Op de drempel

De laatste dag van 2011. Lief ligt op bed, hij heeft de hele nacht de wc van dichtbij bestudeerd. De meiden verheugen zich op een pyjama-dag en vieren vakantie op de Wii met het spel Go Vacation dat A. gisteren voor haar negende verjaardag kreeg. De kleine man sliep een gat in deze laatste dag van het jaar en schuift nu opgewekt door de huiskamer. Hij wil veel op schoot bij mama, maar ik heb de rust niet. Ik wil nog zoveel. Een blog schrijven, in mijn dagboek het jaar terugbladeren, nog twee brieven schrijven en eigenlijk ook nog een borrel in de stad drinken voordat vanavond het feestje in de Bongerd losbarst.

Loslaten, hoor ik een stem in mijn hoofd. Zoals ik al zoveel heb gedaan het afgelopen jaar. Loslaten en genieten van het nu. Het lukt steeds een beetje beter. De top 2000 draait "have I told you lately that I love you". Ik denk aan vriendin A. en weet dat ze aan de radio gekluisterd is. Ooit zegde ze een oudjaarsfeestje af om de Top 2000 af te kunnen luisteren. Wat zal 2012 haar brengen? En vriendin W. en vriend F. en mijn (schoon)ouders en al die mensen die me dierbaar zijn. Ik hoop alle goeds.

2012 maakt me nieuwsgierig. Het jaar waarin ik - als we alles ooit geregeld krijgen - ja zeg tegen mijn lief. Officieel dan, want mijn eerste ja tegen hem was alweer bijna vier jaar geleden en misschien onuitgesproken al op mijn 15e. Het leven kan gek lopen. Wat gaat 2012 brengen op werkgebied? Ik hoop net als dit jaar op nieuwe wegen en kansen. De zomervakantie is al besproken, maar wat zal het brengen? Met drie gezinnen in een huis in Frankrijk. Brengt het nieuwe jaar nieuwe ontmoetingen, nieuwe plaatsen, nieuwe ontdekkingen? Wie weet. Terug naar het NU. Ik wens iedereen een mooie oudjaarsdag. Luisterend naar de top 2000, borrelend in de kroeg, wandelend, alleen of samen. Hoe dan ook. Een goede jaarwisseling en veel liefde voor 2012! Alvast. En omdat het vandaag nog kan:

De ultieme feelgood Decemberclip

Kerstgedachte

1. Onthoud dat grote liefde en groot succes grote risico's met zich meebrengen
2. Wanneer je verliest, verlies dan niet de les die je ervan hebt geleerd
3. Heb respect voor jezelf, respect voor anderen en neem verantwoordelijkheid voor je daden
4. Onthoud dat niet krijgen wat je wilt soms het beste is wat je kan overkomen
5. Ken de regels, zodat je weet hoe je ze het beste kunt overtreden
6. Laat een kleine onenigheid niet een mooie vriendschap verpesten
7. Wanneer je beseft dat je een fout hebt gemaakt, neem dan onmiddellijk actie om hem te herstellen
8. Neem elke dag wat tijd voor jezelf
9. Sta open voor verandering, maar raak je waarden en normen niet kwijt
10. Onthoud dat zwijgen soms het beste antwoord is
11. Leid een mooi en waardig leven, wanneer je oud bent en terugkijkt kun je er nog eens van genieten
12. Een liefdevolle sfeer in je huis legt de basis voor je leven
13. Beperk je in meningsverschillen tot het heden, rakel het verleden niet op
14. Laat mensen delen in je wijsheid. Het is een manier om onsterfelijk te worden
15. Behandel de aarde goed
16. Ga één keer per jaar ergens heen waar je nog nooit bent geweest
17. Onthoud dat in de beste relatie je meer van elkaar houdt dan dat je elkaar nodig hebt
18. Meet de grootte van je succes af aan wat je ervoor hebt moeten opgeven
19. Benader liefde en koken met roekeloze uitbundigheid
20. Bedrijf minstens drie keer per week de liefde

(Levenstips van de Dalai Lama die in een - inmiddels vergeeld - briefje op onze ijskast hangt)

Made me smile

Verandering

Natuurlijk kan het ieder moment van het jaar.  Maar zo aan het einde van het oude jaar en het nieuwe jaar in zicht krijgen goede voornemens wat meer gewicht. Tussen alle drukte door zoek ik een moment van rust en bezinning (mooi woord!). Ik kijk terug op het afgelopen jaar. Wat waren de mooie momenten? Wat waren de moeilijke momenten? Was het een mooi jaar? En kan ik het jaar vangen in één woord? Zo was mijn woord van 2010 verandering, zonder enige twijfel (overigens ook wel eens een woord van het jaar geweest). In dat jaar ging ik samenwonen en werd ik met kleine stapjes stiefmama en van de ene op de andere dag mama.

Mijn moment van bezinning heb ik nog niet gevonden in de drukte van de afgelopen weken, maar verandering lijkt ook als een rode draad door het afgelopen jaar te lopen. Balanceren als kersverse mama tussen werk en thuis, een draai vinden in de vinex na zoveel jaren driehoog achter in de jordaan, afscheid van Vrouwonline.nl na bijna 10 jaar, van heel lang alleen naar een dierbaar maar ook vaak druk lapjesgezin, een huwelijksaanzoek en een nieuwe (tijdelijke) baan... Verandering.

Maar ook woorden als nieuw, wennen, genieten, moe, geluk, afscheid  en loslaten komen in me op. Heel veel woorden, behalve het woord saai. En als ik me dan heb bezonnen op het afgelopen jaar (nog een beetje langer en meer dan in deze blog), richt ik mijn blik naar voren. Ik kijk naar een heel nieuw jaar als de eerste bladzijde van een opschrijfboekje. En daar gaat een belofte van uit. Van nieuwe kansen, nieuwe wegen en voornemens die vaak dezelfde zijn als het jaar daarvoor maar zich daar niks van aantrekken en als oude vrienden gezellig weer aanschuiven. En in mijn hoofd wil ik dan van alles. Dingen waar ik denk invloed op te hebben. Maar ook zoveel dingen waarvan ik weet dat ik er geen invloed op heb. Dan schrijf ik ze op - als een boekhouder van het kleine geluk - en als om 12 uur het geknal losbarst voel ik een kriebel in mijn buik. Vol van verwachting voor zo'n kraakvers nieuw jaar!

Ben zo terug

Geen blog? Geen blog inderdaad. Ben nog steeds aan het zoenen. Hoop dit weekend weer met beide benen op de grond te staan.

Zoenen in de file!

Wist je dat we in ons leven gemiddeld één week zoenen? Eén week! We staan in ons leven langer in de file. Ik hoor dit feitje op radio 2 en blijf even in de auto zitten. Ik heb weinig keus overigens want ik wacht tot er een parkeerplekje vrijkomt (ook dat doen we waarschijnlijk meer in ons leven dan zoenen). Wat vind ik hier nu van? Mijn eerste reactie is ontkenning. Ik heb echt wel meer dan een week bij elkaar gezoend in mijn leven! Dan word ik boos. Natuurlijk zit Nederland in een crisis. We zoenen te weinig! Vervolgens word ik een beetje verdrietig. Hoeveel heb ik eigenlijk gezoend het afgelopen jaar? Ja van die keurige, een op elke wang en eentje extra omdat we in Nederland wonen. En natuurlijk heel veel natte, snotterige en smakkende voor mijn kleine man en grote meiden (hoewel de grootste nu al niet van het kussen is. Zij gaat straks het gemiddelde echt niet oprekken) Maar echt zoenen? Een kuspartij waardoor je alles en iedereen (behalve dan degene met wie je zoent) om je heen vergeet? Ik schuif ongemakkelijk in mijn autostoel. Heerlijk zoenen op straat waardoor je te laat komt voor de bioscoop. Of gewoon op de bank, omdat het nou eenmaal leuker is dan The Voice of Holland.

