Dacht je dat het moeilijk was, is het heel simpel (dag 30)

En dan ben je zomaar opeens op dag 30 van je dagelijkse-blog-voornemen beland. Het is gelukt om elke dag iets te schrijven. In ruil soms voor wat slaap en de ene keer met wat meer moeite dan de andere keer. Maar de zinnen kwamen eigenlijk altijd en ook het besef hoe fijn ik het vind om te schrijven. Er was ook twijfel, om blogs door te plaatsen op social bijvoorbeeld. Niet altijd goed genoeg en ook een beetje roeptoeterig zo elke dag. Wilde ik nou schrijven of gelezen worden? Vooral het eerste, maar het tweede maakt het wel extra leuk.

Elke dag schoot tenminste één keer het zinnetje door mijn hoofd: ik moet nog wel bloggen. En dacht ik het zelf niet, dan herinnerde mijn lief me er wel aan of net nog vriendin W. die een laatste slok van haar wijn nam en zei: "Ik ga, want jij moet nog bloggen". Toch voelde het nooit echt als een verplichting. Zoals het waarschijnlijk wel had gevoeld als ik me had voorgenomen 30 dagen elke dag een rondje hard te lopen of mijn tanden te stoken.  

Het is natuurlijk simpel. Matt Cutts zegt het ook in zijn Ted-talk: probeer eens 30 dagen lang iets nieuws. Maar bedenk allereerst wat je heel graag zou willen, misschien al heel lang, maar wat je om allerlei redenen toch nog niet hebt gedaan. Daarover nadenken is lastig maar ook bijna het leukste. En eenmaal ontdekt... wat zijn dan nog 30 dagen? Slechts een begin van iets moois. 

Boterhammen met kaas, rode besjes en Sarah Bettens (dag 29)

Er zijn van die herinneringen die, als je je ogen sluit, nog zo kunt voelen, ruiken of proeven.

• Suizen op de schommel, hoger en hoger en hoger.
• De eerste keer met losse handen op de fiets.
• De geur van zwembad op mijn armen, eindeloze zomers.
• Het parfum van mijn moeder, wanneer ze me als kind gedag kuste als ze een avondje wegging. 
• Vrijdagavond met een bakje chips en een glas snor op de bank voor Fame (I want to live forever!).
• De geur van oliebollen in de keuken op oudjaarsdag.
• Mijn allereerste echte kus op het strand, net zoveel vlinders in mijn buik als zandkorrels om ons heen. 
• De keer dat mijn hart werd gebroken in duizend stukjes en ik dacht dat het nooit meer goed zou komen.
• Rode besjes rissen en bramen zoeken op de tuin.
• De eerste keer na 18 jaar dat ik mijn lief weer zag, de straat was stil en de klokken van de Westerkerk galmden. 
• Het eerste huiltje (la la la) van mijn pasgeboren zoon.
• De eerste keer dat ik mijn vader zag huilen, van ontroering (hij stopte met werken en las een brief voor van mijn moeder).
• De blik van vriendin P. , haar kastanjebruine staart en haar onuitwisbare lach.
• Het moment - zoveel jaren later - dat we samen op het Centraal Station stonden. De wereld om ons heen stond even stil. Voor even maar. Helaas. 
• De eerste keer samenwonen, tante Ka volgeladen met al mijn spullen en op de radio Heal Over van KT Tunstall
• De eerste keer Toscane, iedere bocht onthulde een nog mooier uitzicht. 
• Samen met vriendin C. bij het concert van Lisa Loeb.
• De eerste ontmoeting met middelste en oudste. Nog zo klein toen, nog steeds zo lief nu. 
• De stem van Sarah Bettens toen ik de kerk inliep aan de arm van mijn vader. De bruine ogen van mijn lief en zijn lichtblauwe pak. 
• De keer dat ik vriendin W. weer tegenkwam in het vliegtuig naar Barcelona. Dat was geen toeval, vonden we allebei. 
• De talloze keren op de fiets naar mijn huis in de jordaan terwijl het langzaam weer licht werd.
• Boterhammen met kaas en rode wijn op het balkon met vriend M. 
• Ramses Shaffy op zaterdagavond in de binnentuin waar ik woonde, opnieuw en opnieuw en opnieuw...
• En nog zoveel meer... teveel om op te schrijven. 

Pina (dag 28)

Mijn ouders noemden me Jasperina, een naam die - zo bleek gedurende de lagere en middelbare school - vroeg om een kortere variant. Vriendinnen noemden me Jas of Jassie en eigenlijk kwam de perina er pas weer achter toen ik ging studeren. Nederlands, dat zal ermee te maken hebben gehad. Een bijnaam heb ik nooit echt gehad, of tenminste niet een die met me is gedeeld. Ja vriend M. vond me een ijskoningin toen hij me voor het eerste ontmoette op de studentenvereniging. Maar eentje die uiteindelijk wel smolt, constateerde hij later. In mijn eerste baan werd ik Tim genoemd, een verbastering van mijn achternaam. Opnieuw lekker kort. Want een hele 'Jasperina' viel en valt nog altijd niet mee. Regelmatig begint de aanhef van mijn mail met ' beste Jacqueline' en nog regelmatiger wordt de aaaa van Jasperina overmeesterd door een Jasperine. Wat natuurlijk ook nog wel eens de grap oplevert: "als in asperine? Haha!" Nee want dat is aspirine, denk ik dan terwijl ik hardop zeg dat ik die grap nog nooit had gehoord.

Manlief heeft al jaren de bijnaam Sjaak onder vrienden. Vraag me niet waarom en hij weet het ook niet.    Toen hij onze kleine man zo wilde noemen, moest ik hem vertellen dat mijn associatie met Sjaak een vervelend deuntje is: Sjaak, Sjaak, Sjokolade Sjokolade Sjaak en dat dat dus geen optie was. Kleine man heeft een fijne korte naam gekregen: Job. Geen afkorting mogelijk. Daarentegen hebben we hem de hoofdprijs gegeven waar het gaat om Sinterklaasgedichten. Maar ik zal niemand hier op ideeën brengen. Het past ook goed bij zijn zussen Anne en Eva. Als ze buiten spelen, zijn ze in vijf korte lettergrepen binnen.

Dat brengt me toch nog op een bijnaam die ik sinds een aantal jaren heb: Pina. Past goed in het rijtje van de kinderen. Een versmelting van mijn naam en mijn stiefmoederschap. Toen ik in het leven van de meiden kwam, waren ze vijf en twee. En de naam Jasperina spraken ze met moeite uit als Pina. Inmiddels zijn ze elf en acht en is hun woordenschat er met grote sprongen op vooruit gegaan. Maar de Pina is gebleven. Ik ben niet hun stiefmoeder, ik ben gewoon hun Pina. En dat Pina dennenappel betekent in het Spaans, daar komen ze wel een keertje achter. Ooit. Ik vind het vooral heel lief. 

Dan kan ik later tegen ze zeggen: de dennenappel valt niet ver van de boom... 

Fietsbak (dag 27)

En toen was het zomaar ineens vakantie. Samen met kleine man haalden we oma op en reden plankgas naar Schoorl. Zwembroek naast paraplu in de achterbak. Na wat omweggetjes te hebben genomen - rondje weiland om vervolgens weer op dezelfde plek in te voegen als waar we eraf gingen - stonden we voor het Koetshuis waar we een nachtje gingen slapen. De klimduin op fietsafstand, dus zodra de tassen in de kamer stonden en de trampoline in de tuin was besprongen - klom kleine man in de bakfiets. Dapper klom ik mee en al zwiepend en zwaaiend kwamen we ongedeerd aan.

