, kleine man raakte zoek bij de kraam van vriendin T. en ook weer terecht dankzij buurvrouw L. Gelukkig scheen de zon en konden de zwetende oksels gelucht. Na een halfuur in de rij te hebben gestaan voor pannenkoeken, beseften we dat de rij niet echt minder werd én dat we pannenkoekenmix in huis hadden. Zo konden we WA en Maxima mooi nog even meepikken op de buis.

Vriendin W. was er inmiddels ook en opa en oma die hadden beloofd op de kinderen te passen zodat wij de jordaan in konden. Lang leve opa en oma! Op de pont naar de overkant stonden we al te dansen.    Zonder enig netwerk wisten we toch iedereen te vinden (net als vroeger toen we nog geen mobieltjes hadden) en de sangria en biertjes vloeiden rijkelijk.  Van de Kat naar Duende naar Vlaming. Waar de muziek het leukst was en een plek in de zon. Na een paar sangria, een aperol en een mojito was ik volgens mijn lief de grappigste vrouw op aarde. Hij had duidelijk nog meer op. We aten Mexicaans en kletsten bij met vrienden die we te lang niet hadden gezien. En toen de muziek stopte en we dat pas na een halfuur doorhadden, liepen we door de stad naar huis. We schuifelden nog wat op de feestboot en besloten dat het in Amsterdam toch stukken beter toeven is op Koninginnedag dan op Vlieland. 

Kortom was wat het leuk! Zelfs toen vanmorgen de kleine man om zes uur begon te zingen en niet meer wilde slapen, moest ik met bonkend hoofd constateren dat het AU!derwets gezellig was. 

Van papier

Van papier... dat zijn jij en ik sinds dit weekend. Broos maar vol beloftes en herinneringen die aan papier kunnen worden toevertrouwd. De eerste keer dat ik je zag, was ik vijftien. Je sprong meteen mijn hart in. Was het verliefdheid? Misschien. Maar het werd vriendschap. Die van de beste soort. Uren kletsen aan de telefoon. Lachen tot we pijn in ons buik kregen. Samen uit en samen thuis omdat je me altijd tot aan de deur bracht. Elkaar brieven schrijven en samen langzaam volwassen worden. Jij twee jaar ouder en de zon in mijn leven.  Er leek geen einde aan te komen. Er moesten nog zoveel nachtbussen gemist, er waren nog zoveel gesprekken te voeren. Wat we echt voor elkaar voelden? Dat schoven we naar voren. Een lichte kriebel als we tegen elkaar aanleunden in de Balie? We hadden alle tijd. Totdat ik 19 werd en jij met een bekentenis kwam die mijn leven op zijn kop zette. En zoals later bleek, die van jou ook. We zagen elkaar nog 1 keer maar eigenlijk was ik je al kwijt. Zo verdrietig. Zo jong. Zo dom. Van mijn allerbeste vriend werd je langzaam een dierbare herinnering. Diep weggestopt in mijn hart.

Natuurlijk had het anders kunnen lopen, maar daar stond ik niet bij stil. Te druk met mijn leven weer oppakken. Nieuwe vriendschappen, nieuwe kriebels en nieuwe avonturen. Tot 18 jaar later de wereld even tot stilstand kwam. Een verdrietig bericht op oudejaarsavond 2007 en ik wist dat ik jou moest spreken. Ik vond je online en zag je voor het eerst weer in café de Reiger. Daar zat je aan de bar en opnieuw sprong je mijn hart in. Ver na sluitingstijd fluisterde ik je toe dat vanaf nu alles weer goed zou komen. Dat het nog beter zou worden, kon ik toen niet vermoeden. We pakten de vriendschap weer op en hingen elke dag aan de telefoon. We zagen elkaar als het even kon en haalden de verloren tijd in. De jongen van 21 die ik in café de Reiger aan de bar had zien zitten, werd langzaam de volwassen man die je geworden was. Papa van twee prachtige dochters en met een verleden. Net als ik. Maar je lach was nog hetzelfde en je bruine ogen veroorzaakten opnieuw een kriebel.

