Over de liefde en mijn liefsten. Over mijn hoofd en mijn hart. Over koffie en brieven. Over chasing dreams. Over gewone dingen die buitengewoon zijn. En over kindness, kussen en kniesoren.
De afgelopen week is voorbij gevlogen en dat past wel bij de rest van het jaar. Want wat ging 2012 snel. Time flies when you're having fun en 2012 was fun! Het jaar waarin ik mijn lief trouwde, waarin we samen naar New York gingen en ik een onvergetelijk vrijgezellenfeestje vierde met vriendinnen. 2012 was ook een heerlijke lange en luie vakantie in Frankrijk en een nieuwe tijdelijke baan waarin ik besefte waar mijn hart ligt. Het was een goed jaar vol kleine momenten van geluk, fietsen met de kleine man, zijn eerste keer in het zwembad met bandjes om en blije billen in de lucht, een vader die 70 werd en dat met veel slingers en herinneringen vierde. Mijn grote meisje voor het allereerst op schoolreisje (een hele week!) en mijn kleinste meisje naar de grote school. 2012 was meer huppelen dan vallen. Een goed jaar. Maar niet altijd en niet voor iedereen. Vanavond vieren we Oud & Nieuw met een groep vrienden waarvan er zeker twee blij zijn dat het jaar voorbij is. Opgelucht zetten ze een streep onder de 12 en kijken reikhalzend uit naar de 13. Een magisch getal. Het voelt, zoals ieder jaar, als een nieuw begin. Waarin je jezelf (opnieuw) kunt uitvinden, nieuwe avonturen kunt beleven, nieuwe vriendschappen kunt sluiten of oude weer oppakken. Verliefd kunt worden (over and over again :-)), je kinderen weer een beetje groter ziet worden en jezelf (helaas) weer wat ouder. Waarin je (weer) meer tijd hoopt te hebben voor iedereen die je lief is. Waarin je aandacht wilt gaan geven aan aandacht. Meer in het nu... (en daarmee zit je meteen al niet in het nu)
Maar eigenlijk het allermeest hoop je stiekem dat het nog heel lang mag blijven zoals het is. Want mooier dan nu kan het niet gaan... of wel?
Ik wens iedereen voor 2012 veel liefde, geluk en gezondheid. En tranen van het lachen, minder zorgen en weinig piekeren, liefdesbetuigingen in alle mogelijke vormen, vriendschap, volop genieten, je hart volgen en soms je verstand, reiken naar de sterren maar ook zien hoe mooi de bloemen aan je voeten zijn.
Ik zit in de bus met mijn kleine man. We hebben manlief naar de bioscoop gebracht in de stad, in de tram gezeten en speelgoed gekeken in de Bijenkorf. Een groot avontuur als je twee bent. Ik geniet van zijn geklets en moet lachen als hij me aankijkt en vraagt: "ben ik een kletsenkous mama?".
Naast ons in de bus zitten een moeder en haar dochter. Een jonge mama nog en haar dochter schat ik rond de zeven jaar. Ze lijken als twee druppels water op elkaar. Netjes aangekleed voor 2e Kerstdag. Het meisje met glitterpanty en ster in haar staart. Net als mijn kleine man, kletst ze onophoudelijk tegen haar moeder. Dat ze in het park is geweest en dat dat leuk was. En dat ze vroeger op judo zat. En dat ze toen niet goed was omdat ze nog klein was. Toch mama? Die laatste twee woorden, zegt ze vaak. "Mama, ik heb mascara op" en ze draait haar hoofd met gesloten ogen naar haar mama. Ze moet er zelf om lachen en kijkt dan in de spiegeling van de busruit. "Nee hoor", antwoordt ze haar spiegelbeeld "maar ik heb wel hele donkere wimpers. Toch mama?" Mama zegt niets. Kijkt niet naar haar dochter. Wel kijkt ze op haar telefoontje en tikt een bericht. Het gekletsenkous lijkt haar te irriteren. Ze heeft een fronsrimpel op haar jonge gezicht.
Haar dochter laat zich niet uit het veld slaan en blijft opgewekt haar aandacht trekken. Aan de zinnen die ze zegt en de wijze waarop ze praat, lijkt het alsof dit niet eerste keer is. "Toen ik klein was, was ik nog dom. Toch mama?" Ik houd mijn adem in. Mama heeft niet echt geluisterd en antwoordt met een ongeïnteresseerd "hmm". Het meisje is even stil en kijkt uit het raam. Dan bedenkt ze weer dat ze vrolijk voor twee kan zijn en begint over het rode stopknopje van de bus en de zon die in haar ogen schijnt. "Ik hou van de zon! Toch, mama? Maar niet als hij in mijn ogen schijnt". Ze lacht een te harde lach. Mama staat op en zegt haar eerste woorden van het halfuur dat ik naast ze in de bus zit. "Schiet eens op, we moeten er hier uit." De mooi aangeklede dochter krijgt een harde duw in haar rug. Eenmaal buiten glinstert haar panty in de winterzon. Ze kijkt omhoog naar haar moeder en lacht haar meest stralende lach. Haar ogen kijken onzeker.
Ik kus mijn kleine man op zijn haar en voel me verdrietig om dat kleine meisje en haar moeder. Aandacht. Laten we elkaar aandacht geven.
Gisteren reed ik in de regen naar huis toen ik op 3FM de Nolan Sisters hoorde: I'm in the mood for dancing. Ik belde meteen mijn vader: "pap, je moet nu radio 3 heel hard zetten." Snel hing ik op en zette het volume voluit. In gedachten stond ik als 9-jarige weer op het podium, ik wist nog precies wat ik aanhad en hoe spannend het was: talentenjacht op ons tuincomplex met vriendinnetjes L. en L.. met zijn drietjes waren we de Nolan Sisters. Mijn broer deed Andre van Duin op onnavolgbare wijze. Helemaal in zijn uppie. Ons hele leven nog voor de boeg!
Vandaag krijg ik een mail van mijn vader... met wat foto's.
Goh en daar zit je dan met je voornemen om een lijstje met leuke gewoontes te maken. Terwijl de toetsen gisteren (zie stukje hieronder) nog over elkaar heen buitelden, zijn ze nu verdacht stil.
Volgens vriendin T. - die ik telefonisch raadpleegde over mijn acute writersblock - zijn leuke gewoontes een contradictio in terminis. "Zijn gewoontes niet per definitie slecht?", filosofeerde ze hardop. Om eraan toe te voegen dat zij eigenlijk best veel leuke gewoontes had, zoals zingen en grapjes maken. Aangemoedigd hierdoor opperde ik mijn leuke gewoonte om 'lijstjes te maken'. Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn. "Tsja, maar wat jij leuk vindt, is voor een ander misschien wel weer vervelend." Omdat ik me niet snel uit het veld laat staan - wat een goede karaktereigenschap is, maar helaas niet geschaard kan worden onder leuke gewoontes - had ik er nog een voor haar: "Ik maak overal en altijd foto's van lekker eten"... "Ja, jij en de rest van de wereld!", lachte ze verontschuldigend.
Vervolgens demonstreerde ik haar een goede gewoonte. Ik kan namelijk - anders dan de meeste vrouwen - heel kort bellen. Staat de teller al op drie? Vriendin T. belt me terug. "Ik weet het! Jij maakt het hele jaar door goede voornemens. En je schrijft altijd hele epistels op jouw kerstkaarten en dan zet je er ook nog eens heel veel wensen bij, echt afwijkend veel." Zou dit vallen onder 'wat voor jou leuk is, vindt een ander vervelend', dacht ik nog. Maar ik beet op mijn tong (slechte gewoonte!) en hing op. Dat zijn er zes! ... Oh ja, ik lees voor. Elke avond (nouja bijna) uit drie verschillende boeken (doelgroep 2 jaar, doelgroep bijna 7 en doelgroep bijna 10). En in mijn auto draai ik luisterboeken voor dezelfde drie. Van de GVR tot Nijntje. Best een leuke gewoonte toch? Tenminste dat vind ik, want als ik de kinderen op school en crèche heb afgezet, luister ik stiekem nog even verder (de GVR dan hè!). Acht dus. Nog twee te gaan. Negen: ik blog! En tien: ik val elke avond binnen twee seconden in slaap. Manlief zou dit onder benijdenswaardige gave scharen, maar ik vind het gewoonweg een leuke gewoonte. Anders kom ik namelijk nooit aan die tien en had ik al eens geblogd over mijn eigenaardige gewoonte een voorkeur te hebben voor even getallen...