Ik beken. Het landelijk gemiddelde heeft weinig aan mij de laatste tijd. En daarvoor wil ik hier mijn oprechte excuses aanbieden. Ik beloof het zoenen (het echte zoenen dan) mee te nemen op mijn goede voornemen-lijstje voor 2012. Ik begrijp dat jij misschien helemaal niet zit te wachten op het beeld van deze zoenende blogster met haar lief. Zet dat uit je hoofd dus. Nu! Goed zo. En denk dan nu aan al jouw heerlijke zoenpartijen die je ooit de tijd even deden vergeten. De vlinders in je buik. En de glimlach die vervolgens niet van je gezicht te krijgen was. Mmmmmm. Waarom wachten tot 2012? Ik begin vandaag nog. Dus als u mij excuseert. Ik ben even zoenen.

Ook altijd goed voor een glimlach: www.loesje.nl

Verrassing!

Je hebt surprises en Surprises en die laatste kreeg ik vandaag. Met ook nog eens een treffend gedicht. Touché Piet! En dank U Sinterklaas!

Later

Later If I've grown up, I want to be a tourist! (gelezen op een van mijn favoriete blogs)

Heimwee?

De collega die ik vervang tijdens haar zwangerschapsverlof (zie ook mijn blog 'Hallo wereld') heeft afgelopen maandag een dochter gekregen. Ze heet Ceder en bij de mail die ze stuurde zat een foto. Ik zag  een stralende mama en een blakende (sommige woorden moeten terug in onze taal!) dochter. Het ontroerde me, net als de tekst in haar mail. En het deed me denken aan vorig jaar zomer, mijn dikke buik (en ook dikke enkels!) en aan hoe speciaal ik het vond. Na de eerste schrik (Ik? Mama?) vond ik het zo bijzonder. In het begin vooral het idee dat er een kindje in je buik groeit en later voelbaar en zichtbaar. De hele wereld lijkt meteen een beetje zachter als je met een dikke buik rondloopt.

Met Job uiteindelijk in mijn armen was ik - tot mijn eigen verbazing - een instant mama. Maar volgens mijn lief was dat proces negen maanden eerder al ingezet. Job was klein, heel klein. Zijn eerste rompertje maat 50 heb ik bewaard en ik kan er nog wel eens vol ongeloof naar kijken. Met zijn bedje naast het onze volgde ik elke zucht, ademhaling en beweging. Zijn gesmak aan mijn borst. Zijn zachte lala wanneer hij huilde. Zijn eerste keer in bad. Alles was nieuw, alles vond ik mooi. Mijn kleine man maakte van mij een volleerd boeddhist, volledig in het nu, genietend van elk moment. Bijna een halfjaar duurde mijn verlof.

Het lijkt alweer zolang geleden als ik mijn kleine man groter zie groeien. Maar nog steeds voel ik vlinders in mijn buik als ik na een dag werken naar de crèche rijd. Zijn 'mama' klinkt als muziek in mijn oren. Hij maakt me aan het lachen en kleine zorgen schuiven naar de achtergrond als hij zijn armen naar me uitstrekt. Maar wat gaat de tijd snel en wat is het soms moeilijk om in het nu te leven met werk, huishouden, afspraken en meer. En als ik hem dan een inmiddels te kleine pyjama aantrek, kan ik het bijna niet geloven. Mijn mannetje dat nog maar net ter wereld is gekomen alweer 15 maanden oud. Zijn wereld wordt steeds groter, zijn eerste stappen heeft hij al gezet en zo hoort het ook. Maar af en toe zou ik de tijd wel willen stopzetten. Stop! Gewoon heel even, om het vast te houden. Heel even. En dan weer door, naar nog meer stappen en meer te kleine pyjama's.

Hij komt?!

Vriend M. zit beneden te papier-mache-h-en (geen idee hoe je dat schrijft) en maakt daarbij enorm veel lawaai. Je zou denken dat hij als surprise eindelijk onze tuinkamer aan het verbouwen is. Ik mag dus niet naar beneden. Niet van hem, maar ook niet van mezelf. Ik moet namelijk nog een gedicht. Waarom dan aan het bloggen? Een terechte vraag. Maar hij komt niet. De Sint dus wel. Maar de rijmelarij niet. En aangezien mijn surprise de show niet gaat stelen, wil ik dat mijn gedicht dat wel doet. Een beetje gezonde competitie tijdens dit vriendelijke oud-hollandsche feest kan geen kwaad. Vind ik. Een goed gedicht moet minstens een A4-tje zijn, een lach ontlokken aan de lezer (nog voor hij of zij de regels voorleest), een knik van herkenning en eentje van verontwaardiging (zo ben ik toch niet!). Een goed gedicht moet je nog een keer willen lezen als alle pepernoten al op zijn en koesteren in de 'herinneringen-doos'. Ik heb mijn gedichten allemaal bewaard. Een goed gedicht houd je namelijk een spiegel voor, relativeert hier en daar wat, deelt wat prikjes uit maar is uiteindelijk altijd liefdevol of de woorden nou rijmen of niet. Dus je snapt het. De lat ligt hoog vanavond.

Eerste stapjes

Vandaag zette hij ze dan... wiebelig en handjes om de pinken van papa geklemd. Stap één... lachend en onder zijn wimpers glurend of mama het wel zag. Stap twee en stap drie... wereld hier ben ik!

Een beetje dan

Ik geloof niet dat ik de regie nog in handen heb. Niet de regie of gewoon het verkeerde stuk. Jaloers bedenk ik me dat iedereen - behalve ik - het kan. Jongleren met tien ballen in de lucht op een tenendun koordje. Kijk je nog wel vriendelijk? Hoor ik mijn yoga-lerares vragen. Geen tijd voor. Er moet namelijk van alles. Prozaïsche dingen als de was en de boodschappen, maar ook natuurlijk werk en zorgen en tanden poetsen. En leuke dingen. En kussen en dichten tussendoor. En eten... en verzinnen. En dat is helemaal niet erg, maar ik wil soms zo graag even helemaal niets... maar dan strekt net de kleine man zijn armpjes naar me uit of is er al zolang geen blog geschreven. Helemaal niet erg. Nouja een beetje erg. Soms.

Eerste én laatste keer

Ik ben een voorstander van eerste keren! Die maken het leven spannend en verrassend. Denk maar terug aan alle eerste keren dat je iets deed. De eerste zoen, de eerste keer autorijden, de eerste keer alleen op reis... Als je ouder wordt, worden eerste keren zeldzamer maar daarom niet minder bijzonder. Dit weekend prikte ik in mijn agenda een datum om mijn trouwjurk te passen. Mijn eerste keer, dacht ik hardop. De verkoopster moest lachen.

Het is een eerste keer waar ik nooit zo mee bezig ben geweest (hoe anders dan die eerste zoen). Trouwen, dat was vooral iets voor anderen. Niet voor mij. Tot mijn lief en ik de kleine man kregen en we toch wel het een en ander wilden regelen. Zouden we dan toch niet... dacht ik. Met deze grote man wilde ik wel tot in het bejaardentehuis. Het verdween weer naar de achtergrond en we woonden heerlijk ongeregeld verder met ons quilt-gezin, tot hij op zijn knieën ging. En nu zit ik midden in de voorbereidingen van ons voorgenomen huwelijk. Wat heel veel eerste keren met zich meebrengt. Oh en ik heb er ook een heimelijk genoegen bij: andere vrouwen (en het gezelschap eromheen!) bespieden die een bruidsjurk uitzoeken. Hilarisch! Helaas was dat bij het slagen voor mijn trouwjurk meteen de eerste én de laatste keer.

Kan ik deze eindelijk ook een keer gebruiken! (bron: http://www.foksuk.nl/)

You will be his

Vandaag trouwjurken passen met mijn mama, schoonmama en getuige T. En ik heb al de hele ochtend (vanaf half zes!) dit liedje in mijn hoofd...

These shoes are made for walking

Vriend M. heeft opruimwoede. Ik probeer me achter de krant van zaterdag te verschuilen maar er is geen ontkomen aan. Hij vraagt: "Draag je deze nog allemaal?!" Een onnozele vraag waarop ik natuurlijk geen antwoord geef.