Op Koninginnedag vertelde je me hoeveel je van me hield. Altijd gehouden hebt. Ik voelde me weer dat meisje van 15 en durfde de stap pas twee maanden later te zetten. In een veel te foute kroeg op de Nieuwmarkt zoenden we voor het eerst. "Jij bent het altijd geweest", fluisterde je. En ik ben bang dat je gelijk hebt.

En nu zijn we 5 jaar verder waarvan 1 jaar getrouwd. Je ging op je knieën in datzelfde café de Reiger. Onze kleine man bij mij op schoot. Ik knikte ja zonder enige twijfel. Ja tegen jou en tegen ons patchwork gezin. 1 + 1 werd 5. De heftige verliefdheid is inmiddels ingeruild voor het dagelijkse leven.  Maar wel een dagelijks leven met een gouden randje. Elke dag samen met mijn beste vriend. Een beste vriend with benefits!

I had no choice but to hear you... 

De toekomst wacht

Als dan toch een koningslied... Lang leve Stef Bos!

Opvoeden

Hoe voed je op? Manlief en ik keken naar een programma van de VPRO over opvoeden. Of eigenlijk vooral over hoe 'onze generatie'  niet echt opvoedt. Volgens de voice-over hebben we het namelijk altijd druk, krijgen onze kinderen alles wat hun hartje begeert (en meer) en creëren we dus een soort mormels die later gegarandeerd met hun omgeving danwel zichzelf in botsing komen.

Ter illustratie zagen we drie VPRO-gezinnen voorbij komen en één TROS-gezin. Een soort achterwerk in de kast maar dan ouders op de biechtstoel. De opdracht? Hun kinderen 40 dagen niet verwennen. Hoe het ze verging, de ouders maar ook de kinderen, daar kwamen we nooit achter. Wel mochten we meekijken hoe een moeder haar kroost filmde en zichzelf tegelijkertijd op de borst klopte omdat zij (voor het gemak zichzelf, haar man en drie kinderen over één kam scherend) zo weinig om materie gaven. Klop klop, tikte het tegen het schermpje van de camera. Terwijl ze de vrolijke chaos (lees klerezooi) in huis filmde, benadrukte ze dat ze haar kinderen nooit verwende. Wel vond ze het heel belangrijk dat haar kinderen de hele wereld zouden zien en dat ze creatief en open-minded en anders dan anderen en tegendraads en authentiek zouden zijn. De denkbeeldige lat zweefde hoog boven de ongekamde hoofden van de drie kinderen. Maar verwennen? Dat nooit. Op moeders vraag aan haar jongste welke landen ze al had gezien, kwam een verveelde opsomming van werelddelen. Maar materialistisch? Dat niet. 

Al met al was het een vermakelijk programma, met een veel te oude papa - inmiddels aan zijn derde leg - die maar weinig geduld kon opbrengen voor zijn dwarse peuter, een moeder die haar puberzoon voor drie weken naar haar geboorteland stuurde om bij te brengen wat armoede was (om hem vervolgens bij thuiskomst te belonen met een dure laptop) en een gezin die haar dagen etend voor de buis leek door te brengen. Mijn moeder zou zeggen: 'wie lacht niet die de mens beziet'. Dus dat deden we wel een beetje. Een beetje maar hoor want we moesten schoorvoetend aan elkaar bekennen dat wij ook de wijsheid niet in pacht hadden. En hoewel het programma dat allerminst bood, was het wel de aanleiding dat we nog lang lagen te kletsen in bed. Over opvoeden, onze kinderen, wat we belangrijk vinden, wat we anders zouden willen... Met twee hoofden op één kussen besloten we dat het tegelijkertijd makkelijk en moeilijk was. Opvoeden dus. Het makkelijke is het ongelooflijk veel houden van. Dat gaat vanzelf (en is eerlijk gezegd ook niet te stuiten). En soms is het moeilijk. Zoals het af en toe te druk en te weinig tijd of het vormen van een samengesteld gezin. 

Omdat het inmiddels al heel laat was, bedachten we dat we het al met al zo gek nog niet deden. En terwijl manlief met de denkbeeldige camera rolde, klopte ik op het schermpje. In het donker kroop ik dicht tegen hem aan: "Maar goed dat we niet op tv hoeven". Dat dan weer wel.