Ik geef het niet graag toe, maar ik heb ze... vervelende gewoontes:
* Meer boeken bestellen dan ik kan lezen
* Boeken bestellen die ik - om mij onduidelijke redenen - gewoon niet lees
* Teveel boeken op mijn nachtkastje
* Wakker worden van een plotselinge angst dat het nachtkastje bezwijkt onder alle boeken en instort op mijn hoofd (en als ik de planken heb leeggehaald nog minstens een kwartier wakker liggen omdat ik me afvraag of ik dat wel of niet zou overleven)
* Snurken (lief noemt het ' zwaar ademen' maar toch)
* Altijd van alles kwijt zijn (en daarmee altijd en eeuwig de schuld krijgen van alles wat kwijt is in dit huis... lees: vervelende gewoonte van manlief M.)
* Altijd een beetje doof zijn (en daarom de TV op bejaardenhuisvolume hebben staan)
* Slecht zijn in data (en daarmee niet alleen verjaardagen vergeten maar ook hele periodes in eigen leven niet kunnen plaatsen in de tijd... 'eeuh manlief en ik kwamen elkaar tegen in 2007... of was het nou 2008... of... ach wat maken die paar jaar uit op een grote liefde')
* Belangrijke dingen vergeten en onbeduidende dingen feilloos kunnen opratelen ('wist je dat Elle de Generes getrouwd is met die actrice uit Ally McBeal...' en dan ook nog haar naam weten: 'Portia de Rossi')
* Dingen enorm kunnen uitstellen maar niet uit mijn hoofd kunnen zetten (een bijna onmogelijke combinatie kan ik je vertellen)
Morgen een lijstje met leuke gewoontes. Ben benieuwd of die ook zo razendsnel uit mijn toetsenbord rollen...
De enige stapel boeken die ik nog naast mijn bed wil is deze...
Ik hoor het de hele dag en zou er bijna van naast mijn schoenen gaan lopen. "Mama, ik vind je lief!" Bij het opstaan, bij het ontbijt, bij het tandenpoetsen, bij het slapen gaan. Het mama-ik-vind-je-lief gaat gepaard met een ontwapende glimlach en een glunderend dichtknijpen van zijn ogen. Recht uit zijn hart en tenen. En als er toevallig iemand anders in de buurt is, toont de kleine man zich ook niet de beroerdste. "Papa ook lief", "Oma ook lief", "Anne ook lief", "Poes ook lief". Kortom ik heb een toekomstige Dalai Lama op de wereld gezet of eeuwige flirt... bij het liedje van de Dijk 'Ik heb een groot hart' wiebelt hij verdacht vrolijk mee op de maat.
Wat het ook gaat worden, ik ben alvast de eerste vrouw in zijn leven die kansloos verloren is als hij deze woorden uitspreekt.
December heeft alles mee. Sinterklaas. Kerst. Vuurwerk. En maar liefst twee verjaardagen in ons gezin. Het is dan ook een van mijn favoriete maanden. Er is maar een klein nadeel. Waarom proppen we zoveel leuks in één maand? Nog wel dé maand voor bezinning, maar helaas geen tijd om stil te staan. Want er moet een gedicht worden gemaakt, een boom versierd en gemiddeld 50 kaarten geschreven. En als je adem hebt gehaald, is er alweer een borrel, een menu dat moet worden verzonnen en feestjurkpaniek. Allemaal heel leuk. Begrijp me niet verkeerd. Maar het is eigenlijk best veel voor één maand. Het is een beetje zoals de wet van Murphy voor feestjes. Er gaan weekenden voorbij zonder feestje en dan heb je zomaar ineens twee feestjes op dezelfde zaterdag.
Hoe overvol onze maand december is, besef ik dit jaar nog meer door mijn kleine man. Nog vol van lampionnen en St. Maarten, mocht hij alweer zijn schoen zetten. En terwijl hij zijn pas geleerde Sint Maarten-lied inzette (chillen met billen) werd hij door zijn zussen gecorrigeerd. Het duurde even, maar na een paar dagen had hij het Sinterklaasgevoel toch goed te pakken. En terwijl wij alweer de kerstboom optuigden, zong de kleine man vrolijk Sinterklaasliedjes. Alweer twee strenge zussen: "Sinterklaas zit alweer in Spanje hoor, de Kerstman is nu in Nederland". "Uhu", was zijn ietwat beduusde antwoord. En zo komt het dat hij nog regelmatig - heel zachtjes - ' dag Sinterklaasje' zingt. Hij klinkt dan een beetje verdrietig.
Kerst, Sinterklaas, Oud en Nieuw... ik zou ze voor geen goud willen missen. Maar kunnen we niet wat doorschuiven naar januari? Die maand trekt toch al aan het kortste eind met december als voorganger. Doen we Kerst dan. Lijkt me heerlijk! Toch?
Kleine man kletst de oren van mijn hoofd. Hij is het levende bewijs dat kleine potjes grote oren hebben. Elk woord dat hij hoort, van mij of iemand anders, op de radio of op TV, hij proeft het en herhaalt het hardop. Zo kan hij bij de radio zitten spelen en de gekste woorden herhalen: van vliegwinkel tot lof joe. M. zit vandaag in Duitsland, vertel ik mijn moeder. En als ik de kleine man naar bed breng, kijkt hij me aan en vraagt: papa in Duitsland? Bij het naar bed brengen, pakt hij mijn hand en riedelt bij elke vinger het bed-naar-bed-duimelot. En als ik mijn boterham bijna op heb, kijkt hij me aan en zegt: "Mama, nog één boterham? Om het af te leren."
Ik ben een koffiesnob. Maar een slechte regelaar. Vandaar dat we vanmorgen een leeg nespresso-blik aantroffen. Hadden we natuurlijk allang weer moeten bestellen. Nu wachtte ons een weekend met lichte hoofdpijn. Of toch niet? Mijn lieve pap en mam passen elke donderdag op de kleine man bij ons. En omdat zij ook koffiesnobs zijn, hebben ze hun eigen koffie-apparaatje meegenomen. Lang leve filter! Ik schepte de koffie in de filter en manlief vroeg, terwijl hij de trap af kwam lopen, wat er zo lekker rook. Koffie! Het apparaat liet een luidruchtige pruttel horen en in één keer was ik terug in de tijd. Vroeger. Thuis. Gezellig. Hoewel ik mijn espresso niet meer zou inruilen, dronken we een ouderwets gezellig bakkie.
Ik houd enorm van extreem weer. Denk dat ik dat van mijn vader heb. Die wreef vroeger verlekkerd in zijn handen als de regen tegen de ramen kletterde: "lag ik nu maar in een tentje met de regen op mijn dak". Dat heb ik dus ook. Als ze op de radio waarschuwen voor rukwinden, pakken sneeuw en kletterregens, begint het in mijn buik te kriebelen. Het liefst ben ik natuurlijk thuis als het extreme weer zich aandient. Warm op de bank, gordijnen wagenwijd open. Maar ook als ik op mijn werk ben of in de auto, begint het te kriebelen. Ruitenwissers op snel. Verwarming aan en stapvoets genieten. Al een week voorspellen ze sneeuw. Al een week hoop ik op dikke pakken krakend wit spul. En als het even meezit is ons land tenminste een beetje ontregeld. Niet handig, ik weet het. Het zal wel iets te maken hebben met mijn verlangen naar groots en meeslepend...
Onvergetelijk moment: de eerste keer in de sneeuw met mijn kleine man
* Een hele nieuwe serie Mad Men voor de boeg
* Drie kinderen in bad en de grootste pret
* Een onverwachte lunch buiten de deur op een druilerige vrije dag
* Pascal op het podium en kippenvel door zijn aanzoek zonder ringen
* Autorijden in het donker en luisteren naar Skyradio
* Pakjes met de post
* De belofte van sneeuw
* De eerste kop koffie van de dag
Het stekkertje ben ik al sinds september kwijt. Geen probleem, dacht ik, want ik heb nog wel een ander stekkertje. Tot ik laatst met dat stekkertje mijn telefoon probeerde op te laden. Tevergeefs. Wat nu als ik de TomTom nodig heb? Zo zonder werkende oplader in mijn auto. Ik parkeerde deze gedachte ergens in mijn achterhoofd waar het vaag bleef zoemen. Toen had manlief de TomTom nodig. "Heb jij inmiddels een nieuw stekkertje gekocht?", vroeg hij naar de bekende weg. "Niet nodig", antwoordde ik luchtig, terwijl ik hem het stekkertje gaf dat in mijn auto niet werkte. "En waar ligt de TomTom?", vroeg manlief wantrouwend. Als in een wonder, viste ik het nonchalant uit de lade waar hij hoort te liggen, maar zelden ligt. Met bijbehorend kabeltje en hoesje. Je zou er bijna overmoedig van worden. Toch hield ik die dag mijn adem in. Tot manlief 's avonds uit Brussel belde en vertelde dat kabeltjes van fototoestellen niet zo goed samengaan met TomTom's. "En het stekkertje?", piepte ik. "Wat is er met dat stekkertje?", baste M. "Oh niets, gelukkig ben je niet verdwaald schat, is alles goed daar?"