De kleine man merkte niks van mijn gestuntel maar zat prinsheerlijk te wijzen en te babbelen. De 'fietsbak' was nu al het hoogtepunt. Na de klimduin van boven en beneden te hebben gezien, reden we overmoedig naar Bergen aan zee. Dat zonnetje kregen we wel mee. En terwijl kleine man langzaam veranderde in een steeds bloter zandmannetje, bouwden we een dam aan zee en kastelen op oma's wiebeltenen.

De dag leek eindeloos. En toen de eerste druppels vielen, waren er als tegenwicht  pannenkoeken met spek en stroop. Om acht uur rolden we onze fijne kamer in. Rozig van de zee en korrelig van het zand. De bodem van het bubbelbad was getuige van het laatste. Op het dak kletterde het inmiddels van de regen. Maar het bed was zacht en we pasten er makkelijk met zijn drieën in. Kleine man in het midden. Toen ik 's nachts even wakker werd, zag ik hem liggen, met zijn armpje over oma's rug. Groot geluk! En vanmorgen toen hij wakker werd, was het eerste wat hij vroeg: "Gaan we met de fietsbak, mama?!"

IJskoud de beste (dag 26)

Dag 26 van mijn dagelijkse-blog-voornemen. Middelste is het opgevallen dat ik elke dag achter de computer kruip en het liefst kruipt ze erbij op schoot. Terwijl ik tik (tenminste ik probeer het), spelt ze elk woord voor de knipperende cursor. "S...Sch... School. Waarom schrijf je school?" afgewisseld met "Wat staat hiehier?" Omdat het zo van bloggen niet komt, vertel ik haar over mijn voornemen. Elke dag een stukje schrijven. "Waarom dan?" Als ik vertel hoe leuk ik schrijven vind, denkt ze even na. Vervolgens springt ze van schoot, pakt een papier uit de printlade en een pen van het bureau: "Ik wil ook bloggen." Ze gaat naast me zitten met blik op serieus en puntje van haar tong uit haar mond. Af en toe overlegt ze een te spellen woord zoals getrouwd. Ze is wel even bezig en ik word steeds nieuwsgieriger. "Wil je het straks aan me voorlezen?", vraag ik. Dat wil ze wel, maar dan moet ik ook eerst mijn blog afhebben, dan kunnen we elkaar voorlezen. Naar het ijverige en krullerige voorbeeld naast me, tik ik braaf mijn blog af. We zijn tegelijkertijd klaar, maar middelste heeft ook nog een tekening bij de blog gemaakt. Ze kucht gewichtig en leest de kop voor: :"IJskoud de beste. En het gaat over vandaag." De blog is prachtig, met een kop en een staart die zegt: "en toen was het nu". Ik had het niet mooier kunnen zeggen. 

 Over ijsjes en kerken en armbandjes...

Knussen (dag 25)

Een paar weken geleden overviel het me toen ik kleine man naar de crèche bracht. Wat wordt hij groot. Wat gaat het snel. Nog even en dan gaat hij naar school. De tijd kan ik niet stilzetten, maar ik kan wel nog even bovenop hem gaan zitten. Ik telde de uren die ik nog tegoed had van mijn ouderschapsverlof en bedacht een plan dat in mijn hoofd waterdicht was. Op het werk bleken er toch wat gaten in te zitten. Maar gelukkig begrepen ze dat het belangrijk voor me was en kwamen we tot een oplossing. En nu heb ik - tot aan de vakantie - verspreid nog wat verlof opgenomen. Het voelt als een groot kado. Mijn eerste verlof begint morgen maar is voor mijn gevoel afgelopen vrijdag al ingegaan. Even geen wekker, geen file en alle tijd voor zijn eindeloze vragen, ontelbare mama's, gemiemel en gestampvoet maar ook wiegende heupen op zijn favoriete liedjes, knoertend hard fietsen op zijn driewieler, bleeh's bij elke groente, lekkerrrrr bij elk koekje en heerlijke knussen (dat zijn kussen en knuffels tegelijkertijd).

Vanavond pak ik een kleine weekendtas in, ik zoek zijn schep en emmer en voor allebei een warme trui. We gaan een nachtje logeren in een koetshuis in de bossen van Schoorl, vlakbij de klimduin. De weersverwachting is een vijf, maar mijn humeur een vette voldoende. Carpe diem!

Kleine man heeft ook het vakantiegevoel te pakken: zelf geplukt!

Bruidsgeheim (dag 24)

Dacht ik - bij het uitzoeken van mijn trouwjurk - dat het mijn eerste en laatste keer was, stond ik vandaag opnieuw in een bruidsjurkenwinkel. In dezelfde als waar ik twee jaar geleden opgelucht ademhaalde.  Allereerst omdat het geen typische (lees: opgeprikte, met high-tea arrangementen, u mag niets aanraken, welk budget had u in gedachten) winkel was en natuurlijk omdat mijn jurk er hing.

Vriendin S. gaat trouwen en ik mocht mee jurken passen. Vriendin T. was er ook en de twee getuigen volgden het pasgebeuren op de voet via whatsapp. Na enig overleg met de verkoopster werd er een eerste keuze gemaakt, de zogenaamde pasjurken. En wat bleek? Zoals bij sommige mensen een zonnebril of hoed altijd goed staat, wat voor model ze ook opzetten. Vriendin S. bleek het trouwjurken-type. Elke jurk stond mooi! Dat ging moeilijk worden, lachte S. stralend.

Van de - denk ik toch wel - 10 jurken, bleken er 3 favoriet en uitverkoren tot de volgende ronde. Eentje hing er zelfverzekerd tussen want die had onze blikken allang gezien. En die werd het ook. Gewoon nog ruim voor sluitingstijd, zonder stress, zonder twijfel, S. kon het bijna niet geloven. Something old (de gom die een paar jaartjes ouder is), something new (de jurk), something borrowed (accessoire van mij), something blue (kadootje van de verkoopster) en dat in één middag.

Is de jurk lang, kort of iets ertussenin? Eenvoudig, met veel tierelantijntjes of subtiele details? Is ie wit, ivoor of rood? De berichtjes in de whatsapp-groep stroomden binnen. Ons antwoord? Daar kan ik uiteraard niets over vertellen. Dat is zwaar bruidsgeheim.

Hij gelooft in mij (dag 23)

Manlief kent alle teksten uit zijn hoofd en als hij meezingt is hij mijn allerliefste Amsterdammer. Ik heb het over de teksten van André Hazes. Vanavond was ik naar de voorstelling 'Hij gelooft in mij'. Mooi. Erg mooi. Op een avond als deze komt de ras-amsterdamse in mij naar boven. En dan besef ik des te meer waarom dit de stad is waarin ik wil wonen. De typische humor. Het doe maar gewoon dan doe je gek genoeg, maar ondertussen wel stem op volume 10, benen in een luipaardprint en meer goud en bruin dan goed is voor de mens. Heerlijk!

Vandaag was ik met kleine man bij mijn ouders. Kapster M. was er en kleine man moest geknipt. M. is ook een ras-Amsterdamse. Ook zij had de voorstelling gezien en hoewel ze het prachtig vond, viel ze toch wel over het Amsterdamse accent van de hoofdrolspelers. Dat leek natuurlijk nergens naar. En zij mag het zeggen! Mijn Amsterdamse accent is (geloof ik) inmiddels wel een beetje verstopt, achter een studie Nederlands en een 'serieuze baan'  maar als ik een slok op heb of boos ben, dan komt het zomaar weer tevoorschijn. En manlief betrap ik regelmatig op een harde sonindesee. Gelukkig maar.