Groots & meeslepend

Het komt er maar niet van de laatste tijd... groots & meeslepend leven. Die gedachte hing gisteren als een grijze wolk boven mijn hoofd en belette me te genieten van de dappere voorjaarszon. Ik was naar het winkelcentrum omdat ik nog twee kadootjes moest kopen. Mijn spiegeling in de winkelruit, de mensen in hun winterjassen en zaterdagse drukte maakten me somber. Ik wil hier niet zijn, dacht ik opstandig. Tot ik de boekwinkel in het vizier kreeg. Mijn hart maakte een sprongetje. Ik stapte binnen en eenmaal over de drempel was mijn grijze wolk verdreven. Zomaar honderden andere werelden binnen handbereik. Binnen een mum van tijd had ik twee kadootjes uitgezocht. Maar de tafel vol uitgestalde boeken bleef verleiden en voor ik het wist had ik ook een boek voor B. onder mijn arm, twee kussenslopen van Plint voor R. en D. want die konden wel wat rijmelarij gebruiken. En zo zouden ze elke avond gaan slapen met een glimlach op hun gezicht. En zou ik eindelijk de 'vertel eens' boeken aan mijn vader en moeder kado doen. Stiekem natuurlijk een kado aan mezelf want bladerend door deze boeken werd ik meteen nieuwsgierig naar hun antwoorden. Zes boeken onder mijn arm en de wereld leek ineens een stuk lichter. Terwijl ik naar de kassa liep, viel mijn blik op een wolkenblauwe kaft. Zonder de achterflap te hebben gelezen, maakte de titel me al vrolijk: 'Groots & Meeslepend leven. Een ode aan dagelijkse sleur.' Op een onzichtbare post-it stond mijn naam. Soms krijg je antwoorden op onverwachte momenten.

Zal ik blijven?

Lang leve Toon Tellegen! Voor iedereen die wat troost kan gebruiken...


Zal ik weggaan? 

Zal ik verdrietig worden en weggaan? 
Zal ik het leven eindelijk eens onbelangrijk vinden, 
mijn schouders ophalen 
en weggaan? 
Zal ik de wereld neerzetten (of aan iemand anders geven), denken: 
zo is het genoeg, 
en weggaan? 
Zal ik een deur zoeken, 
en als er geen deur is: zal ik een deur maken, 
hem voorzichtig opendoen 
en weggaan- met kleine zachtmoedige passen? 
Of zal ik blijven?

Zal ik blijven?

Toon Tellegen

uit: Alleen liefde,

Querido Amsterdam 2002

En voor als je - net als ik -  er geen genoeg van kan krijgen... 

Illustratie van Mance Post

Maf!

Het is maffe marathon bij de Bijenkorf. Maf? Jazeker! Marathon? Jazeker! Ik dacht net vanuit mijn luie stoel wat in de webshop te bestellen. Ik moet alleen nog even geduld hebben... Ik heb namelijk iets meer dan 52.000 mensen voor me.

Nou moe!

Nee, niet veel geblogd. Tot grote teleurstelling van... nouja eigenlijk alleen manlief. En mezelf. Maar de computer was verhuisd naar beneden. En ik moest kleine man kusjes geven. En wat hollen hier en daar. Maar eigenlijk zit het zo. Ik ben zo ... Ik ga het woord niet zeggen, want dan word ik ook nog eens ... van mezelf. En ik ben al zo ... Als ik opsta. Als ik thuis kom. Als ik in de auto zit en mijn gaap de vooruitkijkspiegel in een wazige waas hult. Wanneer ik de kinderen in bed stop, zou ik het liefst naast ze gaan liggen. Met mijn gezicht in hun zachte haar en hun handjes in mijn hand. Maar dat doe ik niet. Als een echte volwassene plof ik op de bank met twee kopjes espresso (een extra voor de zekerheid) en bedenk synoniemen voor dat wat ik niet ga zeggen. In mijn hoofd blijft het leeg. Dan bedenk ik remedies. Zoals blote voeten in het warme zand en roseetjes drinken aan de rand van het zwembad,  rokjesdag, de geur van zonnebrand, slippers met een gele zonnebloem...  maar er is maar een ding dat helpt en ook daadwerkelijk tot mijn beschikking is. Het ziet er hetzelfde uit als het woord...