Je zou denken dat ik tenminste de volgende dag een en ander zou regelen. Zou je denken. Gisteren moest ik naar Waalwijk voor mijn werk. Het oplader-stekker-probleem zoemde luid in mijn hoofd. Laat ik in ieder geval even proberen of de TomTom het doet, bedacht ik een week lang iedere ochtend als ik in de auto stapte. Maar teveel haast of te koud of geen zin...
De avond voor mijn afspraak in Waalwijk, kwam ik ontspannen thuis van de wekelijkse yoga. Ik zag manlief op de bank zitten en moest ineens weer denken aan het stekker-oplader-probleem. Ik durfde natuurlijk niets te zeggen en sms'te mijn ouders of ze de volgende dag hun TomTom wilden meenemen. Maar deze keer kwam ik er niet mee weg. Want de TomTom was niet het probleem maar de oplader. Schoorvoetend legde ik de volgende dag het probleem aan manlief voor. "... laadt niet op.... heel gek.... anders ik met jouw auto... in mijn auto liggen lekkere dropjes..." Manliefs blik sprak boekdelen toen hij in mijn auto stapte en ik in die van hem met twee TomTom's, een afwijkend wit stekkertje, twee soorten kabeltjes en een ingebouwde navigatie. Niets leek meer fout te kunnen gaan, tot ik het benzinelichtje zag knipperen. Geen tankpas en meer dan 100 kilometer voor de boeg. Tien minuten later haalde ik mijn pasje door het pin-apparaat. Dertig euro boete voor mijn uitstel-gedrag. Manlief vond het het bedrag meer dan waard.
Ik ben vast niet de enige als er kabel-labels bestaan. Nu nog iets verzinnen op kwijtraken...
Manlief moppert: "Je hebt nog steeds geen nieuwe blog geschreven". Dat klopt. Ik ben namelijk druk. Druk met hoesten. En hoesten gaat niet goed samen met praten, met kussen, met fietsen, met... nouja noem maar op. Met bloggen dus ook niet, dat blijkt. Eigenlijk gaat helemaal niks lekker samen met hoesten. En dat is dan ook meteen het grote nadeel. Of er ook voordelen zijn? ... misschien de hoestdrank. Die smaakt ouderwets lekker naar vroeger, moeders die je naar bed sturen, twee kussens in je rug en een grote stapel Donald Ducks. Misschien als manlief dit leest... Maar ik vrees het ergste. Hij hoest namelijk ook. En je weet hoe slecht dat samengaat met het lezen van blogs. Onder andere.
Muts op, warme das en een zelfgemaakte lantaarn. Het is Sint Maarten en mijn kleine man loopt voor de eerste keer mee. Bij het aankleden vraag ik hem een liedje te zingen. Alsof hij het al jaren loopt, zet hij in: Sint Sint Maarten... *iets onduidelijks* ... met zijn mooie billen... chillen! Die kende ik nog niet, maar toch smelt ik. Terwijl zijn zussen erop letten dat het snoep in zijn rugzak belandt en dat hij een mooi plekje voor elke voordeur heeft, smelt ik nog wat verder. Grote A., krullenbol E. en benjamin J. Terwijl A. en J. mandarijnen en appels verzamelen, belandt het snoepgoed in de tas van E. Als we na afloop pizza eten bij vriendin T. wordt de buit geteld. Even ben ik weer terug in de tijd. Wat was ook ik blij met een grote stapel met snoep. En dat in ruil voor iets wat alleen maar leuk was om te doen. Aanbellen en een liedje zingen. Terwijl A. een mandarijn reserveert voor papa en mij een chocolaatje toeschuift, kijkt E. verliefd naar een langwerpig gekruld spekje. Zoetekauw! Job is de buit alweer vergeten en loopt zingend in de mand met playmobiel te zoeken. Vriendin T. schenkt voor ons een glas wijn in. Tijd om te chillen.
Hij neemt een belangrijke plek in. Onze familieplanner. Gewoon zo'n ouderwetse papieren met alle dagen van de week. En met stickertjes voor van alles: zwemles, oppas, vakantie, electronicaloze dag (?), partijtje. Deze ontdekte ik nog maar pas, nu het jaar alweer bijna voorbij is. Zo erg is dat niet, want een electronicaloze dag komt eigenlijk nooit voor. Maar daar wilde ik niet over bloggen. Het ging even om de planner en dat het de laatste tijd (de afgelopen paar jaar) zoveel moeite kost om afspraken te maken. Het komt nog maar zelden voor dat je elkaar spreekt, zegt laten we weer eens wat gaan doen en dat je de volgende dag met elkaar in een bruine kroeg zit. Zoals vroeger het geval was.
Ik snap het ook wel. Iedereen werkt, heeft kinderen, probeert nog te sporten, elkaar te zien en dan heb ik het nog niet eens over doodgewoon bijkomen van het dagelijkse werk. Kortom in een week blijven maar weinig dagen over voor spontane acties. Nu ben ik geen geweldige planner. En ik vind het ook zo onaardig klinken als je zegt iemand veel te lang niet te hebben gesproken en dan voorstelt in december pas een keer koffie te gaan drinken. Maar zo gaat het dus wel. Wanhopig blader ik vaak in onze planner en zie de weekenden volgeschreven.
De lol van het afspreken is er een beetje af. Gewoon vanwege het gedoe. De voorstellen gaan over en weer op de Whatsapp en als er dan eindelijk een datum is geprikt, kan het zomaar zijn dat er weer iets tussen komt. Met vriendinnen S. en S. probeer ik al sinds de zomervakantie (!) een etentje te prikken. Vriend M. die ik vroeger dagelijks zag, heb ik al sinds onze bruiloft niet meer gesproken. Vriendin A. volg ik vooral via Facebook en vriendin C. en ik hebben een onuitgesproken belofte dat de tijden ooit wel weer eens beter zullen worden. Natuurlijk echte vriendschap overleeft het spitsuur wel. Maar leuk is het niet. Ik heb dus een haat-liefde verhouding met onze familieplanner. Ik vind hem weinig flexibel maar ik heb hem helaas hard nodig. Wat hij van mij vindt? Waarschijnlijk een zeur.
Manlief ligt in bed en begint te proesten. Hij leest Claudia de Breij. Nog een proest. Ik raak nieuwsgierig en draai me om. "Lees eens voor." "Neeeheee", terwijl hij aanstekelijk lacht. Ik begin automatisch al mee te lachen en probeer mee te kijken op het e-book. "Lees nou even voor of zeg waar je bent dan herken ik het vast." Piepend van de lach probeert manlief voor te lezen: "Gewoon loslaHAHAHAHAHAten zegt de masseur... terwijl er een druHAHAHAHApeHAHAHAHAl uit mijn neus op de grond valt." Hihi, die ken ik. Gewoon loslaten en voor ik het weet laat ik een hele school los... Gierend van de lach proberen we elkaar de column te vertellen, terwijl we Claudia zien liggen met haar gezicht klem in het kussen van de massagetafel (en verdomd dat je neus er altijd van gaat lopen) Manlief kan inmiddels geen zin meer afmaken en huilt van het lachen. Ik hik mee tot mijn buik er pijn van doet. Als de storm is gaan liggen en ik alweer bijna lig te slapen, hoor ik; "oké, deze moet je ook nog even horen..."