Toen we trouwden, vertelde een collega me later hoe leuk ze de bruiloft vond. "Zo typisch Amsterdams", zei ze met een bekakt Amstelveens accent. "Met veel gezelligheid, en vooral ook veel blond en hoog haar". Nouja zeg, was mijn eerste reactie tot ik een paar weken later onze bruiloft-video terugzag en -hoorde hoe mijn kersverse bruidegom aan het einde van het feest naar zijn kersverse bruid op zoek was. Beetje wankelend in zijn lichtblauwe pak, schor en met een ballon in zijn hand, stem op volume 10: "Heee, woar is mun prinsessespul. Sgoonheid, kom es ff lekker bij me." En ik? Haar blond en best wel hoog, op mijn hakken, beetje schor en beetje dronken: Hier lieferd, hier ben ik. Sijn we nu egt getrouwd?!" Zo zie je maar weer, je ware aard verloochen je niet. En daarom, kippenvel,  altijd bij dit nummer...

Circus (dag 22)

Kleine man was vandaag met opa naar het circus. Hij vertelt:

"Er was een meisje in een doos, mama! En ze zwaaide met haar hand. En toen was er een bok en een geitje. En een clown. En de volgende keer dat we gaan moet je eerst eten mama. Want in het circus hebben ze alleen suiker... suikerspin en chippies. Ik had chippies." 

"En was er ook een directeur met een hoge hoed?" 

"Nee mama, er was een directeur met een korte hoed."

Dan maak je maar yin (dag 21)

Elke woensdag yoga ik (tenminste ik probeer elke woensdag te gaan). Yin-yoga. Ik begon ooit met yan-yoga, alweer een paar jaar geleden maar halverwege raakte juf (en de groep met haar) steeds enthousiaster over yin-yoga. Het is minder actief dan yan-yoga maar zeker zo intensief. Tijdens de les probeer je steeds vijf minuten in een best wel ingewikkelde houding te zitten of liggen. Goed naar je lichaam te luisteren en je over te geven aan de zwaartekracht. Ha! Dat klinkt natuurlijk makkelijker dan het is. Ik noem het ook wel eens in-de-knoop-yoga.

En terwijl om je heen de een na de ander zich opvouwt, kun je je wel eens een enorme stijve hark voelen. Maar dat mag niet van de juf. En op de een of andere manier raadt ze gedachten, dus zegt ze dat altijd op het juiste moment. Of ze vraagt (terwijl ze zelf opgevouwen met haar ogen dicht ligt) of je nog wel vriendelijk kijkt, net terwijl jij die fronsrimpel tussen je wenkbrauwen voelt knellen. Best eng, maar ook wel knap.

Het leuke van yin-yoga is 'voelen' wat een oefening met je lichaam doet. Dan stroomt het bloed weer door je benen (of andere plekken waar je je eerder niet van bewust was) en zie ik al die mannetjes voor me die in mijn lichaam wonen en nieuwsgierig hun hoofden uit hun niet sportieve grotten steken. Gapend, beetje mopperend maar ook wel nieuwsgierig wat deze commotie veroorzaakt.

Het allerleukste van yoga is de ontspanning. Aan het einde van de les. Languit op je matje, dekentje nog net niet over het puntje van je neus. Meestal val ik als een blok in slaap en altijd denk ik, lag ik maar alvast in mijn bed. Maar eenmaal wakker, kom ik thuis en is alle slaap verdwenen. Dan vraagt manlief of ik weer wat centimeters ben gegroeid. En de mannetjes in mijn lichaam gillen dan tevreden in koor: "minstens twee!"

Een leugentje om bestwil... (dag 20)

Online liegen. Ik lees een artikel erover in de krant. Hoe we online ons leven mooier maken en hoe dat andere mensen weer onzeker maakt. Het is een gek gegeven. Maar ook weer niet echt. Uiteindelijk is Facebook een soort extreme uitvergroting van het praatje met de buren. Oké die laat je niet iedere dag foto-albums van je kinderen zien, maar als ze vragen hoe het met je gaat, is jouw positieve antwoord al eruit voor je er goed en wel over hebt nagedacht.

"Goed hoor! En met jou?"

"Ook prima!" 

Het gesprek zou iets raars krijgen als je antwoord al teveel van dit scenario zou afwijken. Zo werkt het dus ook op social. Die 100 vrienden zijn je online buren. Natuurlijk zitten daar ook echte vrienden tussen, maar die weten dat er meer verborgen zit achter jouw check-ins en gefilterde fotootjes. Maar dat is voor een ander moment en een andere setting. Waar de duimpjes niet omhoog hoeven.

Ik denk dus niet dat we online meer liegen. Ik denk dat online ons meer mogelijkheden biedt voor onze natuurlijke neiging de schijn een beetje op te houden. Lees: soort van anoniem, geen vorsende blik van je gesprekspartner, filters en natuurlijk de druk van het grote publiek. Ga jij maar eens op een podium voor een volle zaal achter een microfoon je dagelijkse onzekerheden en mislukkingen delen. En blijf als zaal dan nog maar eens rustig op je stoel zitten. Zo zag ik een paar weken geleden een oproep van een Facebook-kennis voorbij komen aan zijn ex om te stoppen met de vechtscheiding in het belang van de kinderen. Ik voelde me net zo ongemakkelijk als wanneer de buurman dit voor de voordeur van de buurvrouw had lopen roepen.

Hiermee wil ik niet pleiten voor online liegen hoor (trouwens ook niet pleiten tegen online eerlijkheid). Ik wil het wel relativeren. Zie Facebook als een gezellig buurtfeestje, waar je af en toe ook ook echt verrast wordt door je buren. Door iets wat ze zeggen of laten zien. En lijkt het gras van de buren groener? Dan is er altijd nog de defriend-knop, daar kan geen blokje om tegenop.

Het is hier geweldig in Thailand! Of is deze foto genomen in een zwembad in Amsterdam Noord? Fascinerend project van Zilla van den Born

Voor mij uitgevonden (Dag 19)

• Het alarm in de auto dat piept als je uit wilt stappen, maar vergeten bent de lampen uit te doen.
• Opbergvakjes in tassen.
• Een boekenstandaard voor in bad.
• Mooi gekleurde opbergdozen voor snuisterijen.
• Funda!
• Schoenen-opbergvakjes.
• Servies in alle soorten en maten.
• Robot stofzuiger.
• Boekwinkels (én boekenkasten én -planken én -lijstjes).
• Elizabeth Arden Eight Hour Cream.
• Ansichtkaarten, brieven en schriftjes.
• Hartjes in de cappuccino
• Dr. Seuss en Toon Tellegen
• Puntjes van stoelen
• En... het reisbureau

Geen Toon zonder de geweldige tekeningen van Mance Post.

Yawn (dag 18)

Dag 18. En eigenlijk pas de eerste keer dat ik me er toe moet zetten. Om te bloggen dus. Waarschijnlijk door het te mooie weer, het te mooie weekend met te leuke dingen. Daar wordt een mens rozig van. Dus tuimelde ik op de bank in slaap terwijl het de bedoeling was om Harry Potter mee te kijken met mijn lief of anders tenminste te bloggen. 

Maar slaap is meedogenloos en houdt zelden rekening met wat ik wil. Mijn slaap in ieder geval. Sinds ik het in de ochtenden niet meer zo voor het zeggen heb en de wektijden door de kinderen worden geregeerd (echt ik klaag niet hoor, want ' avonds en 's nachts slapen ze als roosjes), denkt slaap dat ik het op andere momenten moet inhalen. Op zondagavond bijvoorbeeld. Dus zit ik nu gapend dit stukje te tikken en stiekem te verlangen naar mijn bedje. In mijn hoofd zoemt wel een blog over slaapjaloezie, slaapbehoefte, goede voornemens en vriendinnen die zelden voor middernacht hun bed zien. Maar het gapen is sterker en onvermijdelijk, dat wist Dr. Seuss al te vertellen in zijn briljante Slaapboek. 