... ik kijk tegenwoordig tv met één oog open terwijl het andere een dutje doet

Wondere wereld

We hebben er drie.  De kleinste is 2, de grootste is 10 en die ertussen is 7. Bij elkaar opgeteld is dat een wondere wereld. Om 6 uur wakker worden omdat kleine man zo klaarwakker is dat hij een 'toet toet, beng beng, peppie en kokkie'  ten gehore brengt vanuit zijn bedje. En om 11 uur 's avonds in bed een zaklamp op je gericht krijgen omdat oudste met twee logees 'op avontuur' is. Van enkelgrepige antwoorden op elke vraag van oudste  (Was school leuk? Gewoon. Hoe was het feestje? Leuk. Ben je moe? Nope. ) tot eindeloos gebabbel van jongste (bij voorkeur: mamamamamamamamamamamamamamamamama) en middelste (bij voorkeur met een slis of gek stemmetje).

En wij? We schakelen moeiteloos - denken we - tussen een 'vette drop-in' (oudste zit op skateboardles), een falende serie (het commentaar van oudste op peuter-tv), dikkie dik (het favoriete boek van jongste) en juf jet en mees koen (voor de leesbeurt van middelste). Op de wc zitten we met opgetrokken knieën vanwege twee extra potjes (een van jongste en een waarop pop tegenwoordig haar dagen doorbrengt). En het kan zomaar gebeuren dat je in je oude kloffie uit eten gaat met een vriendin omdat je geen tijd meer had je om te kleden. Ook ben je niet meer verbaasd als je (hardop) tegen poes (inmiddels tot
'slappe tinus' gebombardeerd door jongste) zegt: 'zal mama jou wat eten geven' en op het werk zachtjes bij de koffie-automaat 'Nijntje, een lief klein konijntje' zingt.  

Heel vroeger (toen ik nog in mijn up driehoog achter in de jordaan woonde en moe thuiskwam van een dag werken) bedacht ik me weleens ' Stel dat je nu nog voor een stuk of wat kinderen moet zorgen'. Daarna plofte ik op de bank met een snelle salade, afstandsbediening en telefoon binnen handbereik. De avond voor mij alleen.

En nu? Nu ploffen manlief en ik iets later op de bank. Niet omdat we later van ons werk komen. Integendeel. Op kantoor heeft het startschot al rond vijf uur geklonken. En vanaf dat moment is er gejakkerd, gejaagd, gebeld, een file weggekeken en opgehaald. Er is gekookt, verschoond, gebadderd, omgekleed, gelezen, gekeet, gekust, geknuffeld, geschaterd en gezongen. Het potje is gevuld met een grote of een kleine plas. Er is hard gelachen om het windje dat echoode tegen de rand. Er is geoefend met zinnen en met een beetje pech gevlooid op luizen.

En als dan uiteindelijk de plof in ons huis klinkt (sinds oudste een teenager is een uurtje later) komt de wondere wereldbol tot stilstand. Voor heel eventjes dan...

Heimelijke genoegens

* Naar kleine man kijken als hij slaapt
* Naar grote man kijken als hij slaapt (hoewel dat heimelijke genoegen meestal aan hem is voorbehouden)
* Naar kleinste meisje kijken als ze slaapt
* Met mijn grote meisje praten als ze slaapzit (slaapwandelen doet ze gelukkig nog niet)
* Chocoladetaart maken (en vergeten hoeveel suiker en boter je erin hebt gedaan)
* Ally McBeal kijken voor het slapen gaan
* Koude handen warmen aan manlief (lukt alleen niet om dit heimelijk te doen)
* In slaap vallen tijdens yoga (wel pas als we mogen ontspannen)
* Meeluisteren met gesprekken (waar dan ook)
* Naar kleine man kijken op de crèche (als hij me nog niet heeft gezien)
* Overdag een dutje doen
* Eindeloos foto's kijken

Zeg nou zelf...

R.