Dingen waar ik blij van word:
* mensen ontmoeten die iets nieuws vertellen
* mensen ontmoeten die iets vertellen
* mensen ontmoeten
Wat is dat toch met spullen. Allereerst heb je - oké IK - er veel teveel van. In ieder geval meer dan ik nodig heb, meer dan ik met twee handen kan tillen (stel dat er brand uitbreekt) en meer dan ik kwijt kan. Vandaag heb ik maar liefst 8 dozen en 4 tassen ingepakt die ik morgen hoop te verkopen op de rommelmarkt. De meeste spullen zijn boeken, weeskinderen sinds de grote IKEA-boekenkast het samenwonen niet heeft overleefd. Ik houd enorm van boekenkasten en wat ze vertellen over de eigenaar. Maar boeken in dozen maken me triest, dus hoop ik dat ze morgen een goed onderkomen vinden. In de tassen zitten vooral kleren, van de kleine man want hij groeit als kool. Maar dan weer niet de kleertjes waar ik een speciale herinnering aan heb (en dat zijn er nogal wat: zijn eerste paar schoenen, zijn tweede paar schoenen...) Dan nog wat servies, waar ik wel op uitgekeken ben na jaren trouwe dienst. Spullen dus die ik ooit graag wilde hebben. Want zo gaat dat met spullen. Die lonken en verleiden. Kijk mij eens goed in jouw leven passen. Of kijk mij nou eens niet duur zijn. Weet jij veel dat er een moment komt dat ze je in de weg gaan staan. Dat staat er niet bij in de handleiding.
En dan valt het met boeken en kleding nog mee. Die heb je min of meer nodig. De eerste voor een leuker en wijzer leven en de tweede omdat we nou eenmaal niet als keizer door het leven kunnen. Boeddhisten prediken een leven zonder bezit of tenminste een leven waarin je je niet hecht aan bezit. Onmogelijk toch! Dagelijks streel ik - als niemand kijkt - mijn wasmachine liefdevol over zijn bovenkant. Je moet er toch niet aan denken... De vaatwasser heeft ook mijn hart gestolen en als de tafel gedekt is met mijn mooie servies maakt mijn hart een sprongetje. Toch zit het me ook in de weg. Ik ben tenminste een keer per dag bezig met het verplaatsen van spullen. De kinderen hebben zoveel speelgoed dat ze van de helft het bestaan zijn vergeten. En laat ik het helemaal maar niet hebben over alle hebbedingen die ik om me heen heb verzameld.
De oplossing heb ik niet. Behalve dan de 8 dozen en 4 tassen die ik beneden in de gang heb staan. Bovendien gaat er regelmatig een tas in de textielbak of naar de kringloop. Resultaat een leeg en opgeruimd huis? Welnee! Spullen vinden nog altijd hun weg naar ons huis. Ik ben zelfs bang dat ik morgen met de opbrengst van mijn verkochte spulletjes een rondje maak langs de andere kramen. Ik beloof wel dat - als ik iets koop - ik er heel erg blij mee ben. Tenminste voor een tijdje.
Nog één nachtje slapen en dan ben ik 41. 41! Ik weet het, alles is relatief in het leven, maar 41! Als ik het vertel of opschrijf, denk ik steeds dat we het over iemand anders hebben. En dat is gek. Of niet? Van de week vroeg ik het hier en daar en wat blijkt. In gedachten blijven we steken bij een leeftijd die ons onbewust bevalt. Onbewust want het is niet zo dat je op een verjaardag besluit, als je de kaarsjes uitblaast: "Zo, hierna stop ik met tellen". Eigenlijk valt het je pas op als je dus - zoals ik - denkt wanneer je verjaardag nadert: 41!? Dan ben je dus voorbij de leeftijd in je hoofd en hart. Niet omdat je niet ouder wilt worden. Graag! Zou het zijn dat je op een bepaalde leeftijd voor zeg 98% bent geworden wie je bent. En daarmee bedoel ik niet dat er daarom nooit meer iets gaat veranderen in je leven. Maar een jaar meer wil niet zeggen dat jij daarmee verandert. Natuurlijk fysiek, maar geestelijk? En dat is, denk ik, het verraderlijke van ouder worden. Terwijl je in de spiegel je gezicht en lichaam ziet veranderen, blijf je in je hoofd jong. In mijn geval denk ik rond de 30. En dat hoor ik van meer mensen om me heen. Ook als ze ouder zijn. Ik weet zeker dat mijn lieve oma, die heeeeeel oud is geworden, in haar hoofd 30 was of misschien zelfs nog wel jonger. Ze had altijd iets meisjesachtigs over zich. En ik zie het ook in de ogen van mijn ouders.
Als ik morgen 41 kaarsjes uitblaas, vier ik het alsof ik 30 ben. Dat zeg ik natuurlijk niet hardop. Ik drink een glas wijn teveel en droom de wereld aan mijn voeten. Ik kijk vol trots naar mijn patchwork gezin en ben blij het glas te heffen met de mensen die me meer dan lief zijn. Dan stap ik op de fiets het IJ over en ga tegenover mijn lief in ons lievelings eetcafé zitten, knieën tegen elkaar. Op de terugweg doe ik een verjaardagswens met mijn ogen dicht.
In de auto:
Ik: Nee, dat mag niet.
KM*: mag YEL
Ik: Nee
KM: YEL
Ik: Neehee
KM: YELLLLL
Ik: Wel!
KM: ...
KM: Nee?
Aan tafel:
KM: Mama nog een keer
Ik: *zet liedje op van Bruno Mars 'Locked out of heaven' (check Youtube)*
KM: Oe! Aa!
Aan de telefoon:
Ik: Heb je boodschappen gedaan met papa?
KM: JaJa
Ik: En ben je nu aan het helpen met koken?
KM: JaJa
Ik: Eten we lekker gehaktballen?
KM: JaJa
Ik: Tot straks lieverdje
KM: Dag lievetje!
Net thuis van het werk:
Ik: Joppie!
KM: Maaaaaaaaamaaaaaaaaaaaaa!
Ik: Dag rijkdom
KM: *terwijl hij zijn armen om me heen slaat* Mama! Mijn kiend!
Zomaar:
Ik: Waar is Job? KM: Hier is joppepop
Ik: Joppiedroppie?
KM: NIET Joppedrop! Joppepop!
Ik vind schrijven leuk. Toch lukt het me niet altijd. Zo is het al te lang geleden dat ik in het 'babydagboek' van de kleine man heb geschreven en nog veel langer in mijn eigen dagboek. Een beetje stoffig liggen ze naast mijn bed en kijken me uitdagend aan. Te moe, vertel ik ze af en toe als ik in bed stap. Maar knagen doet het wel. Natuurlijk moet je het leven gewoon beleven. Maar als de tijd aan het vliegen is, wil ik het zo graag vastleggen. Op camera, schrift of blog. Bang om het anders te vergeten. Want dat gebeurt. Job zijn eerste geluidjes, mijn eerste stappen als moeder... ik ben blij dat ik ze heb opgeschreven, want nieuwe herinneringen staan alweer te springen om de vorige te verdringen.
Het zit in de familie, dat willen vastleggen. Ofwel ik kan er niets aan doen, het is de schuld van mijn vader. (Sorry pap!) Ben ik een boekhouder van alle dagelijkse dingen, mijn vader is accountant. Naast de rijen dik met fotoalbums in zijn kamer, schrijft hij al - sinds ik me kan herinneren - elke dag in zijn agenda. We houden bij ons thuis erg van discussiëren, maar als het erom gaat wat we wanneer deden, heeft mijn vader altijd het laatste woord. "Ik weet het zeker", zegt mijn moeder dan stellig over de kerst van 2001. "We vierden het bij jou in de jordaan en je had geen kerstboom staan." Mijn vader luistert het eerst rustig aan om vervolgens nog rustiger te vragen: "willen jullie het zeker weten?" Onwillig knikken we met ons hoofd, waarop hij tien minuten later (jawel hij heeft ook nog eens een geweldig opbergsysteem) met de bewuste agenda in zijn hand weet te vertellen: "Kerst 2001 was erg koud, maar liefst 2 graden onder nul. Jij zat in Thailand en wij vierden Kerst thuis. Willen jullie ook nog weten wat we hebben gegeten...?"
Daar kan niemand tegen op. Ik zeker niet met mijn gatenkaas-dagboeken, losse schriftjes en rondslingerende mooie zinnen en gedachten. Ieder jaar neem ik me voor consequent te schrijven én op te bergen (dat heb ik helaas niet van mijn vader). Natuurlijk lukt dat niet. En dat geeft ook niks. Alles wat ik schrijf is meegenomen, al was het maar omdat het zo leuk is om te doen. En af en toe kom ik een verdwaald schriftje tegen in een lade: ' things that made me smile - 2001' en dan brengt die ene zin me weer terug naar de avond dat...
Later als ik groot ben en met manlief in een te groot en leeg huis woon, vraag ik mijn kinderen en kleinkinderen al mijn dagboeken, brieven en schriftjes door het hele huis te verstoppen. Zoekend naar de krant of mijn sleutels, vind ik dan kleine kadootjes van vroeger.