Welterusten!

Slingeren (dag 17)

Vanavond gaf ik mijn vader een slinger naar het concert van Cliff Richard in de Ziggo Dome. Toen ik ooit aan een vriendin vertelde dat ik een slinger had gekregen van een vriend, keek ze me verschrikt aan omdat ze dacht dat ik een klap voor mijn hoofd had gekregen. Maar een slinger is dus heel onschuldig - én prettig - wanneer iemand je een lift geeft. Met het slingeren van mijn vader is de cirkel rond, maar staan we nog lang niet gelijk. Want wat heeft mijn vader me veel gehaald en gebracht in mijn leven!

Toen ik klein was uiteraard naar de talloze clubjes en lessen en partijtjes. Maar ook eenmaal ouder, slingerde mijn vader mij en mijn broer en mijn moeder met liefde. Natuurlijk wilde ik nooit dat hij me bracht en haalde als ik uitging (nu denk ik: waarom eigenlijk niet) maar op de een of andere manier ging het altijd mis met mij, de nachtbus en tijden. En niet zelden hing ik dan toch aan de telefoon midden in de nacht, met de allerliefste vader die me dan zonder mopperen (en zonder reprimande) van het Centraal Station viste. Eenmaal in de auto hielden we ons standaard gesprekje. Ik: "Lief pap, dat je me komt halen. Ben je niet boos?' Mijn vader: "Boos? Ik was blij je stem te horen. Je weet toch dat ik je altijd en overal zou komen ophalen." Deze woorden heb ik voor altijd in mijn oren geknoopt als ultieme bewijs van ouderliefde, moge hier de uitgaans-tijden aanbreken.

Eenmaal uit huis was het slingeren ook nog niet voorbij. Als ik bleef eten, hoefde ik zelden met de bus maar reed mijn vader me 'net zo makkelijk' even naar de jordaan. In de auto konden we dan meteen even bijkletsen. Tel daarbij nog eens de vele vakanties (op onmogelijke tijden) en heen en weertjes naar de Ikea en het tuincentrum toen ik nog geen auto had.

Je kunt je dus voorstellen dat ik blij was toen hij vroeg of ik hem vanavond wilde halen en brengen. Met liefde! "Je hebt nog wel wat slingers van me tegoed, pap", lach ik in de auto. "Onzin", vindt hij zoals te verwachten. Maar ik geniet. "Waar kan ik je afzetten? En bel je me als het concert afgelopen is of spreken we een tijd af?" Hij belt en voor heel even lijken we terug in de tijd te gaan. Maar de rollen zijn deze keer omgedraaid. Mijn vader lekker op stap en ik thuis op de bank, wachtend op een telefoontje. 

Luxeprobleem opgelost? (dag 16)

Het leuke van dagelijks bloggen? Veel! Maar vooral ook de dagelijkse reacties. Collega C. die ik alweer een tijdje niet had gesproken, kwam van de week speciaal even langslopen. "Weet je wat jij moet doen, je moet gewoon ouderwets naar een reisbureau. Dan komt het wel goed met jullie vakantie". "Bestaan die dan nog?", was mijn eerste reactie. Maar ze was alweer weg, haar taak was volbracht. Eén zoekopdracht later had ik mijn antwoord. Niet één maar zelfs twee reisbureaus vlak bij ons in de buurt. Dus vanmorgen stapte ik daar binnen. Niks te verliezen en nog maar 7 weken te gaan voor de zomervakantie.

Ik somde mijn waslijst aan wensen op aan de vriendelijke reisadviseuse achter het ouderwetse computerscherm en terwijl zij begon te zoeken, viel er eigenlijk al een last van me af. Mijn 'ik ben natuurlijk wel een beetje laat' wuifde ze nonchalant weg en ze sprak de geruststellende woorden: "we gaan echt nog wel iets leuks vinden". En ze had gelijk! Een uurtje later zweefde ik de deur uit met een optie op zak en droombestemming binnen handbereik. Thuis googlede ik nog even grondig naar de mitsen en maren, maar ik kon ze niet vinden. Zouden we dan toch echt? Appartement aan zee, sfeervol havendorpje, restaurantjes op loopafstand, Lefkas binnen dam-bereik, airco en een dikke 8,6 op Zoover. Oh en manlief ook enthousiast nadat hij een kritische blik op Google maps had geworpen.

Lieve C. dankjewel! Morgen ga ik boeken!

 Zou het? 

About time... about love... about life (dag 15)

Hoewel ik hem een paar weken geleden pas voor het eerst zag, kreeg de film meteen een plek op mijn klassieker-lijstje: About time. Wat een prachtige film! En zendelinge als ik ben, wil ik dan meteen dat de hele wereld de film ziet en als dan niet de hele wereld, in ieder geval manlief. Gezien onze verschillende filmsmaken zou hij het niet uit zichzelf doen, maar gisteren was hij moe en zette ik de film gewoon op. Net als ik was hij vanaf de eerste minuut al gegrepen. Op dezelfde momenten als ik de eerste keer, keek hij vertwijfeld mijn kant op, lachte hardop en slikte zijn ontroering weg.

Hoewel je een film natuurlijk nooit moet navertellen, heel kort het verhaal. Tim kan net als zijn vader (en alle mannen in zijn familie) tijdreizen. Hij ontdekt dit op zijn 21e en na zijn eerste paniek, bedenkt hij dat het hem kan helpen bij waar het volgens hem in het leven om draait: liefde. En hoewel ik daar al van overtuigd was, laat de film het op een prachtige, grappige en vooral ontroerende manier zien. Het zet je aan het denken. Wat zou jij doen als je kon tijdreizen. Welke momenten zou je over doen? Wil je nog tijdreizen als je leven perfect is. Your extra-ordinary ordinary life. En zou je kiezen voor de toekomst of voor je vader? De hoofdrolspeler Tim is geweldig, maar zijn vader gespeeld door Bill Nighy is onovertroffen. Zijn speech op Tim's bruiloft, de terloopse wijsheden die hij zijn zoon meegeeft, het uiteindelijke afscheid... Mooi!

For me it was always going to be all about love...

Als ik tijd over had... (dag 14)

1. Zou ik elke dag beginnen met een uitgebreid ontbijt... op bed!
2. Zou ik elke dag op avontuur met kleine man
3. Zou ik mijn boekenkast helemaal uitlezen... en dan de mooiste in brievenbussen stoppen in mijn buurt
4. Zou ik een site beginnen over... (dat is nog geheim!)
5. Zou ik toerist spelen in eigen stad en alle highlights afvinken
6. Zou ik minstens 1 x per week een siësta houden
7. Zou ik een opbergsysteem bedenken voor mijn brieven, kaartjes en andere memorabilia
8. Zou ik mijn foto's laten afdrukken en ouderwets in albums plakken
9. Zou ik een jutterskast kopen en in ieder laatje iets moois verstoppen
10. Zou ik met oudste een boomhut maken
11. Zou ik een moestuin beginnen, waar ik dan ook uit zou (laten) koken
12. Zou ik een kinderboek schrijven met middelste, zij illustreert
13. Zou ik oude vriendschappen weer nieuw leven inblazen
14. Zou ik al mijn kleding ordenen in outfits en een match kopen voor de misfits
15. Zou ik een vest voor mezelf breien
16. Zou ik vloeiend Italiaans leren spreken

    Echt!