Valt mee toch? (oké, ik geef toe dat mijn zomerschoenen hier niet bij staan...)

Wereldproblematiek voor dummy's

Gek toch hoe dat werkt.  Op wereldschaal gebeuren er grote en ingrijpende zaken. Griekenland is failliet, Italië staat er al niet veel beter voor en daarmee hangt het lot van Europa aan een zijden draadje. Genoeg reden om een paar nachtjes van wakker te liggen. Toch doe ik het niet. Op microniveau (lees: mijn leven) merk ik het namelijk niet. Ik laad wekelijks mijn boodschappenwagen vol, vier uitbundig mijn veertigste verjaardag en krijg netjes elke maand mijn salaris gestort. Dat maakt de crisis abstract en bijna onwerkelijk.

Er is 'kleiner' nieuws dat me meer van mijn stuk brengt. Het babytje van vijf maanden oud dat in een zwembad ernstig gewond raakt en aan haar verwondingen overlijdt. Ik kan het niet opschrijven zonder pijn in mijn buik te voelen. Mauro die we uit Nederland willen verbannen. Het maakt me boos en schaamtevol. Een scala aan emoties die ontbreken als ik me probeer te verdiepen in de Europese crisis. Begrijp me niet verkeerd, ik ben er niet trots op. Ik probeer alleen te begrijpen hoe het kan. Het is vergelijkbaar met de immens grote milieuproblematiek. Te groot om te bevatten en daarom schuif ik het naar een hoekje in mijn hoofd? Zou dat ook precies de reden zijn waarom de wereld in zo grote nood verkeert. We schuiven onheil voor ons uit en hopen dat het vanzelf wel goed komt. We verschuilen ons achter het idee dat we als individu weinig kunnen doen en kijken afwachtend naar de ander.

Ik heb behoefte aan een 'wereldproblematiek voor dummy's'. Ik beloof deze braaf te lezen en hoop op een paar praktische tips waarmee ik mijn steentje kan bijdragen aan een betere wereld. Ik zal ze op mijn ijskast hangen en elke dag een beetje bewuster in het leven staan.

Mooier dan nu...

Einde dag. Op naar mijn kleine man. Ik sta bij de deur en mijn hart maakt een sprongetje als ik hem zie zitten tussen alle kindjes. Een moment nog kan ik hem ongemerkt gadeslaan. Dan breekt de zon door. Hij ziet me en lacht zijn liefste lach. Tegelijkertijd wil hij kruipen, opgepakt en BAL aanwijzen. Mijn hart spat uit elkaar. Als ik zijn jas van het haakje pak, begint het 'pak me dan' spel dat hem onbedaarlijk doet schateren. Dan de juf nog een kus met ogen dicht en mond wijd open, zwaaien en met mama mee. Als een kleine prins wijst hij alles aan wat tussen de crèche en de auto zijn wereld binnenkomt. Handje in de lucht bij een vogel. Handje naar de fietser die vrolijk zwaait. We zijn binnen vijf minuten thuis. De poes wacht zoals elke dag op ons. Job kijkt tevreden en maakt een aaibeweging in de lucht. Dan samen koken. Ik achter het aanrecht, kleine man op mijn voet. Bloemkool met wat kaas en omelet. Als ik hem in de stoel zet, smakt hij al van genoegen. Elke hap is een feestje. Bij het toetje probeert hij het bakje op zijn hoofd te zetten. In mijn hoofd dreunt een deuntje. Het is van De Dijk. Mooier dan nu zal het nooit gaan...

Meneer de minister slaap zacht

Mijn verbazing én verontwaardiging stijgen met de dag. Het kan toch niet zo zijn dat we Mauro terug naar zijn geboorteland sturen. Het kan toch niet zo zijn dat Leers in een paar jaar tijd als een blad aan een boom is omgedraaid. Het kan toch niet zo zijn dat Nederland jarenlang een wanbeleid voert waar  asielzoekers de dupe van zijn en dan nu zonder blikken of blozen 'de regels' gaat naleven. Het kan toch niet zo zijn dat we voor Mauro en die 800 jonge asielzoekers ' zonder gezicht' geen plek hebben. Het kan toch niet zo zijn dat Bleker bij Pauw en Witteman Mauro een briefje toeschuift waarin hij hem - als troost - meevraagt naar een voetbalwedstrijd. Wat denkt hij? Daar kan die arme AMA de rest van zijn leven in Angola op teren? Stop. Rewind. Play. Het kan toch niet zo zijn! Ik durf de TV niet meer aan te zetten want ik kan ze niet meer zien. De stotterende, hypocriete politici die opdreunen wat ze vertelt is op te dreunen. In het belang van de partij. Het kabinet. Natuurlijk gunnen ze Mauro allemaal dat hij in Nederland mag blijven, maar... Stop. Rewind Play. Het kan toch niet zo zijn...

Heora!

De slingers zijn weg en ook de kaarten heb ik net in een doos gestopt. Met een glimlach want wat was veertig worden leuk. Op mijn verjaardag ontbijt op bed. Ik blies de kaarsen uit van mijn taartje. Heora! stond er in gekleurde kaarsen en zeepbellen dwarrelden om mijn hoofd. Vriend M. blies ze met liefde. De kadootjes had ik die nacht al uitgepakt. Van mijn lieve papa een fotoalbum van mijn geboorte tot mijn veertigste jaar. Een boek vol herinneringen. Vriend M. was aan het knutselen geslagen en via een spelletje Wordfeud raadde ik zijn kadootjes voor mij. Vier verwennerijen waaronder een iPad. Joehoe! Over die aankoop was ik namelijk al een jaar aan het twijfelen. De rest van de dag was om met Lou Reed te spreken just a perfect day. Taartjes eten met de opa's en oma's terwijl de kleine man met een feesthoedje op bij iedere hoera zijn handjes in de lucht gooide. Daarna de stad in. Slenteren en lunchen bij ons favoriete tentje.

Een dag later is ons feestje. De voorpret begint al vroeg als vriendin T., vriendin W. en haar moeder op de stoep staan. Binnen een paar uur gaan we 60 jaar terug in de tijd. Haren stijf in de krul, zwarte lijntjes om onze ogen, jurken aan en hakken maken het compleet. De mannen veranderen in onweerstaanbare gentlemens, strak in het pak en schuine hoeden op hun hoofd. De jaren 50 waren zo gek nog niet. In de kroeg stroomt het langzaam vol. Zelden zoveel mannen in pak gezien. Wat is iedereen mooi. De vrouwen dragen elegante jurken, van petticoat tot pencil dress. Later op de avond kiezen we de best gekleden man en vrouw. Ze winnen een lavalamp. Het is een feestje zoals een feestje hoort te zijn. Met veel drank, lawaai, lachen en dansen. De ouders van vriendin W. stelen de show met een wervelend rock & roll optreden. Het blijkt maar weer. Je bent zo oud als je je voelt. Terwijl ze dansen, doe ik even mijn ogen dicht en wens net zo oud te worden. Lachend en dansend! Als de barman de laatste ronde aankondigt, zoeken we elkaar op. Vriendin T., vriendin W. en ik. We schoppen onze schoenen uit en heffen een laatste glas op elkaar. Over vijf jaar weer!

Hoera?