Ook leuk: in Google zoeken op 'things that make me smile'
* Uitgeplast ontdekken dat de wc-papier op is (en alleen thuis zijn)
* Geen muntje bij je hebben voor het winkelwagentje (terwijl er een stuk of drie in je auto liggen)
* Geen tas bij je hebben als je boodschappen doet (terwijl er een stuk of 100 thuis liggen)
* Onder de douche ontdekken dat de warmwaterketel (alweer) weigert
* 's Ochtends genieten van een wit broodje makreel en het 's middags nog steeds proeven
* Denken dat je echt net ligt te slapen en alweer wakker worden gemaakt door de wekker (met het toepasselijke deuntje 'Sorry' van Kyteman)
* Automobilisten die niet willen ritsen (want één plekje scheelt enorm in die enorme langzaam-rijden-file)
* Elke zaterdag bedenken - bij het lezen van de film-bijlage - welke films je allemaal wilt zien en dat er dan niets van komt (en je dat eigenlijk wel al weet)
* Niet het hele pak Tuc willen opeten en het toch doen
* Onbegrijpelijke bedrijfsomschrijvingen op auto's en busjes (hierover binnenkort een blog!)
Vroeger woonde er een bakker bij ons in de buurt met een moorkop op zijn auto... zou hij deze auto hebben meegebracht op een eerste date? En dan klem komen te zitten onder een viaduct... Ik zou op slag verliefd zijn!
Ik beken. Ik kijk het al vanaf het eerste begin (en dat was in 2004) en nog steeds vind ik het zo'n beetje de leukste tv die je kunt bedenken (nou is er ook niet zoveel leuke tv, maar dat terzijde). Elke zondagavond vanaf een uur of acht word ik onrustig, wuif ik ook het laatste kind de trap op naar bed toe zodat ik op tijd kan zitten: Boer zoekt Vrouw! Een knap staaltje van werkelijkheid die de fantasie overtreft. Ooit had ik een vriendje die steevast naast me op de bank meekeek om bij de aftiteling te kunnen zeggen: "Goh, wat heb jij toch ontzettend geboft met mij".
Manlief M. houdt het echter nooit langer dan twee minuten vol en vlucht met kromme tenen en een flinke dosis plaatsvervangende schaamte mopperend of naar boven of naar beneden. Meestal naar boven, want beneden wacht de strijk en boven een tv op de slaapkamer. Dan maar voetbal in het klein. Alles beter dan boeren die vrouwen zoeken, of zoals deze keer ook mannen. Een beetje jammer vind ik het wel, want ik deel graag mijn ongeloof, verbazing en leedvermaak hardop. En de muur is geduldig, maar ook ontzettend zwijgzaam. Gelukkig is er dan vriendin W. met wie ik de BzV-mania deel over de sms ("Boer Aad is een gestoorde fanaat").
Ook dit seizoen valt er weer volop te genieten. Van boerin Henrieke die eigenlijk bij de eerste date al was uitgepraat met haar mannen. (Bovendien laat Cupido zich vast en zeker afschrikken door mannen in korte broeken en armen die voor driekwart in de billen van een koe verdwijnen. Liefde is blind, maar je moet niet overdrijven.) Boer Henk die wel lief is en leuk om te zien, maar toch ook wel serieus saai voor zijn leeftijd. Zodat ik af en toe vanaf de bank in mijn gerieflijke vinexwoning naar het beeldscherm roep: "Ga eens kijken wat voor prinsessespul er nog meer rondloopt!" Boer Aad - de gestoorde fanaat - die inmiddels wel mijn hart begint te veroveren sinds hij Ina heeft weggestuurd. En boer Willem die mag kiezen uit drie mannen, terwijl ik stiekem hoop dat er her en der nog wat vonken overslaan. Wel zo makkelijk toch. Twee stellen in één klap.
Heerlijke tv dus, ondank Yvonne Jaspers en ondanks het rek- en strekgedrag dat ze steeds meer gaan vertonen. Onze kinderen zijn er niks bij. Zo duurt het weken voordat er eens een keer iemand naar huis wordt gestuurd en de cliffhanger dat Henrieke het strootje erbij neergooit en haar mannen allemaal naar huis stuurt, hangt ons ook allang boven het hoofd. Maar toch blijft mijn hart sneller kloppen voor deze onhandige en prille liefdes op het platteland. En ik hoop oprecht dat ze allemaal hun geluk zullen vinden. En als het straks weer is afgelopen, hoop ik stieken op een vervolg: 'BzV: the life after...' dat er toch nooit gaat komen. En dat is maar goed ook. Zo blijft de liefde bij ons thuis ook bewaard.
Mijn kleine man kreeg het boek voor zijn verjaardag: Dans op Jans van Dr. Seuss. Geweldig! Als kind had ik twee boeken van 'the cat with the hat' en die kon ik dromen: ' Stap op pap' en ' Slaapboek'. En toen ik op huwelijksreis in New York was, kocht ik: ' There's a Zamp in my Lamp.' Want: "Did you ever have the feeling there's a WASKET in your BASKET? ... Or a WOSET in your CLOSET?" kun je toch niet laten liggen. Dr. Seuss maakt de meest bizarre rijmpjes met woorden en wezens die alleen maar bestaan in zijn verhalen. Aanstekelijk leuk! De meiden moeten altijd erg hard lachen als ik het engelstalige boek voorlees, ook al verstaan ze er geen woord van. Ze zoeken de ZAMP achter de LAMP en de ZLOCK achter de CLOCK.
Nu is Job ook aangestoken door het Dr. Seuss-virus en elke avond vraagt hij voor het slapen gaan om 'Dans op Jans'. Zodra hij FRANS en ANS ziet dansen op JANS, schatert hij het uit en roept: "HOP HOP... Au stop!" Ook Saar met het rode haar, vindt hij allesbehalve raar. "DAAAAR!", roept hij - als hij de vier snurkende wezens in bed ziet liggen - "daar SAAR met ROOD HAAR". En aan het einde, als we lezen: 'Pepijn is al slim en kent woordjes als DEZE en DEZE. Maar papa is nog slimmer... hij kent woorden als EXPANSIEVAT en...' "HEUPPOOTEZE"(lees heupprothese)", gilt Job dan. Ik weet niet waar het goed voor is, maar een uitgebreid vocabulaire kan nooit kwaad. Toch?
Klik op het plaatje voor een grotere afbeelding... Dr. Seuss Quotes that can change your life!
Nog even snel boodschappen doen op mijn vrije dag. Een tas van de ap en een tas met lekkernijen van de kaasboer. Oh ook nog even een bos tulpen want dat luidt het weekend zo lekker in. Op naar de auto terwijl het begint te hozen. Terwijl ik nog denk 'wat een geluk dat ik met de auto ben', stuitert bij het opendoen van de achterklep mijn autosleutel op de grond. Kling, klong, verdwenen... Weggestuiterd onder mijn auto. Als ik buk, zie ik hem liggen. Een behoorlijk stuk onder mijn auto. Misschien via de zijkant? De glimmende spoilers van mijn auto lachen me uit. Zo kan ik er niet bij. Er zit dus niets anders op. Eerst op mijn knieën in de plas, maar dan kan ik er net niet bij. Er zit niets anders op. Plat op mijn buik (in de plas ja) met mijn wang op de weg (...) en ja, ik heb de sleutel. Druipend doe ik de tassen in de achterbak en gooi dan bijna de klep dicht met tas (en autosleutel!) er nog in. Al met al viel het dus reuze mee...
Eigenlijk zou ik nu op weg zijn naar een lang weekend Buenos Aires met vriendin W. die voor KLM vliegt. Dat ging helaas niet door en als troost heb ik mezelf een dag vrij 'gegeven'. Mijn grote man aan het werk, kleine man naar de crèche (nadat ik over het idee was heengestapt dat mij dat een ontaarde moeder maakt). Een hele dag alleen voor mij. Natuurlijk ging om zeven uur vanochtend mijn kleine wekkertje: "Maaaaaaaama" maar ik draaide me nog eens om en genoot half slaperig van de geluiden die van beneden kwamen, de ochtendrituelen van vader en zoon. Omdat ik ze toch nog even wilde zien, sloop ik naar beneden voor een kus en vertrok met een cappuccino en Flow weer naar boven. Gordijnen dicht, bedlampje aan en lezen. Over je comfortzone en hoe leuk het daarbuiten kan zijn. Over lanterfanten (mooi woord!). Over dat we leven in de tijd van de onmiddelijkheid en dat we uitstel niet meer goed kunnen verdragen. Over broers en zussen. Over leuke adresjes en blogs die ik wil ontdekken. Met een goed humeur sta ik op en dan heb ik nog de hele dag voor me. Buiten regent het. Een perfecte dag om te lanterfanten!