Borrelhoofd (dag 13)

Vandaag hing er een schoolklas kinderen aan mijn armen en benen, figuurlijk dan (letterlijk kan niet, dat snap jij ook). Een ruis in mijn hoofd en een keel van schuurpapier. Ook had iemand de glazen stolp zonder overleg weer over mijn hoofd geplaatst. Ik pakte mijn boeltje en ging naar huis, naar bed. Net wakker en het eerste wat ik denk is dat ik wel nog moet schrijven. Even dus eruit en dan snel weer erin.

Hoop niet dat het griep is. Hoop dat het gewoon een flinke vermoeidheid is die door mijn strakke blog-regime, vakantiestress, aanhoudende regen en hoestende kindjes ' s nachts me vandaag een harde klap op mijn hoofd gaf. Niet eerlijk, want ik zou lekker gaan eten met vriendin W. die ik toch al te weinig zie. Maar er zijn natuurlijk ergere dingen (waar ik de me afgelopen week even niet in heb verdiept).

Vervelende van in de lappenmand is dat mijn hoofd nooit meedoet met mijn lijf. Lijf gaat braaf liggen en rusten, maar hoofd bedenkt allemaal onhandige dingen. Als: ik moet echt gezonder gaan eten. Zodra ik me weer wat beter voel, maak ik elke dag een groene smoothie. Of: ik zou weer eens moeten gaan hardlopen, misschien voel ik me dan fitter. Vanaf daar is het einde zoek en voor ik het weet heeft hoofd een to-do-lijstje gemaakt voor als ik me weer beter voel. Daar knapt een mens van op...

Als ik straks weer in bed stap, dwing ik mijn hoofd alleen maar leuke en oppervlakkige dingen te denken. Die azuurblauwe zee, waar we deze zomer onze tenen in gaan steken, de blauwe regen in onze tuin, het winnen van de loterij waar we nooit aan mee doen, een wekelijkse column in Het Parool (door mij, echt waar!), egeltjes en een mojito waar mijn hoofd van gaat borrelen (maar in a good way).

Junior chef A. (dag 12)

Ik houd van lekker eten. Neem me mee uit eten en ik zorg met mijn stralende hoofd voor extra sfeerverlichting aan tafel. 24kitchen is voor mij de ultieme comfort-tv (lees: moe op de bank met neus net boven dekentje uit) en Rudolph mijn stiekeme held. En als manlief in de keuken zelf pasta staat te maken, klinkt het bij de buren door hoe ik opnieuw als een blok voor hem val. Ik ben meer een eaty dan een foodie, want echt heel goed koken kan ik niet. Ik red me wel - maak lekkere salades en prima Hartogh boterhammen met kaas - maar zodra ik vlees moet bakken of een heel etentje moet plannen, gaat het mis. Was ik dus al een enorme bofkont met manlief,  heeft hij ook nog eens een junior chef op de wereld gezet. Oudste A. is elf en houdt enorm van koken. We zouden haar Jamie kunnen noemen, want ze heeft dezelfde flair en nonchalance als de tv-kok. 

Het is een feest om naar haar te kijken als ze bezig is. Haar signature dish is risotto met spinazie en blauwe kaas. Dan staat ze op haar krukje bij het fornuis te roeren, met één hand natuurlijk, want in haar andere hand heeft ze haar glas karnemelk om uit te nippen. Ze volgt geen recept, maar kookt op gevoel en dat gaat eigenlijk altijd goed. Haar risotto is voortreffelijk en gaat schoon op, tot aan de bodem van de pan. 

Afgelopen weekend besloot ze dat ze weer eens voor ons wilde koken. Ik veerde op - want praten over eten doe ik ook graag - en vroeg wat ze wilde maken. Terwijl ze die Jamie-blik in haar ogen kreeg, somde ze op: 'ik zit te denken aan roseval-aardappeltjes uit de oven met knoflook en rozemarijn, kipfilet in een krokant jasje met zelfgemaakte pesto als dressing en haricot verts'. Er stond nog niks op tafel en de boodschappen moesten nog gehaald, maar ik knapte nu al uit mijn stiefmoeder-velletje van trots. 'Klinkt heerlijk schat!', antwoordde ik, terwijl ik zachtjes mijn zegeningen telde. 

En wat was het weer lekker! Terwijl onze junior chef in de keuken haar hand er niet voor omdraaide, toverden middelste en jongste de keuken om tot restaurant. Middelste was - in haar flamenco-jurk met tasje uit Buenos Aires - onze gastvrouw (we moesten kaartjes kopen voor het restaurant in haar slaapkamer). Kleine man was haar PA en ik denk uitsmijter omdat hij voor de gelegenheid zijn Spiderman-pak had aangetrokken. De champagneglazen kwamen op tafel en oudste maakte in de keuken de borden op. De sfeerverlichting verzorgden manlief en ik. Stilletjes zaten we te genieten. Toen kleine man vervolgens een haricot vert door de pesto-dressing zwierde en in zijn mond stak terwijl hij een volmondig 'MMMMM' uitbracht, wist ik het zeker. 

Wat kan ze koken, die oudste van ons. 

 De aardappeltjes zaten nog in de oven, maar de krokante kipfilet en haricot verts had A. al mooi opgemaakt. 

Luxeproblemen (dag 11)

Vakantie boeken. Ik heb er geen aanleg voor. De reden is keuzestress en een enorme hoge lat. In mijn hoofd heb ik al een ideaal plaatje. Een fijn appartement, vlakbij een zandstrand waar genoeg plek is, op loopafstand van een leuk - niet te stil maar ook niet te druk - plaatsje en gezellige restaurantjes. Dan moet het leuk zijn voor de kinderen (lees ook andere - liefst Nederlandse - gezinnen met kinderen in dezelfde leeftijd) maar ook voor ons (lees authentiek, ongerept en ook nog een potje uniek). Hoor ik iemand besmuikt lachen? 

Terwijl de vakantie dichterbij komt en iedereen om ons heen (met schoolgaande kinderen dan) al heeft geboekt, begin ik te twijfelen of het ons nog wel gaat lukken. Hoewel de overeengekomen bestemming Griekenland is, polste ik deze week al voorzichtig bij manlief of een vakantie in Nederland hem ook wat leek. 'In een huis waar we alle luxe binnen handbereik hebben. Genoeg slaapkamers en een grote tuin. De enige onzekere factor is het weer, maar in de buurt is van alles te doen.' Manlief trok een wenkbrauw op: 'Dus we gaan niet op vakantie?' 

Ik kon het nog niet over mijn hart verkrijgen hem te vertellen dat de kans aanwezig is, dus ik zit weer achter mijn appel. Zo even vond ik eindelijk een droombestemming op Lefkas. Ik tikte ons gezelschap in, de gewenste datum en... kreeg de mededeling dat het was volgeboekt. Natuurlijk! Door mensen die wel aanleg hebben om een vakantie te boeken. Gewoon op tijd en zonder al teveel moeite. 

Lang leve D. (dag 10)

Vanavond viert D. dat ze nog twee dagen geen 40 is. Mijn eerste ontmoeting met D. was toen ik hoogzwanger was en ze - na zich te hebben voorgesteld - wees op mijn enkels en verschrikt uitriep: 'Zo, wat een olifanten-enkels.'  Ik denk dat ze aan mijn blik zag dat ik op het punt stond te gaan slaan, omdat ze daar snel aan toevoegde: 'Dat had ik ook toen ik zwanger was, maar dat komt weer helemaal goed'. Net op tijd, maar te laat om te zeggen dat we nou een vliegende start hadden.