Ik heb je langer niet dan wel gekend. En ik zou willen dat het anders was. Als ik mijn ogen dichtdoe, zie ik je voor me. Bruine ogen, zachtaardige blik, stoppelbaardje en een licht scheve glimlach. Alsof je de wereld niet helemaal serieus kon nemen. Je gaf me bijles. Grote broer van beste vriend. Bijlessen die ik niet echt nodig had, maar je kon zo mooi vertellen. Haar foto op de wand. Maar als ik mijn ogen dichtdeed waren alleen wij in de kamer. Het was kort.

Na heel veel jaren maak je weer deel uit van mijn leven. In verhalen, in de muziek die beste vriend (en manlief inmiddels) laat horen, in de boeken in onze boekenkast en af en toe op een foto. Onverwacht. Je bent er in onuitgesproken woorden en in verdriet dat gedeeld niet minder is.

Je maakt me nog steeds nieuwsgierig, maar daar zit nu een scherp randje aan. Je maakt me nog steeds aan het lachen. De gekke dingen die je hebt uitgehaald, je anders zijn en de broer die je was. Maar je bent ook verdomd afwezig. Soms denk ik hoe het anders had kunnen zijn. Maar ik krijg het beeld niet scherp. Behalve dan dat jij er gewoon zou zijn.

Wat zou jij hebben gedaan? In de schoenen van je broer? In de schoenen van je ouders? Ik weet zeker dat je daarop een antwoord had gehad. In theorie dan. De praktijk had je lastig gevonden. En dat is het ook. In een dappere notendop. De harde buitenkant verstopt de zachte binnenkant. Mijn lief in een paar woorden. Van jongere broer naar oudere.

Lieve R., blijf jouw verhalen fluisteren. In de wind, op onverwachte momenten van geluk, in de ogen van mijn lief en de glimlach om zijn mond. Ze zijn mooi en sterker dan al het andere.

Stuff

The
story of problem with stuff:

* Ze zijn met meer dan jij
* Ze lijken belangrijker dan ze zijn
* Voor niet bewegende objecten nemen ze verdomd veel ruimte in
* Voor niet pratende objecten kunnen ze je behoorlijk tot wanhoop drijven.

Vandaag probeerde ik een begin te maken met onze was/rommel/boekenkamer om te toveren tot inspirerende woonbladwaardige tuinkamer (hoorde ik nou iemand lachen?). Dus, zes verhuisdozen met boeken uitzoeken (niet kunnen slijten op rommelmarkt en toch nog geen afscheid van kunnen nemen) en drie kasten leegruimen met nog meer boeken en spullen. Na twee keer diep zuchten en het dubbele aantal espresso's ging ik met een soort van goede moed ertegenaan. Maar terwijl de stapel voor de kringloop groeide, bleven de kasten vol. Achter de eerste rij boeken, bleek een tweede laag verborgen. En boeken zijn de meest verraderlijke vorm van 'stuff'.  De meeste hebben zich op een comfortabel plekje in je hart genesteld. Je hebt met ze gelachen, met ze gehuild. Je hebt ademloos naar ze geluisterd tot ze uitverteld waren... en nu sta je op het punt ze weg te doen. Au! En dan zijn er nog de boeken die je zo graag nog een keer wilde lezen, maar waarvan je inmiddels wel weet... Onbegonnen werk, boeken opruimen. Af en toe riep ik wanhopig naar boven: "Lief, ze nemen het over!" Maar ik stond er alleen voor. "Uit het oog, maar niet uit het hart", fluisterde ik, terwijl ik het volgende boek weglegde. Bij de eerste vijftig dan. Daarna ging het al een stuk makkelijker. Want hoe minder de stapel leek te slinken, hoe harder ik werd. "Boeken moet je doorgeven en niet bewaren" werd mijn mantra. En terwijl ik mijn zoveelste espresso dronk, tilde manlief stiekem de stapel dozen in zijn auto en reed naar de kringloop. "Of alles thuis nog oké was, vroegen ze". Ik lachte en ging verder met opruimen. Niet alles is weg. Welnee. Hoewel ik even op het punt heb gestaan. Welke boeken weg zijn? Eerlijk gezegd weet ik het al niet meer. Dat zegt genoeg. 

Ik weet van niks...