Van de week was ik met vriendin W. uit eten. Vriendin W. was ooit collega W. en sinds we een kamer met elkaar deelden was de vriendschap wel beklonken. Meerdere malen per dag moesten we elkaar tot de orde roepen: "oké en nu gaan we echt weer wat doen". Waarna vijf minuten lang alleen het getik van ons toetsenbord klonk. Tot een van ons weer begon: "Alleen nog even dit...". Voor de werkvlijt is het goed dat onze zakelijke wegen zijn gescheiden, maar ik ben blij dat we elkaar nog steeds zien.
Deze week zaten we bij Geisha, aan de sushi, dim sum en zeewier. Terwijl W. een Iberisch varken in een knapperig jasje in haar mond stopte, vertelde ze dat ze minder vlees probeerde te eten. Ik grijnsde en vroeg hoe het varkentje haar smaakte. "Oh, is dat varken?", vroeg ze verbaasd terwijl haar stokjes in de lucht bleven hangen. "Neem jij dan maar de andere twee dim summetjes". Terwijl ik die kans niet voorbij liet gaan, betweterde ik tussen de happen door dat Iberische varkens een erg gelukkig leven leiden. Nouja voordat ze op ons bord belanden. Ik klonk niet overtuigd, laat staan overtuigend. "Ik ben geen vegetariër maar een flexatariër", besloot W. stellig. "Ik eet niet zo vaak vlees." Heel even viel er een stilte. Tot ze hard lachend er aan toe voegde: "Mijn collega's noemen het ook wel faketariër".
Ik wil adopteren. Geen pup. Nee, ook geen kindje. Ik wil iemand van 24kitchen adopteren. Jamie, Rudolph, Roberta, het maakt me niet uit. Nouja, mijn voorkeur gaat uit naar Giovanni, want dan valt er behalve lekker eten ook nog wat te lachen. Vandaag is mijn kleine man ziek, dus hangen we een beetje bank. Zijn favoriete positie: 'plap' in zijn hand, 'peenie' in zijn mond en schuin tegen me aan geleund. Tijd voor tee! (lees TV) En ik vind niets zo leuk als 24kitchen: een kok, een keuken en lekker eten. Gelukkig vind Job dat ook. En hij leert in een razend tempo woordjes als: lekker, puree, gehaktbal en peterselie. In het afgelopen uur hebben we de lekkerste dingen voorbij zien komen. Ook nog gezond en makkelijk te maken. Zo lijkt het dan als Rudolph of Roberta het doen, vooral het snijden. Geen traan bij een ui, geen drempel bij een bakje champignons. Hak, hak, hak, chop chop, chop. Binnen maximaal een halfuur hebben ze een mooi opgemaakt bord dat dwars door het TV-scherm heen naar me lonkt. Ik kan het bijna ruiken.
Heerlijke TV dus. Het grote nadeel is wanneer je het kijkt vlak voor het avondeten. Van bourgondische wolken beland je binnen enkele seconden in de harde werkelijkheid van eigen keuken. Allereerst moet je zelf aan de slag Dat is nog niet zo erg, je bent namelijk net geïnspireerd en overtuigd hoe makkelijk koken eigenlijk is. Maar bij het boodschappen doen had je geen rekening gehouden met Jamie. Wel met Job. En de kleine man is een lastige eter. Een paar dingen vindt hij wel heel lekker en dat is onder andere capucijners met spek en appelmoes. In vijf minuten klaar dus. Makkelijk maar vreselijk saai na al het kookgenot op de buis. En daarom wil ik adopteren. En iedere avond aanschuiven terwijl ik eerst vanaf de bank (met een wijntje) geniet van mijn geadopteerde kok. Zeker weten dat mijn kleine man ook beter gaat eten.
Ik denk vast dat hij (Giovanni) gelukkig bij ons wordt.
Ruim een jaar geleden hing ik mijn vaste baan van bijna tien jaar aan de wilgen. Een keuze waar heel veel twijfel aan vooraf ging, maar eenmaal genomen als een opluchting voelde. De wereld lag weer aan mijn voeten dacht ik overdag (en hoopte ik ' s nachts). En inderdaad. Voordat ik goed en wel mijn plan had getrokken, werd me gevraagd een zwangere collega te vervangen op de afdeling communicatie. Binnen hetzelfde bedrijf als mijn vorige baan, maar een heel andere functie. Ik kreeg de tijdelijke titel senior communicatie adviseur. Soms spannend, maar vooral heel leuk en leerzaam bracht ik vijf maanden door in deze rol.
Alsof het zo moest zijn, verving ik aansluitend daarop een andere collega op dezelfde afdeling en in dezelfde functie. Mijn zelfvertrouwen gesterkt omdat ze me opnieuw hadden gevraagd. Dan moest ik toch iets goed doen, vertelde ik meerdere malen mijn onzekerder ik. Weer vijf maanden en een heel bijzonder project verder, leek het erop dat ik de wereld weer zou moeten intrekken. Liever lui dan moe, had ik me daar nog weinig mee bezig gehouden. Tot mijn vakantie in zicht kwam en ik wist dat de weken daarna voorbij zouden vliegen. Ik dronk twee keer koffie en had twee heel prettige gesprekken. En zo kwam ik aan mijn huidige 'klus'. Ik vervang opnieuw een zwangere collega in een functie die verdomd veel op mijn oude functie lijkt. Het is een beetje thuiskomen, maar toch ook weer heel nieuw en leuk en spannend. Eigenlijk lijkt het wel een beetje op stage lopen en dat op je veertigste. En straks? Na deze vijf maanden? Ik denk dat ik visitekaartjes ga laten drukken:
* Meerdere malen per dag per ongeluk op 'Takel' of een andere auto gaan zitten
* Douchen op een anti-slip mat terwijl kikker en krokodil toekijken
* Billendoekjes uit je Fred-de-la-Bretonniere-tas tevoorschijn vissen als je op zoek bent naar je portemonnee
* In bed stappen en tenminste één voorleesboekje, een 'plap' (lees tuttellapje) en een knuffel aantreffen (en dan bedoel ik niet manlief M.)
* Op de WC naar de toiletpapier grijpen en vervolgens 'Nijntje-in-auto' in je hand hebben
* Minimaal 3 keer op een dag 'beertjuu' terug in zijn bed leggen
* Je bril meewassen (en drogen) met het beddengoed en vervolgens een kwartier verbaasd naar de bril kijken voordat je deze herkent als zijnde van jou (oké, dat staat even los van het onderwerp kinderen, maar misschien toch een licht gevalletje oorzaak en gevolg?)
Your children are not your children, They are the sons and daughters of life longing for itself. They come through you but they are not from you, And though they are with you, they belong not too you. You can give them your love but not your thoughts, They have their own thought, they have their own thoughts. You can house their bodies but not their souls, For their souls dwell in a place of tomorrow, Which you can not visit, not even in your dreams. You can try to be like them, but you can not make them just like you, Strive to be like them, but you cannot make them just like you.
Kriebel in haar buik, verkleed als piraat en een weekendtas te zwaar om zelf te tillen. Mijn grote meisje is vandaag voor het allereerst op kamp. Niet één nachtje slapen, maar meteen vier hele nachten en vijf hele dagen weg. Samen hebben we de piratenzak, door haar mama in elkaar gezet, ingepakt. Met een braakseltje, een ankertje, een entertje en een scheurbuikje. Schaterend van het lachen en alles hartstikke 'vet'. Ver voor zevenen kroop ze vanochtend bij ons in bed. Wat was het snel gegaan, vond ze, vandaag al op kamp. Op school aangekomen, wemelde het van de piraten. En ouders om uit te zwaaien. Een beetje witjes om hun neuzen want vijf hele dagen is niet niks. Een kus en knuffel voor mama, een kus en knuffel voor papa en ook deze liefmama nog een knuffel en een kus. Dan in de bus met haar neus tegen het raam. Grote ogen en waarschijnlijk nog die kriebel. Manlief M. slikt nog maar eens en lacht zijn liefste lach naar zijn grote dochter. We zwaaien haar de hoek om. Was ik maar het ankertje in haar piratenzak...