Ik leerde D. beter kennen dankzij de Bongerd Housewives (op een avond na heel veel wijntjes verbasterd tot de Hongerd Bousewives). En ze stal mijn hart met haar uitgesproken meningen, luide grappen maar vooral haar lieve karakter. Zo maakte ze een papieren slinger toen manlief en ik twee jaar getrouwd waren ('omdat jullie van papier zijn!') en haakte ze hartjes bij de geboorte van kleine man.

Elke woonwijk zou een D. moeten hebben om de boel een beetje op te schudden en die met zelfgemaakte kadootjes porties geluk verspreidt. Dus lieve D. als je dit leest ' keep calm and carry on'. Veertig worden is een eitje, hoef je niks voor te doen. Behalve dan het heel uitbundig vieren, maar dat is aan jou wel toevertrouwd.

Kletskous (dag 9)

Kleine man is 3 jaar, bijna 4. Zijn eerste woordje was bal en daarna volgden al snel ontelbaar veel woorden. Want kletsen is wat hij het liefste doet. De hele dag door. De mama's op een dag zijn ontelbaar, net als de vliegtuigen die moeten gezien en de grapjes die moeten worden gemaakt. Hij is eigenlijk alleen stil als er een bewegend scherm aanstaat of als hij slaapt.

Meezingen doet hij inmiddels ook. Het liefst in de auto en bij voorkeur met Doe Maar: ' Eén nacht alleen, wohohooo, één nacht alleen'. Hij vraagt vervolgens dan wel: 'Waarom één nacht alleen mama?' 'Gewoon, omdat hij lekker wil slapen', antwoord ik dan en hoop dat het nog even duurt voordat hij vragen gaat stellen waarop ik geen antwoord weet. Vanavond wilde hij weten waarom de maan rond is. Ik probeerde tijd te winnen door hardop te herhalen 'Ja papa, waarom is de maan rond?'  En terwijl manlief begon uit te leggen dat de aarde en de zon en maan rond waren omdat dat een natuurlijke vorm is... luisterde kleine man al niet meer naar het antwoord maar vroeg aan ons 'Wat is rond?' 'Euh, de maan?', opperde ik.  'Nee hoor, de wereld!' Die is hier rond en daar rond en heeeeeeeel groot. De wereld hangt in de lucht.' Verbaasd kijken manlief en ik elkaar aan. Heb jij hem dat verteld?

Kortom, de dagelijkse gesprekken met mijn 3-jarige zijn onnavolgbaar en het liefst zou ik de hele dag al zijn zinnen en verzinsels opschrijven. Als een boekhouder van dit kleine geluk.

peetjes.nl

I read the news today, oh boy (dag 8)

Ik ben opgegroeid met het idee dat het belangrijk is om het nieuws te volgen. En dat is het ook. Maar ik vind het ook vaak lastig. Dan blader ik door de krant en lees over wat er allemaal mis gaat. In ons land. In andere landen. Op kleine schaal. Op grote schaal. Doden, politieke misstanden, rampen.

De dagelijkse krant spoelt een wereld van ellende over je heen. En ook al wil ik mijn hoofd niet in het zand steken. Het is soms teveel om te verwerken. '200 meisjes ontvoerd in Nigeria' ... 'Jij nog koffie schat?' ... 'Gezonken veerboot in Korea, bijna 269 mensen komen om' ... 'Ja, doe maar'.

In Cambodja komt een Nederlandse vrouw om het leven. Domweg doodgestoken met een schroevendraaier. Door een man die haar fiets wilde stelen. Haar dochtertje van anderhalf raakte ernstig gewond. Ik lees een zin over hoe het meisje werd aangetroffen en had die zin liever nooit gelezen. Vandaag hoor ik op de radio dat het meisje is gestorven aan haar verwondingen. Ik huiver en denk aan de vader die helemaal alleen achterblijft.

Ik wil mijn hoofd niet in het zand steken. Echt niet. Maar hoeveel nieuws kun je verwerken op een dag? Zonder ofwel afgestompt te raken ('Hee, hebben we geen lekker koekje bij de koffie?') of een dag van slag te zijn. Dus ik ga een beetje minderen. Wat vaker een boek en wat minder de krant. Ik wil betrokken zijn bij de wereld om me heen, maar een tijdje wat meer op micro-niveau. Misschien ebt dat machteloze gevoel dan weg?

Woensdag hoteldag (dag 7)

Net terug van yoga. Normaal plof ik voldaan met een kop thee op de bank, maar er moet geschreven. Dag 7. Te vroeg om al te filosoferen wat het 30 (of was het nou 31)-dagen schrijf-experiment me heeft gebracht. Toch? Gisteren schreef ik over sleutels die altijd kwijt raken in tassen en noemde mijn blog ' vluggertje'. Dat laatste zorgde voor een piekje in mijn (bescheiden) statistieken. Bij deze excuses voor de misleiding! Vandaag dan een kijkje in de slaapkamer? Ik hoop van wel. Tenminste, voor mij dan.

Het is namelijk woensdag hoteldag! En ook dat klinkt weer spannender dan het is. Op woensdag komt N. en brengt orde in onze dagelijkse chaos.  Als een moderne Vrouw Holle gaat ze als een wervelwind door ons huis en tegen de tijd dat ze klaar is, hangt er geen vuiltje meer in de lucht. Zelfs de vacht van onze poes glimt verdacht als ik 's avonds de sleutel in de deur steek en ze langs mijn benen wrijft. 

Kleine man is gek op N., want op tafel ligt wekelijks minstens één voormalig vermist autootje te glimmen (plus nog een stuk of tien haarspeldjes en soms een knikker). Oudste maakt één keer per week de vloer van haar kamer vrij van al het rondslingerend spul, omdat wij beweren dat N. een stofzuiger heeft waarin echt alles verdwijnt. Dus ik kan wel zeggen dat N. bijdraagt aan ons geluks-quota. 

En dan moet het fijnste moment nog komen. Het moment dat we in bed stappen. Onze slaapkamer is voor die ene dag in de week een oase van rust en reinheid. De kussens blozen nog na van de stevige kloppartij en het dekbed ligt erbij zoals ik het nog nooit heb gekregen. Recht, strak en toch uitnodigend. Standaard roep ik elke week verkneukeld naar beneden: 'Schat, het is weer hotelnacht!' waarop ik standaard inmiddels geen antwoord meer krijg. Misschien vanavond iets anders proberen om hem snel tussen de schone lakens te krijgen: 'Schat, vluggertje?!' 

Deze foto nam ik ooit in New York, niet in onze hotelkamer maar in het MoMa (het is een foto)

Vluggertje (dag 6)

Een vluggertje vandaag, maar geen onbelangrijke hoor. Want er zijn van die dagen en er zijn van die dingen...

• Dat sleutels altijd zoek raken, bij voorkeur als je met meerdere tassen - een zware boodschappentas of laptoptas - in je handen voor de voordeur staat.
• Dat het moment dat je die tassen toch op de grond moet zetten zo goed als onvermijdelijk is
• Dat die op de grond gezette tassen niet zelden omvallen.
• Dat je die kl*** sleutel dan nog steeds niet kunt vinden waardoor je genoodzaakt bent de inhoud van je tas voor de voordeur om te kieperen.
• Dat de hele stoep dan vol met spullen ligt - portemonnee, bonnetjes, een verdwaalde tampon, de appels uit de boodschappentas - maar geen sleutel.
• Dat op dat moment meestal de buurman, de buurvrouw of de postbode het pad oploopt.
• Dat je - terwijl je beleefd en stoïcijns gedag zegt - beseft dat je wel heel nodig moet plassen.
• Dat je opgelucht ademhaalt als de buren binnen zijn maar dan bedenkt dat ze een reservesleutel hebben, maar je - na jouw 'niets aan de hand-gedrag'  niet meer durft aan te bellen om 'm te vragen.
• Dat je - als je op het punt staat tussen de troep te gaan zitten om een potje te huilen - echt altijd de sleutel vindt (meestal vastgeklemd in een vakje, waar je 'm normaal nooit stopt).