En dan zomaar ineens ben je nog maar krap een halfuurtje 39... te kort om er nog echt iets onvergetelijks van te maken. Maar genoeg tijd om er nog over te schrijven. Maar wat? Lief schenkt een biertje voor me in en ik denk nog even na over de theatervoorstelling die we vanavond zagen. Bij thuiskomst hing het onvermijdelijk op de voordeur: Hoera! 40. Het leven begint bij 40. Wil de wildplakker zich melden? 40? Nog niet hoor! Nog twintig minuten 39. Op tafel liggen al twee kadootjes en er hangt een slinger in de kamer met cijfers erop en een opgeblazen getal. Ik denk dat we een thema hebben. De klok tikt verder. Ik kan me nog zo goed herinneren dat ik 30 werd. Verrassingsfeestje! Cowboy Henk! Wanneer is het ineens 10 jaar later geworden? Een kwartiertje nog. Het huis is stil. De kleine man slaapt bij opa en oma. Vriend M. bewaakt de kado's. Vriendin T. én vriendin W. sturen me een berichtje dat nu toch echt bijna... Jaha! Zij zijn me voorgegaan. Een goed gezelschap. Nog 10 minuutjes nu. Ik denk dat ik maar ga afsluiten en in mijn lief zijn armen kruip. Tot morgen, als ik 40 ben!

Heimelijke genoegens

• Meeluisteren met gesprekken van anderen
• Naar de kleine man kijken als hij slaapt
• Stiekem de stoelverwarming van vriend M. aanzetten
• Verhalen verzinnen bij mensen in de kroeg
• Lijstjes maken!
• Op zondagmiddag op de bank in slaap vallen
• Blote voeten in het zand
• Mensen kijken
• Wordfeud
• Hartogh boterhammen met pindakaas
• Dagdromen
• Favorieten verzamelen op Etsy
• De zanger van...

Mijn favoriete Etsy ontdekking: Lisa Hurwitz

Klik!

Tegenwoordig is iedereen fotograaf. Elke dag, ieder uur leggen we de details van ons leven vast. En als het even kan, delen we het met de rest van de wereld via twitter, facebook of blog. Ik ben daarop geen uitzondering. Sinds de geboorte van de kleine man heb ik honderden - oké ik geef toe duizenden - snapshots van hem gemaakt. Slapend, etend, in bad, uit bad, lachend, huilend... Al die foto's staan geduldig op mijn Mac te wachten op een plekje in een album. Want daar horen foto's natuurlijk thuis. Keurig afgedrukt (dus geen digitaal album) met een handgeschreven onderschrift: Job's eerste verjaardag! En dan van die verjaardag maximaal acht foto's, waarvan twee net iets overbelicht. Meer is niet nodig. Welnee. Mijn vader heeft een kast vol foto-albums, keurig gerangschikt op jaartal. De kaften zijn een beetje gescheurd van het vele pakken en bladeren. En elke foto staat in mijn geheugen gegrift. Arme Job. Hoe gaat hij dat later doen? Gelukkig is er ook vandaag de dag nog de ouderwetse schoolfoto. Berenvel en blauwgekleurd achtergrondje. Daar kan geen iPhone of Instagram tegenop. Die plak ik alvast in het album. Dat album voor later.

Mijn lieve kleine man

Uit de oude doos: zijn mama

Gemis

Soms overvalt het me. Dan mis ik je. Dan vind ik het zo oneerlijk. Het leven. Onze ruzie. Jouw ziekte. Je bent zo belangrijk en bepalend geweest in mijn leven. Toen je nog leefde, in de jaren dat we allebei ons eigen leven leefden en ook nu je er niet meer bent. Ik leerde je kennen op de lagere school. Blond geval ontmoet uilenbril. We trokken met elkaar op, maar de echte liefde begon in de brugklas. Samen op de fiets naar de middelbare school. Samen in de schoolbanken. Samen naar huis. En dan nog meer samen. Onophoudelijk praatten en lachten we. Praten en lachen tot tranen en pijn in onze buiken erop volgden. Pubermeisjes. Onmiskenbaar. Als we niet samen waren, schreven we elkaar brieven. Korte krabbels, maar ook lange en serieuze brieven want er was zoveel te bespreken. Brieven die ik koester, maar ook moeilijk vind om terug te lezen. Onze vriendschap was zoals vriendschap hoort te zijn. Onvoorwaardelijk. Jij haalde mijn leukste ik naar boven en ik zag jouw allermooiste kanten. Jij wilde groots en meeslepend, ik was een laatbloeier. De spreekwoordelijke pot en deksel. Toen werd ik 19 jaar en stopten onze eindeloze gesprekken. Ruzie, een van onze weinige. We namen het te serieus. We wilden misschien wel een beetje los van elkaar. Laten zien dat we ook zonder de ander konden. Geen idee nog dat het zo ingrijpend zou zijn.

Onze wegen bleven elkaar op de meest gekke momenten kruisen. In de metro. In de straat waar ik woonde... en jij bleek te werken. Wat het lot probeerde, leek ons niet te lukken. We lieten de draad liggen. Het was alles of niets. De laatste keer dat ik je zag was op een druk Centraal Station. Terwijl de wereld om ons heen raasde, vertelde jij me dat je ziek was. Mijn hart zonk in mijn schoenen. Maar mijn leven ging weer verder. Zonder jou, want dat was ik inmiddels gewend. Nooit gedacht... Stom!

Een paar jaar later hoorde ik op oudejaarsdag dat je was overleden. 33 jaar. Mijn allerbeste vriendin. Ik denk nog vaak aan je en als ik mijn ogen dichtdoe zie ik je weer voor me. Breed lachend met blik op nieuwsgierig. Af en toe ben je er. Zoals een paar jaar geleden in Chicago en ik op jouw verjaardag een biertje bestelde en op het etiket jouw naam stond. En vriend M. en ik? Daar moet jij meer van weten. Van je ouders heb ik de laatste puzzelstukjes van jouw leven gekregen. Je bleek niet veel veranderd. Slim, dapper en vooral heel grappig. Wat bof ik dat jij mijn vriendin bent geweest.

Droomvrouw

Regel 1. Een man zijn huis is zijn kasteel en daarom dient hij als een koning behandeld te worden. Wanneer hij thuiskomt na acht (of meer!) veeleisende uren op het werk, verdient hij het zonder meer een beetje verwend te worden. Het is de plicht van elke vrouw haar hardwerkende echtgenoot te aanbidden en te tonen dat hij daadwerkelijk bewonderd wordt!

Vriendin T. vond dat ik me maar eens gedegen moest voorbereiden nu ik volgend jaar (eindelijk) een eervol vrouw word en gaf me "Zo word je zijn droomvrouw in 17 lessen".  Dit nuttige boek is een vertaling van The Good Wife Guide uit 1955. Maar nog even actueel...

hollen, hoesten en hagel

Vriend M. holde zondag de halve marathon. De Dam tot Dam had hij er al op zitten en dus de smaak te pakken. Van trainen kwam het niet veel meer. En toen werd hij ook nog een beetje ziek. Een beetje. Maar net genoeg om eigenlijk beter niet te gaan lopen. Dat vond ik. Mijn lief vond van niet. Met een paracetamol achter zijn kiezen en zijn nummer en glimlach opgespeld, liet hij zich niet kisten. En als het echt niet ging, dan stopte hij gewoon. Dat beloofde hij mij terwijl hij zijn diepbruine ogen als troef inzette. Ik wist beter, maar zweeg. Ik ken hem al zo lang en zo goed. Natuurlijk liep lief de halve marathon uit. Op wilskracht, want zijn benen waren halverwege het Vondelpark ermee gestopt. Mijn ouders zagen hem tussen honderden anderen het Olympisch Stadion binnenkomen. Hij liep een beetje scheef, zei mijn vader. Zondagnacht moest lief uit bed voor plasjes van A. en E. In het zachte licht van het bedlampje zag ik hem staan, een beetje scheef. De kleine man tilde ik de volgende dag zelf maar naar beneden. Onverstandig, mopperde ik tegen niemand in het bijzonder. Dinsdag gaf vriend M. het na het stampen van de stamppot op. Hij was ziek en trok zich terug in bed. Hij zei niets en wees slechts onder zijn arm. Ik zag het... daar zat zijn ziel. Terwijl lief hoestte, haastte ik me in de hagel naar de winkel voor opkikkers en  pillen. Het hielp maar een beetje. Hij ligt nog steeds ziek op bed. Ik bijt op mijn tong en smeer beschuitjes en maak thee met honing. Vraag je om groots en meeslepend, krijg je dit... hollen, hoesten en hagel!