Een (inmiddels) gescheurd briefje met het adres van mijn Italiaanse vakantieliefde. Fotootjes gekiekt in een ouderwets fotohokje met vriendin P. Nog veel meer brieven van vriendin P. Een onverwachte liefdesbrief van bijna vergeten G. Een serieuze brief van serieuze eerste liefde A. Schoolschriften. Heel veel agenda's volgeplakt en volgeschreven. Foto's van mijn beugelbekkie en foto's waarop ik weer opgelucht het resultaat laat zien. Drie verkreukelde - want heel vaak gelezen - brieven van manlief toen hij nog beste vriend M. was en 18 jaar jonger. Twee mixed tapes, met uitroeptekens en commentaar, samengesteld door dezelfde beste vriend.
Ik ben aan het opruimen. Maar je begrijpt het al. Ik gooi niks weg. Ik bewaar. Een herinneringsdoos voor mijn kleine man. Een herinneringsdoos voor mijn twee meiden. En M. heeft er ook een. Een en een half. Ik stapel ze op elkaar in de kast en kijk wat er nog op de grond staat. 1, 2, 3, 4... alle vier propvol en dan heb ik de doos met foto's nog niet meegeteld. Manlief kijkt me meewarig aan, maar hij kan een glimlach niet onderdrukken. Hij staat al halverwege de keukentrap om een doos aan te pakken. "Eentje moet wel binnen handbereik hoor", zeg ik. Die ben ik nog maar net begonnen. Voor nieuwe herinneringen. M. zucht. Ik ook. Hadden we maar een huis met een zolder.
De kleine man is logeren. Dat hij voor altijd in mijn hart zit, wist ik vanaf het moment dat ik hem voor het eerst zag. Maar dat hij zo in mijn systeem zit, merk ik als hij er niet is. De eerste minuut dat ik wakker ben, spits ik mijn oren of ik hem al hoor. Dat het tijdstip van wakker worden rond 7 uur is, zegt ook wel iets. Zodra ik besef dat hij niet in zijn bedje ligt maar uit logeren is, strekt een onbeschreven ochtend zich voor me uit. Heerlijk maar ook een beetje onwennig. Eerst maar even bellen. Door de telefoon zing ik een liedje van auto's die in het water zwemmen. Volgens mijn moeder lacht hij zijn stralende lach naar de telefoon. Maar ik hoor zijn stem alweer zeggen 'mama oma'. Ik lach ook naar de telefoon. Nu kan ik van alles gaan doen. Het duizelt me. Eerst maar terug naar bed met een kop koffie met veel opgeklopte melk. En de krant. Niets doen is soms fijner dan van alles. Je verleert het alleen een beetje als je moeder bent. Want als ik nu de was wegwerk en ook even snel boodschappen haal, is dat maar gedaan (ook zo'n uitdrukking die ik vroeger nooit gebruikte). Zo ging de ochtend voorbij en nu is mijn lief thuis en gaan we op weg naar Ilse en de Burgemeester. Ilse gaat voor ons zingen en bij de Burgemeester gaan we slapen. Kado gekregen van mijn ouders voor ons trouwen. Zin in!
Stemwijzer ingevuld, kieswijzer, stemmentracker en tenslotte de stembreker. Het debat tussen Samson en Rutte gekeken. De extra bijlage van het Parool 'voor de twijfelende kiezer' doorgespit. Uit de wijze wijzers komt het advies GroenLinks en mijn hart is het daar wel mee eens. Ik vind milieu belangrijk en op de meeste standpunten kan ik me vinden in deze partij. De stembreker stuurt me zojuist de verlossende sms: 'Jouw verbindend stemadvies: stem vandaag GroenLinks. Anderen rekenen op je en stemmen voor jou op je overige partijen. Bedankt en stem ze! Stembreker.' Goh, hoe deden we dat vroeger?
Voor de 2e keer in 2 dagen tijd laat ik een theeglas vallen in miljoenen stukjes. En allebei de keren sta ik op mijn blote voeten. Nooit geweten - nouja deze 2e keer dan wel - dat een theeglas uit zoveel stukjes bestaat. Er komen twee gedachten in me op. De eerste is 'morgen een staatslot kopen'. En tijdens het opruimen bedenk ik me dat iets stukmaken maar een seconde hoeft te duren, maar dat het opruimen zoveel meer tijd kost. Wat een wijsheid op de maandagavond.
Vriend F. gooide ooit zijn hele kast inclusief ALLE servies omver toen hij een deuntje op zijn gitaar wilde spelen. Hij zette zijn voet nonchalant op de prullenbak, zakte door de deksel, viel om en nam in zijn val de servieskast mee. Ik heb twee dagen pijn in mijn buik gehad van het lachen.
Soms zit ik mezelf in de weg. Dan zou ik wel heel hard net als mijn kleine man willen roepen "aan de kant!". Maar dat is tegen dovemansoren. Ik weet het eigenlijk al - als ik opsta met een onbestendig gevoel - deze dag gaat niet meer goed komen. Buiten schijnt de zon, alles zit mee, geen gekke dingen, behalve dus mijn eigen ik. Dan maar iets doen, maar tijdens dat doen, denk ik deed ik maar niets. Ook dat kan geregeld worden. Maar tijdens het niets doen, denk ik, moet ik niet wat gaan doen. Allesbehalve logisch en nog steeds dat onbestemde gevoel. Je zou bijna denken dat... en dat zal het dan ook wel zijn. Ik zie het in de blik van vriend M. Hij had het allang door.
Ik leerde haar kennen vier jaar geleden. Terwijl zij de kat uit de boom keek, klom ik nog een stukje hoger. Maar een paar weken later beklonken we al onuitgesproken een beginnende vriendschap in de kou buiten voor de kroeg. Op de vraag "hoe kennen jullie elkaar eigenlijk?" kunnen we alleen maar een onwaarschijnlijk antwoord geven. Maar dat zijn de beste. We lijken op elkaar en dat maakt onze vriendschap niet altijd vanzelfsprekend. Maar in vier jaar tijd is het muurtje inmiddels wel beslecht en weten we wat we aan elkaar hebben. Vlak voor mijn trouwen viel haar geluk in duizend stukjes op de grond. Toch was ze mijn dappere getuige die me een avond voor de bruiloft verzekerde dat ze nog steeds in de liefde geloofde. En nu, bijna vier maanden later, zijn het niet alleen woorden maar zie ik het ook in haar ogen. Voorzichtig, want dat past nu eenmaal bij haar. En ik kan alleen maar denken: "mijn stoere vriendin wat ben ik trots op je."
En dan ligt er ineens een hele avond voor je. Kleine man in bed, grote man in buitenland en meiden bij hun mama. Stiekem lekker, zo helemaal alleen. Ik kan zomergasten kijken op uitzending gemist (van die dame die een migraine-aanval kreeg en mij in Frankrijk nieuwsgierig achterliet). Maar er ligt ook een heel bijzonder boek op me te wachten. Onze tijdschriftenmand puilt uit en kijkt me uitdagend aan: "Je weet dat we wegmoeten als we over de rand uitpiepen" (een belofte die ik ooit in een romantische bui aan mijn opgeruimde man heb gedaan). Dan heb ik nog zin in toastjes met oude kaas, hoewel mijn avondeten nog tussen mijn kiezen zit. En een koffie met veel melk en schuim gaat er ook wel in. Met een stukje bittere chocolade. Oh ja en bloggen natuurlijk. En zal ik daarna eindelijk weer eens in het dagboek voor mijn kleine man schrijven. Of een brief aan vriendin M. Gelukkig valt een en ander wel te combineren, dus ik begin maar eens met koffie en een toastje met kaas. Fijne avond!
En ook nog eens op een niet stylish verantwoord bordje. Volgens mijn schoonmama verslond mijn lief als 18-jarige kilo's kaas, bij voorkeur 's avonds, hele blokken smokkelde hij mee naar zijn kamer. En hij kwam geen grammetje aan.
Einde dag zijn ze er weer. Mijn twee lieve meiden. Na drie weken vakantie. Krullebol E. en schobbedebonk A. Het was rustig drie weken lang. Minder boodschappen, niet zo vroeg op. Maar het was niet compleet. Vanavond vallen de puzzelstukjes van ons gezin weer op zijn plek. Gelukkig maar!
Ik ben goed in sparen, uitgeven lukt ook. Maak je geen zorgen. Maar geld uitgeven aan iets dat in verhouding veel geld is - in mijn ogen dan - vind ik moeilijk. Ik ontdekte laatst een heel leuk behang. Voor zover dat kan op behang, was ik meteen verliefd. Met dat behang zou onze tuinkamer haar naam eindelijk waarmaken. Toen ging ik rekenen, het aantal vierkante meters dat ik nodig had. Dat was niet 1 maar 2 rollen, krap. De kosten? 250 euro. Voor een stukkie behang! En hoewel de liefde nog niet bekoeld was, besefte ik dat ik toch geen 250 euro kon uitgeven voor een paar strekkende meter papier. Toch?