Herkenbaar? Oh en dan deze nog:

• Dat je na het werk in de auto stapt, blij verrast nog twee dropjes aantreft en - werkelijk waar - het voor elkaar krijgt beide uit je handen te laten vallen tussen stoel en autodeur waar je tijdens het rijden met geen mogelijkheid bij kan komen. 

Een poster in je tas heeft ook zo weinig zin...

Twee minuten stilte - deel 2 (dag 5)

Natuurlijk belde ik mijn moeder meteen toen ik vanmorgen in de auto zat. 'Ik heb je blog gelezen', begon ze, 'en weet je dat ik je ook niet veel meer kan vertellen. Eigenlijk hebben we er nooit veel over gesproken.' Wel wist ze te vertellen dat mijn opa was uitgezonden aan het begin van de oorlog en tijdens de slag om de Grebbeberg  voor altijd een angst voor harde geluiden had overgehouden. Ook liep hij als postbode in de joodse wijken waar hij geregeld een open deur en in de haast verlaten huis aantrof. Jaren later kon hij nog in felle verontwaardiging ontsteken als hij vertelde over de mensen die deze huizen binnengingen en spullen meenamen. Mijn opa had een grondige hekel aan onrechtvaardigheid en ik kan me zo voorstellen dat de oorlog hem in vele opzichten getart heeft, terwijl hij het hoofd boven water probeerde te houden voor zijn jonge gezin.

Mijn oma zette twee dochters op de wereld onder onwerkelijke omstandigheden, een avondklok en amper licht. Om aan te sterken na de bevalling, kreeg ze een bord bruine bonen. Dat herinnerde ze zich als een ware traktatie. Naarmate de oorlog vorderde, werd het voedsel schaarser en een moeilijke tijd brak aan toen mijn oma een paar maanden na de bevalling van mijn tante moest aansterken in het sanatorium en de kleine baby bij familie in Limburg moest verblijven. Voor mijn opa een hele zware periode omdat hij lange tijd zijn vrouw én zijn pasgeboren dochter niet kon zien.

Toch was het niet alleen zwaar en moeilijk. Volgens mijn moeder sprak mijn oma ook over het saamhorigheidsgevoel dat mensen dicht bij elkaar bracht. Na het ingaan van de avondklok, zochten buren elkaar op om samen te koken (iedereen bracht iets mee), te kaarten en te kletsen. Ondanks de zorgen werd er wat afgelachen. Gelukkig maar! En bevrijdingsdag stond nog scherp in het geheugen gegrift van mijn tante, een peuter nog. Maar de feestelijkheden in de stad maakten een onuitwisbare indruk op haar.

Mijn moeder was net een halfjaar toen we werden bevrijd. 'Het gekke is', vertelt ze me door de telefoon, 'dat er steeds meer aandacht is gekomen voor het herdenken van slachtoffers van de oorlog op 4 mei. En dat is natuurlijk goed. Maar toen wij klein waren, waren onze ouders vooral bezig met de heropbouw. Meer vooruit kijken, dan terugkijken. Misschien dat we er daarom weinig over spraken. Bovendien waren sommige verhalen te moeilijk en gruwelijk om onder woorden te brengen.'

Zo schreef een vader van een van mijn moeders vriendinnen - na jarenlang met geen woord over de oorlog te hebben gerept - zijn verhaal op toen hij al opa was. Op papier lazen zijn kinderen en kleinkinderen - na zijn dood -  zijn gruwelijke herinneringen die hij nooit had kunnen uitspreken over het kamp waar hij had gezeten.

Oorlog, het blijft een onwerkelijk iets dat nog overal op de wereld zijn wrede kop opsteekt. Daarom zijn deze dagen - 4 en 5 mei - zo belangrijk. Om stil te staan bij wat onze opa's en oma's hebben meegemaakt, maar vooral ook om stil te staan bij onze vrijheid.

Twee minuten stilte (dag 4)

We rijden in de auto onderweg van België naar huis. Het is bijna acht uur en op de radio klinken de torenklokken. Twee minuten stilte in de auto, zelfs op de achterbank. En terwijl manlief na het Wilhelmus middelste probeert uit te leggen waarom we stil zijn, wat oorlog was en een herdenking,  denk ik aan mijn opa en oma. Ze kwamen redelijk ongeschonden uit de oorlog, maar ik besef ineens hoe weinig we over die tijd met elkaar hebben gesproken. Als kind heb ik een keer een werkstuk gemaakt over de 2e Wereldoorlog en toen heb ik mijn oma honderduit gevraagd. En ik weet zeker dat ze honderduit heeft verteld, maar ik kan het me niet goed meer herinneren. Hoe hebben ze het beleefd? Hoe was het om twee dochters op de wereld te zetten in een land dat bezet was? Waren ze bang? Hebben ze andere mensen geholpen?

Ik neem me voor het morgen aan mijn moeder te vragen. In gedachten zie ik ze voor me. Mijn opa en oma, lachend. Allebei oud en grijs, alsof ik toen een foto van ze heb genomen in mijn hoofd. Ik denk aan de dingen die ik me wel nog kan herinneren. Mijn oma die de liefde lang voor zich uit schoof omdat ze non wilde worden. Tot ze mijn opa tegen het lijf liep en op slag verliefd werd op zijn zwarte haren. Mijn opa die zo gek was op paarden, dat hij me elke zaterdag mee nam naar de manege, tot hij besefte dat mijn geklappertand niet kwam van de tochtige stallen maar van de zenuwen vanwege die beesten. De talloze gebreide truien, de chili con carne en boterhammen met pindakaas, de zolderkamer waar we 'ik zie ik zie wat jij niet ziet' speelden. Het gebrombeer van mijn opa en de vrijzinnige geest van mijn oma. Ik denk aan de kleur blauw en het Mariabeeldje dat nog steeds bij mijn bed staat. De grappen van mijn opa en de kaarsjes die mijn oma voor ons aanstak bij elk examen.

Hoewel ik niet meer dagelijks aan ze denk, hebben ze een plekje in mijn hart waar ik altijd bij kan.

Michael (dag 3)

Er zijn van die klassiekers. Die je moet hebben gezien. En die ik dan niet heb gezien. De film E.T. bijvoorbeeld, die zag ik pas vorig jaar en vooral om ervoor te zorgen dat manlief zijn open mond (van verbazing) weer zou sluiten. En ja, ik vond het een prachtige film en ruim 30 jaar na dato pinkte ik eindelijk ook dat traantje weg.

Hoewel ik wel weet wat de klassiekers zijn, werden ze meestal pas ook mijn klassiekers als ik er streng op werd gewezen. Vaak door mijn broer, filmliefhebber pur sang. Of door vriendjes. Zo ging ik door mijn Italiaanse fase in de zomer waarin ik onafscheidelijk was met vriend M. De klassieker Novocento heb ik helaas nooit gezien, ik was namelijk tijdens Il Postino op de bank in slaap gevallen waardoor M. zo verontwaardigd was dat hij de 317 minuten Novocento niet aandurfde met me. Ik was eigenlijk vooral opgelucht (hoewel ik nog steeds niet aan manlief heb durven vertellen dat ik deze klassieker nog nooit heb gezien... bij deze schat)

Er kwam natuurlijk ook een Tarantino-fase, toen ik een jaar lang (heimelijk) smoorverliefd was op toenmalige vriend J. Hij brandde een cd van de soundtrack van Jackie voor me en dat vond ik een groter hoogtepunt dan welke van de Tarantino-films ook (sorry voor alle fans).