Ik wil...

Ik wil graag groots en meeslepend! Vriend M. moet er altijd een beetje om lachen maar stiekem wil hij er wel bij zijn als dat grootse en meeslepende voorbijkomt. Als ik terugkijk op mijn leven mag ik niet klagen. Ik heb grootse reizen gemaakt, ben meeslepend en tot over mijn oren verliefd geweest en ik geniet vaak en veel met volle teugen van het leven. Echt groots en meeslepend was het toen ik op mijn 37e mijn allerliefste lief weer terugvond en op mijn 38e mama werd. Je zou denken dat ik mijn portie groots en meeslepend wel heb gehad. Zou je dus denken. Dus. Over twee weken word ik 40 en het kriebelt. Terwijl mijn leven vraagt om de drie R's (rust, reinheid en regelmaat) en ik vaak om 10 uur 's avonds al verlang naar het gezelschap van mijn kussen, wil ik...  Laatst vertrok vriendin M. met haar gezin naar Sydney. Vriend J. deed hetzelfde, zijn grote liefde achterna. Vriendin L. is al een jaar down-under aan het rondreizen. Ik geniet met ze mee op afstand en weet dat mijn grote liefde hierboven in zijn bedje ligt te slapen. Maar af en toe ziet M. de twinkeling in mijn ogen en vraagt: "Wat gaat het worden?" Dan geef ik hem een kus op zijn mond en zeg: "we zullen zien. Met wat geluk hebben we nog een heel leven voor ons.

Sjors

Geen idee dat hij op mannen viel. Hij was in ieder geval leuker dan Andrew en zelfs neon gekleurde vingerloze handschoentjes stonden hem goed. Bij Careless Whisper zwijmelde ik weg en twijfelde welke van de twee vrouwen uit de clip ik het liefste zou zijn: de ware - maar bedrogen - liefde of het spannende avontuurtje. Toen Wham afscheid nam, danste ik de sterren van de hemel op mijn eigen afscheidsfeest van de middelbare school. Mijn liefde haperde even bij 'a different corner' maar toen hij zong 'you gotta have faith' kon ik niet anders dan hem gelijk geven. Zijn MTV unplugged was onnavolgbaar en niemand anders dan hij kon eer betonen aan Freddy Mercury. Die stem, het bereik! Een paar jaar geleden zag ik hem weer, mijn (onbeantwoorde) jeugdliefde. In een uitverkocht Ahoy bezorgde hij me kippenvel. Vandaag zie ik hem weer. Ik heb nu al kriebels in mijn buik.

Huishoudelijke mededeling

Ik begon deze blog omdat ik graag wil schrijven. Nou kan dat natuurlijk ook op papier (al was het maar om het ' gewone' schrijven met een pen niet te verleren) maar een blog leek me wel wat. Een plekje voor mezelf op het wereld wijde web. Kon er ook eens een plaatje bij. Voorzichtig vertelde ik aan wat mensen dat ik een blog was begonnen. Dat leverde de eerste lezers op en ook een beetje blogstress. Ineens schreef ik niet meer alleen maar voor mezelf... Het maakte het bloggen ook wel weer leuker. Ik blog, bekijk mijn statistieken (inmiddels een ' heimelijk genoegen') en hoop op een reactie. Nu weet ik van mijn Vrouwonline-tijd dat de meerderheid van de mensen een 'lurker' is. Dus wel lezen maar niet reageren. Is heel gewoon, ik ben zelf ook meer 'lurker' dan 'reageerder' (rurker?). Tot een vriendin mailde dat reageren niet lukte en ook mijn mams had vergeefs verwoede pogingen gedaan. Gek! Ik dook in mijn instellingen waar toch echt aangegeven staat dat iedereen (echt iedereen op het wereld wijde web) een reactie mag achterlaten op mijn blog. Werkt dus niet. 

Dit is natuurlijk geen wanhopige roep om reacties maar als je het een keer wilt proberen, als je toch hier bent... De mail is inmiddels onderweg naar de helpdeks van Google en tot die tijd is zwijgen goud?

It's mad man!

Alweer twee jaar geleden hesen we ons in netpanty's, toupeerden ons haar en hingen ons vol met sieraden. Als drie overjarige Madonna-look-a-likes zaten we in de kroeg te wachten op de eerste feestgangers. Een kriebel in onze buik en een beetje misplaatst tussen de paar stamgasten die aan de bar hingen. Tot een voor een al onze gasten in jaren '80 stijl verschenen. De een nog mooier dan de ander.  Een Slash-look-a-like, Freddy Mercury himself (met microfoon!), mannen met lang haar, vrouwen in korte rokjes en uiteraard schoudervullingen onder hun beha's. Ons we-worden-38-jaar-feestje barstte los. De best geklede man en best geklede vrouw kregen een tas in de vorm van een cassette-bandje. Er werd very 80's gedanst, gedronken, geflirt en gelachen...

Dit jaar worden we 40. Vriendin T, vriendin W. en ik. En net als twee jaar geleden geven we een feestje. Zelfde plek, ander thema: Mad Men ofwel de late jaren 50.  Ver voor onze tijd, dan voelen we ons nog een beetje jong. De zoektocht naar een outfit is inmiddels in volle gang, de voorpret ook.

Twee jaar geleden, jaren '80 it is!

De foto op onze uitnodiging dit jaar, wat ouder maar wel stijlvol...

Brand...

Alarm! Vannacht in de stilte van de nacht een oorverdovend geloei. Het duurt even voordat ik het kan plaatsen. Ik kijk op de wekker hoe laat het is. Alsof de cijfers van de klok me iets meer kunnen vertellen over het oorverdovende lawaai. Zeven uur. Zeven uur!? De eerste vloek vult de slaapkamer. Dan pas zie ik vriend M. door de gang stommelen. Zijn gezicht op onweer. Gelukkig, ik kan blijven liggen. En terwijl ik mijn ene oor in mijn kussen begraaf, spitst mijn andere oor zich verbaasd. In de kinderkamers blijft het stil. Onbegrijpelijk! Het lawaai loeit voort. Leuk voor de buren, denk ik, terwijl een slappe lach langzaam opborrelt. Ik concentreer me. Boze voetstappen, gerommel, een laatste loei en dan... heerlijke stilte! Vanuit de verte vriend M. die uitlegt hoe hij ons brandalarm met geweld het zwijgen heeft opgelegd. Ik gaap en werp nog een blik op de wekker. Het is pas één uur! Wat een mazzel.

Klagen Loont Echt Absoluut Niet

Vriend M. wilde ooit een blog beginnen met als titel 'Mijn voortuintje'. Aanleiding? Ergernis over de vuilcontainer aan de overkant van ons huis. Op zich is met de vuilcontainer niks mis. Hij houdt zich netjes schuil onder de grond. Met een pasje kunnen buurtbewoners 24 uur per dag, 7 dagen in de week hun vuil kwijt. Handig toch! Wel even wat anders dan opsparen voor de vuilniswagen, zoals ik deed toen ik nog in de stad woonde. Toch kijken we bijna elke dag uit op troep. Troep die netjes naast de vuilcontainer wordt neergezet. Lege dozen, stoelen, plastic, oud speelgoed... noem maar op. Heel veel past gewoon in de vuilcontainer. En wat niet past? Dat kun je opsparen want elke eerste woensdag van de maand haalt de gemeente grofvuil op. Appeltje, eitje. Kind kan de was doen. Zou je denken...

Waarom maken mensen een troep van de wereld waarin ze leven? Waarom voelen mensen zich niet verantwoordelijk? Vanochtend bracht ik mijn stem uit. Ik stemde op een mooi initiatief en een inspirerend tegengeluid. De initiatiefnemer Peter Smith is te volgen op zijn blog www.kleanworldwide.nl. Een Don Quichotte? Misschien. Maar hij zet me wel aan het denken. KLEAN staat voor Klagen Loont Echt Absoluut Niet. Hij heeft gelijk. Vandaag nog ruim ik de troep buiten op. Beloofd!