Soms vraag ik me af wat er gebeurt als ik morgen de loterij win. Boem! In één klap miljonair. Hoelang duurt het dan tot dat behang niet meer duur is. Vervaagt die grens? Rek je deze op? Of blijf je denken: "Ik ga toch geen 250 euro uitgeven voor behang". Wat moet er gebeuren om die strenge dame in je hoofd te veranderen in een bon vivantdie vindt dat geld moet rollen omdat je maar één keer leeft.
Ik heb wel eens een artikel gelezen over loterij-winnaars in Nederland. Het schijnt dat de meerderheid niets aan hun leven verandert. Zelfde huis, zelfde uitgavenpatroon, alleen wat meer geld op de bank. Veilig. Voor later. Voor de kinderen. Voor... je weet maar nooit. Best een schrikbeeld toch. Geen wereldreis, geen onverantwoorde uitgaven, grote feesten, een bootje of twee... gewoon omdat ze niet gewend zijn geld uit te geven. Saaie grijze muizigheid vind ik het!
* Mopperen omdat de garage een kleinere auto meegeeft dan de auto waar je in rijdt
* Iemand met pech langs de weg zien staan en gewoon doorrijden
* In een volle lift staan en een speld kunnen horen vallen
* Je hardop zorgen maken over de crisis terwijl je met vrienden uit eten bent
* Ongefundeerde meningen over politiek papegaaien
* Eten weggooien omdat je andere plannen maakt
* Van alles denken maar niet hardop zeggen
* Een mascara-borstel op batterijen dat automatisch draait...
Het is nog niet makkelijk, gezond eten. Het tegendeel. Ongezond eten is veel makkelijker. Of ik moet zeggen, onbewust eten is veel makkelijker. Sinds ik het boek van Kris Verburgh heb gelezen (zie blogje hieronder) probeer ik dat niet meer te doen. Dat betekent dat ik langer in de supermarkt ben en etiketten lees. Je zou denken dat je daar wijzer van zou worden. Maar ook daar geldt het tegendeel. De helft van de ingrediënten verbazen me en de andere helft zegt me niets. Natuurlijk weet ik dat E-nummers niet vrij rond hebben gedarteld in de wei, maar zoveel nummers duizelen me. En wanneer een product tot eind volgend jaar houdbaar is, komen de woorden kakelvers en seizoen ook niet meteen in me op. Maar als mijn kleine man mag uitdelen op de crèche voor zijn verjaardag en ik denk een gezonde keuze te maken met yoghurtrozijnen van de Hema, weet ik het echt niet meer als ik het etiket lees. Hoe gaat elk leerproces ook alweer? Van onbewust onbekwaam naar onbewust bekwaam! Ik ben geloof ik net overgestapt van de fase onbewust ongezond naar bewust ongezond... ik hoop dat de volgende fase zich snel aandient.
Krijg jij ook meteen trek in rozijnen met kurkuma-, brandnetel-, paprika-extract en Arabische Gom?
Volgens mijn lief heb ik zendingsdrang. Ik ben bang dat hij gelijk heeft. Manlief las ruim 2 jaar geleden het boek 'Dieren eten' van Jonathan Safran Foer. Dat boek had ik meegenomen op vakantie, maar zijn boeken waren op dus was hij aan deze begonnen. Op de kaft stond nog in heldere letters de waarschuwing dat iedereen die dit boek las, nooit meer vlees zou eten. En zo geschiedde. Voor manlief dus. In een week tijd werd mijn stoere carnivoor een vegetariër. Geen vis, geen vlees. Nog nooit heeft hij me in die ruim twee jaar proberen te bekeren. Hij heeft me zelfs niet uitgelachen toen ik het boek ongelezen achterin onze boekenkast (ver)stopte. "Als je wilt, kan ik je wel het een en ander vertellen over de bio-industrie, maar ik denk niet dat je daar blij van wordt", is zo'n beetje de enige zin die hij er ooit over zegt. Hij bakt zelfs nog mijn biologische stukje vlees, omdat hij dat zo goed kan.
Nu is er een nieuw boek in ons leven, nouja mijn leven. Het heet 'De voedselzandloper' van Kris Verburgh. Ik las het in twee dagen uit. Manlief las mee, niet vrijwillig maar omdat ik elk inzicht (en dat zijn er nogal wat) met hem deelde. Zendingsdrang dus. Helaas. Ook voor de lezer van deze blog. Het boek gaat over gezond eten en welke voordelen dat met zich meebrengt. Eigenlijk heel simpel. Maar heel inspirerend. Gisteren vroeg ik aan mijn lief of hij het boek ook wilde lezen. "Ja, hoor", zei hij. En toen bleef het even stil. "Als jij het boek 'Dieren eten' leest."
Twee jaar. Onze kleine man is een grote kleine man geworden. Twee jaar geleden kwamen we thuis uit het ziekenhuis met een klein bundeltje geluk. Te klein voor de maxi-cosi. Zijn bedje naast ons bed. Hij nam niet veel meer plaats in dan een klein stukje voeteneind. Het laken voor driekwart onder de matras gestopt. Nachten heb ik liggen luisteren naar de gekke geluidjes die hij naast ons maakte. Gek genoeg geruststellend ook al had ik ze nog nooit eerder gehoord. Zijn bescheiden la-la-la als hij huilde. Als ik mijn ogen dichtdoe hoor ik het weer. Twee jaar vol eerste keren. Kleine gebeurtenissen van intens geluk. De eerste keer in bad. Zijn eerste woordje, stapje, kusje, hapje. Samen lezen. Voorop de fiets. Mijn kleine baby stapt sinds een halfjaar parmantig in het rond. Zijn eerste paar schoenen al versleten. Meer peuter dan baby. Nog steeds maakt mijn hart een sprongetje als ik hem zie. Als hij 'mamaaaa!' roept en harder dan hij kan op me af komt hollen. Hij praat en borrelt en bruist en boeft. Door zijn ogen is de wereld één groot avontuur en ik mag met hem mee. 'Kom mama, kom!' Hij strekt zijn handje uit en kijkt me vanonder zijn lange wimpers aan. Wat ben je groot. Twee jaar!
Toch fijn dat er een woord voor bestaat. Anders zou je niet goed weten wat je onder de leden had. De klachten? Uitgerust maar toch niet veel zin om iets te doen. Een gelukkig gevoel met een verdrietig randje. Een soort omgekeerde heimwee. Of doodgewoon vakantieblues. Het heerlijke vakantieritme dat zo snel wende moet alweer afgeleerd. En bij alles wat ik vandaag doe, denk ik 'vorige week rond deze tijd...' en vul het aan met heerlijke vakantiedingen als aan het zwembad zitten, rosé drinken, boeken lezen, zwemmen, door het gras hollen met de kinderen, croissants eten als ontbijt... Wat was onze vakantie heerlijk en ons gezelschap leuk. Met zijn elven op een idyllisch plekje in Frankrijk alsof we niet anders gewend zijn dan met elkaar vakantie te vieren. Weer terug thuis besef ik dat vakantie vieren geen kunst is, de uitdaging zit hem erin dat heerlijke vakantiegevoel vast te houden.
1. Regen tegen het raam in juli
2. Voor je gevoel net je hoofd op je kussen te hebben neergelegd en je wekker horen afgaan
3. Een keertje vroeg in de auto zitten naar je werk en dan toch pas om half 10 binnenstappen vanwege file
4. Hardop verkondigen hoe druk het was op de weg en ondertussen beseffen dat je klinkt als een veertienjarige die aan de conciërge op school vertelt dat de brug open was
5. Iets lekkers ontdekken in de koelkast en als je het wilt openmaken, zien dat de datum is verlopen
6. Denken dat je nog iets lekkers in de kast hebt liggen en ontdekken dat je lief zich dat eerder heeft bedacht
7. Eeuwig en altijd je telefoon kwijt zijn
8. Eeuwig en altijd je bril lopen zoeken
9. Je bril zoeken terwijl je hem in je hand hebt (echt!)
10. Jezelf mobiel bellen omdat je je telefoon kwijt bent en als je deze dan hebt gevonden blij verrast zijn dat je een gemiste oproep hebt (echt!)
11. Beslagen brillenglazen
12. Wel zin maar geen tijd
13. Wel tijd maar te moe
14. Even geen 'dingen' meer weten maar niet willen stoppen bij nummer 13
15. Tegen beter weten altijd een beetje bijgelovig zijn
.jpg)