Hoewel het met deze liefde niets werd, profiteerde ik nog lang van mijn opgedane Tarantino-kennis. Want wat kwam ik ze nog veel tegen, de liefhebbers. Uiteindelijk ben ik er met een getrouwd. Terwijl hij in het allereerste begin alleen maar van Franse zwart-wit films leek te houden en we talloze avonden in filmhuizen hebben doorgebracht (ik geef toe: het was ook te mooi om waar te zijn).

Kortom, de vriendschappen en liefdes in mijn leven brachten de bijbehorende klassiekers met zich mee. Er waren grenzen - sorry C. maar ik heb The Hitchhiker's Guide to the Galaxy nog steeds niet gezien - maar ook aangename verrassingen, waaronder The Godfather. Deze klassieker zoemde natuurlijk al heel lang in mijn achterhoofd. Een licht schuldgevoel omdat ik twijfelde of ik deze nou ooit had gezien of toch niet. En het besef dat ik dat natuurlijk niet hardop kon zeggen, omdat als ik hem had gezien ik me dat natuurlijk herinnerd had.

Vorige week vrijdag was deel 1 op de Belg. Manlief kondigde het aan en haalde met glazige ogen herinneringen op aan de vele Godfather-marathonavonden in zijn leven. 'Die heb jij toch ook wel gehad?' 'Euh, neu', mompelde ik. 'Maar wel vele SATC-avonden met vriendinnen en kaasfondue!' Dat laatste negeerde hij, terwijl hij me gedecideerd op het fijnste plekje op onze bank posteerde, een glas witte wijn voor me inschonk en de zapper en mobiel buiten handbereik legde.

Gisteravond was deel 2 en nu ik moet nog 7 nachtjes slapen voor deel 3. Wat een geweldige films. Klassiekers zeg ik. Vanavond zijn de kinderen alledrie logeren en hebben lief en ik de avond voor onszelf. De mogelijkheden zijn legio, uit eten, de kroeg in... maar we kunnen natuurlijk ook even snel de DVD kopen en een marathon-avond houden.

Ps. Mijn klassiekers? Teveel om op te noemen, maar in ieder geval:

• Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain
• The Sopranos
• The Mambo Kings
• Dead Poets Society
• Shirley Valentine
• The Cider House Rules
• Eternal Sunshine of the Spotless Mind
• About Time
• Four Weddings and a Funeral
• Big Fish
• Six Feet Under

Zucht... wat is ie knap

Sabbatical? (dag 2)

Vandaag reed ik over een rotonde waar ik al heel veel rondjes over reed. Op weg om bloemen te halen en mijn oren uit te laten spuiten, want sinds mijn reis naar Buenos Aires beleefde ik de wereld alsof er een glazen stolp over mijn hoofd was gezet. In het midden van de rotonde waren maar liefst vier bordjes neergezet, nieuwsgierig las ik de tekst, een naam van een bedrijf en het wervende
'hier kan straks ook uw advertentie staan'. De zucht kwam uit mijn tenen en deed zelfs kleine man achterin opkijken. Het grijze weer en het oor werkten ook niet mee, maar ik werd in een keer een beetje verdrietig. Van die borden dus.

Alweer een plek waar adverteerders met hun roeptoeters zouden proberen hun maandelijkse targets te halen. Die stomme commercie! Af en toe rijd ik van mijn werk naar huis en dan kan ik niet naar de radio luisteren, gewoon vanwege alle stompzinnige reclame. De hele dag door zenden, zenden, zenden. Koop mij! Ik ben de beste, de goedkoopste, de lekkerste. Kunnen we niet gewoon een keer een jaar lang even helemaal niet aan reclame doen. Geen billboards, geen tv- en radioreclame, geen advertenties, geen geroep om aandacht. Gewoon even helemaal niets. Stilte! En dan kijken wat er gebeurt. Ik denk dat de wereld een stuk mooier wordt.

Onze aandacht zal naar andere dingen uitgaan, als er niet voortdurend om aandacht wordt gevraagd. Je doet je boodschappen en koopt niet drie bloemkolen omdat die in de hamster-reclame zijn maar gewoon één omdat het het seizoen is en ze er zo lekker uitzien. En heus, die speciale kortingsavonden voor members, die ben je zo vergeten. Je mist niet wat je nooit echt nodig had. Met een zucht van verlichting knip je alle kortingspassen uit je portemonnee doormidden en met de kinderen maak je een plakwerk van alle zegeltjes. Ik beloof je, we houden tijd over! En een rust dat het zal geven. Rust en tijd voor al het andere om ons heen. Niet meer bezig zijn met spullen. En hebben we iets nodig, dan weten we het wel te vinden. Door mond op mond reclame, via social of de buren.

En alle marketeers en reclamemensen? Zij mogen op sabbatical. Zonder zorgen want de concurrent houdt zich immers net zo stil. En bedrijven? Die gaan gewoon weer hun best doen om mooie en eerlijke producten te maken, zonder labels en campagnes. En zonder bedrog. Kwaliteit komt altijd bovendrijven. Dat hoef je niet van de daken te schreeuwen.

helaas...

Over schrijven enzo (dag 1)

Tsja en daar zit je dan, in een beetje koude tuinkamer achter je lege witte scherm. Te bedenken hoe het werkt met schrijven. Een kwestie van discipline? Elke dag (tenminste voor de komende 30 dagen) gewoon gaan zitten en dan komt het vanzelf. Of laat inspiratie zich niet zo makkelijk vangen in een dagelijkse blog? Hopelijk het eerste, maar het zal wel iets ertussen in zijn.

Ik houd van schrijven. Dat is altijd al zo geweest. Ik herinner me nog de eerste woorden op school. Keurig geschreven op het bord, tussen de lijntjes en aan elkaar vast:

Roos 

Vis

Woorden werden zinnen. Zinnen werden brieven, en verzonnen verhalen, en rijmpjes. Elke zomervakantie duikelde ik wel een penvriendin op, ik schreef dagelijks brieven met beste vriendin P. (tot na de middelbare school), met mijn lief toen hij gewoon nog vriend M. was en verzon verhalen met vriendin E. die vriendje E. dan voor ons rapte.  

Verkering A. kreeg mijn allereerste liefdesbrief en er volgden meer, niet alleen voor A. Vriend M. verhuisde voor een jaar naar Berlijn, maar onze vriendschap bewaakten we met brieven. Op papier vertelden we elkaar dingen die we in 'het echt' misschien nooit hadden gezegd. (De week voor zijn trouwen heb ik een avond in de copyshop doorgebracht om als kado zijn stapel brieven te kopiëren.) Toen ik moeder werd, ben ik brieven gaan schrijven met mijn moeder. En zo af en toe verstop ik briefjes op lief zijn kussen. (dat deed mijn moeder vroeger ook, in de lunchtrommel van mijn vader, tussen zijn boterham... en natuurlijk ging dat mis, kauwend op 'als rozen verwelken en schepen vergaan...')

De meeste brieven heb ik bewaard, net als de talloze dagboeken en schriften die ik heb volgeschreven. In een poging mijn leven in woorden te vangen, gevoelens op papier helder te krijgen of gewoon al datgene en diegene op papier vast te leggen zodat ik ze niet zou vergeten. 

Als ik een tijdje niet schrijf, voel ik me schuldig. Als ik wel schrijf, voelt het vooral fijn. Lang heb ik gedacht dat ik van schrijven mijn werk zou maken en wie weet. Eerst maar eens die 30 dagen.