Oorzaak...

en gevolg

(Ps. witte baal op achtergrond is geen wasmand maar kunst...)

Dwaze Dagen

De Drie Dwaze Dagen zijn van start gegaan. Er waren jaren dat ik gewapend met vriendin of moeder meedeed aan de tijdelijke gekte. Boekjes in de hand en een plan van aanpak. Als jij nu op de eerste verdieping de spijkerbroeken haalt, kijk ik op de vierde voor de dekbedovertrekken. Klaar voor de start... Af! Als er dan werd omgeroepen dat op de derde alle lingerie tot tien uur met nog eens 20% extra korting van de hand ging, liet je alles vallen en spurtte naar de derde. Ik kon er altijd wel de lol van inzien en zeker als ik wat koopjes wegkaapte. Dit jaar roep ik dingen als ' Poeh, veel te druk'  en ' Ik heb niet echt iets leuks gezien' maar ondertussen zat ik gisteravond toch online de boekjes te bekijken en een verlanglijstje te maken. Zijn de Dwaze Dagen een onontkoombaar virus? Folklore? Verplichte kost bij elke inburgering? Of ordinaire dekmantel voor koopwoede? Wat het ook is, om acht uur vanochtend dacht ik ' Nu gaan de deuren open'  (excuses voor deze oppervlakkigheid). En toen ik mijn kleine man in bed stopte dacht ik 'Koffie!' en 'www.debijenkorf.nl' Niks geen drukte, gewoon online dwaas bestellen... Stuit ik op een enorme man, de portier en nadat ik me netjes bij hem digitaal heb aangemeld, ontvang ik de volgende mail:

U bent aangemeld in de digitale wachtrij voor de Drie Dwaze Dagen. U ontvangt een bericht zodra u aan de beurt bent om te shoppen op debijenkorf.nl.

Dat is inmiddels een uur geleden...

Tsja...

Je wilt het beste voor de kleine man. Dus kook je een gezonde maaltijd. Maar terwijl het staat af te koelen, gooi je een bord stuk op het aanrecht. Scherven op de vloer, het aanrecht én in het eten. Tsja, probeer dat maar eens uit te leggen aan een hongerige éénjarige die klaar zit in zijn eetstoel...

Niets is vanzelfsprekend

In Zomergasten wist ze de hele avond mijn aandacht vast te houden. Step Vaessen, correspondente voor de Arabsiche zender Al Jazeera. Veertien jaar geleden verruilde ze Nederland voor een bestaan als journaliste in Indonesië. Ik vond haar gedreven, intelligent en openhartig. Ze vertelde over de dood van haar ex-man die zelfmoord had gepleegd. Ze vertelde vol liefde over haar zoon Agus. Net als de helft van Nederland kocht ik haar boek ' Jihad met sambal'.  In één adem heb ik het uitgelezen. In haar journalistieke werk en in haar boek probeert ze de vinger te leggen op conflicten tussen mensen, gedreven door haat en onverdraagzaamheid vermomd als religie. Ze schrijft:

"Woorden van haat zijn eenvoudiger te absorberen dan het ingewikelde grijze gebied van verdraagzaamheid... Toch zit het sluiten van vrede net zo in de mens als als het oorlog voeren. Het kost alleen iets meer energie. Verdraagzaamheid vergt namelijk dat je je eigen tekortkomingen toegeeft en dat vereist moed." 


Een belangrijke levensles voor haarzelf is het moment waarop ze voor het eerst in een Balinese tempel probeert te bidden. Vanuit de tempel kijkt ze over de azuurblauwe oceaan. De priester ziet dat ze overweldigd is:

"Ongelooflijk hè, zegt hij. Voor deze schoonheid zijn we dankbaar. Wij Balinezen zijn dankbaar voor alles, niets is vanzelfsprekend. Ons eten niet, ons drinken niet, onze natuur niet. Ik kijk hem aan en weet onmiddelijk dat dit de boodschap is die hier op me heeft gewacht. Dankbaarheid. Jeetje, natuurlijk."

Hallo wereld

Dit jaar nam ik - na bijna 10 jaar - afscheid van mijn baan bij Vrouwonline. Het loslaten ging makkelijker dan ik had gedacht. Ik had een heerlijke vakantie in Frankrijk en ook daarna bleef het vakantiegevoel. Tussen twee banen in, ook al had de tweede baan zich nog niet gemeld. Genieten was mijn mantra en genieten deed ik. Samen met mijn nieuwe beste vriend alle tijd voelden de dagen als een feestje. Alle tijd voor leuke afspraken, voor mijn kleine man én mijn grote man, voor mijn twee meisjes, voor schrijverijen én dromerijen, voor fietstochtjes, huwelijksaanzoeken en ander groot en klein geluk. Nooit gedacht dat ik zo goed was in niet werken. Het zou zo op mijn CV kunnen: kan uitmuntend nietsdoen zonder mopperen. En toen was ie daar ineens. De tweede baan. In de vorm van "Wil jij misschien iemand tijdelijk vervangen?".  En na een erg leuk gesprek stamelde ik voor de tweede keer in korte tijd: "Ja, ik wil". Volgende week ga ik beginnen. Kriebels in mijn buik. Zin ook. Ik kruip uit mijn cocon. Hallo wereld!

There is nothing in a catterpillar that gonna tell you it is gonna be a butterfly...

Nationale hangdag

Mijn kleine man heeft koorts. En niet zo'n beetje. Want als kleintjes koorts hebben, doen ze dat goed. Het begon gisteren nadat we een heel stuk hadden gefietst. Met rode wangen plukten we hem uit zijn zitje. Even slapen maar voor het eten. Maar tijdens het eten geen hap door zijn keel en zijn wangen waren behalve rood nu ook gloeiend heet. Na een onrustige nacht, werd hij vanochtend weer met koorts wakker. Net zo lief als altijd, maar met een troebele blik en een halfslachtig zwaaihandje. De hele dag heeft hij bij me op schoot gehangen, tussen slapen en wakker in. Vriendin W. was op bezoek en af en toe zuchtte of lachte Job mee met ons gesprek. Om vervolgens weer weg te doezelen. Het is nationale hangdag vandaag, besloten vriendin W. en ik want ook onze plannen waren anders gelopen. Nationale hangdag.  Ik hoop dat hij snel weer beter is, mijn kleine man, maar stiekem geniet ik wel een beetje van al dat gehang tegen me aan.

Ik heb jou niet nodig

Ik spaar ze, mooie zinnen. Zinnen die ik in boeken lees of hoor in liedjes. Zinnen die me raken. Ik zou willen dat ik zelf zulke mooie zinnen kon verzinnen en opschrijven. Voorlopig leen ik ze gewoon van anderen en schrijf ze op. Overal. Ik bewaar ze in mijn aaifoon, mijn dagboek of dagelijkse opschrijfboekje en dan kom ik ze weer tegen...

In je leven mis je meer dan je meemaakt

Dat is niet erg (Martin Bril)

Ik heb jou niet nodig om van jou te houden (Acda en de Munnik)

Volg nu voor heel even de woorden langs de waterlijn

En laat natte voeten je enige zorg zijn (anoniem, geschreven in het zand van Vlieland)

Geen mooie zin, wel grappig... gewoon op straat

Warhoofd en sigaren

Gistermiddag kwam ik binnen met mijn kleine man en dacht: "Wat stinkt het hier naar sigaren". Bezoek van mijn lieve - allang overleden - opa? De vuilniszak die in de tuinkamer stond, leek me een logischer verhaal. Alleen roken we niet en we hadden de laatste tijd ook geen rokende vrienden over de vloer gehad. De bewuste vuilniszak had ik ' s ochtends van ons tuinpad gevist, een beetje verbaasd dat vriend M. die daar had achtergelaten. Maar omdat ik het vuilnispasje nogal eens kwijtraak (lees zoekmaak door het op een onwaarschijnlijke plek neer te leggen) had hij waarschijnlijk gedacht: "ik moet nu opschieten, dat doet mijn lieve vriendin straks wel" (oké, dat lieve dacht hij in deze omstandigheden misschien niet). Als goede Bongerd Housewive (lees blogje hieronder) sleepte ik de zak naar binnen. Want inderdaad het pasje was zoek en na twee tassen binnenste buiten te hebben gekeerd en in het vriesvak van de ijskast beneden te hebben gekeken, moest ook ik hollen.

De rooklucht bleef hangen ook nadat ik de vuilniszak 's middags had kunnen lozen met een leenpasje. Tuindeur wagenwijd open maar dat hielp niets. Vaag deed het me denken aan leuke feestjes van vroeger en de day-after, maar eigenlijk vond ik het vooral stinken. Met opgetrokken neus vroeg ik M. die inmiddels was thuisgekomen waarom hij vuilniszakken op tuinpaden achterliet. Zijn droge antwoord? "Dat was niet onze zak maar die van buren." Ik had dus de vuilniszak van de buren ons huis binnengesleept. Zouden ze het hebben gezien? Oh en de buurman rookt sigaren!

Voortaan maar doorzichtige zakken...

Hongerd Bousewives

Toen ik van hartje Amsterdam naar een nieuwbouwwijk in Amsterdam Noord verhuisde,  ruilde ik de jordanese gezelligheid in voor de Bongerd Housewives. Als echte stadse had ik me natuurlijk voorgenomen nooit een vinexwijk te betrekken en als dat al zou gebeuren zeker niet op zondag wijntjes zou drinken met de buren. Maar toen vriendin T. me uitnodigde voor de 'Bongerd Housewives'  was mijn nieuwsgierigheid gewekt. Mijn ontgroening was het regelen van een etentje en dat liep natuurlijk heerlijk in de soep waardoor we uiteindelijk met een dekentje om ons heen buiten aan de prosecco zaten. Mijn lidmaatschap werd gered door een tafel die leeg kwam en een erg gezellige avond volgde.

Toen nog met zijn vijven en inmiddels met zijn zevenen zijn we al een paar etentjes, een wijnproeverij en een theatervoorstelling verder. En natuurlijk zo nu en dan een roseetje op zondag in de tuin. Langzaam leer ik de Bongerd Housewives een beetje beter kennen. Hoe ze zijn met een slok op - wat de verbastering Hongerd Bousewives opleverde - wat ze doen en waarover ze dromen. Eerste indrukken heb ik alweer bijgesteld. En mijn vooroordelen ook. Er zijn meer leuke vrouwen in mijn vinex dan in mijn jordanese straatje (sorry buurvrouw Bep!). Zoals het Bongerd Housewives betaamt is zeker de helft  creatief én handig (ik ben alleen het eerste). Mijn kleine man heeft al twee gebreide vestjes, maar er worden ook knuffels gebreid, uiltjes gehaakt en feestslingers. Toen ik vertelde dat ik ging trouwen, kreeg ik er een met hartjes! Ik bof maar met zulke buurvrouwen.

Love on a string

Barbapapa

Als kind bladerde ik ademloos door de boekjes. Barbabientje was me het allerliefst want net als ik een boekenwurm. Maar ook Barbabob stal mijn hart want hij had dezelfde naam als mijn broer (nouja zonder de Barba dan). Minutenlang kon ik hun bolvormige huis bestuderen met een kamer passend voor elk Barbapapa-kind en bedenken waar ik zou willen slapen. Zoveel jaren later komen de boekjes weer tevoorschijn. Mijn lieve A. is Barbabientje terwijl E. zonder enige twijfel Barbabella is ('als het even kan zit ze naar haar spiegelbeeld te turen'). Het enige verschil met vroeger is dat we nu op Youtube de begintune van Barbapapa kunnen opzoeken. Kom op bezoek bij Barbapapa... Een liedje dat makkelijk blijft hangen maar waar ik altijd blijf steken bij het opnoemen van alle Barbapapa's. Ik heb er dus nog maar een boekje bijgekocht waar ze allemaal worden voorgesteld: Barbapapa, Barbamama, Barbabenno, Barbabee, Barbaborre, Barbalala, Barbabientje, Barbabob en Barbabella!

Een vriendin wist mij nog een leuk weetje te vertellen, namelijk dat de naam Barbapapa afkomstig is van het Franse 'barbe à papa', dat suikerspin betekent. Letterlijk vertaald 'de baard van papa'.

Van de regen in de ...

Lief loopt de Dam tot Dam. Wij schuilen nog even voor we hem gaan aanmoedigen. Wij wel.

(regen fotograferen is nog best moeilijk)

En toen was er...

een voorzichtig zonnetje, verse jus, boterhammen van Hartogh, latte macchiato met een scheutje hazelnoot, Isabel Allende en een dag zonder afspraken. De belofte van helemaal niets. Heerlijk!

Geluk is mijn antwoord op alles

Naast mijn bed ligt een stapel boeken. Een stapel boeken die ik wil lezen. Ik ben begonnen in Isabel Allende's Het negende schrift van Maya maar ben ook al halverwege Tatiana de Rosnay's Kwetsbaar. Dat werkt niet. Ik moet kiezen en in een van de twee werelden stappen. En als ik heb gekozen de hoge stapel boeken verbergen zodat ze me niet kunnen afleiden. Maar ondertussen kom ik alweer nieuwe titels tegen die me nieuwsgierig maken. In de krant van gisteren lees ik een interview met Pierre Szalowski, schrijver van het boek Vissen veranderen bij kou van zwemrichting. Alleen de titel is al genoeg reden om de krant weg te leggen en het boek meteen te bestellen. Maar ik denk aan mijn stapel en lees door. Pierre noemt zichzelf een geluksturg. Iemand die overal inspiratie vindt. Ook zegt hij: ' Geluk is mijn antwoord op alles.'  Hoofdpersoon van het boek is een elfjarig jongetje dat de wereld om zich heen bevecht met een rotsvast positivisme. De vergelijking met Oskar uit Jonathan Safran Foer's Extreem luid en ongelooflijk dichtbij wordt gemaakt. Een van mijn lievelingsboeken. Zal ik dan toch...

Het boek heb ik net besteld. Als het maandag door mijn brievenbus past, komt het onderaan de stapel. Niks ergs. Het is goed gezelschap en het geschreven woord is geduldig.

Gelukspijn

Las net het woord gelukspijn. Mooi woord. Zo gelukkig dat het je af en toe een beetje bang maakt. Zeg het maar niet te vaak en niet hardop want stel dat... Dat is gelukspijn.

Eerste keer

Toen ik in verwachting was van mijn kleine man leek het me al heerlijk om ooit met hem op de fiets te zitten. Handjes op het stuur en samen de wijde wereld in. Het duurde nog een jaar maar vandaag was de eerste keer. Op een gloednieuwe fiets en met een gloednieuwe regenjas voor Job. Ons kon niets gebeuren. Met de pont over het IJ naar de Bakkerswinkel. Banaan en diksap, koffie en een stoere boterham en weer terug met de pont. Eenmaal aan vaste wal, hing de kleine man schuin in zijn stoeltje. Fietsen is leuk maar ook wel heel vermoeiend.

De Bakkerswinkel-poes

Van een stoel in een bootje

Lief en ik zijn eigenlijk nog steeds bezig van twee huishoudens eentje te maken. Nadat zijn eettafel plaats had gemaakt voor de mijne  - en een nieuw en liefdevol onderkomen had gevonden bij mijn ouders - was het de beurt aan mijn eettafelstoelen. Gooi geen oude stoelen weg voordat je nieuwe hebt gekocht, bedacht ik. Dus zes nieuwe Eames hadden mijn oude al verbannen naar de tuinkamer. Daar stonden ze geduldig hun lot af te wachten. Marktplaats. Ik ben geen handelaar maar vind het maken van de advertentie erg leuk. Een wervende tekst met een persoonlijke noot (erg belangrijk) en natuurlijk de foto die de koopwaar goed tot haar recht laat komen (dus zonder wasmand of vuilniszak op de achtergrond).

Als er dan eenmaal reacties binnenkomen, splijt mijn persoonlijkheid in tweeën. De ene helft denkt: "Zucht, gedoe!" Nu volgt immers het afspreken, het bekijken en met een beetje pech het afdingen (had ik al gezegd dat ik geen handelaar ben). De andere helft is vooral heel nieuwsgierig naar de persoon achter het bod. Alsof het een nieuw baasje voor de kat betreft (die ik uiteraard NOOIT op marktplaats zou zetten). Mijn stoelen-advertentie stond al weken te verpieteren toen ik besloot de prijs omlaag te doen en er een dagtopper (lees: in ruil voor 1 euro 50 hebben ze dan 1 dag de voorpagina) van te maken. Toen werd er ineens meer geboden dan de vraagprijs en was ik druk aan het mailen met Wim en Annemieke. Wim was zakelijk en kon de stoelen meteen ophalen. Annemieke was iets langer van stof en legde uit dat ze oprecht geïnteresseerd was, maar toch echt eerst de stoelen wilde zien. Ook wilde ze weten of de hoezen van de stoel erg versleten waren. Vriend M. - praktisch als hij is - adviseerde (ongevraagd) Wim de stoelen zo snel mogelijk te laten ophalen. Maar ik was al in gesprek met Annemieke. Na wat over en weer mailen en sms'en, stond ze gisteren met haar vriend voor de deur. Natgeregend waren ze met de bus van de andere kant van de stad naar mijn kant van de stad gekomen. Vol enthousiasme bekeken ze de stoelen en noemden ze mooi. Mijn stoelen gaven inmiddels kopjes en mijn hart was gerust. Nog even zitten en samen zagen we al de lange gezellige etentjes aan tafel zonder een harde kont te krijgen. Verkocht!

Met allebei twee gestapelde stoelen in hun armen liepen ze weer mijn huis en mijn leven uit. De regen leek nog harder te vallen en later op de avond stuurde ik een sms om te vragen of ze goed waren thuisgekomen. Ik kreeg meteen antwoord: "Bedankt voor je berichtje! Wij zijn net thuis gekomen, heel erg bedankt voor de mooie stoelen die we gekregen hebben we zijn erg blij. Als jullie zin hebben en in de buurt zijn zijn jullie welkom om een keer mee te varen met ons bootje of koffie te drinken - jullie zijn van harte welkom groetjes Mowaffk en Annemieke."  

Mantra

En dan gaat de wekker weer. Naar beneden stommelen, brood smeren en fles klaarmaken. Het huis wordt langzaam wakker. De kleinste met een lach van oor tot oor terwijl hij naar de vogels op zijn behang wijst en bal zegt, de middelste met moeite en de grootste staat haar ogen al uit te wrijven in de badkamer. Kleren aan, klitten uit het haar en met elkaar aan het ontbijt. Grootste een beetje pijn in haar buik vanwege de karnemelk maar wij weten wel beter. De middelste druk haar staarten in een perfecte pijpenkrul te krullen. Nog een kus, een knuffel en een tot vanmiddag. En ik? Ik probeer het vakantiegevoel nog even vast te houden. Genieten! Dat is mijn mantra vandaag.

Loesje

Loesjes zorgen bijna altijd voor een glimlach op mijn gezicht. Ooit volgde ik een Loesje-workshop waarin ik mijn eigen Loesjes schreef:

MENSEN DIE ZICH BLIJVEN

VOORSTELLEN

    

     ZAL IK JE ZOENEN

        DAN VERGEET JE ME

                NOOIT MEER

                                    

TREINAVONTUREN

      ZO'N VREEMDE

        SCHOUDER SLAAPT

           BEST LEKKER

                            

Lijstebrei

Op de dag dat ik besluit niet meer zoveel lijstjes te maken (eerst maar eens één lijstje afstrepen), krijg ik dit boekje met de post: My listography. My amazing life in lists. Wat nu? En wat is ie leuk! Om maar een paar voorbeelden te noemen: maak lijstjes van jouw droombanen, alle steden waar je bent geweest en nog graag naartoe zou willen, jouw favoriete adresjes in de stad waar je woont, de aardige dingen die je voor anderen hebt gedaan... en zo voorts! Als ik nou eens ' invullen van mijn listografie'  zet op mijn ene lijstje?

Ps. Boekje heb ik besteld op de geweldige site papiermier.be
Ps 2. Wil je zelf ook jouw listografie maken: listography.com

Bakvis

Sinds mijn lief me heeft gevraagd met hem te trouwen, vindt hij me net een bakvis... Mooi woord!


bakvis
`bak - vis de -woord (vrouwelijk) bakvissen 1 vis die men kan bakken; 2 figuurlijk , vroeger meisje in de puberteit


Bakvis
`Bakvis` is de spottende benaming voor een meisje van veertien tot zeventien. De naam is afkomstig uit de visserij. De te kleine vis werd in een bak gedaan, om overboord te worden gezet. Bakvis is dus jonge vis.


En als ik dan zoek op bakvis en afbeeldingen vind ik deze mooie foto en blog

Bakvis een scheldwoord? Als M. het zegt, klinkt het heel lief. 

Allereerste ijsje...

Volgende keer gewoon aardbeiensmaak, geen lemon-cheesecake!

Geluk

Hij vroeg het... en ik zei: Ja, ik wil!

Zondagochtend

Elke dag van de week voelt anders. Wel eens opgemerkt? Op maandag ontbijt op bed, de zaterdagkrant lezen tot een uur of 11 en de radio op de achtergrond? Fijn. Maar op zondag is het zoveel fijner. Op maandag komen er dan toch gedachten in je op van die mand met wasgoed die nog moet worden opgevouwen of het boodschappenlijstje dat nog moet worden gemaakt en dan ook gehaald. Op zondag hoeft er helemaal niets. Bovendien speelt de radio andere (en betere) muziek op zondag. Zaterdag is weer een ander gevoel. Een soort bruisend gevoel dat vrijdag al begint. De luxe van op de drempel staan van twee dagen vrij. Dat alleen al is reden om plezier te hebben in je werk: die kriebels van verwachting. Woensdag heeft nog altijd het vrolijke stempel van mijn kindertijd. De hele middag vrij! En ook al is het allang niet meer zo, de woensdag kan bij mij niet meer stuk. Bovendien is het mooi op de helft van de doordeweekse week. Donderdag doet daar nog een schepje bovenop en is lekker lang door de belofte van de donderdagavond waarop filmhuizen en restaurants meer lonken dan de eerste dagen van de week. En ook al blijf je lekker thuis, je zou ieder moment van gedachten kunnen veranderen. Dat geeft rust. Maandag kan - zoals al gezegd - niet op tegen de zondag, maar heeft haar eigen charme. Iets van schouders eronder en weer lekker aan de slag. Prima. Dan blijft alleen nog de dinsdag over... de meest neutrale dag van de week. Ik heb nog nooit gedacht: ha, het is lekker dinsdag vandaag. Alleen misschien als mijn verjaardag op een dinsdag viel. Maar dan dacht ik eerder: ha, het is mijn verjaardag vandaag. Arme dinsdag. Dat dan weer wel.

Lijstje

Tijdens onze zomervakantie in Frankrijk maakte ik een lijstje. Een lijstje van de dingen die ik zou willen doen als we weer thuis zouden zijn. Geen nuttig lijstje hoor. Een leuk lijstje. Een lijstje om mogelijke vakantieblues en tegenvallend weer te bestrijden.  Het lijstje ging in mijn vakantiedagboek en rolde net bij het opruimen op tafel. Terwijl de druppels langzaam uit de lucht vallen een mooi moment:

met mijn kleine man naar het strand

weekend weg met lief

koffie drinken met… (een lijstje namen)

naar FOAM

een perentaart (op zijn Frans) bakken

schrijven

tekenen

een blog starten

Het maken van lijstjes is leuk. Maar het afstrepen ook. Daar gaat de eerste. Check!